ตอนที่ 330 คอยดูเถอะ

ต๭นที่ 330 คอยดูเถอะ จ้านเนี่ยนเป่ยยังคงแต่งชุดทหารมา ดูน่าเกรงขามหาใดเทียบ รัศมีตลอดทั้งตัวเขาทำให้ใครก็ตามไม่อาจมองข้ามลมหายใจของนักเลงอย่างเขาไปได้ เขายืนอยู่ข้างเตียงโม่ข่าย มองแล้วมองอีก จ้องแล้วจ้องอีก หลังจากพินิจพิเคราะห์อยู่นานจึงเอ่ยปากบอกว่า : “ในช่วงที่โม่ข่ายยังไม่ยอมฟื้น ผมจะรักษาความปลอดภัยให้พวกคุณเอง” “คุณจ้านคะ ขอบคุณมากนะคะ!” ขณะที่กล่าวขอบคุณจ้านเนี่ยนเป่ย กู้เหยาเหลือบมองไปทางโม่ข่าย จ้องมองโม่ข่ายอยู่สักพัก กู้เหยาจึงเดินเข้าไปนั่งลงที่ข้างกายเขา ก้มลงจูบที่หน้าผากของเขา กล่าวเบาๆว่า : “โม่ข่ายฉันจะออกไปทำธุระข้างนอกหน่อย ให้คุณจ้านอยู่เป็นเพื่อนคุณที่นี่สักพัก คุณไม่ต้องเป็นห่วงฉันหรอกนะ ฉันจะรีบกลับมาอยู่เป็นเพื่อนคุณคะ” ทิ้งท้ายเอาไว้แล้วกู้เหยาก็หันหลังเดินออกไป ทำเหมือนว่ารีบจะออกไปหาหลิวยง แต่ความจริงแล้วเธอกลัวว่าตัวเองจะควบคุมอารมณ์ไว้ไม่ได้ต่อหน้าโม่ข่าย ต่อหน้าคนอื่น กู้เหยาสามารถสงบสติอารมณ์ไว้ได้ แต่ว่าพอเห็นโม่ข่ายเข้าทีไร เธอแกล้งทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นไม่ได้ทุกที เห็นผู้ชายมากความสามารถคนหนึ่งอย่างเขา วันนี้กลับได้แต่นอนหมดสติอยู่ที่นี่ ในใจของเธอปวดร้าว และรู้สึกไม่สบายใจ...... ....... กู้เหยาเพิ่งจะออกไป จ้านเนี่ยนเป่ยก็รับสายคุณปู่โม่ขึ้นทันที พอเขารับสาย เสียงของคุณปู่ก็ลอดเข้ามาในหูโทรศัพท์ทันทีด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ : “จ้านเนี่ยนเป่ย นี่แกคิดจะปิดบังฉันหรือ?” จ้านเนี่ยนเป่ยพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยว่า : “คุณท่านครับ ที่ผมเคยบอกคุณไว้ คุณลืมมันไปแล้วหรือ?” คุณปู่โม่ : “เรื่องอะไร?” จ้านเนี่ยนเป่ยพูดต่อ : “โม่ชิเป็นหลานชายแท้ๆของผม คุณทำร้ายเขาแบบนี้ จะให้คนที่เป็นลุงอย่างผมยืนดูเฉยๆได้ยังไงกัน” คุณปู่ท่านโกรธ : “แกหมายความว่า แกเลือกเขา และยอมละทิ้งเสี่ยวเป่าสินะ?” ได้ยินคำพูดของคุณปู่ท่าน จ้านเนี่ยนเป่ยหัวเราะเสียงดังขึ้นมาทันที หลังจากหัวเราะเสร็จก็ทิ้งท้ายคำถามที่คมคายเอาไว้ว่า : “คุณท่านครับ ตกลงแล้วคุณเป็นคุณปู่แท้ๆของโม่ชิหรือว่าเสี่ยวเป่ากันแน่ครับ?” คุณปู่ท่านเงียบไปครู่หนึ่ง พูดต่อว่า : “ต้องโม่ชิสิ....” จ้านเนี่ยนเป่ยตัดบทเขาว่า : “โม่ชิเป็นหลานของคุณ แต่คุณกลับวางยาเขา