ตอนที่309 คนอารมณ์ร้าย

ต๭นที่309 คนอารมณ์ร้าย เงียบไปเนิ่นนาน จ้านเนี่ยนเป่ยค่อยพูด “ไม่ว่ายังไง ผมก็จะพยายามปกป้องเธอให้ดีที่สุด ไม่มีทางให้เธอเจ็บปวดเพราะเรื่องนั้น” พูดถึงเรื่องของปีนั้น คุณปู่โม่ก็โมโหจนตบโต๊ะ “ถ้าไม่ใช่เพราะสกุลเสียวไปแอบทำอะไรแบบนั้นเรื่องมันคงไม่เป็นแบบนี้......ตอนนั้นฉันเห็นลูกสาวเขายังเด็ก เลยปล่อยเขาไป แต่ไม่คิดว่าลูกสาวเขายังคิดที่จะเข้ามาในตระกูลโม่อีก” หลังจากนั้นคุณปู่โม่ค่อยมารู้จากกู้เจิ่งเต๋ออีกทีว่า ก่อนที่จะสร้างอุบัติเหตุเรื่องนั้น กู้เจิ้งเต๋ออีดเสียงที่คุยกันของพวกเขาส่งให้เซียวลิ่งคาง พูดได้อีกอย่างคือ กู้เจิ้งเต๋อเพื่อตัวเองเลยเก็บหลักฐานไว้ด้วย เมื่อเขาก่อนไม่คิดจะฆ่ากู้เจิ้งเต๋อเพราะไม่รู้ว่ามีหลักฐานนั้นอยู่ด้วย จนกระทั่งสามปีก่อนกู้เจิ้งเต๋อมาหาเขาแล้วคุกคามเขา...... หลังจากที่ตรวจหามาหลายทาง คุณปู่โม่ก็ตัดเซียวหนิงอี้ออก เอาเป้สหมายชี้ไปที่ตัวกู้เหยา...... เพื่อที่จะไม่ให้เรื่องปีนั้นมันแพร่ออกมา เขาต้องตัดกู้เหยาออกหรือเอาหลักฐานที่แม่กู้เหยาเหลือไว้ให้เธอ...... ยี่สิบปรก่อน กู้เหยาเป็นเด็กแค่อายุไม่กี่ขวบ ตอนนั้นเธอยังเป็นลูกสาวของกู้เจิ้งเต๋อไม่รู้ว่าพ่อแท้ๆของเธอเป็นใคร เรื่องเซียวลิ่งคางทำเองไม่จำเป็นต้องให้กู้เหยามาแบกรับ ก็เลยตอนที่คุณปู่โม่พูดเรื่องกู้เหยา จ้านเนี่ยนเป่ยไม่ได้ไปพูดแทรก และอีกอย่างเขาเคยเจอกู้เหยาแค่ไม่กี่รอบ ไม่ได้รู้จักเธอมาก แต่ว่าเขาคิดว่าเธอก็น่าจะเป็นคนดี แถมหลานชายคนนั้นก็สเป็คสูง ผู้หญิงที่ทำให้เขาชอบได้ก็คงไม่แย่ไปไหนหรอก “คุณจ้าน ช่วงนี้คุณปู่โม่ร่างกายก็ไม่ค่อยแข็งแรง เรื่องของคุณหญิงฝากคุณด้วยนะครับ” เลขาเหอที่อยู่ข้างๆพูดขึ้นมา จ้านเนี่ยนเป่ยหันไปมองเลขาเหอ มองไปเนิ่นนานแล้วค่อยพูด “คุณเป็นคนประเทศไทยA?” เลขาเหอพยักหน้า “ใช่ ตอนนั้นฉันมาที่เจียงเป่ยพร้อมพวกเขาแต่สุดท้ายพวกเขาก็ไปหมด เหลือแค่คุณหญิงกับฉัน” คุณปู่โม่ไอ “เสี่ยวเหอลงไปก่อน อย่าไปพูดอะไรมั่วต่อหน้าคุณจ้าน” จ้านเนี่ยนเป่ย “ไม่เป็นไรครับ ยังไงพวกเราก็ทำเพื่อเสี่ยวเป่า แต่ว่ามีเรื่องหนึ่งผมต้องเคลียร์กับเลขาเหอ โม่ข่ายเป็นลูกชายของพี่สามผม เขาเป็นญาติของผม ลูกของเขาก็เป็นญาติของผม ใครกล้าไปทำอะไรเด็กคนนั้น ผมไม่ไว้หน้าใครแน่” ก่อนหน้านั้นที่เหยาเหยาน้อยโดนจู่โจม เขาคิดยังไงก็คิดไม่ออกว่าคุณปู่โม่จะทำกับเหลนตัวเองลงคอ? แต่พอตอนนี้รู้ว่าเลขาเหอเป็นคนอะไร จ้านเนี่ยนเป่ยก็พอเข้าใจขึ้นมา เสียงของจ้านเนี่ยนเป่ยทำเอาเลขาเหอที่อยู่กับคุณปู่โม่มาหลายปี เคยผ่านเรื่องราวมาเยอะแยะยังกลัว เขาก้มหัวลงแล้วกำมือแน่นไม่ตอบ “หูหนวก? เป็นใบ้?” จ้านเนี่ยนเป่ยพูดเสียงดีงขึ้น เลขาเหอรีบพยักหน้า “ฉันรู้แล้ว” “คุณปู่โม่ก็ควรดูแลลูกน้องตัวเองดีๆนะครับ ถ้าไม่ใช่เพราะคุณปล่อยวางแบบนี้ เขาก็คงไม่กล้าไปทำเรื่องแบบนั้นหรอกครับ ญาติของคุณเขายังกล้าไปทำ แล้วยังมีเรื่องอะไรที่เขาจะไม่กล้าล่ะครับ?” ทิ้งท้ายด้วยประโยคนี้เสร็จ จ้านเนี่ยนเป่ยก็เดินไปเลย “คุณปู่โม่ ฉัน.......” พอจ้านเนี่ยนเป่ยไป เลขาเหอก็พูดอย่างติดอ่าง “จำไว้ห้ามมีครั้งหน้าอีก ไม่ว่าจะเป็นหลานฉันคนนั้นหรือจ้านเนี่ยนเป่ย เธอก็ไม่มีอำนาจพอที่จะไปสู้หรอก” คุณปู่โม่พูดแล้วสะบัดมืออย่างไร้แรง “ไม่ต้องไปคิดแล้ว เวลาก็ไม่เช้าแล้ว พยุงฉันไปพักสิ” เลขาเหอรีบมาช่วยพยุงคุณปู่โม่ “ถึงแม้พวกเราไม่เคยคิดที่จะทำร้ายคุณหญิงน้อย แต่ว่าดูจากสถานการณ์ตอนนี้แล้ว จะใช้คุณหญิงน้อยไปบังคับให้กู้เหยาเอาหลักฐานมามันคงใช้ไม่ค่อยได้” ...... ตอนโม่ข่ายกลับห้อง กู้เหยากำลังเล่านิทานให้เหยาเหยาน้อยอยู่ เสียงของเธอมีจุดเด่นความอบอุ่นของผู้หญิง ทุกคำพูดเต็มไปด้วยความรู้สึกที่เธอมีต่อเหยาเหยาน้อย เหยาเหยาน้อยนอนในอ้อมกอดของกู้เหยา ตาสวยๆดวงโตๆกะพริบแถมยังถามแต่คำถามที่ทำเอาสมองมึน ถามแต่คำถามที่แม่ยังตอบไม่ได้ อย่างเช่น เหยาเหยาน้อยถาม “แม่คะ ทำไมกระต่ายถึงมีแม่?” กู้เหยาตอบอย่างมีความอดทน “เพราะเด็กทุกคนแม่เป็นคนคลอดไงคะ แม่คลอดเหยาเหยา แม่กระต่ายก็ต้องคลอดลูกกระต่ายสิ” “แม่ก็คลอดแม่ใช่ไหมคะ?” เหยาเหยาน้อยกะพริบตาถาม