ตอนที่ 328ผู้หญิงสุดโต่ง

ต๭นที่ 328 ผู้หญิงสุดโต่ง “เซียวหนิงอี้ วันนี้ผู้หญิงคนนี้มอบให้คุณ จับตาดูหล่อนไว้ให้ดี ไม่อนุญาตให้หล่อนก้าวออกไปจากห้องนี้ และไม่อนุญาตให้หล่อนติดต่อใคร ถ้าเกิดอะไรขึ้น คุณต้องรับผิดชอบเอง” กู้เหยากล่าวอย่างเฉียบขาดขึ้นทันที และไม่เรียกเซียวหนิงอี้ว่าพี่แล้ว เปลี่ยนท่าทีเป็นผู้หญิงที่แข็งขันในการทำงาน “ได้” เซียวหนิงอี้อยู่ใต้การความคุมของน้องสาวคนนี้ ได้ยินเสียงของกู้เหยาออกคำสั่ง ก็ไม่ได้รู้สึกอึดอัดใจแต่อย่างใด กลับตอบสนองอย่างค่อนข้างเป็นกันเอง “ฮึ......” เหลียงฮุ่ยอี๋ยิ้มอย่างเย็นชา กล่าวว่า “หลิวยง เธอเห็นแล้วใช่ไหม ความคิดของสองพี่น้องนี่คุณคงมองออกแล้วสินะ หรือว่าเธอ......” เหลียงฮุ่ยอี๋เป็นคนที่อยู่ข้างกายโม่ข่ายมาแล้วสิบกว่าปี ร่วมงานกับหลิวยงเพื่อทำงานให้โม่ข่ายมาหลายปี หลิวยงต้องเชื่อคำพูดของเธอมากหน่อย กู้เหยาล่ะ? กู้เหยาเป็นภรรยาของโม่ข่าย เป็นคุณแม่คอยอยู่เป็นเพื่อนเหยาเหยาน้อยและสร้างความสุขให้โม่ข่าย โม่ข่ายรักเธอมาก เอาใจสารพัด เป็นที่พึ่งให้เธอ เธอคงจะไม่ทำร้ายโม่ข่ายสิถึงจะถูกต้อง ถึงแม้ทุกคำพูดของเหลียงฮุ่ยอี๋จะบอกว่ากู้เหยานั้นเสแสร้ง แต่ว่าหลิวยงก็ไม่ได้โง่ พูดให้หนักแน่นยิ่งขึ้นก็คือเจ้านายของพวกเขาก็ไม่ได้โง่เช่นกัน ถ้ากู้เหยาคนนี้เพียงแค่มีใบหน้าเหมือนกับกู้เหยาตัวจริงทุกอย่าง เจ้านายของเขาคงจะไม่ถึงกับดูไม่ออกหรอก ทีแรกหลิวยงยังคงเลือกไม่ถูกระหว่างสองคนนี้ สิ่งที่กู้เหยาและเหลียงฮุ่ยอี๋ทั้งสองคนพูดออกมาทั้งหมด ทำให้เขาตัดสินใจได้ในที่สุด เขานึกไม่ถึงเลยว่ากู้เหยาที่ดูภายนอกเป็นแค่ผู้หญิงอ่อนแอคนนั้น เมื่อเผชิญกับปัญหาจะสามารถรับมือได้รวดเร็วเช่นนี้ เรื่องบางเรื่องตัวเขาเองยังคิดไม่ถึง แต่ว่าเธอกลับคิดไว้เรียบร้อยแล้ว ไม่เพียงตอบสนองอย่างรวดเร็ว การตัดสินใจของเธอค่อนข้างเฉียบขาด ไม่ว่าจะเป็นเรื่องการเปิดแถลงข่าว ควบคุมตัวเหลียงฮุ่ยอี๋ ปกป้องท่านประธานโม่ของพวกเขา...... คิดถึงเท่านี้ หลิวยงอดไม่ได้ที่จะมองกู้เหยาอย่างน่าทึ่ง เมื่อก่อนเขาดูถูกเธอมากเกินไปจริงๆ คิดว่าเธอเป็นแค่ผู้หญิงอ่อนแอคนหนึ่งทำอะไรไม่เป็นเลยได้แต่คอยหลบอยู่ใต้ปีกของเจ้านายพวกเขา ใครจะไปรู้ว่าหลังจากที่เจ้านายของเขาเกิดเรื่องขึ้น เธอสามารถตั้งสติขึ้นมาได้ในระยะเวลาอันสั้น จนถึงคอยสนับสนุนทุกคนด้วย เมื่อหันกลับไปมองท่าทีของเหลียงฮุ่ยอี๋ ครั้งนี้หล่อนทำให้รู้สึกเหมือนว่า หล่อนรู้ล่วงหน้าแล้วว่าเจ้านายจะเกิดเรื่องขึ้น ทั้งๆที่รู้ว่าเจ้านายทะเลาะกับคุณปู่ท่านบ้านแทบแตก