ตอนที่ 320 หมดสติ

ต๭นที่ 320 หมดสติ เมื่อจัดการธุระส่วนตัวเสร็จแล้ว ก็ปาเข้าไปค่อนวันแล้ว แต่ว่าโม่ข่ายยังคงไม่หยุดพัก เซิ่งเทียนยังมีเรื่องอีกมากมายที่รอให้เขาไปสะสาง รอให้เขาตัดสินใจ เพื่อเซิ่งเทียน เพื่อตระกูลโม่ เพื่อกู้เหยาและลูก เขาไม่สามารถหยุดพักได้ โดยเฉพาะช่วงเวลาหน้าสิ่วหน้าขวานแบบนี้ เขาจำเป็นต้องระมัดระวังอยู่ตลอดเวลา ไม่สามารถผิดพลาดแม้เล็กน้อยได้ โม่ข่ายเพิ่งกลับมาถึงที่ทำงาน เลขาฯก็เอาเอกสารที่เขาต้องพิจารณาเองมาให้ โม่ข่ายหยิบเอกสารขึ้นมาอ่านทวนไปสองรอบ ดูแล้วดูอีก ตัวอักษรที่ปรากฏอยู่ในเอกสารค่อยๆมัวขึ้น สมองของเขายิ่งนานยิ่งตื้อ โม่ข่ายรีบหลับตาลง ถอดแว่นออก ใช้มือนวดบริเวณหว่างคิ้ว หวังอาการสมองตื้อนั้นจะดีขึ้นบ้าง แต่ว่าผ่านไปสองนาที อาการแบบนั้นไม่เพียงไม่บรรเทาลง แต่กลับยิ่งทวีความรุนแรงเพิ่มขึ้น เมื่อเขาลืมตาขึ้น ภาพที่อยู่ตรงหน้ากลับมัวไปหมด ตลอดเวลาที่ผ่านมา เขาพักผ่อนน้อยมาก แม้จะเหนื่อยแค่ไหนก็ไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อนเลย ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร? โม่ข่ายหยิบโทรศัพท์บนโต๊ะทำงานขึ้นมา อยากจะโทรไปบอกให้เลขาฯชงกาแฟมาให้เขาสักแก้ว ใครเลยจะรู้ว่ามือที่ยื่นออกไปคว้าความว่างเปล่า ห้อยอย่างหมดแรง เขาอยากจะยกมือขึ้นไปคว้าโทรศัพท์ แต่ร่างสูงใหญ่และแข็งแรงคะมำไปข้างหน้า หมดแรงจะปีนกลับไปที่โต๊ะทำงาน เขาพยายามที่จะเคลื่อนไหว แต่พบว่าตัวเองไม่มีแม้แต่แรงที่จะแบมือ ทำไมถึงเป็นแบบนี้ได้? โม่ข่ายใช้สติสัมปชัญญะที่มีอยู่ครั้งสุดท้ายหวนคิด คิดไปคิดมา เขาจึงคิดได้ถึงน้ำชาแก้วนั้นที่คุณตาให้เขาดื่ม วันนี้หลังจากที่เขาออกจากบ้านมา ก็มีเพียงชาแก้วนั้นที่เขาดื่ม หรือว่าเป็นชายชรานั้น...... สมองยิ่งคิดยิ่งสับสน ยิ่งคิดยิ่งมึน โม่ข่ายไม่มีแรงจะคิดอีกต่อไปแล้ว สิ่งที่เขาคิดเป็นอย่างแรกคือปีนกลับขึ้นโต๊ะทำงานยังรู้สึกว่าไม่มีแรงและไม่มีใครช่วย ไม่ได้ เขาจะเป็นอะไรไม่ได้ ถ้าเขาเป็นอะไรไป กู้เหยากับลูกจะอยู่อย่างไร? เขาเป็นเสาหลักที่สองแม่ลูกนั้นใช้พึ่งพิง เขาจำเป็นต้องลุกขึ้น จำเป็นต้อง...... โม่ข่ายอาศัยแรงเฮือกสุดท้าย กัดฟัน ลองลุกขึ้นนั่ง แต่ว่าในที่สุดความอ่อนแอของร่างกายเขาเอาชนะความตั้งใจที่แข็งแกร่งของเขาลงได้ เขาล้มลงไปอย่างแรงอีกครั้ง ก๊อกก๊อก—— เสียงเคาะประตูดังขึ้น หลิวยง ผลักประตูเข้ามา : “ท่านประธานโม่——-“ เขาพูดยังไม่ทันจบ ก็เห็นว่าโม่ข่ายผิดปกติ รีบเข้าไปหา พลางเอ่ยว่า : “ท่านประธานโม่ครับ เป็นอะไรไปครับ?” “อย่า อย่า....