ตอนที่ 317 ข้อมูลภายใน

ต๭นที่ 317 ข้อมูลภายใน กว่าจะหาข้อสรุปกับจ้านเนี่ยนเป่ยได้ กลับถึงบ้านก็ดึกมากแล้ว เหยาเหยาน้อยนอนหลับปุ๋ยไปนานแล้ว กู้เหยาอยู่เป็นเพื่อนเหยาเหยาน้อย ในมือถือเข็มกับด้ายเอาไว้ กำลังเย็บเสื้อผ้าให้เหยาเหยาน้อย เป็นเวลาสามปีกว่าที่ไม่ได้อยู่เคียงข้างเหยาเหยาน้อยเลย ไม่ได้เห็นเธอเติบโตขึ้นอย่างช้าๆด้วยตาตัวเอง เป็นความรู้สึกเสียใจอย่างใหญ่หลวงที่อยู่ในใจของกู้เหยา ดังนั้นหลังจากที่เธอได้กลับมาอยู่ข้างกายเหยาเหยาน้อย เธอจึงพยายามทำเรื่องเล็กๆน้อยๆที่เธอทำได้ด้วยความตั้งใจมากที่สุด โม่ข่ายยืนอยู่ที่หน้าประตูแล้วสักพักหนึ่ง แต่ว่ากู้เหยายังไม่ทันสังเกตเห็นเขา เขากระแอมไอหนึ่งครั้ง เพื่อเรียกความสนใจจากกู้เหยา ใครจะรู้ว่ากู้เหยาที่กำลังตั้งอกตั้งใจทำงานในมืออยู่ เมื่อได้ยินเสียงนั้นดังขึ้นกะทันหัน มือที่ถือเข็มอยู่สะดุ้งเฮือกปลายเข็มทิ่มเข้าไปในนิ้ว เจ็บจนต้องขมวดคิ้วเล็กน้อย โม่ข่ายรีบก้าวเข้าไปหา คว้ามือกู้เหยาขึ้นมา เห็นหยดเลือดกำลังไหลออกมาพอดี เขาดูดเลือดให้เธอโดยไม่ลังเลแม้แต่นิดเดียว ความรู้สึกอ่อนระทวยเริ่มจากนิ้วมือของเธอแผ่กระจายไปทั่วร่างของกู้เหยา เธออยากจะชักมือกลับมา แต่ว่าถูกโม่ข่ายกัดเอาไว้ เขาปล่อยเธอออก พลางกล่าวว่า : “ระวังหน่อยสิครับ ต่อไปผมไม่อยากให้คุณทำอะไรพวกนี้แล้วล่ะ” กู้เหยาเหลือบมองที่เขา : “ไม่ต้องสนใจหรอกคะ” “หืม? ไม่ให้ผมสนใจคุณ แล้วจะให้ใครมาสนใจคุณไม่ทราบครับ?” โม่ข่ายโน้มเข้าไปใกล้เธอ อ้าปากกัดเธอต่อหน้าใบหน้าอมชมพูของเธอ กู้เหยาผลักเขาออกไป : “เป็นพ่อคนแล้วนะคะ ยังมัวล้อเล่นอยู่อีก” “เป็นพ่อคนแล้วยังไงครับ ผมก็เป็นผู้ชายธรรมดาๆคนหนึ่งเหมือนกัน” โม่ข่ายหยิบเข็มกับด้ายและอุปกรณ์ที่เหลือโยนทิ้งไป พลางอุ้มกู้เหยาขึ้นมา “คุณนายโม่ครับ อาบน้ำกับผมนะครับ” “โม่ข่ายคะ ฉันอาบน้ำเรียบร้อยแล้วคะ” เธออาบน้ำเสร็จตั้งนานแล้ว ยังต้องอาบทำไมอีกล่ะ “เป็นเพื่อนผมหน่อยน่า” “ไม่เอาคะ!” “ก็ผมจะเอานี่ครับ!” กู้เหยารู้อยู่แล้วว่าผู้ชายอย่างโม่ข่ายคนนี้ไม่ได้อยากจะให้เธออาบน้ำเป็นเพื่อนเขาหรอก อีตาบ้านี้.......อาอาอา เธอนึกถึงโม่ข่ายในอดีตคนนั้นที่เย็นชาไม่แสดงความรู้สึกใดๆ “กู้เหยา——“ โม่ข่ายลูบศีรษะของเธอ พลางเรียกชื่อเธอเบาๆ กู้เหยาซุกหน้าลงกับหมอน ไม่อยากสนใจผู้ชายเลวๆคนนี้ ไม่สนใจเขาอีกต่อไป โม่ข่ายเอาเธอเข้ามาไว้ในอ้อมกอด หัวเราะเสียงต่ำขึ้นมา : “เป็นแม่ของลูกแล้วนะ ยังมัวอายอะไรอีก น่ารักซะขนาดนี้” กู้เหยาอ้าปากกัดลงที่หน้าอกของเขาทีหนึ่ง ใช้เสียงจมูกบี้บ่นว่า : “คนบ้า!” โม่ข่ายกัดที่ใบหูของเธอเบาๆ ยิ้มอย่างร้ายกาจ : “บ้าหรือ ผมก็เป็นคนบ้าในสายตาของคุณคนเดียวแหละ ผู้หญิงคนอื่นอยากจะให้ผมนอนกับพวกเขาจะตาย แต่พวกเขาไม่มีวันไม่สมดังปรารถนาหรอก” “คุณโม่คะ คนในครอบครัวคุณหลงตัวเองกันทุกคนเลยหรือคะ?” ในที่สุดกู้เหยาก็เข้าใจแล้วว่าทำไมเหยาเหยาน้อยถึงได้เอาแต่ใจตัวเองขนาดนั้น ที่แท้ไม่ใช่โม่เสี่ยวเป่าสอนหรอก แต่ว่าดูจากธาตุแท้ของผู้ชายคนนี้แล้ว ลูกสาวเขาถอดแบบนิสัยพ่อมาเปี๊ยบเลย โม่ข่าย : “ผมอยากจะพิสูจน์ความจริงอย่างหนึ่ง” กู้เหยา : “......” กู้เหยาเลือกที่จะไม่พูดอะไร เธอเป็นแค่ดีไซเนอร์เสื้อผ้าตัวเล็กๆคนหนึ่ง จะมีปัญญาอะไรไปต่อกรกับท่านประธานโม่ผู้ยิ่งใหญ่ได้ล่ะ เธอเคยได้ยินเซียวหนิงอี้พูดว่า เมื่อก่อนสมัยเรียนมหาวิทยาลัยโม่ข่ายเป็นหัวหน้าชมรมโต้วาทีมาโดยตลอด ถ้าคิดว่าจะเถียงเขาชนะได้ละก็ ฝันไปเถอะ โม่ข่ายก้มหน้าลงจูบกู้เหยา กอดเธอไว้แล้วถอนหายใจออกมายาวๆ พลางกล่าวว่า : “คืนนี้นอนหลับฝันดีแล้วล่ะ” กู้เหยากระซิบอยู่ในใจ เขาหมายความว่าเมื่อก่อนไม่หลับฝันดีหรือ? ไม่หลับฝันดีก็เพราะเธอเองงั้นหรือ? โม่ข่ายกอดกู้เหยาไว้นอนหลับไปอย่างพอใจ แต่กู้เหยาเองกลับนอนไม่หลับในอ้อมกอดเขา สองวันนี้เซียวหนิงอี้ไม่ส่งข่าวมาบ้างเลย ไม่รู้ว่าเรื่องราวคืบหน้าไปถึงไหนแล้ว? ถ้าพบหลักฐานฆาตกรรมของคุณตาบ้านโม่แล้ว เธอจะยังใช้ชีวิตอย่างอบอุ่นกับโม่ข่ายแบบนี้ได้อยู่อีกไหมนะ? เธอก็ไม่รู้เหมือนกัน! ถ้าเธอกับโม่ข่าย....... คิดถึงตรงนี้ กู้เหยาเอียงหน้ามองไปที่เหยาเหยาน้อยที่นอนอยู่ข้างๆ อดไม่ได้ที่จะหยิกแก้มยุ้ยๆของเหยาเหยาน้อย “เฮ้อ.....” กู้เหยาถอนหายใจออกมาเบาๆ ถ้าเกิดวันนั้นมาถึงจริงๆ เธอไม่ต้องการอะไรทั้งนั้น ขอเพียงเหยาเหยาน้อยต้องอยู่กับเธอเท่านั้น “คุณนายโม่ครับ คุณกำบังคิดอะไรอยู่?” เสียงของผู้ชายที่หลับไปนานแล้วดังขึ้นจากเหนือศีรษะของเธอทันที กู้เหยาส่ายหน้า พลางบอกว่า : “ดึกมากแล้ว พรุ่งนี้คุณต้องไปทำงานอีก รีบนอนเถอะคะ” ฟังจากน้ำเสียงของกู้เหยาแล้ว โม่ข่ายรู้ว่าในใจของเธอมีบางอย่างปิดบังอยู่ เขาจึงลูบหัวของเธอ พลางกล่าวว่า : “กู้เหยา จำคำที่ผมเคยพูดกับคุณได้ไหม ไม่เช่นนั้นผมจะไม่เกรงใจคุณแล้วนะ” มันเป็นคำพูดข่มขู่กันชัดๆ แต่ว่ากู้เหยาฟังแล้วกลับรู้สึกได้ถึงความเป็นห่วงอย่างลึกซึ้ง เธอยิ้มพลางบอกว่า : “จำได้ขึ้นใจแล้วคะ คุณโม่!” ....... วันต่อมา แสงแดดส่องลงมากลางอากาศ ส่องลงมายังพื้นโลกราวกับจะแยกโลกนี้ออกจากกัน แต่ว่าถึงแม้พระอาทิตย์จะส่องแสงลงมาเหนือศีรษะ ทุกคนต่างยังคงยุ่งอยู่ ทำตามหน้าที่ของตัวเองตามปกติ คุณชายเผยตอนนี้กำลังนั่งอยู่ในร้านกาแฟที่ดีที่สุดในเจียงเป่ย