ตอนที่ 333 มักจะคิดแทนเธอเสมอ

ต๭นที่ 333 มักจะคิดแทนเธอเสมอ จังหวะการก้าวเดินของโม่ข่ายดูเหมือนปกติดี หรืออย่างน้อยในสายตาของคนส่วนมากก็เป็นอย่างนั้น แต่กู้เหยาดูออกว่าจังหวะการเดินของเขามีอาการแข็งทื่อเล็กน้อย ใช่เเล้ว แข็งทื่อ พิษของเขาต้องยังขับออกมายังไม่หมดแน่ เขากำลังข่มกลั้นเพื่อไม่ให้ถูกคนอื่นดูออก อยู่ ๆกู้เหยาก็รู้สึกเจ็บเเปล๊บที่หัวใจ กระพริบไล่หยาดน้ำตาที่คลออยู่ให้กลับเข้าไป เมื่อเผชิญหน้ากับผู้เฒ่าโม่กับพวกผู้ถือหุ้นคนอื่น ๆเธอไม่คิดจะหลีกทางให้ ไม่มีความกลัว ยิ่งไม่มีความคิดที่จะหลั่งน้ำตา แต่ว่าเมื่อเผชิญหน้ากับโม่ข่ายที่เป็นแบบนี้ คิดถึงว่าเขากำลังมีพิษอยู่ภายใน ร่างกายอ่อนแอถึงขนาดนั้นแต่เพราะไม่ต้องการเห็นเธอต้องต่อสู้เพียงลำพังก็เลยยอมหอบสภาพร่างกายที่อ่อนแอมาถึงที่นี่ กู้เหยาเม้มริมฝีปาก ใช้ความพยายามอย่างมากในการกลบร่องรอยความเป็นห่วงโม่ข่าย รอจนเขาเดินมาหยุดอยู่ข้างๆเธอก็ไม่สนใจสายตาของคนอื่น ยื่นมือไปโอบเอวเขาทันที หวังเพียงสามารถถ่ายทอดพลังให้ได้สักนิดก็ยังดี “ผมไม่เป็นไร” โม่ข่ายยืนอย่างหนักแน่นอยู่ข้างกู้เหยา ส่งยิ้มปลอบใจให้เธอ เมื่อสายตาแหลมคมของเขากวาดที่ไหน เหล่าคนที่ถูกมองก็พลันก้มหน้าลงอย่างเงียบๆ “มู่จือ… แก… แกไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว” ผู้เฒ่าโม่เอ่ยยิ้มๆ “ในเมื่อไม่เป็นอะไรแล้ว อย่างนั้นก็ร่วมประชุมด้วยกันเลยก็แล้วกัน ให้ทุกคนเสนอความคิดออกมา” “ก่อนที่ทุกคนจะพูดอะไร ผมก็มีเรื่องต้องการจะบอกกับพวกคุณเหมือนกัน” โม่ข่ายมองผู้เฒ่าโม่จากนั้นก็ยื่นมือออกไปรับเอกสารชุดหนึ่งจากเฉิงซวี่หยาง “หุ้นทั้งหมดของเซิ่งเทียนที่อยู่ในนามของผมตอนได้ถ่ายโอนให้กู้เหยาหมดเรียบร้อยแล้ว ตั้งแต่วันนี้ไป เธอก็คือผู้ถือหุ้นรายใหญ่ที่สุดของเซิ่งเทียน ส่วนผมเป็นเพียงคนที่ทำงานในนามของเธอเท่านั้น” “มู่จือ แกบ้าไปแล้ว!” ผู้เฒ่าโม่คำราม “เซิ่งเทียนคือสิ่งที่คนเก่าคนแก่ในตระกูลของแกสร้างขึ้นมาอย่างลำบาก พูดว่าจะยกให้คนอื่นก็ยกให้ได้ยังไง” “ผมพอใจ!” เป็นครั้งแรกและครั้งเดียวที่โม่ข่ายใช้น้ำเสียงเอาแต่ใจอย่างนี้กับผู้เฒ่าตระกูลโม่รวมไปถึงผู้ถือหุ้นอาวุโสคนอื่น ๆของเซิ่งเทียน โม่ข่ายกล่าวประโยคนี้ออกมา สายตาของทุกคนก็เพ่งไปที่เขาอีกครั้ง เพียงแต่ครั้งนี้ไม่เหมือนครั้งก่อน พวกเขาส่วนมากไม่ปิดบังความประหลาดใจสักนิด ภายใต้สายตาที่ไม่พอใจของทุกคน โม่ข่ายทำเพียงพูดขึ้นอีก “หลิวยง ส่งเอกสารชุดนี้ออกไปให้ทุกคน วันนี้ฉันอยากจะดูว่ายังจะมีใครกล้าบอกว่าเธอไม่มีสิทธิ์เข้าร่วมประชุมบอร์ดบริหารอีกไหม” “โม่ข่าย แก แก---” ผู้เฒ่าโม่กุมอก ยังพูดไม่ทันจบประโยคก็เซไปด้านหลัง เกือบจะหมดสติ “คุณชายครับ เซิ่งเทียนเป็นสิ่งที่ผู้เฒ่าโม่สร้างขึ้นมาอย่างลำบาก ทำไมคุณถึงทำแบบนี้?” ผู้ช่วยเหอที่รีบเข้าไปพยุงผู้เฒ่าตระกูลโม่กล่าว โม่ข่ายไม่สนใจเขายังคงกล่าวต่อไปว่า “หลิวยง นายถามกรรมการบอร์ดทุกคนว่าพวกเขามีความคิดเห็นยังไง ยังอยากจะเลือกผู้บริหารคนใหม่อยู่หรือเปล่า” “มู่จือ ในเมื่อคุณไม่เป็นอะไร เซิ่งเทียนย่อมต้องยกให้คุณดูแล จะยกเซิ่งเทียนให้กับใครก็ไม่สามารถทำให้ทุกคนวางใจได้เท่ากับยกให้คุณนะครับ ทุกคนเห็นด้วยรึเปล่าครับ?” คนที่ก่อนหน้านี้ช่วยออกหน้าแทนผู้เฒ่าโม่เวลานี้เปิดปากขึ้นบ้าง มีคนพูดต่อว่า “ที่มู่จื่อดูแลเซิ่งเทียนสิบปีมานี้ล้วนประจักษ์แก่สายตาของทุกคนแล้ว ที่กำไรของเซิ่งเทียนรวมไปถึงบริษัทในเครือเดียวกันทั้งหมดสามารถพลิกกลับมาเพิ่มขึ้นได้ นอกจากเขาแล้วก็เกรงว่าจะไม่มีใครทำได้อย่างนี้อีกแล้ว” พอโม่ข่ายมาถึง กลุ่มคนที่ถูกผู้เฒ่าโม่ซื้อตัวไปก็ค่อยๆเปลี่ยนทิศทาง ทุกคนล้วนเป็นคนฉลาด อยู่กับใครแล้วมีเนื้อกิน พวกเขาย่อมรู้ชัดเจนดี ผู้เฒ่าโม่โกรธจนคิดอยากจะพูดแต่กลับพูดไม่ออก ทำเพียงยกมือกดหน้าอกไว้ ใช้สายตาอาฆาตมองไปที่คนเหล่านั้น โม่ข่ายพูดอีก “หลิวยง บอกให้เลขาเตรียมการลงไปว่าฉันจะเลี้ยงมื้อค่ำให้กับผู้ถือหุ้น ให้พวกเขาได้ทานอาหารอร่อยๆสักมื้อก่อนค่อยกลับไป” ผู้ถือหุ้นคนหนึ่งแสดงความเกรงใจ “ประธานโม่ไม่ต้องลำบาก” โม่ข่ายกล่าวว่า “พวกคุณเดินทางจากทั่วโลกเพื่อมาที่เจียงเป่ย ลำบากแล้ว! ผมเลี้ยงอาหารสักมื้อถือว่าสมควรแล้วครับ” น้ำเสียงที่โม่ข่ายบอกว่าต้องการเลี้ยงอาหารนั้นแสดงออกถึงความแข็งกร้าวไม่น้อย คิดอยากจะเลี้ยงก็เลี้ยง ไม่อนุญาตให้คุณปฏิเสธสักนิด ในใจของทุกคนพลันรู้สึกกระวนกระวายขึ้นมา โม่ข่ายไม่คิดเอาความพวกเขาจริงๆงั้นรึ? หรือว่าตั้งใจจะคิดบัญชีทีหลัง? พวกเขาไม่แน่ใจสักนิด ผู้ถือหุ้นทุกคนตอนเข้ามามาด้วยความรู้สึกหนึ่ง ทว่ายามออกไปกลับออกไปด้วยอีกความรู้สึกหนึ่ง รอจนทุกคนออกไป โม่ข่ายถึงค่อยนั่งลง “โม่ข่าย----” กู้เหยามองเขาอย่างกังวล มีคำมากมายที่จะพูด แต่ไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรออกมาดี โม่ข่ายปลอบเธอ “ช่วยนั่งเป็นเพื่อนผมหน่อยสิ” “อืม” กูเหยานั่งลงข้างเขาอย่างว่าง่าย เชื่องราวลูกแกะตัวน้อย