ตอนที่303 ต้มตุ๋นหลอกลวง

ต๭นที่303 ต้มตุ๋นหลอกลวง ถึงแม้อาจจะไม่ใช่ประสบการณ์ตัวเอง แต่โม่ข่ายก็รับรู้ได้ถึงความโดดเดี่ยวของกู้เหยา รับรู้ได้ถึงความกลัวและไร้หนทางของเธอ “กู้เหยา——” “อือ?” เธอเหนื่อย และนอนในอ้อมกอดเขาตอบไปอย่างเบลอๆ สมองเบลอจนจะหลับ ขอโทษ! เป็นผมเองที่ไม่ได้ปกป้องคุณดีๆ ถึงทำให้ญาติของผมไปทำร้ายคุณได้ แต่ต่อจากนี้ไปจะไม่มีอีกแล้ว ขอให้คุณเชื่อใจผมอีกสักครั้ง ...... กู้เหยาของโม่ข่ายกลับมาแล้ว ยังเป็นกู้เหยาที่ทั้งฉลาด เกเร แถมขี้อายเหมือนเดิม ทุกครั้งที่นึกถึงกู้เหยา โม่ข่ายก็รู้สึกเหมือนมีพลังมาเติมเต็มร่างกายตัวเอง ไม่ว่าทำเรื่องอะไรก็มีแรงหมด นึกถึงกู้เหยา โม่ข่ายก็ดูเวลากว่าจะถึงเวลาประชุมยังมีเวลาว่างนิดนึงเลยโทรไปหากู้เหยา “คุณทำอะไรอยู่?” “พึ่งคิดถึงคุณเสร็จ กำลังเตรียมออกไปหากู้เจิ้งเต๋อพอดี” เสียงนุ่มนวลของกู้เหยาส่งผ่านจากโทรศัพท์เข้าไปในหูของกู้เหยา ได้ยินน้ำเสียงของเธอ โม่ข่ายก็อดหัวเราะไม่ได้ “คิดถึงนานเท่าไหร่เนี่ย แค่แป๊บเดียวก็คิดเสร็จแล้ว?” ในโทรศัพท์มีเสียงหัวเราะของกู้เหยาส่งเข้ามา “ก็คิดถึงหลายนาทีอยู่” เขาพูดอีก “กู้เจิ้งเต๋อเป็นพวกมาแผนคิดร้ายตลอด ผมไม่ไหวให้คุณไปหาเขาคนเดียว คุณ......” โม่ข่ายยังไม่ทันพูดจบ ก็มีเสียงของกู้เหยามาตัดบทสนทนา “คุณโม่ คำพูดของคุณเมื่อวานจะผิดสัญญาหรือไง?” พวกเขาบอกกันไว้แล้วว่ามีอะไรก็ให้ปรึกษากันก่อน เธอเลยพูดความคิดเห็นของเธอออกมา ให้เธอไปหากู้เจิ้งเต๋อแกล้งทำเป็นจะร่วมมือกับเขา แล้วหลอกให้เขาพูดเรื่องความลับของคุณปู่โม่ออกมา เมื่อคืนตอนอยู่บนเตียงเขายังตอบตกลงอยู่เลย ตกลงให้เธอไปหากู้เจิ้งเต๋อคนเดียวแต่พอลงจากเตียงกลับผิดสัญญา? โม่ข่าย “ผมเคยพูดอะไร?” กู้เหยา “......” คำพูดของผู้ชายที่พูดตอนอยู่บนเตียงเชื่อใจไม่ได้หรือไง? ดูเหมือนคุณโม่บ้านเธอก็ไม่ยกเว้น โม่ข่าย “ผมให้คนตามคุณไป และจะคอยติดตามการเคลื่อนไหวคุณตลอด ไม่ต้องเป็นห่วง” กู้เหยา “คุณโม่ ทำไมรู้สึกว่าชาตินี้คงไม่พ้นจากคุณไปสักที?” โม่ข่าย “คุณอยากหนี?” กู้เหยารีบเขย่าหัวแต่นึกได้ว่าเขามองไม่เห็น ก็พูด “ถ้าคุณทำไม่ดีกับฉัน