ตอนที่ 314 ความสำเร็จที่น่าตื่นเต้น

ต๭นที่ 314 ความสำเร็จที่น่าตื่นเต้น เป็นการทดสอบว่าในใจของจ้านเนี่ยนเป่ยมีคุณอยู่บ้างหรือเปล่า ได้ฟังประโยคนี้จากปากคุณชายเผย โม่เสี่ยวเป่าถึงกับพูดไม่ออก ถ้าเกิดว่าหลังจากเห็นข่าวนี้แล้ว จ้านเนี่ยนเป่ยยังคงนิ่งอยู่อีก ถ้างั้นแปลว่าเขาไม่ได้อะไรเกินเลยกับเธองั้นสิ? แต่ว่าโม่เสี่ยวเป่าเป็นคนมองโลกในแง่ดีอยู่เสมอ ถึงจ้านเนี่ยนเป่ยจะไม่ได้คิดอะไรกับเธอเลย ขอเพียงเธอได้แอบรักเขาข้างเดียวก็พอใจแล้วล่ะ ถือโอกาสใช้ข่าวลือในวันนี้ลองดูท่าทีของจ้านเนี่ยนเป่ยบ้างสิว่าเป็นอย่างไร จากนั้นเธอจึงจะรู้ว่าควรจะใช้วิธีไหนดีที่จะไปต่อกรกับเขา “ไปกันเถอะ ทานข้าวครับ” คุณชายเผยกอดโม่เสี่ยวเป่าพลางเดินไป โม่เสี่ยวเป่าก็ไม่ได้หลบเลี่ยงใดๆ นกน้อยอิงแอบอยู่ในอ้อมกอดของคุณชายเผยตามปกติ เล่นละครแล้วก็ต้องเล่นให้จบฉาก ถึงจะเรียกได้ว่าเป็นนักแสดงที่ดี คงเป็นเพราะลักษณะท่าทางของคุณชายเผยดูไม่เลว และอาจเพราะเขาช่วยเหลือเธอด้วย แถมยังพูดคุยกันได้นาน โม่เสี่ยวเป่ารู้สึกได้ว่าผู้ชายคนนี้ก็ไม่ได้น่าเบื่ออย่างที่คิดไว้ น่าจะคบเป็นเพื่อนได้ เธอคบกับคุณชายเผยในฐานะเพื่อนคนหนึ่ง ดังนั้นก็ไม่จำเป็นต้องเกรงใจอะไรกันมากมาย ตอนที่ทั้งสองคนทานข้าวด้วยกัน โม่เสี่ยวเป่าดื่มเหล้าทานอาหารได้ตามสบาย โดยไม่จำเป็นต้องรักษาภาพลักษณ์ของตัวเอง ระดับแอลกอฮอล์ของไวน์แดงนั้นไม่มากเท่าไหร่ แต่ว่าก็ยังมีอยู่บ้าง ดื่มไปมากๆก็เมาได้เหมือนกัน คุณชายเผยเตือนแล้วเตือนอีกให้ Polaris ดื่มน้อยๆหน่อย แต่ว่าเขาก็รินไวน์ให้เธอไม่หยุดหย่อน หลังจากที่ดื่มลงไปหลายแก้ว โม่เสี่ยวเป่าไม่เพียงแต่หน้าแดงขึ้น มึนศีรษะ และยังพูดมากอีกด้วย เธอดื่มไวน์ไป พร่ำบ่นเรื่องของจ้านเนี่ยนเป่ยไปด้วย เอาความคับข้องที่มีอยู่ในใจทั้งหมดระบายออกมา “คุณชายเผยคะ ในสายตาของพวกคุณคงคิดว่าจ้านเนี่ยนเป่ยเป็นบุคคลที่น่าทึ่งมากเลยละสิ แต่ว่าในสายตาของฉันเขาก็เป็นแค่ผู้ชายที่เต่าหัวหด กระจอก น่ารำคาญ น่าขยะแขยงคนหนึ่งเท่านั้นแหละ!” “ไอ้บ้านั่น เห็นชัดๆอยู่แล้วว่าชอบฉันจะตาย แต่กลับหลบหน้าฉัน ถ้าไม่ใช่เพื่อความสุขในอนาคตของตัวฉันเองแล้วป่านนี้ฉันคงเลิกตามไอ้บ้านนั่นไปนานแล้วล่ะ” “ก็ใครใช้ให้เขาเก่งกาจซะขนาดนั้นล่ะ ได้นั่งตำแหน่งสูงสุดคุมเขตทหารเจียงเป่ยตั้งแต่อายุยังน้อยด้วยความสามารถของตัวเองล้วนๆ เขาเป็นบุคคลที่น่ายกย่องอย่างแน่นอนล่ะ” “ผู้ชายที่น่ายกย่องขนาดนี้ ผู้หญิงจำนวนไม่น้อยคงจะจับตามองเขาอยู่ คงอยากจะได้เขาเป็นสามีบ้างล่ะ ดังนั้นคนอย่างฉันดูคนไม่ผิดหรอก” แต่ก่อนโม่เสี่ยวเป่าชอบวิพากษ์วิจารณ์จ้านเนี่ยนเป่ย นับวันเธอยิ่งลามปามจ้านเนี่ยนเป่ยไปกันใหญ่ ใครใช้ให้เธอยึดติดกับผู้ชายน่าเบื่อคนนั้นเล่า คุณชายเผยได้แต่นั่งฟังเธอระบายเรื่องจ้านเนี่ยนเป่ยอย่างเงียบๆ สายตาอ่อนโยนของเขาส่องประกายแบบยากที่จะคาดเดา พูดเบาๆว่า : “เสี่ยวเป่า ผมชื่นชมคุณนะครับ คุณมองเห็นจ้านเนี่ยนเป่ย นั่นเป็นโชคดีของเขาแล้ว ถ้าเขายังไม่เห็นคุณค่าในตัวคุณอีก ผมจะพาคุณหนีไปให้ไกล ไปในที่ที่เขาจะไม่สามารถตามหาคุณเจออีก” โม่เสี่ยวเป่าเรอออกมาแบบไม่หลงเหลือภาพลักษณ์ใดๆอีกแล้ว ลุกขึ้นยืนโงนเงน พลางกล่าวว่า : “พี่เผย ขอบคุณพี่มากที่ออกมาดื่มเหล้าพูดคุยเป็นเพื่อน ต่อไปพวกเราก็เป็นเพื่อนกันแล้ว ถ้าพี่อยากดื่มเหล้าเมื่อไหร่ โทรหาฉันได้เลยนะ ฉันจะอยู่เป็นเพื่อนได้จนจบเลย” “งั้นก็ขอบคุณคุณโม่ด้วยเช่นกันครับ เป็นเกียรติอย่างยิ่งที่ได้เป็นเพื่อนกับคุณ” คุณชายเผยเอามือหนึ่งประคองโม่เสี่ยวเป่าที่โซซัดโซเซไว้ พูดต่อว่า “คุณดื่มจนเมาแล้ว นั่งลงก่อนเถอะ เดี๋ยวผมให้คนเตรียมชาแก้เมามาให้แก้วหนึ่ง” “ขอบคุณคะ!” โม่เสี่ยวเป่ายิ้มให้ พูดต่อว่า “คุณชายเผย คุณนี่เป็นคนดีเหมือนกันนะ ถ้าไม่ใช่ว่าฉันรู้จักกับจ้านเนี่ยนเป่ยมาก่อนละก็ ฉันอาจจะชอบคุณก็ได้นะ ใครใช้ให้ฉันรู้จักกับจ้านเนี่ยนเป่ยก่อนล่ะ ดังนั้นถ้าคุณชอบฉันละก็เก็บเอาไว้ในใจเถอะ ไม่ต้องพูดมันออกมา ต่อไปเราจะเป็นเพื่อนกันได้คะ” “ไม่ครับ ผมรู้จักคุณก่อนเขาเสียอีก!” คุณชายเผยตะโกนขึ้นมาในใจ แต่ไม่ได้พูดอะไรออกมา เขาส่ายหน้าด้วยความน่าขัน ทำไมเขาได้หลงตัวเองได้ถึงขนาดนี้นะ? โม่เสี่ยวเป่าไม่เพียงแต่เป็นคนหลงตัวเอง แถมยังไม่รู้จักกาละเทศะอีก กิริยามารยาทก็หยาบคาย แล้วไม่รู้ด้วยว่าอันไหนดีและอันไหนไม่ดี? หลังจากดื่มชาไปแก้วหนึ่งแล้ว โม่เสี่ยวเป่าก็รู้สึกสร่างเมาขึ้นมาครึ่งหนึ่ง จึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเลื่อนอ่านข่าวใหญ่ในอินเตอร์เน็ต เห็นแต่ภาพที่คุณชายเผยจูบเธอ อัตราการเข้าชมยังคงเพิ่มขึ้นอย่างต่อเนื่อง ภาพถ่ายข่าวลือเหล่านี้ โด่งดังอย่างมาก ไม่เพียงจ้านเนี่ยนเป่ยได้เห็นแน่ๆ คนที่บ้านของเธอก็ต้องได้เห็นด้วยเช่นกัน แต่ว่าโทรศัพท์ของเธอยังคงเงียบกริบ จ้านเนี่ยนเป่ยไม่ได้โทรเข้ามา ไม่มีสายจากคนที่บ้านด้วยเช่นกัน เมื่อก่อนแม้แต่ลมพัดหน่อยเดียว คุณตาก็จะรีบโทรหาเธอด้วยความเป็นห่วงทันที แต่ว่าครั้งนี้คุณตาไม่ได้ทำแบบนั้น หรือว่าพวกเขาทุกคนเห็นข่าวที่เธอชอบสร้างขึ้นมามากพอแล้ว ดังนั้นครั้งนี้จึงไม่สนใจเธอ ไม่โทรมาหาเธอ ปล่อยให้เธอจัดการด้วยตัวเอง? “Polaris เป็นอะไรหรือเปล่าครับ?” คุณชายเผยถามขึ้น “คุณชายเผย ดึกมากแล้ว รบกวนคุณช่วยไปส่งฉันกลับบ้านหน่อยนะคะ” เธอต้องใช้สมาธิคิดทบทวนให้ดีๆ ถ้าเกิด.....