ตอนที่ 319 หลักฐานสำคัญ

ต๭นที่ 319 หลักฐานสำคัญ เรื่องราวทั้งหมดกำลังจะถูกเปิดเผยออกมาแล้ว จนทุกวันนี้โม่ข่ายก็ยังสงสัยอยู่อย่างหนึ่งว่า เหตุใดคุณตาจะต้องลงมือกับกู้เหยารุนแรงขนาดนั้น? ถ้าเพียงเพราะเซียวลิ่งคางลอบฆ่าคนที่สำคัญมากกับคุณตาโดยทางอ้อม คุณตาอยากจะแก้แค้น ก็น่าจะไปทำกับเซียวหนิงอี้ลูกชายคนเดียวของตระกูลเซียวไม่ดีกว่าหรือ? ถึงแม้มันสมองของโม่ข่ายจะทรงพลังและพลิกแพลงเก่ง แต่พอเจอเรื่องแบบนี้เข้า คิดเท่าไหร่ก็ยังคิดไม่ออกว่าทำไม? ขณะที่เขาหลับตาลงครุ่นคิดอยู่นั้น คนขับรถขับมาจนถึงที่หมายที่สองของวันนี้ ฟาร์มที่อยู่ชั่วคราวของคุณตาของตระกูลโม่ ณ เวลานี้แสงแดดยังคงส่องสว่างอยู่กลางอากาศ แต่เพราะว่าความอุดมสมบูรณ์ของพืชพันธุ์ไม้ที่อยู่รอบๆฟาร์มนี้ ปิดกั้นแสงอาทิตย์เอาไว้ ทำให้ที่นี่ไม่ร้อนแผดเผาเท่าข้างนอก คุณตาโม่มาพักอยู่ที่นี่ได้สักระยะหนึ่งแล้ว ทุกๆวันเขาใช้ชีวิตอย่างมีความสุข ดื่มชา ปลูกต้นไม้ เล่นหมากรุก พอใจแบบไหนก็ทำแบบนั้น ตอนที่โม่ข่ายมาถึง คุณตากำลังนั่งเล่นหมากรุกอยู่ในศาลากับผู้ช่วยเสี่ยวเหอ เหลือหมากในกระดานอยู่เพียงไม่กี่ตัวแล้ว เกมส์หมากรุกของคุณตากำลังบังคับให้เสี่ยวเหอจนมุมตกม้าตาย ถ้าตานี้เสี่ยวเหอไม่เดินให้ดีละก็ คุณตาไม่ต้องออกแรงอะไรเลย เขาก็ตกม้าตายไปเอง “คุณชายครับ คุณมาถึงแล้วหรือ” เห็นโม่ข่ายเข้า เสี่ยวเหอรีบออกปากทักทาย “คุณเล่นหมากรุกเป็นเพื่อนคุณตาสัก 2 ตาไหมครับ” โม่ข่ายไม่ได้ปฏิเสธอะไร เขานั่งลงแทนที่เสี่ยวเหอ สายตากวาดมองไปที่แผ่นกระดาน แล้วเดินหมาก 1 ตัว เขาเลือกเดินตัวม้า หมากที่กำลังเสี่ยงตายอยู่เมื่อกี้จึงรอดในทันที ไม่ว่าคุณตาจะเดินหมากอย่างไร ก็ไม่สามารถล้มหมากของเขาได้แม้แต่ตัวเดียว หลังจากเดินไปอีกหลายรอบ คุณตาเริ่มหมดแรง มองแล้วมองอีก คิดแล้วคิดอีก หลังจากที่วางหมากตัวสุดท้ายลงไปเขามองชัยชนะของตัวเองที่ถูกทำลายให้ย่อยยับลงด้วยตาเปล่า เมื่อกี้หมากที่เสี่ยวเหอวาง เขาเพียงแค่เดินอีกตาเดียวก็สามารถเอาชนะได้แล้ว ไม่รู้ว่าโม่ข่ายเล่นอย่างไรถึงได้พลิกจากเกือบแพ้มาเป็นผู้ชนะได้? คุณตาโม่กลอกตาไปมา : “ตาก็อายุปูนนี้แล้ว แกมันยังหนุ่มอยู่เลย ไร้ซึ่งความเมตตาไม่ยอมปล่อยวางให้ แถมยังบีบบังคับตาให้จนมุมตายเสียอีก?” พวกเขาเหมือนกำลังพูดเรื่องหมากรุกกันอยู่ แต่ในใจทั้งสองต่างรู้ดี ที่พวกเขาพูดถึงไม่เพียงแค่เรื่องหมากรุกเท่านั้นแต่ว่าตอนนี้พวกเขากำลังสร้างศึกนอกเกมส์ โม่ข่ายอยากให้คุณตาเข้าใจว่า เขาไม่ได้มีเจตนาจะรุกคาด แต่ในเมื่อคุณตาบีบบังคับเขาซะจนมุม เพื่อป้องกันตัวเองเขาจึงต้องใช้ไม้ตาย แต่ว่า ยังไงๆคุณตาโม่ก็เป็นคุณตาของเขาอยู่วันยังค่ำ เขาคงไม่สามารถบีบบังคับให้คุณตาถึงตายได้ แต่ว่าสถานการณ์ที่บังคับเขาในตอนนี้ เขาจึงจำเป็นต้องทำ คุณตาโม่กล่าวว่า : “เสี่ยวเหอ เจ้าไปเก็บชาผู่เออร์ที่ดีที่สุดของฉันมาสิ ใส่ในกาน้ำชาใบใหม่ ให้คุณชายช่วยฉันชิมหน่อย ดูสิว่าคุ้มค่ากับราคานี้หรือไม่?” “ผมจะไปเดี๋ยวนี้” รู้ว่าสองคนตาหลานมีเรื่องพูดคุยกัน หลังจากที่ผู้ช่วยเหอส่งมอบชาให้แล้ว ก็รู้หน้าที่หาข้ออ้างขอปลีกตัวออกไป พอผู้ช่วยเหอออกไปแล้ว คุณตาหัวเราะอย่างเย็นชาขึ้นมาทันที : “ทำไมถึงได้มีเวลาว่างแวะมาได้ล่ะ? มาดูว่าตาจะอยู่ได้อีกนานแค่ไหนใช่ไหมล่ะ?” โม่ข่ายวางหมากรุกลงอย่างเรียบร้อย ดื่มชาหมดไปหลายแก้ว แล้วจึงตอบอย่างนุ่มนวลว่า : “สุขภาพของคุณตายังแข็งแรงขนาดนี้ น้ำเสียงพูดจามีพลัง ยังอยู่ได้อีกหลายสิบปีสบายๆครับ ที่ผมมาวันนี้ ก็แค่มาเล่นหมากรุกเป็นเพื่อนคุณตาเท่านั้นเองครับ” “ร่างกายของตาน่ะยังแข็งแรงอยู่ แต่หลานอกตัญญูอย่างแกจะทำให้ฉันอกแตกตายสิ” คุณตาโม่ยกมือขึ้นมาข้างหนึ่งกวาดเอาตัวหมากรุกที่โม่ข่ายจัดเรียงไว้อย่างดี ปัดลงพื้นไปจนหมด พูดอย่างอารมณ์เสียว่า “เราต่างฝ่ายต่างรู้ดีอยู่แก่ใจ แกไม่ต้องมาทำตีหน้าซื่อหรอกนะ” “คุณตาครับ ถ้าคุณจะโผงผางแบบนี้ งั้นผมก็ไม่อ้อมค้อมแล้วนะครับ” โม่ข่ายนั่งตัวตรง มองไปที่คุณตา พูดต่อว่า“ความจริงที่ผมมาหาคุณ ก็เพราะอยากให้คุณตาช่วยยืนยันเรื่องๆหนึ่งครับ” “แกคิดว่าฉันจะบอกแกหรือไง?” “แน่นอนครับ” “หืม......” “เพราะคุณตารักและเอ็นดูเสี่ยวเป่าอย่างมาก คุณตาต้องอยากให้เธอมีชีวิตอยู่แบบไร้ความกังวลใดๆตลอดไปแบบในปัจจุบันนี้” “แก.....” ได้ยินคำพูดของโม่ข่าย คุณตาโม่ถึงกับตะลึง เขาไม่เชื่อว่าภายใต้สถานการณ์ที่ไม่หลงเหลือเบาะแสใดๆอยู่เลย โม่ข่ายจะสามารถค้นพบตัวตนที่แท้จริงของเสี่ยวเป่าได้รวดเร็วเพียงนี้ แต่ว่าได้ยินโม่ข่ายพูดเมื่อกี้ เท่ากับว่าเขารู้เรื่องที่เกี่ยวข้องเสี่ยวเป่าแล้ว คุณตาไม่อยากจะเชื่อเลย แต่ว่าจำเป็นต้องเชื่อ โม่ข่ายพูดต่อว่า : “ความจริงคุณตาจะพูดหรือไม่พูดก็ไม่เป็นไรครับ ผมแค่จะมาบอกว่า ผมจะเป็นพี่ชายของเสี่ยวเป่าตลอดไป” นัยยะของคำพูดนั้นก็คือ เขาเป็นพี่ชายของโม่เสี่ยวเป่า