ตอนที่310 พี่ชายและน้องสาวพบกัน

ต๭นที่310 พี่ชายและน้องสาวพบกัน ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่คุณหัดพูดอะไรแบบนี้? อยู่ๆได้ยินกู้เหยาพูดแบบนี้ ในใจโม่ข่ายก็ดีใจ คำพูดของเธอยืนยันอีกครั้งว่าเธอจำเรื่องอดีตได้แล้ว ถึงแม้เธอไม่ได้บอกเรื่องที่เธอจำความได้ให้เขา แต่โม่ข่ายก็รู้สึกได้โดยเฉพาะตอนเธอคุยกับกู้เจิ้งเต๋อ ถ้ากู้เหยาแค่ไปคุยกับกู้เจิ้งเต๋อตามแผนที่พวกเธอวางไว้และเธอยังจำความไม่ได้ เธอก็คงจะไม่อารมณ์ขึ้นขนาดนั้น ที่เธออารมณ์ขึ้นแบบนั้นเป็นเพราะเธอเอาความรู้สึกส่วนตัวไปเกี่ยวข้อง ถ้าเป็นเพราะฟังเรื่องเล่าอดีตจากเขาอย่างเดียวเธอจะไปรู้สึกได้ยังไง หลังจากที่โม่ข่ายรู้ว่ากู้เหยาจำความได้ ในใจคือดีใจมากแต่ต่อหน้าก็ยังทำเป็นนิ่งๆ ก็เธอไม่ยอมบอกเขา งั้นเขาก็รอ รอจนวันที่เธอยอมพูดและเขาก็เชื่อว่ารออีกไม่นาน โม่ข่ายนั่งลงข้างกู้เหยาแล้วไปหอมหน้าผากเธอ “กู้เหยา ชาตินี้คุณอย่าคิดจะหนีไปไหน ชาตินี้คุณเป็นของผมทั้งหมดกู้เหยา” “ฉันไม่ใช่ของคุณสักหน่อย” ใบหน้าของกู้เหยาแดงขึ้นอย่างไม่รู้ตัว จากนั้นก็ยื่นมือไปหยิกที่เอวเขา “ไม่ใช่ของผมแล้วคุณอยากเป็นของใคร?” โม่ข่ายยิ้มร้ายๆ แล้วไปจูบปากเธอ “บอกผมสิว่าเคยมีผู้ชายคนอื่นจูบคุณแบบนี้ไหม?” ทั้งทีเขาก็รู้ว่าไม่มีแต่ก็อยากแกล้งกู้เหยา แต่กลับได้ยินกู้เหยาบอกว่า “มีสิ จูบรุนแรงกว่าคุณอีก” “เป็นใคร!” หน้าโม่ข่ายตรึงทันที นึกถึงภรรยาตัวเองโดนคนอื่นจูบ ในใจก็รู้สึกอยากดึงคนนั้นมาฆ่า กู้เหยายิ้ม “พอดีเลย เขานามสกุลโม่ หน้าตาก็ดูดี หุ่นก็ดีจนไม่สามารถบรรยายได้แต่ว่าเขาไม่พูดมากเหมือนคุณ” ผู้หญิงคนนี้ทั้งๆที่กำลังชมเขาอยู่ นึกถึงเขาในสายตาเธอเป็นคนที่เยี่ยมขนาดนี้ โม่ข่ายดีใจมากเลยเข้าไปใกล้กู้เหยาแล้วพูด “คุณนี่มันยิ่งอยู่ยิ่งชั่วนะ” เสียงลมหายใจของเขาส่งผ่านมาที่หูเธอ ทำเอาจนคอเธอคัน “มีแต่คุณที่ชั่วได้ แต่ห้ามไม่ให้ฉันชั่ว?” “ก็ได้สิ คุณอยากชั่วขนาดไหนก็ได้ ถ้าไม่รู้ว่าต้องทำยังไงเดียวผมเป็นครูให้เอง