ไม่มีถ้า ก็คือถ้าเกิดว่า เธอจะคงไม่ยอมปล่อยจ้านเนี่ยนเป่ย “Polaris ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ขอให้คุณจำไว้ว่า อย่าลืมเป้าหมายที่แท้จริงที่ตั้งใจไว้แต่แรก” หลังจากส่งโม่เสี่ยวเป่าที่บ้านแล้ว คุณชายเผยทิ้งท้ายประโยคนี้ไว้ก่อนจากไป โม่เสี่ยวเป่ายังคงยืนนิ่งอยู่ที่เดิม คิดอยู่นานก็คิดไม่ออกว่าตกลงเขาต้องการจะบอกอะไรเธอกันแน่ พลางส่ายหน้า หันหลังเดินเข้าเขตที่พักอาศัยไป ตอนนี้เธออาศัยอยู่ที่บ้านหลังนี้ ทำเลที่ตั้งดีมากๆ ตั้งอยู่ในเขตเจียงเป่ยตอนใต้ นอกเขตที่อยู่อาศัยแห่งนี้เป็นสวนนิเวศวิทยาที่ใหญ่ที่สุดของเจียงเป่ย เวลามาเจียงเป่ย โม่เสี่ยวเป่ามักจะพักอยู่ที่นี่ บางครั้งถึงจะกลับไปคฤหาสน์โน่หยวนช่วยดูแลเหยาเหยาน้อยบ้าง นอกนั้นก็ไม่ได้มาอยู่ที่นี่เลย ตอนนี้พี่สะใภ้ของเธอกลับมาแล้ว เหยาเหยาน้อยมีแม่แท้ๆคอยดูแลแล้ว เลยไม่ค่อยติดคุณอาคนนี้แล้ว ตอนที่โม่เสี่ยวเป่าคิดถึงเรื่องนี้ เธอกลับถึงบ้านแล้ว เธอเปิดประตูบ้านออก ถอดรองเท้า โยนกระเป๋าทิ้งไป ไม่ยอมเปิดไฟ อาศัยแสงจันทร์ที่ลอดเข้ามาทางหน้าต่าง เดินโซเซไปทางห้องน้ำ ดื่มเหล้าแล้ว ร่างกายก็ร้อนผ่าว หลังจากอาบน้ำอุ่นแล้ว เธอรู้สึกสบายตัวขึ้นมาทันที ไม่คิดถึงเรื่องใดๆอีก โม่เสี่ยวเป่าเดินออกมาเท้าเปล่า เปลือยกายออกมาจากห้องน้ำ เดินไปที่ห้องนั่งเล่น ลูบคลำบนโต๊ะกาแฟ เจอไฟแช็กกับบุหรี่เข้า เสียงจุดไฟ...... จุดไฟแช็กขึ้นมา เธออาศัยแสงจากไฟแช็กที่จุดมองเห็นว่ามีคนๆหนึ่งนั่งอยู่ที่โซฟา ผู้ชายคนหนึ่งสีหน้าอึมครึมราวกับเป็นผู้ส่งสารความยินดีมาจากนรก “ว้าย......” โม่เสี่ยวเป่าตกใจร้องเสียงสูง หันหลังวิ่งออกไป หลังจากวิ่งไปได้ไม่กี่ก้าว ก็นึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ โม่เสี่ยวเป่าหยุดลง หันกลับไปมอง แสงนวลจากดวงจันทร์ส่องลอดเข้ามายืนยันได้ว่ามีผู้ชายคนหนึ่งนั่งอยู่ที่โซฟาจริงๆ ผู้ชายคนหนึ่งที่สวมชุดทหารอยู่ .......จ้านเนี่ยนเป่ย! เขานั่นเอง ก็คือผู้ชายเหม็นๆคนนั้นเอง เขามาตั้งแต่เมื่อไหร่กัน? ทำไมถึงไม่เปิดไฟล่ะ? นั่งทำหน้าบึ้งตึงอยู่ตรงนั้น อยากทำให้ฉันหัวใจวายตายหรือยังไง? รู้แล้วว่าเป็นจ้านเนี่ยนเป่ย โม่เสี่ยวเป่าจิตใจหึกเหิมขึ้นมาทันที เปิดไฟในห้องมันซะเลยดีกว่า เขาอยากเห็น ก็ให้เขาเห็นชัดๆไปเลย แต่ว่าหลังจากที่เปิดไฟขึ้นมาแล้วโม่เสี่ยวเป่าก็รู้สึกผิดหวังทันที ผิดหวังอย่างรุนแรง เพราะว่าจ้านเนี่ยนเป่ยน่ากลัวเหลือเกิน เธอไม่เคยเห็นเขาน่ากลัวขนาดนี้มาก่อน ราวกับ ราวกับว่าแทบจะกินเลือดกินเนื้อเธอเลย