ตอนที่ 315 ทำร้ายซึ่งกันและกัน

ต๭นที่ 315 ทำร้ายซึ่งกันและกัน แสงไฟแยงเข้าตา แต่ว่ายิ่งกว่าแสงไฟนั้น ก็คือสายตาเยือกเย็นของจ้านเนี่ยนเป่ยที่ทิ่มแทงเข้ามา แม้แต่คนอย่างโม่เสี่ยวเป่าที่จงใจกลั่นแกล้งจ้านเนี่ยนเป่ย ยังแทบจะวิ่งหนี แต่ว่าเธออดกลั้นความกลัวเล็กๆในใจของเธอเอาไว้ได้ จ้านเนี่ยนเป่ยมาถึงที่ โอกาสดีดีอย่างนี้ เธอต้องคว้ามันเอาไว้ให้ได้ ไม่ปล่อยให้เขามาเสียเที่ยวแน่ ภายใต้แสงสว่างเจิดจ้า โม่เสี่ยวเป่าไม่ได้สวมเสื้อผ้าแม้แต่ชิ้นเดียว ผิวกายที่ราวกับหยกสีขาวค่อยๆเปลี่ยนเป็นสีอมชมพู เธอเลียริมฝีปากครั้งแล้วครั้งเล่า เอ่ยด้วยความภูมิใจว่า : “จ้านเนี่ยนเป่ย คุณอิจฉาใช่ไหมล่ะ ฉวยโอกาสตอนนี้ฉันยังไม่โดนคนอื่นคาบไป คุณจะทำอะไรก็รีบทำซะสิ” พูดไป โม่เสี่ยวเป่าก็จงใจเชิดอกขึ้น จ้านเนี่ยนเป่ยหรี่ตาลง สายตาของเขาแหลมคมราวกับเครื่องเอ็กซเรย์ พินิจพิจารณาเธออยู่นานด้วยสีหน้าขุ่นมัวไม่พูดอะไรสักคำ โม่เสี่ยวเป่าถูกเขาจ้องมองอยู่อย่างนั้น รู้สึกไม่ค่อยสบายใจเท่าไหร่ จะทำอะไรก็ไม่ทำสักที เธอจึงก้าวเข้าไปหาเขา โผเข้าไปในอ้อมแขนของเขา กอดเขาไว้แน่น : “จ้านเนี่ยนเป่ย พวกเราลงมือกันเถอะคะ เชื่อฉันเถอะ ฉันทำให้คุณผ่อนคลายได้จริงๆ” เธอเรียนรู้เทคนิคมากมายมาจากในหนังโป๊ ไม่ว่าเป็นข้างหน้าหรือข้างหลัง รับรองว่าทำได้อย่างถูกต้อง รอวันที่จะได้ลงสนามจริงกับจ้านเนี่ยนเป่ย จ้านเนี่ยนเป่ยยังคงนั่งแข็งทื่อ ราวกับว่าไม่รู้สึกอะไรเลยกับความงดงามที่อยู่เบื้องหน้า แต่ว่าเส้นเลือดที่หน้าผากกำลังทรยศเขา โม่เสี่ยวเป่าพูดต่อว่า : “จ้านเนี่ยนเป่ย ไม่ต้องลังเลหรอกคะ ถือโอกาสตอนที่ฉันยินยอมทำให้คุณ คว้ามันไว้ซะ อย่ารอจนกระทั่งสูญเสียฉันไปแล้ว คุณจะเสียใจภายหลังนะคะ” “จ้านเนี่ยนเป่ย ความจริงแล้วฉันก็ชอบคุณนะคะ วันนี้ตอนที่คุณชายเผยจูบฉัน ในสมองของฉันก็คิดถึงแต่คุณคนเดียวคะ คิดว่าคนที่จูบฉันอยู่คือคุณคะ” ถ้าโม่เสี่ยวเป่าไม่พูดอะไรออกมา จ้านเนี่ยนเป่ยก็ยังสามารถควบคุมอารมณ์ไว้ได้ พอเธอพูดขึ้นมาเท่านั้นแหละ ความโกรธที่เขาสกัดกลั้นเอาไว้ ระเบิดออกมาทันทีอย่างควบคุมไว้ไม่อยู่ เขาจับศีรษะของโม่เสี่ยวเป่าไว้ โน้มตัวลงไปจูบเธออย่างดุเดือด ไม่เพียงแต่จูบเธอ แต่กัดเธอด้วย ราวกับจะใช้วิธีนี้ลงโทษที่เธอไม่เชื่อฟังเขา จ้านเนี่ยนเป่ยคุณมันเย็นชาแค่ภายนอก! จูบของเขา แข็งแกร่งกว่าที่โม่เสี่ยวเป่าจินตนาการไว้ซะอีก เทคนิคที่เธอเรียนรู้มาทั้งหมดใช้ไม่ได้เลย เธอตอบสนองจูบของเขาอย่างเงอะงะ หัวใจเล็กๆของโม่เสี่ยวเป่าเต้นตุ๊บๆไม่หยุด ภาวนาอย่างมีความหวังอยู่ในใจตลอด——จ้านเนี่ยนเป่ย