ตอนที่ 323 ฉันจะอยู่กับคุณ

ต๭นที่ 323 ฉันจะอยู่กับคุณ หลิงยองและเหลียงฮุ่ยอี๋ทั้งสองคนอยู่เคียงข้างโม่ข่ายมานานสิบกว่าปี กล่าวได้ว่าทั้งสองคนเป็นมือซ้ายและมือขวาที่สำคัญที่สุดของโม่ข่าย ถ้าเหลียงฮุ่ยอี๋เป็นคนที่ทรยศโม่ข่าย กู้เหยาเดาว่า คนที่อยู่เบื้องหลังคอยบงการเหลียงฮุ่ยอี๋อยู่ก็คือคุณปู่แห่งตระกูลโม่แน่นอน เหลียงฮุ่ยอี๋อยู่ข้างกายโม่ข่ายมานานหลายปีขนาดนั้น เพียงแค่เรื่องผลประโยชน์ ไม่น่าจะทำให้เธอคิดทรยศโม่ข่ายได้ ถ้าฝ่ายตรงข้ามคือคุณปู่แห่งตระกูลโม่ ถ้าอย่างก็เข้าใจแล้วล่ะ เหลียงฮุ่ยอี๋น่าจะเป็นคนที่คุณปู่ท่านส่งมาอยู่ข้างกายโม่ข่าย และอาจจะเป็นคนโปรดของคุณปู่ด้วยก็ได้ จึงเป็นเหตุให้เหลียงฮุ่ยอี๋ย้ายข้าง แต่จะด้วยเหตุผลอะไรก็ตาม กู้เหยาไม่สนใจทั้งนั้น เธอรู้เพียงว่าต่อจากนี้ไปจะต้องกีดขวางเหลียงฮุ่ยอี๋ ไม่ยอมให้เธอทำอะไรลับหลังโม่ข่ายได้อีก เหลียงฮุ่ยอี๋เป็นตัวปัญหา แล้วหลิวยง ล่ะ? กู้เหยาแอบมองหลิวยง ทีหนึ่งไม่ให้เขารู้ตัว มือทั้งสองข้างของหลิวยง ไขว้หลังไว้ เขายืนวนไปมาอยู่ตรงที่เดิม สีหน้าของเขาเหมือนมีคำสองคำเขียนเอาไว้ตัวโตๆว่า—-กังวล จากที่ได้คุยสายกับหลิวยง และพิจารณาหลิวยง เมื่อครู่ กู้เหยารู้สึกว่าหลิวยง น่าจะไม่มีอะไรผิดปกติ หลิวยง ไม่มีปัญหาอะไร ถ้างั้นแปลว่ายังใช้งานได้ แล้วเหลียงฮุ่ยอี๋ล่ะ? กู้เหยาเพียงแค่เดาว่าเหลียงฮุ่ยอี๋น่าจะคิดไม่ซื่อ แต่ไม่มีหลักฐานแน่ชัดว่าเธอเป็นแบบนั้นจริงๆ ดังนั้นตอนนี้เธอยังทำอะไรเหลียงฮุ่ยอี๋ไม่ได้หรอก ยังไงๆเหลียงฮุ่ยอี๋ก็เป็นคนที่รับใช้โม่ข่ายมานานหลายปี ถ้าทำอะไรเหลียงฮุ่ยอี๋ลงไป อาจจะส่งผลกระทบที่ไม่ดีต่อชื่อเสียงของโม่ข่ายเอง ดังนั้นกู้เหยาจึงตัดสินใจว่า จะยังไม่ทำอะไรเหลียงฮุ่ยอี๋ในตอนนี้ งานของเซิ่งเทียน กู้เหยาให้หลิวยง กลับไปแจ้งข่าว ให้ผู้ใต้บังคับบัญชาของโม่ข่ายระดับหัวหน้าของแต่ละบริษัททำหน้าที่ของพวกเขาให้ดีที่สุดไว้ อาณาจักรธุรกิจของเซิ่งเทียนใหญ่โตขนาดนั้น หัวกะทิที่อยู่ในมือของโม่ข่ายมีอยู่นับไม่ถ้วน โม่ข่ายจะล่าช้าไปสักหน่อย งานทั้งหมดก็น่าจะขับเคลื่อนไปได้ตามปกติ บทบาทที่สำคัญของโม่ข่ายสำหรับเซิ่งเทียนก็คือเขาสามารถทำให้หัวใจของทุกคนมีเสถียรภาพ ถ้าเขาสงบนิ่ง ในใจของทุกคนก็จะนิ่งตามไปด้วย โม่ข่ายเกิดเรื่อง คนที่อยู่ใต้บังคับบัญชาก็เคว้งตามไปด้วย หากจิตใจไม่มั่นคง จิตใจวุ่นวาย การทำงานย่อมยุ่งเหยิงตามไปด้วยเช่นกัน ดังนั้น กู้เหยาจึงให้หลิวยง ช่วยคิดหาวิธีปกปิดเรื่องที่โม่ข่ายล้มป่วยนอนอยู่ ไม่ให้หลุดลอดออกไปได้แม้แต่คำเดียว เรื่องที่กู้เหยาตัดสินใจนี้ หลิวยง คิดเอาไว้ล่วงหน้าแล้ว เพียงแต่คิดไม่ถึงว่า คนอย่างกู้เหยาที่ไม่เคยร่วมงานกับโม่ข่ายมาก่อน จะออกคำสั่งได้เฉียบขาดถึงเพียงนี้ ช่างน่าทึ่งจริงๆ วิธีการของกู้เหยา หลิวยง เข้าใจดี รับคำสั่งเรียบร้อยแล้วจึงไปทำงานต่อ ไม่มัวรีรอให้เสียเวลา เหลือไว้แต่เพียงเหลียงฮุ่ยอี๋ กู้เหยาส่งยิ้มให้เธอ พลางกล่าวว่า : “ผู้ช่วยเหลียงคะ โม่ข่ายทางนี้ยกให้เป็นหน้าที่ฉันเองคะ ฉันให้คุณไปพักร้อนสัก2-3วัน คุณกลับไปพักผ่อนเถอะคะ” เหลียงฮุ่ยอี๋บอกว่า : “คุณกู้คะ.....” กู้เหยาตัดบททันทีว่า : “ฉันเป็นภรรยาของโม่ข่าย” หมายความว่า ฉันเป็นภรรยาของโม่ข่าย กรุณาเรียกฉันว่าคุณนายโม่ อย่ามาเรียกคุณกู้อะไรนั่น นี่เป็นมารยาทขั้นพื้นฐานที่สุด เหลียงฮุ่ยอี๋ค่อยๆกำหมัดแน่น พลางกล่าวว่า : “คุณนายโม่คะ ท่านประธานไม่สบาย เวลานี้ต้องการคนช่วย ฉันจะไปพักร้อนได้อย่างไรคะ” “ฉันบอกให้เธอไปพัก เธอก็ไปพักเถอะ โม่ข่ายทางนี้ฉันดูแลเองได้ ไม่ต้องรบกวนคุณหรอกคะ” คำพูดนี้ กู้เหยาพูดอย่างสุภาพที่สุดแล้ว แต่ว่าถ้าฟังดีๆ ดูเหมือนไม่ไว้หน้าเหลียงฮุ่ยอี๋เลย กู้เหยาคนนี้ เปลี่ยนเป็นรับมือยากแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ? เหลียงฮุ่ยอี๋ไม่รู้จะทำอย่างไร แต่ว่าก็ไม่กล้าสู้หน้ากู้เหยาอีก ได้แต่เดินออกไปแบบไม่เต็มใจ พวกเขาไปกันหมดแล้ว กู้เหยาจึงถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก เรื่องของเซิ่งเทียนเธอไม่รู้อะไรเลย เธอได้แต่มอบหมายให้หลิวยง ไปจัดการ หวังว่าก่อนที่โม่ข่ายจะตื่นขึ้นมา เซิ่งเทียนคงไม่มีอะไรผิดพลาดเกิดขึ้น ตอนนี้เธอยังทำอะไรเหลียงฮุ่ยอี๋ไม่ได้ และยังไม่ไว้ใจมอบหมายเหลียงฮุ่ยอี๋ไปทำงานให้ ถ้าอย่างนั้นให้เหลียงฮุ่ยอี๋ไปพักร้อนเป็นทางเลือกที่ดีที่สุดแล้ว แต่ว่าสิ่งที่ทำให้กู้เหยารู้สึกกังวลรู้สึกหนักใจมากกว่าเซิ่งเทียนก็คือร่างกายของโม่ข่าย ยาพิษที่ไร้สีไร้กลิ่น และไม่ทำให้ถึงแก่ชีวิต แต่ทำให้เป็นอัมพาต นอนได้อย่างเดียว นึกถึงโม่ข่ายที่ได้รับยาพิษอยู่ กู้เหยาอดไม่ได้ที่จะโกรธจนตัวสั่น ความทุกข์แพร่กระจายไปทั่วร่างกาย คนที่วางยาเป็นใครกันนะ? จุดประสงค์ของเขาคืออะไร? ไม่ได้ต้องการชีวิตของโม่ข่าย ถ้างั้นเซิ่งเทียนคือเป้าหมายของเขา หรือว่าตัวเธอเองและเหยาเหยาน้อย? กู้เหยาไม่รู้หรอก ตอนนี้บรรดาคุณหมอต่างก็ยังหาวิธีถอนพิษไม่ได้ หรือจะบอกว่าไม่มีใครรู้ว่าโม่ข่ายจะฟื้นขึ้นมาได้เมื่อไหร่ กู้เหยากลับเข้าไปยังห้องคนไข้ นั่งลงข้างกายโม่ข่ายอีกครั้ง ยื่นมือออกไปลูบที่ใบหน้าของเขา เรียกชื่อเขาเบาๆว่า : “โม่ข่ายคะ—-“ “ฉันรู้ว่าคุณไม่สามารถตอบฉันได้ แต่ก็ไม่เป็นไรคะ คุณฟังฉันพูดก็พอแล้วคะ” เธอจับมือโม่ข่ายไว้ ยิ้มอย่างอ่อนโยน“คุณต้องไม่รู้แน่เลยว่าตอนที่ฉันเจอคุณครั้งแรกนั้น ฉันรู้สึกอย่างไร” “ตอนที่เห็นคุณครั้งแรก ฉันกำลังคิดว่า ในโลกนี้ทำไมถึงมีผู้ชายที่หล่อขนาดนี้ด้วย ตอนนี้หัวใจของฉันเต้นเร็วมากแต่ว่าดีที่หน้าของฉันไม่แดง คุณก็เลยไม่รู้นะสิคะ” “นัดบอดในวันนั้น ตอนที่ฉันบอกลาคุณ ฉันคิดว่าเราคงไม่มีโอกาสได้เจอหน้ากันอีก......แต่คิดไม่ถึงเลยว่า หลังจากนั้นอีก 2-3 วันคุณนัดฉันออกมาอีกครั้ง แถมยังเอ่ยปากขอฉันจดทะเบียนสมรสอีกด้วย” “ตอนนั้นฉันตกใจกลัวไปหมด แต่ก็ไม่รู้ว่าทำไมฉันถึงตกปากรับคำคุณรวดเร็วขนาดนั้น.....หรือว่านี่คือที่เขาเรียกกันว่าพรหมลิขิต” “ฉันจะต้องซ่อมแซมความโชคดีในชีวิตนี้บ้างแล้ว เพื่อให้มีโอกาสได้ใช้ชีวิตฉันสามีภรรยากับคุณอีกครั้ง แต่ว่าฉันคงยังโชคดีไม่มากพอ ดังนั้นชีวิตคู่ของเราเลยยังมีอุปสรรคเข้ามาขวางอยู่” “โม่ข่าย อย่าปล่อยมือจากฉันได้ไหมคะ? จับมันเอาไว้ให้แน่น พวกเราจะเดินหน้าไปพร้อมกัน ไม่ว่าหนทางข้างหน้าจะมีขวากหนามมากมายสักเท่าใด ก็ขอให้จับมือฉันและเหยาเหยาน้อยไว้ให้มั่น?” “เมื่อคืนเหยาเหยาน้อยบอกกับฉันว่า จะรอคุณพ่อกลับมา มีความลับที่อยากจะบอกคุณพ่อ คุณอย่าปล่อยให้เหยาเหยาน้อยต้องคอยนานเกินไปนะคะ” พูดไปเรื่อยๆ ไม่รู้ว่าทำไม น้ำตาของกู้เหยาหยดลงมาไม่ขาดสาย ทีละหยดๆออกมาจากดวงตาของเธอ “โม่ข่าย——“ กู้เหยาเช็ดน้ำตาแรงๆ ปีนขึ้นไปที่หน้าอกร้องไห้ฟูมฟาย “คุณมันไม่ได้เรื่อง ทำไมถึงทำให้ฉันเสียขวัญแบบนี้ คุณรู้บ้างไหมว่าฉันกลัวจะตายอยู่แล้ว” เธอกลัวมากว่าจะเสียเขาไป กลัวว่าวันหนึ่งเมื่อลืมตาขึ้นมาแล้วจะไม่ได้เจอเขาอีก....... ความกลัวของเธอมีมากมายก่ายกอง แต่ว่าต่อหน้าคนอื่น เธอจำเป็นต้องเข้มแข็ง ตอนนี้มีเพียงเธอและโม่ข่าย เธอจึงระบายความอัดอั้นตันใจออกมาได้เต็มที่ เธอหวังเป็นอย่างยิ่งว่าโม่ข่ายจะยื่นมือออกมาทันที ลูบศีรษะของเธอ แล้วบอกเธอว่า : “กู้เหยา อย่าร้องไห้สิ ผมอยู่ข้างๆคุณแล้ว ไม่ต้องกลัวแล้วครับ!” แต่ว่าไม่เป็นเช่นนั้น เธอร้องไห้อยู่ตั้งนาน โม่ข่ายก็ยังนอนนิ่งอยู่อย่างนั้น ราวกับว่าไม่รับรู้ว่ามีเธออยู่บ้างเลย กู้เหยาปาดน้ำตาอีกครั้ง สูดลมหายใจเข้าลึกๆ พยายามทำให้ตัวเองยิ้มออกมา : “โม่ข่าย คุณไม่ต้องกลัวนะคะ ฉันจะอยู่เป็นเพื่อนคุณ จะอยู่เป็นเพื่อนตลอดเวลา!”