นี่เป็นสิ่งที่คุณปู่คนหนึ่งทำกับหลานคนเดียวได้ลงคอหรือครับ? บางครั้งผมก็สงสัยจริงๆว่าคุณเป็นปู่แท้ๆของเขาหรือ” คุณปู่ท่านอธิบายว่า : “ยาประเภทนั้นก็แค่ทำให้เขาหมดสติไปชั่วคราว ไม่ส่งผลกระทบใดๆต่อร่างกายเขาเลย รวมไปถึง......” ได้ยินคุณปู่พูด จ้านเนี่ยนเป่ยอดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา พูดต่อว่า : “คุณท่านครับ คุณเรียนรู้อะไรมาตั้งมากมาย หลักการง่ายๆแค่นี้ยังต้องให้ผู้น้อยอย่างผมนี้มานั่งบอกคุณด้วยหรือ?” คุณปู่ท่าน : “.....” จ้านเนี่ยนเป่ยพูดอีกว่า : “คุณท่านครับ เรื่องเซิ่งเทียนของพวกคุณผมไม่ยุ่ง แต่ว่าความปลอดภัยของพวกเขา ผมเป็นผู้ดูแล ขอเพียงผมจ้านเนี่ยนเป่ยอยู่ที่นี่ ใครหน้าไหนกล้ามาทำอะไรพวกเขา ผมนี่แหละจะทำให้พวกมันตายทั้งเป็น” ทิ้งท้ายคำพูดนี้แล้ว จ้านเนี่ยนเป่ยก็วางสายไป ไม่ว่าฝ่ายตรงข้ามจะเป็นใคร เขาจะไว้หน้าหรือไม่ ทั้งหมดแล้วแต่อารมณ์ของเขา ตาเฒ่าคนนี้ ไม่รู้ว่าในสมองคิดอะไรอยู่? ฉินโม่ชิเป็นทายาทคนเดียวของตระกูลโม่ของพวกเขา คุณปู่ท่านกลับวางยาฉินโม่ชิซะได้ จ้านเนี่ยนเป่ยคิดเท่าไหร่ก็คิดไม่ออก หรือว่าคุณปู่เก็บพ่อของโม่ข่ายมาเลี้ยง ดังนั้นคุณปู่จึงลงมือกับหลานเพื่อปกป้องผลประโยชน์ของตัวเอง? คุณปู่อายุตั้งแปดสิบกว่าแล้ว ควรจะใช้ชีวิตที่เหลืออยู่อย่างมีความสุข เขายังมีเรื่องอะไรที่ปล่อยวางไม่ได้อีก ถึงได้มาสู้รบกับคนรุ่นหลาน? จ้านเนี่ยนเป่ยเอนหลังลงบนโซฟา วางเท้าไว้บนโต๊ะกลาง ขณะที่เงยหน้ามองเพดานอยู่นั้น หูก็ได้ยินเสียงไอขึ้นมาเบาๆ เหมือนพยายามออกแรงกลั้นเอาไว จ้านเนี่ยนเป่ยเอียงคอมอง โม่ข่ายก็ยังนอนหลับตานิ่งอยู่ ราวกับว่าเมื่อครู่เขาหูฝาดไปเอง เขายิ้มพลางเอ่ยว่า : “โชคดีที่ผมเป็นคนใจกล้า ไม่เช่นนั้นคงทำให้คุณตกใจตายไปแล้ว!” ....... โม่ข่ายหมดสติไปร่วมสามวันแล้ว ภายในระยะเวลาอันสั้นนี้ แต่ว่าข่าวนี้แพร่สะพัดออกไปอย่างรวดเร็ว บรรดากรรมการที่อยู่ประจำพื้นที่ต่างๆในโลก ไม่มีใครโผล่หน้ามาที่สำนักงานใหญ่เซิ่งเทียนในเจียงเป่ยเลย จะว่าไปคนที่เข้าร่วมการประชุมคณะกรรมการในวันนี้ไม่เพียงแค่มีสมาชิกทุกคนที่เป็นคณะกรรมการเท่านั้น ผู้บริหารระดับสูงทั้งหมดที่อยู่ในประเทศก็มาร่วมด้วย ประเมินสถานการณ์นี้ ระยะเวลาเตรียมการไม่น้อยกว่าครึ่งปีแน่นอน กู้เหยาคำนวณดูแล้ว ระยะเวลาครึ่งปี ก็พอดีกับที่เธอกลับมาเจียงเป่ย หรือจะบอกว่า ตอนที่เธอกลับไปเจียงเป่ย คุณปู่โม่ได้วางแผนเรื่องนี้ไว้แล้ว ไม่ได้หุนหันคิดจะลงมือกับโม่ข่าย ถ้ายังไม่รู้ความจริง