จัดการฉันได้เลยคะ กินฉันสิคะ เราจะได้มีลูกด้วยกันหลายๆคน ไม่เช่นนั้นตระกูลจ้านของคุณจะไม่มีคนสืบทอดต่อนะคะ เมื่อโม่เสี่ยวเป่าเตรียมตัวพร้อมแล้ว จ้านเนี่ยนเป่ยก็ออกแรงผลักเธอออกไปทันที เขายังคงมองเธอมัวสีหน้าขุ่นมัว พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า : “ไม่อนุญาตให้คบหากับนายแซ่เผยนั่นอีกนะ” “คุณเป็นอะไรกับฉันไม่ทราบ? คุณสนใจฉันด้วยหรือ? ฉันอยากจะคบผู้ชายคนไหน มันเกี่ยวอะไรกับคุณด้วยไม่ทราบ!” โม่เสี่ยวเป่ากัดริมฝีปากแน่น สะกดกลั้นความน้อยใจเอาไว้ จ้องมองเขาด้วยสายตาท้าทาย ผู้ชายบ้าบอคนนี้ โก่งคันธนูแล้ว เขายังสามารถหดมันกลับเข้าไปได้อีก ไม่ใช่ว่าเสน่ห์ของเธอไม่มากพอ ไม่ใช่เธอไม่ดึงดูดสายตาเขา แล้วตกลงเพราะอะไรกันแน่ล่ะ? “ความจริง ผมก็ไม่ได้เป็นอะไรกับคุณหรอก ดังนั้นไม่ว่าคุณจะเปลือยกายต่อหน้าชายหนุ่มคนไหน มันก็ไม่ใช่เรื่องของผมสักหน่อย?” จ้านเนี่ยนเป่ยหุนหันลุกขึ้น เพราะความรีบร้อนของเขา ตอนลุกขึ้นคล้ายกับมีลมพัดวูบหนึ่ง เมื่อได้ยินจ้านเนี่ยนเป่ยพูดแบบนี้ ฉินเสี่ยวเป่ยก็หัวฟัดหัวเหวี่ยงทันที เธอลุกขึ้นยืนบ้าง แต่ว่ายังเตี้ยกว่าเขามาก มองเขาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความหวัง หยุดยืนนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง ขาของเธอก้าวขึ้นไปยืนบนโซฟา มือหนึ่งเท้าสะเอว อีกมือหนึ่งชี้หน้าด่าจ้านเนี่ยนเป่ย : “จ้านเนี่ยนเป่ย คุณอย่าถือดีว่าฉันชอบคุณนะ คุณอยากจะดูถูกฉันยังไงก็ได้ ฉันบอกคุณไว้เลยว่า ตอนที่ฉันชอบคุณ คุณก็จะเป็นสมบัติล้ำค่าในใจของฉัน แต่ถ้าฉันเกลียดคุณขึ้นมาละก็ คุณก็เป็นได้แค่เศษขยะชิ้นหนึ่งเท่านั้นแหละ” พอได้แล้ว สำหรับไอ้เต่าบ้าตัวนี้ ผู้ชายหน้าโง่ ผู้ชายเห็นแก่ตัว นอกจากเขาแล้ว คิดว่าคนอย่างเธอจะหาผู้ชายอื่นไม่ได้เลยหรือยังไง? คนอย่างโม่เสียวเป่า เงินก็มี หน้าตาก็สะสวย รูปร่างก็ไม่เลว ผู้ชายที่ตามจีบเธอก็มีไม่น้อย ทำไมเธอจะต้องมาจมปลักตายรังกับผู้ชายคนนี้ด้วย โม่เสี่ยวเป่าพูดออกมาได้อย่างน่าทึ่ง เธอเปิดใจออกมาแล้ว แต่ไม่รู้ว่าเหตุใด หยดน้ำตาค่อยๆรินไหลออกมาจากสองตาของเธอโดยไม่ตั้งใจ เธอไม่อยากร้องไห้หรอก โดยเฉพาะต่อหน้าเขา แต่ว่าน้ำตาบ้าๆนี้ทำไมเธอถึงควบคุมไว้ไม่ได้นะ โม่เสี่ยวเป่าปาดน้ำตาอย่างรุนแรง ชี้ไปทางประตูพลางตะโกนว่า : “ไสหัวไป! ใครใช้ให้คุณมาที่บ้านฉันนี่ ฉันขอบอกไว้เลยว่า คุณช่วยไสหัวไปให้ไกลๆเลยนะ ยิ่งไกลเท่าไหร่ได้ยิ่งดี แล้วอย่ากลับมาให้ผู้หญิงคนนี้เห็นหน้าอีก” จ้านเนี่ยนเป่ยไม่ได้พูดอะไร แต่มือทั้งสองที่อยู่ข้างตัวนั้นกำหมัดไว้แน่น