กู้เหยาลูบหัวเหยาเหยาน้อย “อือใช่ เหยาเหยาเก่งจังเลย แม่ก็คลอดมาจากแม่ของแม่อีก” เหยาเหยาน้อยพยักหน้าแสดงความเข้าใจ “เต่าก็แม่เต่าคลอด หนอนก็แม่หนอนคลอด เหยาเหยากับน้องสาวก็แม่คลอด” เหยาเหยา “น้องสาวของเหมียนเหมียนก็เป็นแม่เขาคลอด” เหยาเหยาน้อยจับหัวตัวเองแล้วมึนงง เหมียนเหมียนเป็นน้องสาวเธอทำไมไม่ใช่แม่คนเดียวกันกับเธอ? เห็นเหยาเหยาที่ยังสงสัยอยู่ กู้เหยาเหยาทั้งรู้สึกตลกและน่ารัก ก้มหัวลงไปหอมเธอ “นอนเถอะ พรุ่งนี้แม่มาอ่านนิทานให้ลูกฟังอีก” “ไม่เอาแม่” เหยาเหยาน้อยรู้สึกกำลังฟังสนุกอยู่เลยยังไม่อยากนอน เลยงอแงในอ้อมกอดกู้เหยา กู้เหยาพูดอย่างอ่อนโยน “ได้ๆๆ เอาตามเหยาเหยาว่าแล้วกัน งั้นเล่นอีกแป๊บนึงนะ” เหยาเหยาน้อยคานมากอดกู้เหยาแล้วหอมจากนั้นถาม “แล้วแม่คลอดเหยาเหยายังไงคะ? แม่กระต่ายคลอดกระต่ายยังไง?” คำถามนี้......ทำเอากู้เหยาไม่รู้จะตอบยังไง เธอนวดหว่างคิ้วตัวเองจากนั้นก็ร้องเพลงกล่อมนอน..... โม่ข่ายยืนมองสองแม่ลูกอยู่ที่หน้าประตูจนไม่กล้าไปรบกวน ยังจำได้ว่าตอนเหมี่ยวเหยาเหยาใกล้จะสามขวบ ออกไปเล่นกับเพื่อนกลับมาแล้วร้องไห้บอกอยากได้แม่ ตอนนั้นเธอทั้งร้องไห้ทั้งโวยวาย เขาทำยังไงก็ทำให้เธอหยุดร้องไม่ได้ เธอบอกทำไมเพื่อนคนอื่นมีแม่เธอถึงไม่มี...... ตอนนั้นได้ยินคำถามนี้ ใจของโม่ข่ายก็เหมือนโดนคนกำหมัดมาต่อย ต่อยแบบไม่หยุด ต่อยจนเขารู้สึกชาไปหมด นอกจากกอดเหยาเหยาน้อยแน่น เขาก็ไม่รู้ว่าจะตอบเธอยังไงดี ตอนนี้ถึงแม้กู้เหยากลับมาหลายเดือนแล้ว แต่หลายครั้งเขาก็รู้สึกเหมือนกังฝันอยู่ ทุกอย่างดูเหมือนไม่ใช่ความจริง “โม่ข่าย คุณยืนเหม่อลอยตรงนั้นทำไม?” กล่อมจนเหยาเหยาน้อยนอน กู้เหยาค่อยเห็นคนร่างสูงที่ยืนหน้าประตู ไม่รู้ว่าเขายืนนานไหม? “ใครให้เหยาเหยาทั้งสองคนของผมสวยล่ะครับ” โม่ข่ายเดินเข้ามา “อือ สวยจนผมไม่กล้าละสายตา” “ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่คุณหัดพูดอะไรแบบนี้?” เมื่อก่อนโม่ข่ายที่แทบจะไม่พูดอะไรเลยในช่วงหลายปีที่เธอหายไปมีคนขโมยไปหรือไง?