ร้านกาแฟร้านนี้เป็นร้านที่คนมีชื่อเสียงคนหนึ่งของประเทศ A มาลงทุนเปิดไว้ ว่ากันว่าเขาเปิดไว้เพื่อระลึกถึงบุคคลที่เสียชีวิตไปแล้ว คุณชายเผยชอบที่นี่มาก ทุกวันหยุดสุดสัปดาห์หลังจากที่เขามาอยู่ที่เจียงเป่ยก็มักจะมาอยู่ที่นี่ประจำ สั่งกาแฟLanshanดั้งเดิมแก้วหนึ่ง เค้กBlack Forestชิ้นหนึ่ง นั่งแช่อยู่ได้ครึ่งวัน วันนี้ก็เช่นเดิม เพียงแต่ไม่เหมือนก่อนหน้านี้ที่มานั่งคนเดียว คุณชายเผยวันนี้มี “เพื่อน” มาด้วยท่านหนึ่ง โม่ข่ายนั่งอยู่ตรงข้ามกับคุณชายเผย เขายังคงสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวกับสูทสีดำ สวมแว่นตากรอบทอง ดวงตาดำขลับที่อยู่หลังแว่นนั้นสงบนิ่งและลุ่มลึก ไม่แสดงอารมณ์ใดๆ วางท่าสง่างามราวกับเป็นจักรพรรดิ เขานั่งอยู่ที่นั่น จ้องมองคุณชายเผยอย่างลุ่มลึก คุณชายเผยรู้สึกได้ถึงความกดดันที่แผ่ลงมา แต่ว่าเขาเคยคลุกคลีอยู่ในครอบครัวผู้นำของประเทศ A มาก่อนซึ่งไม่ใช่เรื่องง่ายเลย ถึงแม้เขาจะแปลกใจกับท่าทีของโม่ข่าย แต่ว่าเขาก็ยังคงสามารถพูดคุยด้วยท่าทางที่ยิ้มแย้มแจ่มใสได้ตามปกติ คุณชายเผยดื่มกาแฟรวดเดียวหมดแก้ว กลิ่นกาแฟลึกเข้าไปในโพรงจมูก : “วันที่อากาศร้อนขนาดนี้ คุณโม่ยังอุตส่าห์มาถึงที่นี่ได้ ไม่ทราบว่ามีเรื่องอะไรหรือเปล่าครับ?” โม่ข่ายยิ้มๆ แต่สายตาของเขายังคงสงบนิ่งเหมือนเดิม : “คุณชายเผยน่าจะรู้อยู่แก่ใจนะครับ จะมัวเสียเวลาอยู่ทำไม?” สองสามวันที่ผ่านมา โม่ข่ายค้นพบตัวตนที่แท้จริงของคุณชายเผยแล้ว ถ้าอย่างนั้นคุณชายเผยคงรู้ข้อมูลอีกหลายอย่างที่อยู่เบื้องหลังซึ่งเขายังค้นไม่เจอ ดังนั้นที่นัดมาครั้งนี้ก็เลยอยากจะดำเนินการตามหลักการและเหตุผลอย่างถูกต้อง คุณชายเผยต้องเข้าใจสิ่งที่โม่ข่ายพูดอย่างแน่นอน เพียงแต่อยากจะให้โม่ข่ายแสดงพลังดูสักครั้ง จึงคิดจะประหยัดคำพูดของตน นึกไม่ถึงว่าโม่ข่ายจะเอาปัญหาโยนกลับมาให้เขาเช่นนี้ คุณชายเผยหัวเราะ : “ไหนๆก็มาถึงขั้นนี้แล้ว คุณโม่ครับ เพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลา พูดออกมาตรงๆเถอะครับ” “นั่นสินะครับ” โม่ข่ายขยับแว่นตา สายตามองหรี่ลงและยาวออกไป แสดงสายตากดดันอย่างรวดเร็ว คุณชายเผยรู้สึกราวกับมีเข็มทิ่มแทงอยู่ข้างหลัง แค่เพียงโม่ข่ายยิ้มให้ที่มุมปาก โม่ข่าย : “ได้ยินว่า คุณชายเผยสิบกว่าปีที่ผ่านมานี้ตามหาคนๆหนึ่งอยู่?” คุณชายเผยพยักหน้า : “ใช่ครับ” โม่ข่ายขมวดคิ้วเล็กน้อย : “หาเจอหรือยังครับ?” “เจอแล้วครับ” คุณชายเผยวางแก้วกาแฟลง “จะว่าไป ผมต้องขอบคุณคุณโม่ด้วยนะครับ สถานะของเธอสูงศักดิ์ หายตัวไปตั้งหลายปีขนาดนี้ ไปอยู่ในความดูแลของบ้านโม่ มิฉะนั้นไม่รู้ว่าเธอต้องไปตกระกำลำบากอย่างไรบ้าง”