สายตาของเขาแดงก่ำดังเปลวเพลิง เขาจะละทิ้งทุกสิ่งทุกอย่างเพื่อให้เธอเป็นของเขาก็ทำได้ แต่ว่าถ้าวันหนึ่งเธอรู้ความจริงขึ้นมา เธอคงจะเกลียดเขามากเช่นกัน จ้านเนี่ยนเป่ยปิดบังความเจ็บปวดในสายตาของเขาไว้ได้อย่างแนบเนียน เขาเหลียวมองที่โม่เสี่ยวเป่าครั้งหนึ่ง แล้วหันหลังก้าวเดินออกไปอย่างสง่างาม เพียงแค่คำพูดบันดาลโทสะของโม่เสี่ยวเป่า คิดไม่ถึงเลยว่าจะทำให้จ้านเนี่ยนเป่ยผู้ชายหน้าโง่คนนั้นออกไปจริงๆเธออารมณ์เสียคว้าถ้วยชาบนโต๊ะขว้างใส่เขา เธอออกแรงเต็มที่ จ้านเนี่ยนเป่ยก็ไม่ได้หลบเลี่ยงอะไร ถ้วยชากระทบที่แผ่นหลังของเขาเสียงดังแอก เขาต้องรู้สึกเจ็บมากแน่นอน “จ้านเนี่ยนเป่ย ถ้าคุณกล้าเดินออกไป ฉันจะพาผู้ชายมานอนด้วยเดี๋ยวนี้เลยนะ” ยิ่งเขาไม่หลบ อารมณ์โกรธของโม่เสี่ยวเป่ายิ่งทวีความรุนแรงขึ้น คว้าถ้วยชาอีกใบขว้างใส่เขา แต่ว่าตอนที่เอ่ยพูดออกไป จ้านเนี่ยนเป่ยหยุดเดินแล้วหันกลับมา กว่าจะรู้ตัวโม่เสี่ยวเป่าก็ขว้างถ้วยใบนั้นลอยไปที่จ้านเนี่ยนเป่ยแล้ว เธอจะยั้งมือไว้ก็ไม่ทันแล้ว ได้แต่มองถ้วยชากระแทกเข้าที่ศีรษะของจ้านเนี่ยนเป่ย...... ถ้วยชากระแทกเข้าที่ศีรษะของเขา ถ้วยแตกลงแล้ว เศษแก้วบาดลงที่หน้าผากของเขา เลือดสดๆไหลออกมาจากปากแผล ค่อยๆซึมลงมาที่หน้าผาก แต่ว่าแม้แต่คิ้วของเขาก็ไม่ขมวด ราวกับว่าไม่ได้รู้สึกเจ็บใดๆเลย เขามองโม่เสี่ยวเป่า ค่อยๆเอ่ยพูดว่า : “ผมไม่ได้เป็นอะไรกับคุณ คุณจะไปหาใครมันก็เรื่องของคุณ ต่อไปขอร้องคุณอย่ามาคุกคามผมอีก” ทิ้งท้ายคำพูดที่ไม่แยแสไว้แค่นั้น จ้านเนี่ยนเป่ยก็หันหลังกลับไปอีกครั้ง เปิดประตูเดินออกไป เสียงประตูกระแทกดังปัง ปัง———- เสียงดังลั่นของประตู ทำให้โม่เสี่ยวเป่าทั้งตื่นตระหนก น้อยใจ โกรธแค้น.....ความรู้สึกมากมายพลุ่งพล่านขึ้นมาในหัวใจเธอ “จ้านเนี่ยนเป่ย คุณคิดว่าในโลกนี้มีผู้ชายอย่างคุณเพียงคนเดียวงั้นหรือ? ถ้าคุณคิดอย่างนั้นจริงๆ คนอย่างโม่เสี่ยวเป่าขาดคุณไปไม่ได้เลยหรือ?” โม่เสี่ยวเป่าขาดสติทั้งเต้นแร้งเต้นกาพลางด่าทอไปด้วย คว้าสิ่งของขึ้นมาจะเขวี้ยงออกไป แต่ว่าสิ่งของเหล่านั้นล้วนซื้อมาด้วยน้ำพักน้ำแรงของตัวเองทั้งสิ้น ถ้าของชำรุดต้องเสียใจแน่ๆ ทนไม่ได้ที่จะทำลายข้าวของ งั้นก็ด่ากราดละกัน อย่างน้อยด่าจ้านเนี่ยนเป่ยก็ไม่มีอะไรเสียหาย เธอด่าจ้านเนี่ยนเป่ยแทบตาย ด่าแล้วด่าอีก แถมยังสาปแช่งเขาว่าถ้าเขาไปเจอผู้หญิงคนอื่นที่นอกจากเธอแล้ว ขอให้เขาจีบไม่สำเร็จแม้แต่คนเดียว ตอนนี้ จ้านเนี่ยนเป่ยยืนอยู่หน้าประตู ฟังเสียงกร่นด่าของเธอ ยังด่าคนได้อยู่ แสดงว่าเธอไม่เป็นไร นอนหลับสักตื่นโม่เสี่ยวเป่าก็ยังคงมีชีวิตอยู่ตามปกติ