ตอนที่ 321 คนที่อยู่กับเขาไปตลอดชีวิต

ต๭นที่ 321 คนที่อยู่กับเขาไปตลอดชีวิต หลังจากที่เหยาเหยาน้อยหลับแล้ว กู้เหยายังรออยู่อีกนาน ตามองนาฬิกาเป็นเวลาหลังเที่ยงคืนแล้ว แต่ว่าโม่ข่ายยังไม่กลับมาอีก และก็ไม่โทรกลับมาหาเธอด้วย โม่ข่ายไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน กลับบ้านช้าอย่างมากก็ดีเลย์1-2ชั่วโมง เขาก็จะโทรมาบอกเธอก่อนทุกครั้ง วันนี้เกิดอะไรขึ้น? หรือว่าเกิดเรื่องอะไรกับเขาหรือเปล่านะ? นึกถึงว่าโม่ข่ายอาจจะเกิดเรื่องขึ้น กู้เหยาทนเฉยอยู่ไม่ได้แล้ว หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาเขาอีกครั้ง หลังจากโทรไปครั้งนี้ ดังเพียงไม่กี่ครั้ง ปลายทางก็รับสายขึ้นในที่สุด ไม่ทันได้รอโม่ข่ายพูดอะไร กู้เหยารีบร้อนเอ่ยขึ้นทันที : “โม่ข่าย คุณอยู่ที่ไหนคะ?” “คุณนายโม่ครับ ผมหลิวยง เองครับ” น้ำเสียงเรียบเฉยของหลิวยง ดังลอดเข้ามาในโทรศัพท์ กู้เหยาอึ้งไปครู่หนึ่ง รีบเปลี่ยนเป็นน้ำเสียงที่ค่อนข้างสุภาพ : “สวัสดีคะ โม่ข่ายละคะ? โทรศัพท์ของเขาทำไมมาถึงมาอยู่กับคุณได้คะ?” หลิวยง กล่าวว่า : “งานเลี้ยงเมื่อตอนเย็น ท่านประธานดื่มหนักจนเมาครับ พวกเราก็เลยจัดเตรียมห้องที่โรงแรมไว้ให้ท่านพักผ่อนน่ะครับ” “เขาไม่เป็นไรใช่ไหมคะ?” กู้เหยามีลางสังหรณ์บางอย่าง แต่คิดว่าโม่ข่ายคงจะไม่เป็นไรหรอก คนรอบข้างเขาอยู่เยอะแยะ ไม่น่าจะมีอะไรหรอกน่า หลิวยง บอกว่า : “ท่านประธานดื่มหนักไปหน่อยครับ ไม่เป็นไรมาก คุณนายสบายใจได้ครับ” “ถ้าอยากนั้นรบกวนคุณให้คนเตรียมน้ำชาแก้เมาถ้วยหนึ่งให้เขาด้วยนะคะ......” กู้เหยายังรู้สึกกังวลอยู่นิดหน่อยเงียบไปครู่หนึ่ง พูดต่อว่า “หลิวยง คุณบอกฉันได้ไหมคะว่าอยู่ที่โรงแรมไหน ฉันอยากจะไปดูแลเขาหน่อยน่ะคะ” กู้เหยาไม่ใช่ไม่เชื่อใจโม่ข่าย แต่ว่าไม่เคยเห็นโม่ข่ายเคยดื่มเหล้ามาก่อน คนที่ไม่เคยดื่มเหล้ามาก่อนเลย ดื่มหนักจนเมา แถมยังเมาจนกลับบ้านไม่ได้ คงจะน่าเป็นห่วงมาก ณ ตอนนี้ไม่มีใครอยู่ข้างกายเขาเลยจะได้อย่างไรกัน “คุณนายครับ ท่านประธานไม่เป็นไรจริงๆครับ คุณรีบพักผ่อนก่อนเถอะครับ” พูดจบ หลิวยง ก็วางสายลงทันที ได้ยินเสียงโทรศัพท์สายหลุดไป กู้เหยากัดริมฝีปากไว้แน่น ความไม่สบายใจยิ่งทวีความรุนแรงขึ้น กังวลไปต่างๆนานาว่าโม่ข่ายเกิดอะไรขึ้นกันแน่ กู้เหยาคิดแล้วคิดอีก ต่อสายไปหาเซียวหนิงอี้ ข่าวทางเขาน่าจะเร็วกว่าเธอ ถ้าโม่ข่ายเกิดเรื่องอะไรขึ้น เขาน่าจะพอรู้อะไรบ้าง แต่ว่าหลังจากโทรไปแล้ว เซียวหนิงอี้กลับปิดเครื่อง ตอนนี้ก็เกือบจะตี 1 แล้ว ใครๆต่างหลับกันไปหมดแล้ว เซียวหนิงอี้ปิดเครื่องก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร คงเพราะช่วงนี้มีเรื่องราวเกิดขึ้นมากมาย เธอจึงหวาดกลัวคิดมาก ความจริงโม่ข่ายก็แค่ดื่มมากไปเท่านั้น เธอคงคิดมากเกินไป กู้เหยาปลอบใจตัวเองไม่หยุด แต่ว่ายังไงๆก็ยังไม่สบายใจอยู่ดี เธอภาวนาอยู่ในใจลึกๆ หวังว่าโม่ข่ายจะแค่ดื่มเหล้าเมาแค่นั้น เธอเอาเหยาเหยาน้อยอุ้มมากอดไว้ในอ้อมแขน ถ่ายเทพลังจากตัวเหยาเหยาน้อยมาที่เธอ เหลือเวลาอีกเพียงไม่กี่ชั่วโมง เดี๋ยวค่อยโทรไปถามใหม่ก็ได้ คนที่รับสายน่าจะเป็นโม่ข่ายแล้วล่ะ ณ เวลานี้ คนที่เป็นกังวลไม่ใช่แค่กู้เหยาคนเดียว หลิวยง ที่อยู่เคียงข้างโม่ข่ายก็นั่งไม่ติดเช่นเดียวกัน เขาอยู่เคียงข้างโม่ข่ายมานานหลายปี เป็นครั้งแรกที่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น จู่ก็ขาดผู้นำไปกะทันหัน เขารู้สึกสับสนขึ้นมาทันที แต่ว่า เท่าที่อยู่กับโม่ข่ายมานานหลายปี แม้จะเคยรู้สึกวุ่นวายใจอยู่บ้างแต่ไม่นานก็คลี่คลายลง หาวิธีจัดการได้อย่างลงตัว ข่าวเรื่องล้มหมอนนอนเสื่อไม่ได้สติของโม่ข่ายไม่สามารถปล่อยให้แพร่งพรายออกไปได้ ถ้าเกิดข่าวนี้หลุดออกไป คุณปู่ท่านทางนั้นยับยั้งไว้ไม่ได้ โปรเจคหลายชิ้นที่กำลังอยู่ในระหว่างพิจารณาคงจะได้รับผลกระทบอย่างแน่นอน แต่ว่าทุกๆความเคลื่อนไหวของโม่ข่ายต่างก็ได้รับการติดตามอย่างใกล้ชิด การที่จะปิดบังความจริงไว้วันสองวันไม่ใช่เรื่องยากอะไร แต่ว่าถ้าเกิดภายในวันวันสองวันนี้คุณหมอยังไม่สามารถหาวิธีทำให้เขาฟื้นขึ้นมาได้ จะต้องปิดเป็นความลับต่อไปอีกคงจะไม่ใช่เรื่องง่ายๆแล้ว “หลิวยง ท่านประธานโม่เป็นอย่างไรบ้าง?” น้ำเสียงของเหลียงฮุ่ยอี๋ตัดตอนสิ่งที่หลิวยง กำลังคิดอยู่ทันที หลิวยง เงยหน้าขึ้นมอง พลางกล่าวว่า : “วันนี้คุณมัวแต่ไปไหนมา? ตอนที่โม่ข่ายเกิดเรื่อง ผมหาคุณไม่เจอเลย” ถูกหลิวยง จ้องมองอย่างไม่สบายใจ เหลียงฮุ่ยอี๋ก้มหน้าก้มตาตอบไปว่า : “วันนี้ไปธุระมานิดหน่อย” หลิวยง บอกว่า : “โม่ข่ายเกิดเรื่องขึ้นกะทันหัน ตอนนี้ยังหาสาเหตุไม่พบ คุณช่วยจับตาดูเซิ่งเทียนใกล้ชิดหน่อยนะอย่าให้พลาดข้อมูลใดๆเป็นอันขาด” เหลียงฮุ่ยอี๋ตอบว่า : “คุณปู่ท่านไม่ใช่เพิ่งมาถึงเจียงเป่ยหรือ? ท่านประธานล้มป่วยลง ถ้าสถานการณ์ไม่ดีจริงๆ ก็ให้ท่านออกมารับหน้าชั่วคราวไปก่อนได้นี่นา” หลิวยง บอกว่า : “คุณอย่าบอกผมนะว่าคุณไม่รู้ว่าคุณปู่ท่านกับท่านประธานโม่มีเรื่องขัดแย้งกันอยู่น่ะ?” เหลียงฮุ่ยอี๋ตอบว่า : “ความขัดแย้งของพวกเขาเป็นเรื่องของการดำเนินชีวิต เซิ่งเทียนเป็นของครอบครัวโม่ คุณปู่ท่านถึงจะไม่พอใจก็คงไม่เอาเซิ่งเทียนมาล้อเล่นหรอก จะว่าไปพวกเขาก็เป็นญาติกันเลือดย่อมข้นกว่าน้ำ เวลาพวกเขาทะเลาะกันก็อาจจะมีพูดจารุนแรงบ้าง