กู้เหยาก็ยังคิดไม่ถึงว่าคุณปู่จะกล้าลงมือกับโม่ข่าย แต่ว่าเมื่อเธอรู้ความจริงแล้ว เธอรู้สึกว่านี่ไม่ใช่เรื่องบังเอิญ เพียงแต่เทปบันทึกเสียงของเธออันนั้นคุณภาพไม่ค่อยดีเท่าไหร่ แถมยังขาดๆเว้นๆด้วย เทปฉบับนั้นจึงไม่สามารถนำมาใช้เป็นหลักฐานอะไรได้ “คุณนายครับ กรรมการที่เข้าประชุมกันในวันนี้ ล้วนเป็นผู้ถือหุ้นใหญ่ของเซิ่งเทียนทั้งนั้น ทุกคำที่พวกเขาพูดมีน้ำหนักน่าเชื่อถือ ไม่ว่าพวกเขาจะพูดอะไร คุณต้องใจเย็นๆไว้ก่อน ห้ามทะเลาะกับพวกเขาเด็ดขาด” หลิวยงเดินไปพลางกระซิบที่ข้างหูกู้เหยา และยื่นเอกสารฉบับหนึ่งให้เธอ : “นี่คือเอกสารชี้แจงจำนวนหุ้น คุณลองอ่านดูก่อน ในนั้นมีข้อมูลของทุกคนอยู่ คุณจำข้อมูลคร่าวๆไว้เพื่อต่อสู้ เวลาพูดอะไรอย่าแตะต้องข้อห้ามของพวกเขา” “คะ ฉันจะพยายาม” กู้เหยารับเอกสารทาเปิดพลิกดู เดินไปดูไป หลายปีมาแล้วที่เธอไม่ได้จดจำอะไรในเวลาอันสั้นเหมือนตอนนี้ อยากจะเอาข้อมูลที่อยู่ในเอกสารจำใส่สมองให้เร็วที่สุด เป็นเรื่องที่ยากมากสำหรับเธอ แต่ว่าเธอก็ไม่ละความพยายาม เพื่อโม่ข่าย ไม่ว่าจะยากลำบากแค่ไหน เธอก็จะขอลองดูสักตั้ง หลิวยงบอกอีกว่า : “การประชุมในวันนี้ท่านประธานไม่อยู่ แถมยังเป็นประชุมด่วนอีก พวกเราไม่ได้เตรียมข้อมูลอะไรเลย เท่าที่ดูท่าทางเราจะเสียเปรียบ” กู้เหยาพยักหน้า ไม่ได้ส่งเสียงใดๆ พวกเขาไม่ได้เตรียมการเท่ากับเสียเปรียบโดยแท้ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าพวกเขาแพ้หนิ หลายปีมานี้โม่ข่ายเป็นผู้บริหารเซิ่งเทียน ผลงานที่เขาแสดงให้เห็นเป็นที่ประจักษ์แก่สายตาทุกคน ในบรรดากรรมการหลายคนขนาดนี้ คงมีบางคนที่ขาย แต่เป็นไปไม่ได้ที่ทุกคนจะขาย เธอยังถือโอกาสนี้ช่วยโม่ข่ายดูว่า ตกลงคนไหนกันแน่ที่มีความจงรักภักดีต่อโม่ข่าย คนไหนที่แอบทำอะไรลับหลังโม่ข่ายบ้าง? กู้เหยาอยากจะถามหลิวยงสักหนึ่งคำถาม ทันใดนั้นก็ถูกขัดจังหวะด้วยเสียงดังขึ้นมา พวกเขาหันมองไปรอบๆ เห็นชายชราคนหนึ่งถือไม้เท้าเดินมาช้าๆท่ามกลางบอดี้การ์ดล้อมรอบ คนกลุ่มหนึ่งห้อมล้อมคุณปู่โม่เอาไว้ ราวกับเขาเป็นจักรพรรดิ กู้เหยาเห็นทุกคนต่างกุลีกุจอเข้าไปหาคุณปู่ พวกเขาคงลืมไปแล้วว่า ทุกวันนี้ใครกันแน่ที่เป็นเจ้าของเซิ่งเทียนตัวจริง มองดูคุณปู่ กู้เหยาเบ้ปากด้วยท่าทีเยาะเย้ยขึ้นมา ชายชราคนนั้นวางแผนลับหลังอยู่นานสองนาน จนวันนี้กล้าปรากฏตัวขึ้นมาแล้ว ถ้างั้นพวกเขาก็คอยดูก็แล้วกัน ดูสิว่าสุดท้ายใครจะเป็นผู้ชนะกันแน่