ถึงขนาดเจ้านายคอยจับตาดูพฤติกรรมของคุณปู่ท่านอยู่ตลอดตัวหล่อนเองก็ยังมีหน้าเสนอให้คุณปู่ท่านออกมารับช่วงบริหารเซิ่งเทียนอีก เซิ่งเทียนทุกวันนี้มีเสาหลักคือท่านประธานโม่ของพวกเขา ยอดฝีมือมากมายแต่ละประเภทล้วนอยู่ใต้บังคับบัญชาของเขา เขาล้มป่วยลง คนเหล่านั้นก็สามารถจัดการเรื่องงานในบริษัทให้ราบรื่นได้ทุกนาที ไม่เห็นจำเป็นจะต้องให้คุณปู่ท่านออกมาควบคุมการบริหารเลยสักนิด ข่าวที่โม่ข่ายถูกวางยาพิษแพร่สะพัดออกไปราวกับไฟป่า เล่าลือกันไปต่างๆนานาจนเกินความเป็นจริง เหลียงฮุ่ยอี๋ที่เอาแต่บอกว่าให้คุณปู่ท่านออกมารับช่วงการบริหารบริษัทน่าสงสัยที่สุด ข้อสันนิษฐานเหล่านี้ หลิวยงคิดแล้วคิดอีก จนเขาเข้าใจอย่างชัดเจนแล้วว่าควรจะเลือกอยู่ข้างไหน ในใจรู้แน่ชัดแล้ว เขามองไปทางเหลียงฮุ่ยอี๋ทีหนึ่ง แล้วหันไปมองกู้เหยาทีหนึ่ง พูดด้วยความเคารพว่า : “คุณนายครับ ในระหว่างที่ท่านประธานโม่ล้มป่วยอยู่นี้ ถ้าคุณมีอะไรจะสั่งให้ผมทำ บอกมาได้ตามสบายเลยนะครับ ผมจะจัดการให้” “ผู้ช่วยหลิว ขอบคุณมากนะคะ!” ที่กู้เหยารู้สึกขอบคุณไม่ใช่เพียงที่ผู้ช่วยหลิวเลือกเข้าข้างเธอ แต่ว่าขอบคุณที่เขายังยืนหยัดอยู่เคียงข้างโม่ข่ายแม้ในเวลาที่โม่ข่ายกำลังลำบาก และไม่เชื่อคำพูดยุแยงของใครบางคน เหลียงฮุ่ยอี๋โวยวายขึ้นทันที : “หลิวยง เธอบ้าหรือไง? เธอก็รู้ไม่ใช่หรือว่านังสองพี่น้องเนี่ยเปลี่ยนใจจากท่านประธานไปแล้ว เธอยังจะไปช่วยพวกเขาอีก หรือว่าเธอรวมหัวกับพวกเขาตั้งแต่แรกห๊ะ?” หลิวยงเชื่อกู้เหยา หรือจะพูดได้ว่า จากนี้ไปกู้เหยาก็สามารถเลือกใช้คนใต้บังคับบัญชาของโม่ข่ายยังไงก็ได้ ถ้าอย่างนั้นแผนการณ์ที่พวกเขาวาดฝันไว้ก็คงไม่ง่ายอย่างที่คิดแล้วสิ นี่คือเหลียงฮุ่ยอี๋ ไม่สามารถยอมรับได้แน่ๆ “พี่เหลียงครับ เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว พี่ควรจะพิจารณาตัวเองหน่อยนะครับ” หลิวยงบอกกับเหลียงฮุ่ยอี๋ประโยคนี้ด้วยน้ำเสียงขุ่นมัว หล่อนคงยังไม่รู้สินะ ว่าเป็นเพราะประโยคนั้นที่เธอปรักปรำสงสัยเขาก่อน จึงทำให้เขาไม่เชื่อใจเธออีกต่อไป ที่ผ่านมา เขาจงรักภักดีและทุ่มเททำงานให้โม่ข่าย เขาคิดว่าเหลียงฮุ่ยอี๋ก็คงจะเป็นแบบเขาเช่นเดียวกัน แต่ว่าความน่าสงสัยของเหลียงฮุ่ยอี๋ แสดงออกมาว่าทำเรื่องไม่ดีให้เห็นอย่างโจ่งแจ้ง หลิวยงเลือกที่จะเชื่อกู้เหยา ถ้างั้นก็แปลว่าเหลียงฮุ่ยอี๋ไม่สามารถทำหน้าที่ที่ได้รับมอบหมายจากคุณปู่ท่านมาได้สำเร็จ เหลียงฮุ่ยอี๋คอยสอดแนมอยู่ข้างกายโม่ข่ายมานานขนาดนั้น คุณปู่ท่านก่อนหน้านี้ไม่เคยให้เธอช่วยเขาทำงานใดๆมาก่อน ครั้งนี้เป็นครั้งแรก ครั้งเดียว และครั้งสุดท้าย คุณปู่ท่านมอบหมายงานที่สำคัญขนาดนั้นให้เธอทำ แต่เธอทำไม่สำเร็จ เธอจะเอาหน้าที่ไหนกลับไปพบคุณปู่ท่านได้อีกเล่า คนที่ทำให้เรื่องทั้งหมดต้องออกมาเป็นแบบนี้ก็คือผู้คนนั้นที่ชื่อกู้เหยา ถ้าไม่มีเธอสักคน ก็คงไม่มีเรื่องทั้งหมดในวันนี้ เหลียงฮุ่ยอึ๋ยิ่งคิดก็ยิ่งแค้น ความคิดที่อยากทำลายกู้เหยายิ่งรุนแรงขึ้นมากในสมองเธอ คิดไปคิดมา ความโกรธได้ทำลายสติสัมปชัญญะของเธอเรียบร้อย เธอโผเข้าไปหากู้เหยาราวกับคนบ้า...... ความรวดเร็วของเหลียงฮุ่ยอี๋ทำให้เซียวหนิงอี้และหลิวยงที่อยู่ข้างๆไม่ทันได้ระวัง เธอไปถึงตัวกู้เหยาแล้ว กู้เหยาเคยคิดว่าหลังจากที่เหลียงฮุ่ยอี๋ถูกฉีกหน้ากากออกแล้วก็จะเมินพวกเขาแค่นั้น คิดไม่ถึงว่าเธอจะปรี๊ดแตกขนาดนี้ กู้เหยาก้าวถอยหลังออกไปหลายก้าว จนหลังชนกำแพง จนมุมแล้ว ได้แต่จ้องมองเหลียงฮุ่ยอี๋โผเข้ามา..... “กู้เหยา.....” เซียวหนิงอี้ตกใจส่งเสียงร้องออกมา รีบยื่นมือไปคว้าตัวเหลียงฮุ่ยอี๋ จากนั้นขณะที่ในมือเขายังคว้าเหลียงฮุ่ยอี๋ไว้ไม่ได้กู้เหยาได้ปล่อยหมัดใส่หน้าเหลียงฮุ่ยอี๋ไปแล้ว เนื่องจากโม่ข่ายกลัวว่ากู้เหยาจะได้รับอันตรายอะไรอีก หลังจากที่พวกเขาสองคนกลับมาจากจิงตูแล้ว เขาจึงให้กู้เหยาและเหยาเหยาน้อยเรียนเทควันโด้ด้วยกัน ถึงวันนี้ก็เรียนไปได้ราว1-2เดือนแล้ว ประกอบกับกู้เหยาตั้งใจเรียนด้วย ถึงแม้จะไม่ได้เก่งมาก แต่ว่าร่างกายเธอก็แข็งแรงขึ้นมาก เธอไม่รู้สึกกดดันเลยที่จะต้องรับมือกับเหลียงฮุ่ยอี๋คนที่ไม่เป็นมวยเลย “โอ้ย.....” เหลียงฮุ่ยอี๋ร้องขึ้นมาด้วยความเจ็บปวด ลูบตรงหน้าที่โดนต่อย จ้องมองกู้เหยาด้วยความโกรธแค้น “แกแก.....” กู้เหยาโบกมือไปมา มองเหลียงฮุ่ยอี๋ด้วยท่าทีเย็นชา : “เหลียงฮุ่ยอี๋ ถ้าเธอยอมบอกว่าโม่ข่ายของฉันโดนวางยาพิษชนิดไหน สิ่งที่เธอเคยทำเอาไว้ ฉันจะแกล้งทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นซะ” “โอ้ย...คุณกู้คะ ท่านประธานถูกวางยาอะไร คุณน่าจะรู้ดีแก่ใจนะคะ จะมาถามฉันทำไมกัน?” พวกเขายังหาหลักฐานที่คุณปู่ท่านติดต่อกับเธอไม่ได้เลย ถ้าเธอไม่ยอมรับซะอย่าง พวกเขาก็ไม่มีปัญญาทำอะไรเธอได้หรอก? กู้เหยาเข้าไปประชิดตัวเหลียงฮุ่ยอี๋ กระซิบที่ข้างหูของเธอเบาๆว่า : “เหลียงฮุ่ยอี๋ ตอนนี้เธอไม่ยอมบอกก็ไม่เป็นไร ต่อไปฉันยังมีวิธีอีกร้อยแปดที่จะทำให้เธอยอมเปิดปาก ถึงตอนนั้นเธออย่ามาบอกว่าฉันไม่ให้โอกาสเธอแล้วกันนะ” “กู้เหยา แกกล้าหรือ?” “แล้วเราก็จะได้เห็นกันว่าฉันจะกล้าหรือไม่?” “เมื่อก่อนฉันคงรู้จักเธอน้อยไปสินะ” เหลียงฮุ่ยอี๋ขบเขี้ยวเคี้ยวฟันพูด กู้เหยาจ้องมองเหลียงฮุ่ยอี๋อยู่ ดวงตาที่ส่องประกายนั้นเผยให้เห็นความเงียบที่เกินจะบรรยาย