แต่ว่าเมื่อผ่านไปแล้วพวกเขาก็ยังเป็นครอบครัวเดียวกันอยู่ดี” “ห้ามบอกคุณปู่ท่านเด็ดขาด” หลิวยง โบกมือคัดค้านเหลียงฮุ่ยอี๋ พูดต่อว่า “ผมได้เชิญผู้เชี่ยวชาญจากต่างประเทศมาแล้ว รอให้พวกเขามาถึง สืบหาสาเหตุก่อน ท่านประธานโม่น่าจะหายดีในเร็ววัน” เจ้านายของพวกเขาเพื่อที่จะปกป้องกู้เหยา เมื่อไม่นานมานี้ทะเลาะกันใหญ่โตกับคุณปู่ หลิวยง อยู่ในเหตุการณ์ด้วยตลอด เขาจึงเข้าใจสถานการณ์เป็นอย่างดี เหลียงฮุ่ยอี๋รู้ไม่เท่าเขา แต่ว่าก็พอจะรู้บ้าง วันนี้ท่านประธานโม่เพิ่งจะล้มป่วย เวลานี้เธอเสนอให้คุณปู่ท่านเข้ามารับช่วงบริหารงานแทน ตกลงมันหมายความว่าอย่างไรกันนี่? หลิวยง มองหน้าเหลียงฮุ่ยอี๋ซ้ำแล้วซ้ำอีก ...... หลังจากไม่ได้นอนมาเกือบทั้งคืน พอฟ้าเริ่มสาง กู้เหยาก็โทรหาโม่ข่ายอีกครั้ง หลังจากโทรติด หัวใจของเธอเต้นเป็นจังหวะเดียวกับเสียงรอสายในโทรศัพท์ หนึ่งครั้งสองครั้งสามครั้งสี่ครั้ง..... อีกครั้งหนึ่งแล้วที่โทรศัพท์ของโม่ข่ายไม่มีคนรับสาย กู้เหยาโทรไปอีก จะโทรจนกว่าปลายสายจะมีคนรับ เมื่อโทรครั้งที่ 5 ปลายทางมีคนรับสายแล้ว กู้เหยาตื่นเต้นจนกลืนน้ำลายดังเอื๊อก เอ่ยถามด้วยความระมัดระวังว่า : “โม่ข่าย คุณใช่ไหมคะ?” “คุณนายครับ ท่านประธานยังไม่ตื่นเลยครับ” เสียงที่ดังลอดเข้ามาในโทรศัพท์ยังคงเป็นเสียงของหลิวยง เช่นเดิม โทรศัพท์เบอร์นี้เป็นเบอร์ส่วนตัวของของโม่ข่าย ไม่ใช่เบอร์ที่ใช้ตอนทำงาน หลิวยง รับสายครั้งแรกยังพอเข้าใจได้แต่พอหลิวยง รับสายอีกเป็นครั้งที่สอง กู้เหยาสังหรณ์ใจว่าเป็นลางไม่ค่อยดีแล้ว กู้เหยานึกขึ้นมาได้ทันทีว่าโม่ข่ายมีเรื่องผิดใจกับคนๆหนึ่งที่อยู่ข้างกาย ไม่รู้ว่าคนๆนี้ทำอะไรโม่ข่ายหรือเปล่า? ไม่รู้ว่าคนๆนี้คือหลิวยง ที่โม่ข่ายเชื่อใจที่สุดหรือไม่? คิดได้ถึงตรงนี้ กู้เหยาถอนหายใจยาวๆ สะกดกลั้นอารมณ์ตัวเองไว้ พลางเอ่ยว่า : “หลิวยง โม่ข่ายอยู่ที่ไหน?” น้ำเสียงของเธอค่อนข้างแข็งกร้าว ราวกับถามไปแล้วจะต้องได้รับคำตอบจากฝ่ายตรงข้าม ไม่อาจปล่อยให้วางสายใส่เธอได้แบบเมื่อวานอีก “คุณนายครับ โม่ข่าย.....” ไม่รอให้หลิวยง พูดจนจบ กู้เหยาตัดบททันที : “เขาอยู่ที่โรงแรม คุณบอกฉันมาสิว่าโรงแรมชื่ออะไรอยู่ที่ไหน ถ้าเขาไม่ได้อยู่ที่โรงแรม คุณบอกฉันมาสิว่า ตกลงเขาอยู่ที่ไหน” กู้เหยาพูดออกมาเป็นชุดด้วยน้ำเสียงเยือกเย็นมาก โดยปกติสไตล์การทำงานของโม่ข่ายมักเจอแบบนี้ ทำเอาหลิวยง ที่อยู่ปลายสายถึงกับอึ้ง กู้เหยาพูดต่ออีกว่า : “หลิวยง ฉันเป็นภรรยาของโม่ข่าย คุณเข้าใจความหมายของสองคำนั้นหรือไม่?” คำสองคำที่เรียกว่าภรรยา อยู่ที่กู้เหยานี่ ไม่ใช่แค่ชื่อที่เอาไว้เรียกคู่สมรสของโม่ข่ายเท่านั้น แต่ว่าเป็นคนที่ร่วมแบ่งปันทั้งสุขและทุกข์ไปจนตลอดชีวิตของโม่ข่าย