ตอนที่ 331 จะไม่ปล่อยให้แผนการสำเร็จ

ต๭นที่ 331 จะไม่ปล่อยให้แผนการสำเร็จ บางทีอาจเป็นเพราะสังเกตเห็นสายตาของกู้เหยา ผู้เฒ่าโม่จึงหันมาทางเธอ ใบหน้าที่เต็มไปด้วยริ้วรอยนั้นฉายความเหยียดหยามและเสียดสี กู้เหยารู้ว่าในสายตาของคุณปู่โม่แล้วเธอเป็นเพียงกู้เหยาตัวเล็กๆที่ยังไม่มีความสามารถพอที่จะคุกคามเขาได้ ดังนั้นเขาจึงมองข้ามและถากถางเธอ กู้เหยาเก็บสายตากลับ เดินไปพลางพลิกหน้าเอกสารที่หลิวยงให้มา เพียงแค่เปิดหน้าแรกก็พบเช้ากับบุคคลที่อายุค่อนข้างมากคนหนึ่ง--ท่านเผิง สามารถถูกจัดลำดับมาไว้หน้าแรกได้ฐานะย่อมไม่ต่ำแน่ เพียงแต่นี่กลับไม่เกี่ยวข้องอะไรกับรายละเอียดข้อมูลของเขาสักนิด กู้เหยาจึงทำได้เพียงถามหลิวยง “ผู้ช่วยหลิว ท่านเผิงคนนี้เป็นใคร?” หลิวยงตอบว่า “ท่านเผิงกับคุณท่านอายุห่างกันไม่มาก ปีนั้นเขาเป็นคนสำคัญที่ช่วยคุณท่านทำธุรกิจ ในมือถือหุ้นหนึ่งในห้าของเซิ่งเทียน ถือเป็นผู้ถือหุ้นรายใหญ่คนหนึ่ง แต่ว่าเขาไม่มีลูก ปั่นส่วนหุ้นในมือของเขาที่ผ่านมาก็เป็นประธานโม่เป็นคนดูแลจัดการให้มาตลอด เงินปั่นผลในแต่ละปีจะถูกส่งตรงเข้าบัญชีเขาอย่างตรงเวลาเสมอครับ” กู้เหยาถามต่ออีก “ความสัมพันธ์ของเขากับโม่ข่ายเป็นยังไง?” หลิวยงเอ่ยว่า “สำหรับผู้อาวุโสระดับนี้ ประธานโม่ให้ความเคารพมากครับ ดูแลเอาใจใส่เสมือนเป็นญาติผู้ใหญ่คนหนึ่งเลยครับ “ท่านผิงเข้ากับคนง่าย เอ็นดูท่านโม่เหมือนเป็นหลานตัวเอง สมัยที่อยู่อเมริกาประธานก็มักจะหาเวลาไปเล่นหมากรุกกับเขาอยู่เป็นประจำทุกสัปดาห์ หลังมาถึงเจียงเป่ยก็มีเวลาน้อยลงเลยทำได้แค่โทรศัพท์หาเขาสัปดาห์ละครั้งสองครั้งครับ” เรื่องงานของโม่ข่าย กู้เหยาไม่ค่อยเข้าใจมากเท่าไหร่นัก ทว่าตอนนี้พอได้ยินเรื่องพวกนี้จากปากหลิวยงเธอก็วางใจลงมากแล้ว เธอฟังจบก็ถามต่อ “แล้วท่านเผิงคนนี้มีรายชื่อเข้าร่วมประชุมครั้งนี้ด้วยหรือเปล่า” หลิวยงสั่นศีรษะ “ไม่มีครับ” ดูไปแล้วหากเป็นคนที่ซื้อด้วยเงินไม่ได้ประเภทเดียวกับโม่ข่ายก็คงโดนผู้เฒ่าโม่คัดรายชื่อทิ้งออกหมดแน่ หรือก็คือคนที่มาเข้าร่วมการประชุมบอร์ดบริหารวันนี้ถ้าไม่ใช่คนที่ถูกซื้อเรียบร้อยแล้วก็เป็นคนที่มีใจโอนเอียงไปแล้ว ในโลกของธุรกิจ ชื่อเสียงของโม่ข่ายที่สามารถแผ่ขยายสร้างความตกตะลึงไปยังโลกข้างนอกได้อย่างวันนี้ ทั้งยังความพยายามในการทำงานรวมไปถึงจัดการระบบต่างๆ ล้วนไม่สามารถแยกออกจากกันได้ รากของโม่ข่ายหยั่งลึก มีเครื่องข่ายที่กว้างขวางทั้งยังได้ใจคนไปเต็มๆ หากผู้เฒ่าโม่คิดจะลิดรอนบทบาทและสวมหัวโขนแทนที่เขาแล้วล่ะก็ถือเป็นเรื่องที่ไม่ง่ายเลยสักนิด