ตอนที่307 คำสารภาพที่สายเกินไป

ต๭นที่307 คำสารภาพที่สายเกินไป “คนสำคัญคนนั้นคือใคร?” คนเปิดปากถามเป็นกู้เหยา ในใจเธอภาวนาให้มันเป็นความเข้าใจผิด หวังว่ากู้เจิ้งเต๋อกำลังโกหกพวกเธออยู่ แต่เธอก็รู้ว่าในเวลาแบบนี้กู้เจิ้งเต๋อไม่จำเป็นต้องมาโกหก กู้เจิ้งเจ๋อเขย่าหัวแล้วถอดหายใจ “คนนั้นเป็นใคร ฉันว่าลูกเขยฉันน่าจะเริ่มรู้ทางแล้วแหละ ถ้าหาถูกทางแล้วให้คนตรวจค่อไปอีก แป๊บเดียวก็จะรู้ว่าเป็นใครแล้ว” พูดจบ กู้เจิ้งเต๋อถอดหายใจ ไม่ยอมเปิดปากพูดมากกว่านี้ กู้เหยายังยากถามอีกแต่กลับโดนโม่ข่ายลากลงเครื่องบินก่อน ระหว่างทางกลับ กู้เหยาเงียบตลอดทาง ในใจมันยุ่งไปหมด ยุ่งจนไม่รู้จะทำยังไงดี ทุกคนมักจะบอกว่าเวรกรรมของรุ่นผู้ใหญ่ไม่เกี่ยวกับรุ่นลูก แต่มันจะไม่เกี่ยวได้จริงหรอ? ระหว่างเธอกับโม่ข่ายยังทำเป็นไม่มีอะไรเกิดขึ้นได้หรอ? เธอไม่รู้! “กู้เหยา——” โม่ข่ายเรียกชื่อเธอ เสียงต่ำทุ่มมีความรู้สึกที่ทั้งเป็นห่วงและสงสาร “อือ?” “ยังจำคำที่ฉันเคยพูดกับเธอได้ไหม?” กู้เหยาพยักหน้า “จำได้” “จำได้จริงหรอ?” “คุณอยากพูดอะไร?” “เชื่อฉัน ฉันจะจัดการทุกอย่างให้เอง” “โม่ข่ายแต่ฉันไม่อยากทำแบบนี้ ฉันไม่อยากทุกเรื่องก็ไปพึ่งแต่คุณ เรื่องของฉัน ฉันแก้ปัญหาเองได้ คนนั้นเป็นปู่ของคุณ คุณอยู่ตรงกลางระหว่างเรา คุณจะทำยังไง?” อีกคนก็เป็นภรรยาเขา อีกคนก็เป็นปู่สายเลือดเดียวกับเขา แต่ตอนนี้ทั้งสองคนนี้กลับมีเวรกรรมแค้นกัน เธอสามารถหาวิธีทางมาทำร้ายคุณปู่โม่ได้ แต่ถ้าแบบนั้นมันก็จะไปทำร้ายโม่ข่าย? คนนั้นเป็นคุณปู่แท้ๆของเขานะ ได้ฟังความจริงจากปากกู้เจิ้งเต๋อ เธอตกใจและเคยสงสัย แต่เธอไม่สงสารแล้วโม่ข่ายล่ะ? ต่อหน้าเขาทำเป็นนิ่งเฉยดูเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่เธอเชื่อว่าในใจเขาคงจะไม่สบายเหมือนที่เธอเห็น เขาก็อาจจะกังวล อาจจะกลัว กลัวว่าหลังจากที่เธอรู้ว่าคุณปู่โม่เป็นคนฆ่าพ่อของเธอแล้วจะโทษเขาไปด้วย โม่ข่าย “อันนั้นเป็นเรื่องของผม คุณไม่ต้องห่วง” กู้เหยาถามกลับ “อันนั้นเป็นเรื่องของคุณ?” โม่ข่าย “......” กู้เหยาพูดอีก “เรื่องของฉันก็เป็นเรื่องของคุณ แต่เรื่องของคุณกลับเป็นของคุณคนเดียว? ก็เลยมีแต่คุณช่วยฉันได้ ฉันดูแลคุณไม่ได้ใช่ไหม?” “กู้เหยา———” “โม่ข่ายในใจคุณฉันทำอะไรไม่ดีถึงขั้นนั้นเลยหรือไง?” “ไม่ใช่” “งั้นเป็นอะไร?” “ผมเป็นสามีของคุณ คุณเป็นภรรยาของผม ผมไม่ควรทะอะไรเพื่อคุณหน่อยหรือไง?” เสียงของโม่ข่ายสูงขึ้น นานๆมีจะได้เห็นเขามีอารมณ์แบบนี้ “......” ตอนนี้กลับเป็นกู้เหยาที่หมดคำพูดเพราะโม่ข่ายพูดได้มีเหตุผลมาก แต่ว่าเขาเคยคิดไหม เพราะเขาก็เป็นสามีของเธอ เธออยากอยากช่วยเขาบ้าง ไม่ใช่ให้เขาแบกรับไว้คนเดียว เขาอาจจะไม่รู้สึกเหนื่อย รู้สึกลำบากแต่เธอสงสารเขา เธอโกรธไม่ใช่โกรธเขาแต่โกรธเพราะตัวเองช่วยอะไรไม่ได้เลย ไม่สามารถช่วยเขาคลายเครียดไม่พอแถมยังสร้างปัญหาให้เขาตลอด “กู้เหยา——” โม่ข่ายกอดเธอแล้วเอาคางวางบนหัวเธอ “คุณรู้ไหม แค่คุณอยู่ข้างผมแบบนี้ สำหรับผมมันเป็นกำลังใจและการปลอบใจที่ดีที่สุดแล้ว” เธอคงไม่เข้าใจและไม่รู้ว่าช่วงเวลาที่ไม่มีเธอ เขาผ่านมันมาได้ยังไง? ในเวลาสามนั้น เขารู้สึกเหมือนตัวเองอยู่ในคุก ผ่านพ้นทุกวันไปด้วยความยากลำบาก ตอนนี้เธอกลับมาได้ราวกับเป็นของขวัญที่พระเจ้าให้สำหรับเขา ทุกเช้าที่ตื่นมาเจอเธอนอนอยู่ข้างเขา ความรู้สึกที่มีความสุขแบบนั้นนอกจากเธอไม่มีใครให้เขาได้อีก “แต่ฉัน......” กู้เหยากะพริบตาแล้วพูด “ฉันกลัว กลัวว่าวันหนึ่งตื่นมา คุณไม่อยู่ข้างฉันอีก และฉันก็หาคุณไม่เจออีก และฉันก็ไม่รู้ว่าตัวฉันเองเป็นใคร?” “เชื่อผม!” เขาก็ยังพูดคำง่ายๆพวกนี้ออกมา แต่ราวกับมีพลังอันยิ่งใหญ่ พวกเธอต่างคนต่างอยากช่วยอีกฝ่าย แต่กลับไม่รู้ว่ายางทำแบบนี้ยางทำให้อีกฝ่ายเจ็บใจ ...... เครื่องบินบินไปหลายชั่วโมง ตำแหน่งอยู่ข้างบนมหาสมุทรแอตแลนติค กู้เจิ้งเต๋อที่กำลังปิดตาพักผ่อนอยู่ก็รู้สึกเครื่องบินสั่นเขย่าแรงมาก เขาลืมตาขึ้นมาดูก็เห็นทางก็เห็นทางห้องขับเครื่องบินมีควันออกมา “เกิดเรื่องอะไรขึ้น?” เขาตะโกนเรียก “คุณกู้ครับ คุณปู่โม่ให้พวกผมมาส่งคุณเที่ยวสุดท้ายครับ” มีเสียงผู้ชายดังขึ้นตรงต้นทางควัน จากนั้นกู้เจิ้งเต๋อก็ได้ยินเสียงคนเปิดห้องเคบินแล้วมีคนพูด “เบอร์หนึ่งเตรียมโดด เบอร์สองเตรียมโดด เบอร์สามเตรียมตัวโดด เบอร์สี่เตรียมตัวโดด” ในเครื่องบินมีอยู่สี่คน พอเบอร์สี่โดดเสร็จ เครื่องบินก็ยิ่งเขย่าแรงขึ้น กู้เจิ้งเต๋ออยากไปดูว่าเกิดอะไรขึ้นแต่ว่ามีควันเยอะแถมเครื่องบินสั่นแรง ทำให้เขาขยับไปไหนไม่ได้ เขากอดเก้าอี้แน่น เลยไม่ทำให้ตัวเองขยับไปเรื่อย “ช่วยด้วย! ช่วยด้วย!” กู้เจิ้งเต๋อส่งเสียงร้องขอความช่วยเหลือ เสียงตะโกนร้องราวกับเขากำลังจะนรก แต่ว่านอกจากเสียงลมกับเสียงเครื่องก็ไม่มีเสียงอะไรอีก ยิ่งไม่ได้ยินเสียงคน “ฉันผิดไปแล้ว! ฉันผิดไปแล้วจริงๆ! ปล่อยฉันไปเถอะนะ! โม่ข่ายปล่อยฉันไปเถอะ เธออยากรู้อะไรอีกฉันบอกให้หมด ตังของเธอฉันไม่เอาก็ได้ ปล่อยฉันไปเถอะ” กู้เจิ้งเต๋อตะโกนร้องออกไปจนเสียงแหบแต่ก็ไม่มีใครตอบ และเสียงสุดท้ายของเขาก็โดนเสียงระเบิดของเครื่องทับไป ตัวเขาก็เละเหมือนเครื่องบิน กลายเป็นเนื้อสับที่รออยู่บนท้องฟ้า วินาทีสุดท้ายในชีวิตเขารู้สึกผิด รู้สึกผิดกับเรื่องอดีตที่ตัวเองเคยทำ รู้สึกผิดที่ไปบังคับโม่ข่าย รู้สึกผิดที่ตัวเองเพื่อที่อยากให้ตระกูลกู้กลับมาทำทุกวิถีทาง แต่ไม่มีใครได้ยินเสียงนี้ของเขา และไม่มีใครโอกาสเขาได้ใช้ชีวิตใหม่ ...... มีเครื่องบินลำหนึ่งจากเจียงเป่ยบินไปที่ประเทศหนึ่งในแอฟริกาได้การระเบิดระหว่างบินผ่านมหาสมุทรแอตแลนติก บนเครื่องมีทั้งหมดห้าคน ลูกเรือสี่คนมีชีวิตรอดมีแต่ลูกค้าคนเดียวที่หายตัวไป อาจเป็นไปได้สูงที่เสียชีวิตและตกลงไปในมหาสมุทรแอตแลนติก หลังจากเครื่องระเบิดก็กลายเป็นเศษๆแล้วตกลงในทะเล ถ้าไม่มีผิดอาจจะเป็นเพราะกู้เจิ้งเต๋อไม่ทันกระโดดเลยทำให้ระเบิดพร้อมเครื่องบิน อาจจะหาตัวไม่เจออีก ระหว่างตอนเย็นข่าวนี้เป็นหัวข้อข่าวใหญ่ทันที