ไหนเลยจะเหลือความเด็ดเดี่ยวเหมือนกับตอนที่ต่อกรกับผู้เฒ่าโม่อย่างเมื่อครู่ ผู้เฒ่าโม่ตบอก หายใจเข้าลึกแล้วกล่าวว่า “มู่จือ ตอนนี้ไม่มีคนนอก แกบอกมาสิว่าคิดจะทำอะไร?” โม่ข่ายยิ้มเย็น “คุณปู่ ควรเป็นผมต่างหากที่ควรจะถามว่าคุณปู่คิดจะทำอะไรกันแน่?” ผู้เฒ่าโม่พูดอย่างโมโห “เซิ่งเทียนเป็นของตระกูลโม่ แกจะยกมันให้ผู้หญิงที่ไม่รู้ที่มาได้ยังไง” “เธอเป็นภรรยาของผม เป็นแม่ของโม่เยว่เหยา ตรงไหนที่บอกว่าไม่รู้ที่มาของเธองั้นรึครับ?” โม่ข่ายร้องเสียงต่ำ “อีกอย่าง หุ้นทั้งหมดที่ยกให้เธอก็เป็นของผม ส่วนหุ้นของคุณปู่ ของคุณพ่อคุณแม่แล้วก็เสียวเป่า หุ้นพวกนั้นก็ยังอยู่ในนามของคุณปู่นะครับ” ผู้เฒ่าโม่ “แก…แก…” โม่ข่ายไม่สนใจเขาอีก ทำเพียงหันไปทางหลิวยง “หลิวยง บอกให้ลูกน้องนายทำงานกระฉับกระเฉงหน่อย ต้องให้ฉันบอกกี่ครั้งกัน คุณปู่อายุมากแล้ว ไม่ควรปล่อยให้เพ่นพ่านไปทั่ว วันหน้าถ้ายังมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นอีกก็ให้นายรับผิดชอบเองแล้วกัน” “ครับ ประธานโม่” หลิวยงผงกศีรษะจากนั้นก็หันไปทางผู้เฒ่าโม่ “ผู้เฒ่าโม่ ลมที่เซิ่งเทียนค่อนข้างเย็น โดนเข้านาน ๆอาจจะทำให้เป็นหวัดได้ ผมจะไปส่งท่านเองครับ” “คุณชาย นี่เป็นพฤติกรรมที่คนในปกครองของคุณปฏิบัติต่อผู้เฒ่าโม่งั้นหรือครับ?” ผู้ช่วยเหอเปิดปากอย่างโมโห “ผู้เฒ่าโม่ เชิญ!” หลิวยงกล่าวต่อ ผู้เฒ่าโม่กำไม้เท้าพยุงลุกขึ้นแล้วเอ่ยขึ้น “มู่จือ โบราณว่าไม่ฟังคำคนแก่จะเสียผลประโยชน์ตรงหน้า แกรอก่อนเถอะ จะมีสักวันที่แกจะโดนผู้หญิงคนนี้ทำให้ไม่เหลืออะไรสักอย่าง” ได้ยินอย่างนั้น โม่ข่ายก็ทิ้งสายตาไว้ที่กู้เหยา จากนั้นก็เผยรอยยิ้มออกมา “ต่อให้มีวันนั้นจริง ผมก็เต็มใจ” “อย่างนั้นก็ดี พวกเราก็รอจนวันนั้นมาถึงแล้วกัน” เอ่ยจบ ผู้เฒ่าโม่ก็เดินจากไปอย่างมีโทสะ หลังจากผู้เฒ่าโม่ออกไปแล้ว ใบหน้าของโม่ข่ายก็เปลี่ยนเป็นสีขาวซีด บนหน้าผากมีเม็ดเหงื่อผุดพรายเต็มไปหมด มองดูโม่ข่ายแล้ว กู้เหยาที่กำลังทั้งเป็นห่วงทั้งอยากจะพูดบางอย่างก็ถูกเขารวบเข้าไปในอ้อมกอด เสียงของเขาดังอยู่เหนือศีรษะเธอ “กู้เหยา อย่าขยับ ขอผมกอดคุณหน่อย” กู้เหยาซุกอยู่ในอ้อมกอดเขาอย่างว่าง่าย ยอมให้เขากอดแต่โดยดี หยาดน้ำตาที่กลั้นเอาไว้ทะลักออกมาจากดวงตากลมราวกับสร้อยไข่มุกที่ฉีกขาด ผู้ชายคนนี้นี่…. เธอไม่รู้จะว่าอะไรเขาดี ทำไมเขาถึงชอบคิดเพื่อเธอแต่กลับไม่เคยคิดเพื่อตัวเองเลยสักครั้งนะ? ขอแค่ครั้งเดียวก็ยังดี