จะปกป้องดูแลโม่เสี่ยวเป่าเหมือนเดิมไม่มีวันเปลี่ยนแปลง และรักเธอเหมือนน้องสาวแท้ๆของตัวเอง แต่ว่าวิธีการของชายชรานั้นทำให้เขารู้สึกหนาวเหน็บ ไม่ถือว่าเขาเป็นลูกหลานตระกูลของตระกูลโม่เลย คุณตาโม่รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย เอ่ยถามว่า : “ตกลงแกคิดจะพูดอะไรกันแน่?” “ไม่มีอะไรครับ” ทิ้งท้ายไว้แค่นั้น แล้วโม่ข่ายก็ลุกขึ้นเดินจากไป เพราะเขารู้แล้วว่าคงไม่ได้เบาะแสอะไรจากปากของคุณตา ก่อนจะมาที่นี่ เขายังมีความหวังเล็กๆอยู่บ้าง ว่าคุณตาจะสารภาพความจริง กลับตัวกลับใจ แต่ว่าวันนี้ดูแล้ว คงไม่มีทางเป็นไปได้เลย “โม่ชิ ตามีอะไรจะถามแกเรื่องหนึ่ง ระหว่างกู้เหยากับครอบครัวโม่ของเรา แกจะเลือกใคร?” น้ำเสียงของคุณปู่ดังขึ้นมาจากทางด้านหลัง โม่ข่ายไม่ได้หันกลับไป ตระกูลโม่คือรากฐานของเขา กู้เหยาเป็นภรรยาของเขา สำหรับเขาแล้ว พวกเขามีความสำคัญเท่าเทียมกัน ดังนั้นเขาต้องการทั้งคู่ ไม่สามารถละทิ้งสิ่งใดสิ่งหนึ่งไปได้ มองโม่ข่ายกำลังขึ้นรถ รถเคลื่อนออกไปไกลแล้ว เสี่ยวเหอเดินมาจากที่ไกลๆ ดวงตาทั้งสองมองอย่างเย็นชาไปยังรถของโม่ข่ายที่วิ่งหายลับไป เขาจึงมองไปทางอื่น เขาบอกว่า : “ท่านครับ ผมรอฟังคำสั่งของท่านอยู่นะครับ” คุณตาพยักหน้า แล้วบอกว่า : “กู้เหยาที่จับตาดูกันอยู่เป็นอย่างไรบ้าง?” เสี่ยวเหอตอบว่า : “หลายวันมานี้ เธอไม่ได้ออกไปไหนเลยครับ มีแค่ครั้งเดียวที่ออกไปพบเซียวหนิงอี้ อยู่ในบ้านเซียวหนิงอี้ราวครึ่งชั่วโมงก็ออกมาครับ” “เธอไปหาเซียวหนิงอี้? ถ้างั้นช่วงนี้เซียวหนิงอี้มีความเคลื่อนไหวอะไรบ้างไหม?” “เซียวหนิงอี้ไม่มีเลยครับ” “......” “คุณท่านครับ ของชิ้นนั้นอาจจะไม่ได้อยู่กับกู้เหยาหรือเปล่าครับ?” คุณตาขมวดคิ้วครุ่นคิด : “เป็นไปไม่ได้” ตอนนั้นกู้เจิ้งเต๋อก่อนที่จะตายก็ได้พบแม่ของกู้เหยาเพียงคนเดียว เขาต้องมอบของชิ้นนั้นให้เธอแน่ๆ ในตอนนั้นคุณตาโม่ไม่ได้หยุดเขาไว้ นั่นเป็นเพราะเขาไม่รู้มาก่อนว่าในมือพวกเขาถือหลักฐานชิ้นสำคัญขนาดนี้อยู่ กว่าเขาจะรู้ตัว ก็ไม่รู้ว่าจะไปหาเจอได้ที่ไหนแล้ว คุณตาโม่พูดต่อว่า : “ส่งคนไปจับตาดูไว้ ไม่ว่าจะด้วยวิธีไหน ก็ต้องเอาหลักฐานสำคัญชิ้นนั้นกลับคืนมาให้ได้” ถ้าเกิดหลักฐานชิ้นนั้นรั่วไหลออกไป ชื่อเสียงที่เขาสร้างขึ้นมาตลอดทั้งชีวิตนี้ก็คงพังพินาศ ทุกสิ่งทุกอย่างทั้งหมดทั้งมวลจะถูกทำลายย่อยยับไปในพริบตา ถ้าเขาถูกโค่นล้มลงไปแล้ว เสี่ยวเป่าจะทำอย่างไรล่ะ?