สอนเองกับมือว่าต้องทำยังไง” โม่ข่ายเป็นแบบนั้นอีกแล้ว ใช้น้ำเสียงจริงจังแต่กลับพูดเรื่องไร้สาระ ได้ยินที่โม่ข่ายพูดแบบนี้ กู้เหยาก็อดหัวเราะไม่ได้ เขาก็ยังเป็นโม่ข่ายที่เธอคุ้นเคย อยู่ต่อหน้าคนแปลกหน้าก็จะพูดน้อย แต่ว่าอยู่ต่อหน้าพวกเธอสองแม่ลูกก็จะอบอุ่น แถมยังไปฝึกมุขเสียวที่เมื่อก่อนเขาไม่เคยพูดมาอีก “เหยาเหยาน้อยก็สามขวบกว่าแล้ว ควรให้เธอฝึกนอนคนเดียวได้แล้ว ไม่ต้องให้เธอเข้ามาแทรกกลางพวกเราบ่อยๆหรอก” อยู่ๆโม่ข่ายก็เปลี่ยนเรื่อง กู้เหยามองบนใส่เขา “เหยาเหยาน้อยนอนไหน ฉันก็จะนอนที่นั่น” เธอพึ่งมานับแม่ลูกกับลูกตัวเอง แถมอยากเอาลูกเอากลับไปในท้องพาติดตัวทุกวันจะไปกล้าให้เหยาเหยาน้อยนอนคนเดียวได้ยังไง ไม่อยากให้ลูกสาวนอนคนเดียว งั้นก็ต้องลำบากคุณโม่ให้อดทนไปอีก สงสารคุณโม่ที่กลางคืนกอดแต่กลับทำอะไรไม่ได้ กู้เหยาจับมือใหญ่ที่ไปลูบบริเวณท้องเธอขึ้นมา “โม่ข่าย คุณรู้สึกไหมว่าแหวนวงนี้ใส่ในมือแล้วมันไม่สวย” เธอจะคิดหาวิธีเอาแหวนมาตรวจดูดีๆว่าของที่คุณปู่โม่อยากได้มันจะซ่อนอยู่ในนี้หรือเปล่า “ไม่นะ” ของที่เธอให้เขา เขาจะไปรู้สึกว่าไม่สวยได้ยังไง กู้เหยาพูดอีก “ฉันเห็นคุณใส่ตลอด มันดูไม่วาวแล้ว หรือว่าคุณถอดลงมาพรุ่งนี้ฉันให้คนเอาไปล้าง ตอนใส่จะได้สวยกว่า” “ก็ได้ งั้นก็เอาเรื่องสำคัญนี้มอบให้คุณไปทำแล้วกัน คุณนายโม่ของผม” โม่ข่ายไม่ได้สงสัยอะไรแล้วถอดแหวนให้กู้เหยา เรื่องของกู้เจิ้งเติ๋จบไปสักพัก ช่วงนี้กู้เหยาก็ว่างจนเบื่อถ้าให้เธอทำงานอะไรหน่อยก็คงจะไม่ติดมากแล้วแหละ ...... ฤดูร้อนเป็นฤดูที่เปลี่ยนแปลงบ่อยจริง ก่อนกู้เหยาแต่งตัว ท้องฟ้ายังสว่างพระอาทิตย์ยังมีแต่พอเปลี่ยนเสื้อเสร็จกำลังจะออกไป กลับฝนตกฟ้าร้อง แต่ไม่ว่ายังไงก็ไม่สามารถหยุดความที่เธออยากไปหาความจริงของอุบัติเหตุไม่ได่ เธอจะไปเจอเซียวหนิงอี้ พี่ชายแท้ๆของเธอ เรื่องของพ่อเซียวหนิงอี้น่าจะรู้ดีกว่าเธอ เธอเลยนัดเจอเขา พวกเธอสองพี่น้องร่วมมือกันมันคงหาเบาะแสได้แหละ ก็แค่หาเบาะแสที่ยืนยันว่าคุณปู่โม่เป็นคนฆ่าพ่อเธอได้ ไม่ว่าจะต้องใช้วิธีอะไร เธอก็จะจัดการเขาให้ได้ สถานที่ที่นัดเจอเซียวหนิงอี่เป็นบ้านเขาที่อยู่ในเจียงเป่ย เป็นหมู่บ้านหรูภายใต้บริษัทเซิ่งเทียน บ้านหลังนี้ไม่เสียตังสักหยวน เพราะโม่ข่ายเป็นคนส่งให้เขาเอง คนอย่างเซียวหนิงอี้ก็ซื่อบื้อ โม่ข่ายบอกจะให้เขาก็รับมาเลย เซียวหนิงอี้รู้ว่ากู้เหยาจะมา ก็รีบไปหาคนมาทำความสะอาดบ้านที่สกปรก ต้องให้น้องสาวมีความคิดแง่ดีต่อพี่บ้าง หลังจากที่เก็บกวาดเสร็จ เขาก็มารอกู้เหยาหน้าหมู่บ้าน พอเห็นรถพวกเธอขับเข้ามา เสี่ยวหนิงอี้ก็รีบไปเปิดประตูให้กู้เหยา “ตอนนี้ผมควรเรียกคุณว่าคุณกู้หรือว่าคุณนายโม่ดีครับ?” กู้เหยากรอกตามองเขา “ตอนนี้มีแค่พวกเราสองคน พี่อย่าแกล้งสิ” เซียวหนิงอี่ดึงกู้เหยาเข้ามากอดแน่น “น้องรักของฉัน ยินดีที่กลับมา” ”อือ ขอบคุณที่พี่ตามหาฉันตลอด” กู้เหยาพูดต่อ “ต้องขอบคุณพี่ชายจริงๆ!” “รู้ว่าฉันเป็นพี่ชายเธอแล้วจะเกรงใจอีกทำไม” เซียวหนิงอี้ดึงกู้เหยาเดินไป เซียวหนิงอี้พากู้เหยาเข้าไปในบ้านแล้วพูดอย่างดีใจ “กู้เหยา อันนี้เป็นบ้านของฉันที่อยู่ในเจียงเป่ย และเป็นบ้านของเธอ จำไว้ถ้าคราวหน้าโม่ข่ายไม่ดีกับเธอก็มาหาพี่นี่ เดียวพี่ไปจัดการเขาเอง เธอดูห้องนั้นสิเตรียมเพื่อเธอเลยนะ” กู้เหยากรอกตามองเขา “มีพี่ชายแบบพี่ที่ไหนเนี่ย มี่ภาวนาให้น้องสาวตัวเองทะเลาะกับน้องเขย” “เด็กนี่” เซียวหนิงอี้รู้สึกโดนเข้าใจผิด เขาไม่ได้ขอให้น้องสาวตัวเองไม่ดี แต่เขาแค่อยากบอกน้องสาวว่าข้างหลังเธอมีพี่ชายที่สามารถพึ่งได้ “ฉันรู้ว่าพี่ทำเพื่อฉัน ฉันแค่ล้อเล่นกับพี่เอง” กู้เหยาไปดึงแขนเซียวหนิงอี้แล้วยิ้มให้เขา “พี่เป็นพี่ชายของฉันก็ต้องยอมน้องบ้างสิ” “ประโยคนี้พี่ชายชอบ เดียวคราวหน้ายอมให้บ้างก็ได่” ระหว่างที่พูด เซียวหนิงอี้ก็ไปเทน้ำให้เธอ “เดียวจะไปเยี่ยมชมบ้านฉันดีๆหรือว่าพูดเรื่องประเด็นเลย?” บ้านไว้ค่อยไปเยี่ยมชมตอนไหนก็ได้ แต่ทางคุณปู่โม่มันเร่งด่วนกว่า กู้เหยารู้ว่าตัวเองมีเวลาอีกไม่มากเลยบอก “คุยเรื่องสำคัญก่อนดีกว่า”