ฉันอาจจะหนีได้ตลอดเวลา” เสียงหัวเราะของโม่ข่ายส่งผ่านโทรศัพท์มาที่หูกู้เหยา “ผมไม่ให้หนีไปหรอก” กู้เหยาหน้าแดง “วางสายแล้วนะ” โม่ข่ายพยักหน้า “อือ” พึ่งวางสายกับกู้เหยาเสร็จ หลิวยงก็มาเคาะประตูแล้วเดินเข้ามาในห้องทำงาน “คุณโม่ครับ พวกผมตรวจเจอคนหนึ่ง เขากำลังตามสืบประวัติPolarisตลอด ช่วงสองวันนี้คนของเขากำลังติดตามคุณนายอยู่ครับ” โม่ข่ายเปิดเอกสารขึ้นมาดูคร่าวๆ เขาเปิดเร็วมาก แต่สำหรับสกิลเขาที่ดูแวบเดียวก็อ่านได้สิบบรรทัดอันนี้ยังถือว่าไม่เร็ว โม่ข่ายเปิดไปด้วยถามไปด้วย “สกุลเผยกับนายกเทศมนตรีเจียงเป่ยเป็นอะไรกัน?” หลิวยง “ทุกคนสกุลเผยพอดี เขากับลูกชายคุณนายกเทศมนตรีเป็นเพื่อนกันครับ บวกกับลูกชายนายกเทศมนตรีไม่ค่อยออกสื่อ ทุกคนเลยคิดว่าเขาเป็นลูกชายนายกเทศมนตรีแต่ที่จริงแล้วเขาเป็นคนประเทศA ข้อมูลส่วนตัวที่อยู่ในประเทศAยังต้องใช้เวลาอีกหน่อนถึงจะหาได้ครับ” ระหว่างที่ฟังหลิวยงพูด โม่ข่ายก็เปิดอ่านเอกสารในมือจนเสร็จ “ไปตอดตามการกระทำทุกอย่างของเขาในช่วงนี้ให้ดี มารายงานฉันตลอดด้วย” หลิวยง “ครับ” โม่ข่านพูดต่อ “ช่วงนี้จ้านเนี่ยนเป่ยมีเคลื่อนไหวอะไรบ้าง?” หลิวยง “ไม่มีครับ ชีวิตเขาทำตามกฎเกณฑ์ตลอด นอกจากเวลานอน นอกนั้นก็อยู่ในค่ายทหารตลอดเลยครับ” โม่ข่ายถามอีก “แล้วทางท่านเซียว?” หลิวยง “ท่านเซียวเสียชีวิตเกือบยี่สิบปีแล้ว อุบัติเหตุรถยนต์ในปีนั้นถูกตัดสินว่าเป็นแค่อุบัติเหตุ ปิดคดีไปนานแล้ว ตอนนี้ไปเอาเอกสารมาผลก็ยังเหมือนเดิม ยากที่จะหาเบาะแสใหม่ครับ” หลิวยงให้ลูกน้องไปหาเบาะแสตามที่โม่ข่ายให้มา ดูเหมือนว่าความจริงจะออกมาแล้วแต่ก็เหมือนเดินไปถึงทางตัน เหลืออีกแค่นิดเดียวแต่อยู่ๆเบาะแสก็ขาดหายไป โม่ข่าย “แล้วทางคุณปู่โม่เป็นยังไงบ้าง?” หลิวยง “ทำตามคำสั่งของคุณให้คนไปเฝ้าตามคุณปู่โม่แล้วครับ ช่วงนี้เขาพักผ่อนอยู่แต่ในฟาร์มไม่ได้ติดต่อใครเลยครับ” โม่ข่ายรู้ดีว่าคุณปู่โม่จะทำอะไร เวลานี้คุณปู่โม่ไม่ติดต่อใครเพราะอยากตัดขาดเบาะแส ให้โม่ข่ายไม่สามารถหาต่อไปได้อีก แต่คุณปู่โม่ประเมินความสามารถของโม่ข่ายต่ำเกินไป เขายังเห็นโม่ข่ายเป็นเด็กน้อยที่เขาสอนมาตั้งแต่เด็ก