กู้เหยา.....” พูดตะกุกตะกักได้เพียงไม่กี่คำ โม่ข่ายก็หมดสติลงไปทันที คำสี่คำที่พูดตะกุกตะกัก ถ้าเป็นคนอื่น จะต้องไม่รู้ว่าโม่ข่ายอยากจะบอกอะไรกันแน่ แต่ว่าหลิวยง เข้าใจ โม่ข่ายอยากจะบอกว่า ให้พวกเขาห้ามบอกอะไรกู้เหยาทั้งนั้น จนป่านนี้แล้ว เขาล้มลงแล้ว เขายังจะเป็นห่วงกลัวว่ากู้เหยาจะเป็นกังวลอีก...... หลิวยง ได้แต่กัดฟันเพื่อเจ้านาย แต่ว่าไม่มีเวลาให้คิดอย่างอื่นแล้ว เขาต้องรีบพาโม่ข่ายไปส่งโรงพยาบาลเดี๋ยวนี้ หลิวยง เรียกให้คนมาช่วย ใช้วิธีที่เร็วที่สุดเอาโม่ข่ายส่งไปยังโรงพยาบาลเซิ่งเทียน หลังจากตรวจสอบแล้ว ทางโรงพยาบาลก็หาสาเหตุไม่พบว่าทำไมโม่ข่ายถึงได้ล้มลง ลมหายใจของโม่ข่าย อัตราการเต้นของหัวใจ ทุกอย่างเป็นปกติ อวัยวะทุกส่วนก็เหมือนปกติทุกอย่าง แต่ว่าเขากลับนอนหมดสติไม่ยอมฟื้น ไม่สามารถขยับเขยื้อน ไม่สามารถลืมตา ไม่สามารถพูดอะไรได้ ราวกับคนที่ตายทั้งเป็น ....... เวลานี้ก็เป็นเวลา 3 ทุ่มแล้ว หลังจากที่กู้เหยาและเหยาเหยาน้อยฝึกเทควันโด้ด้วยกันเสร็จแล้ว ก็มาเดินเล่นที่ลาน บริเวณที่พวกเขาเดินเล่นอยู่นั้นไม่ไกลจากอาคารหลัก ในใจคิดว่าถ้าโม่ข่ายกลับมาแล้ว พวกเขาสองคนแม่ลูกจะได้เห็นเขาทันที แต่ว่ารอแล้วรอเล่า รอจนกระทั่งเหยาเหยาน้อยหาวนอน โม่ข่ายก็ยังไม่กลับมาเสียที เมื่อตอนบ่าย กู้เหยายังได้รับข้อความwe chatที่โม่ข่ายส่งมาอยู่เลย บอกว่าตอนเย็นมีงานเลี้ยง จะกลับดึกหน่อย กู้เหยารู้ว่าเขายังอยู่ในหน้าที่ จึงไม่อยากโทรไปรบกวนเขา จึงตัดสินใจอุ้มเหยาเหยาน้อยกลับเข้าห้อง อาบน้ำให้ตัวเล็กก่อนดีกว่า กู้เหยาชอบอาบน้ำให้เหยาเหยาน้อยที่สุด จับหนูน้อยถอดเสื้อผ้าออกโป๊ๆ มองอวัยวะเล็กๆจ้ำหม่ำๆแล้ว เธออดไม่ได้ที่จะหมั่นเขี้ยว เหยาเหยาน้อยชอบเล่นน้ำมาก นั่งลงในอ่างอาบน้ำส่วนตัวของเธอ เล่นน้ำอย่างสนุกสนาน กู้เหยาไม่ทันระวังตัว เลยถูกเธอสาดน้ำใส่เต็มๆ “เหยาเหยา พอแล้วคะ” “แม่คะ เหยาเหยาอยากเล่นต่ออีก” กู้เหยามือหนึ่งอุ้มเธอขึ้นมา พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่า : “เหยาเหยาเด็กดี เล่นน้ำนานเกินไปจะเป็นหวัดได้นะจ้ะ พรุ่งนี้ต้องไปโรงเรียน เหยาเหยาต้องตื่นแต่เช้า เข้านอนเร็วถึงจะหน้าตาสวยนะจ้ะ” เหยาเหยาน้อยกะพริบตากลมโตคู่นั้น พลางเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงอ่อนนุ่มว่า : “แม่คะ เหยาเหยายิ่งสวยขึ้นแล้ว พ่อกับแม่จะทำอย่างไรคะ?” เหยาเหยาน้อยคิดว่าถ้าตัวเองสวยขึ้นเพียงคนเดียว พ่อกับแม่ไม่สวยขึ้นเลย ถ้าอย่างงั้นต่อไปเธอก็คงหน้าตาดีกว่าพ่อกับแม่สินะ? เธอรู้สึกว่าแบบนั้นไม่ดีหรอก เธอหวังว่าพ่อแม่และเธอจะต้องหน้าตาดีเท่าๆกัน “พ่อและแม่ก็ต้องหน้าตาดีขึ้นด้วยสิคะ” กู้เหยาหยิบผ้าเช็ดตัวมาห่มเหยาเหยาน้อยเอาไว้ ซับลงที่ตัวเธออย่างอ่อนโยนเช็ดผมให้เธอด้วย สวมเสื้อผ้าเล็กๆให้เรียบร้อย “คุณพ่อคุณแม่และเหยาเหยาสวยเท่าๆกัน” เหยาเหยาน้อยพูดขึ้นอย่างเบาๆ “คะ ใช่คะ พวกเราจะสวยเท่าๆกัน” กู้เหยาหอมแก้มยุ้ยๆของเหยาเหยาน้อย “สุดที่รัก นอนได้แล้วคะ” “เหยาเหยาจะรอคุณพ่อ จะบอกความลับอย่างหนึ่งให้คุณพ่อฟังคะ” “เหยาเหยามีความลับอะไรต้องบอกคุณพ่อหรือคะ?” เหยาเหยาน้อยยื่นมือออกมาปิดปากกู้เหยา : “ความลับคะ บอกคุณพ่อได้คนเดียว” กู้เหยาคว้ามือเล็กๆของเหยาเหยาน้อยขึ้นมาหอม แกล้งทำเป็นเสียใจ : “คุณแม่เสียใจจังเลย เหยาเหยามีความลับบอกแต่พ่อ ไม่ยอมบอกคุณแม่เลย” เห็นคุณแม่ทำท่าจะร้องไห้ เหยาเหยาน้อยร้อนรนขึ้นมาทันที รีบเข้าไปใกล้ๆหน้าของกู้เหยา : “คุณแม่ไม่ร้องไห้นะคะ” “แต่ว่าเหยาเหยาก็จะไม่บอกความลับกับคุณแม่หรอก” กู้เหยาแกล้งทำเป็นเช็ดน้ำตา ราวกับว่าร้องไห้เสียใจ “ว้า——“ เห็นคุณแม่ร้องไห้เสียใจ เหยาเหยาน้อยรู้สึกผิด ไม่สบายใจจนแทบอยากจะร้องไห้ทันที “เหยาเหยา......” ครั้งนี้กลายเป็นกู้เหยาที่แปลกใจ รีบเอาเด็กน้อยเข้ามากอดไว้ ลูบหลังเบาๆปลอบโยนเธอว่า “สุดที่รัก แม่แค่ล้อเล่นจ้ะ แม่ไม่ได้ร้องไห้จริงๆหรอก” “คุณแม่ใจร้าย!” เหยาเหยาน้อยเช็ดน้ำตา ขนตางอนยาวยังมีหยดน้ำตาค้างอยู่ คุณแม่หลอกเธอได้อย่างไร ทำเอาเธอใจเสียหมด “คะ คุณแม่ไม่เด็กดี ถ้างั้นเหยาเหยานอนเถอะ เดี๋ยวคุณแม่จะโทรหาพ่อให้ ถามคุณพ่อว่าเมื่อไหร่จะกลับมา เหยาเหยาของเรามีความลับจะบอก” “คะ” เหยาเหยาน้อยพยักหน้าอย่างแข็งขัน กู้เหยานอนลงข้างๆเหยาเหยาน้อย หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรไปหาโม่ข่าย โทรติดนานแล้วแต่ไม่มีใครรับสาย ในใจกู้เหยาคิดว่า โม่ข่ายคงกำลังยุ่งอยู่เลยไม่ได้ยินเสียงโทรศัพท์ กู้เหยาวางโทรศัพท์ลง ขอโทษพลางยิ้มให้เหยาเหยาน้อย : “เหยาเหยาคะ คุณพ่อกำลังงานยุ่ง หนูนอนไปก่อนนะ พรุ่งนี้ตื่นขึ้นมาค่อยบอกความลับคุณพ่อได้ไหมคะ?” เหยาเหยาน้อยพยักหน้าอย่างรู้ความ : “เหยาเหยานอนก่อนนะคะ ราตรีสวัสดิ์คะคุณแม่ ราตรีสวัสดิ์คะคุณพ่อ”