เพราะฉะนั้นผู้เฒ่าโม่จึงลงมือขั้นรุนแรงเพื่อไม่ให้โม่ข่ายสามารถปีนกลับขึ้นมาได้อีก อย่างนี้แล้วเขาก็จะได้ร่วมมือกับคนในบอร์ดบริหารรวบอำนาจควบคุมในเซิ่งเทียนใหม่อีกครั้ง ลูกคิดแผงนี้นี้ผู้เฒ่าโม่คำนวณไว้อย่างดี เธอไม่มีทางปล่อยให้แผนชั่วของเขาสำเร็จแน่... “คุณนายครับ พวกเราลงไปเตรียมตัวที่ห้องประชุมกันเถอะครับ” หลิวยงเสนอความคิด “ได้” กู้เหยาไม่เคยเข้าร่วมการประชุมบอร์ดบริหารแบบนี้มาก่อนแต่หลิวยงติดตามอยู่ข้างกายโม่ข่ายอยู่หลายสิบปี ดังนั้นถ้าวันนี้เธอเชื่อคำแนะนำของหลิวยงย่อมไม่มีทางเกิดข้อผิดพลาดแน่ ห้องประชุมของเซิ่งเทียนหรูหรากว้างขวางแถมยังสว่างโล่งโปร่ง ดีกว่าตอนที่เธอทำงานอยู่ที่แผนกพัฒนาเทคโนโลยีไม่รู้ตั้งกี่เท่า ภายในห้องประชุมอันโอ่อ่าได้มีเจ้าหน้าที่เข้ามาจัดเตรียมการต่างๆไว้นานแล้ว กระทั่งบัตรชื่อก็ได้ถูกวางไว้ในตำแหน่งที่เหมาะสม หากจะเอ่ยตามหลักการแล้ว คนที่ไม่ได้ถือหุ้นในเซิ่งเทียนไม่มีสิทธิ์เข้าร่วมการประชุม แต่วันนี้กู้เหยาอาศัยตำแหน่งภรรยาของโม่ข่ายในการเข้าร่วม โม่ข่ายยังนอนไม่ได้สติอยู่บนเตียง ลูกของเขาก็ยังเด็ก กู้เหยาในฐานะคู่สมรสของเขาย่อมต้องมาร่วมการประชุมครั้งนี้ ตอนที่กู้เหยากับหลิวยงเข้าไปในห้องประชุมปรากฏว่าไม่มีใครอยู่ในนั้น ว่างเปล่าอย่างสิ้นเชิง หลิวยงชี้ไปที่ตำแหน่งประธานแล้วเอ่ยขึ้น “คุณนาย ตรงนั้นเป็นที่นั่งของท่านโม่ครับ” “อืม” กู้เหยาผงกศีรษะ เมื่อเงยหน้าขึ้นมองก็ราวกับเห็นโม่ข่ายนั่งอยู่ตรงนั้น เมื่อก่อนเขามักจะสวมชุดสูทสีเงินเทาตัดมือ สวมแว่นตากรอบทอง ทุกอริยบทของเขาล้วนแสดงออกถึงภาวะผู้นำ สายตาของทุกคนแพ่งตรงไปทีเขา ไม่มีใครมีข้อกังขาต่อคำพูดของเขาแม้แต่คนเดียว โม่ข่ายเป็นบุคคลที่ยอดเยี่ยมมาก อายุยังน้อยแต่สามารถนำพาเซิ่งเทียนขับเคลื่อนไปข้างหน้า ครั้งแล้วครั้งเล่าที่เขาได้เป็นกลายเป็นตำนานในโลกแห่งธุรกิจ “คุณนาย...” เห็นกู้เหยาเหม่อลอยหลิวยงจึงร้องเตือน “คุณประจำที่นั่งก่อนเถอะครับ ผมจะเล่าสถานการณ์ตอนนี้ให้ฟังอย่างละเอียด” ขอให้กู้เหยาที่เป็นคนนอกวงการมาเป็นประธานประชุมวันนี้ถือว่าเป็นการทำให้เธอลำบากใจไม่น้อย หลายๆคนแม้ความกล้าที่ยืนขึ้นยังไม่มีด้วยซ้ำ อยู่ ๆกู้เหยาก็นึกขึ้นได้ “ผู้ช่วยหลิว เซิ่งเทียนมีพนักงานคนนึงชื่อเฉิงซวี่หยางใช่มั้ย เขามีคุณสมบัติพอจะร่วมประชุมครั้งนี้หรือเปล่า?” หลิวยงขบคิด “คุณหมายถึงฉงซวี่หยาง สามีของหลินเช่นเช่นรึเปล่าครับ?” กู้เหยาพยักหน้า “เขานั่นล่ะ” “เขาคือคนที่ดูแลแผนกให้ความช่วยเหลือด้านเทคโนโลยี...” หลิวยงรีบพลิกเอกสารในมือ “ตามกฎแล้วเขามีสิทธิ์ในการเข้าร่วมฟัง แต่ในรายชื่อครั้งนี้ไม่มีชื่อเขาครับ” “หาทางติดต่อเขา เขาเป็นคนที่เราสามารถเชื่อใจได้” กู้เหยาเข้าใจดีว่าการประชุมประเภทนี้คือการรวบรวมกำลังคน โดยปกติคะแนนเสียงเพียงหนึ่งใบก็นำไปสู่การเป็นกุญแจสำคัญได้ ฝ่ายตัวเองมีคนเพิ่มขึ้นอีกหนึ่งย่อมเป็นเรื่องดี “คุณนายเชื่อใจเขาถึงขนาดนั้นเลยรึครับ?” หลิวยงไม่ค่อยได้มีประติสัมพันธ์กับเฉิงซวี่หยางจึงไม่เข้าใจคนคนนี้เท่าไหร่นัก ลากเขาเข้ามาในเวลาสำคัญแบบนี้มันจะเสี่ยงเกินไปหรือเปล่า? “ฉันเชื่อใจเขา” กู้เหยาไม่ได้เชื่อใจเฉิงซวี่หยาง แต่เชื่อใจหลินเช่นเช่น หลินเช่นเช่นเป็นเพื่อนที่สนิทที่สุดของเธอ อีกทั้งตอนนั้นเป็นเพราะเธอ เพื่อนสนิทคนนี้ถึงโดนไฟครอกโจนบาดเจ็บ แต่หลินเช่นเช่นกลับไม่เคยเอ่ยคร่ำครวญแม้แต่ประเดียวกลับกันยังรู้สึกผิดต่อเธอด้วยซ้ำ หลินเช่นเช่นดีถึงเพียงนั้น เธอต้องมองคนไม่ผิดแน่ สามีของเธอจะต้องเป็นคนที่เชื่อถือได้แน่นอน กู้เหยายืนยันขนาดนี้แล้วหลิวยงก็ไม่สงสัยอีก รีบดึงโทรศัพท์ต่อสายออกไปกำชับธุระจากนั้นก็เอ่ยขึ้น “คุณนาย ผมกำชับลงไปแล้วครับ” กู้เหยาเดินไปนั่งที่ตำแหน่งของโม่ข่าย สูดหายใจเข้าอย่างแผ่วเบา “ไม่ว่ายังไงพวกเราก็ต้องไม่ปล่อยให้ผู้เฒ่าโม่ทำตามแผนสกปรกนั่นได้” หลิวยงกล่าวว่า “ประธานโม่คุมหางเสือของเซิ่งเทียนมาหลายปี พวกเขาบอกจะเอาก็คิดจะเอาไปได้อย่างนั้นรึครับ ยังไม่พูดถึงว่าถ้าเราไม่ตอบตกลง กรรมการบริหารระดับสูงหลายคนของเซิ่งเทียนก็ย่อมไม่มีทางเห็นด้วย” เหตุผลนี้ในใจของกู้เหยาเข้าใจดี แต่ผู้เฒ่าโม่กล้าเปิดประชุมแบบนี้แสดงว่าเขามีความมั่นใจอยู่เต็มเปี่ยม กลัวก็แต่กรรมการผู้บริหารระดับสูงจะถูกเขาซื้อตัวไปแล้วน่ะสิ เวลานี้เริ่มมีคนทยอยเข้ามาในห้องประชุมแล้ว กู้เหยาเปิดคอมพิวเตอร์อ่านเอกสาร มีหลิวยงก้มศีรษะคอยบอกสถานการณ์ของแต่ละคนอยู่ข้างๆหู เมื่อทุกคนล้วนมากันครบแล้ว ผู้เฒ่าโม่ถึงค่อยพยุงไม้เท้าเข้ามา ด้วยบารมีมากมายที่เอ่อล้นรอบกายเขา เมื่อมาถึงทุกคนก็พร้อมใจกับลุกขึ้นต้อนรับการมาของเขา เพื่อกันไม่ให้ถูกค่อนแคะกู้เหยาจึงลุกขึ้นพร้อมกับพยักหน้าให้เขาเหมือนกับคนอื่น ๆด้วยเช่นกัน แววตาดุดันอึมครึมของผู้เฒ่าโม่ตกลงบนร่างของกู้เหยาอีกครั้ง เป็นสายตาที่เย็นยะเยือกทั้งยังชวนหวาดผวา เพียงมองแค่ชั่วสายตาเดียวก็สามารถทำให้คนรู้สึกหวาดกลัวจนแผ่นหลังรู้สึกร้อนๆหนาวๆได้เลยทีเดียว กู้เหยาสบตาเขาอย่างไร้ความเกรงกลัว กระทั่งส่งยิ้มตามมารยาทให้เขาเสียด้วยซ้ำ ทว่ารอยยิ้มนี้กลับเย็นชาทั้งยังไปไม่ถึงนัยน์ตา