ไม่ได้เห็นความพัฒนาของโม่ข่าย หาเบาะแสจากคุณปู่โม่ไม่ได้ ทางกู้เจิ้งเต๋อและสกุลเผยก็เป็นทางเลือกที่ดีที่สุด โม่ข่ายไม่มีทางยอมแพ้ถึงแม้จะเป็นโอกาสเล็กๆก็ตาม ...... กู้เหยานั่งรถที่โม่ข่ายจัดให้เพราะต้องการป้องกันเจอคนขับรถแท็กซี่เหมือนครั้งก่อนอีก ไม่เพียงแต่มีรถส่วนตัว แถมยังมีบอดี้การ์ดตามหลังอีกสองคน กู้เหยารู้สึกตอนนี้ตัวเองเหมือนเป็นคุณนายเศรษฐีไปแล้ว กู้เหยาเคยวิเคราะห์ ตอนนี้กู้เจิ้งเต๋อพูดได้คือหน้าหลังมีแต่ศัตรู เขาต้องการหาคนร่วมมือด่วน คนที่ทำให้เขาสามารถหลุดพ้นจากสถานการณ์อึดอัดแบบนี้ได้ เธอเป็นทางเลือกที่ดีที่สุดสำหรับกู้เจิ้งเต๋อ กู้เจิ้งเต๋อเพื่อจะใช้เธอให้เป็นประโยชน์ยอมอดทนคอยเฝ้าเธอเป็นเวลาสามปี คอยหลอกเธอให้เธอมีชีวิตใหม่ตลอด คงไม่ทะเลาะและหักหลังเธอเร็วขนาดนั้น ไม่รู้ว่าเป็นเพราะหลังจากที่กู้เหยาออกไป กู้เจิ้งเต๋อก็ไม่เคยออกบ้านเลยหรือเปล่า เขาใส่ได้สกปรกเละเทะมาก ทั้งตัวดูแก่ขึ้นมา ผมก็ขาวไปครึ่งหัว พอเปิดประตูเห็นกู้เหยายืนอยู่หน้าประตู กู้เจิ้งเต๋อดีใจจนน้ำตาไหลลงมา เขาเช็ดน้ำตา “เหยาเหยาหนูกลับมา พ่อก็สบายใจแล้ว” กู้เหยาไม่ยอมรับไม่ได้ว่าการแสดงของกู้เจิ้งเต๋อมันดีมาก ถ้าเปลี่ยนอาชีพไปเป็นนักแสดง สำหรับการแสดงของเขา รางวัลนักแสดงยอดเยี่ยมคงไม่มีใครกล้าแย่งกับเขาแน่ กู้เหยาไม่ขยับ รอเขาร้องไห้และจะดูว่าเขาร้องได้นานแค่ไหน? ร้องไห้ไปสักพักเห็นกู้เหยาไม่พูดสักคำ เห็นสายตาที่เย็นชาของกู้เหยา กู้เจิ้งเต๋อก็ร้องไห้ต่อไม่ลง เขาเช็ดน้ำตา “เหยาเหยา ช่วงที่หนูออกจากบ้านแล้วทิ้งให้พ่ออยู่บ้านคนเดียว หนูจะไปจากพ่อจริงๆหรอลูก?” “พอเถอะ กู้เจิ้งเต๋อ ไม่ต้องมาแสดงแล้ว!” นึกถึงที่หลายปีที่ผ่านมานี้ตัวเองนับถือคนเลวเป็นพ่อ แถมยังเรียกคนที่ฆ่าแม่ตัวเองว่าพ่อ กู้เหยาก็รู้สึกหัวใจเลือดยังไหล “เหยาเหยา......” “กู้เจิ้งเต๋อไม่ต้องมาแสดงแล้ว” กู้เหยาพูดอย่างเย็นชา “เรื่องอดีตฉันจำได้หมดแล้ว คุณอยากเอาฉันไปบังคับโม่ข่ายทางนี้ใช้ไม่ได้แล้ว” “ไม่มีทาง” กู้เจิ้งเต๋อเขย่าหัว “คนที่โดนฉีดยาตัวนั้นจนถึงปัจจุบันยังไม่มีใครที่เวลาถึงสามปีแล้วยังหาความทรงจำกลับมาได้เลย เธอทำได้ยังไง?”