ตอนที่ 334 ฉันคือโม่สามขวบ

ต๭นที่ 334 ฉันคือโม่สามขวบ กู้เหยาฝังหน้าลงในอ้อมอกของโม่ข่าย หยาดน้ำตาร้อนๆเปียกชุ่มเสื้อเชิ้ตสีขาวของเขา “ขนาดเหยาเหยาตัวเล็กของเรายังรู้เลยว่าร้องไห้เเล้วดูขี้เหร่ แล้วทำไมเหยาเหยาตัวใหญ่ถึงไม่รู้ไปเสียได้?” เสียงหยอกล้ออ่อนโยนของเขาดังอยู่เหนือศีรษะกู้เหยา เธอคิดจะยื่นมือไปหยิกเขาแต่พอมือเอื้อมไปถึงเอวเขาแล้วกลับลงมือไม่ลง เขายังป่วยอยู่ เธอจะตัดใจทำร้ายเขาได้ยังไงกัน กู้เหยาออกแรงถูในอ้อมกอดเขา พอเช็ดน้ำตาจนแห้งแล้วจึงค่อยเงยขึ้นแล้วเอื้อมมือไปเช็ดเหงื่อบนหน้าผากให้เขา “อย่าเพิ่งพูดอะไรเลย ไปโรงพยาบาลกันก่อนดีกว่า” “ไม่ไป” โม่ข่ายขโมยจูบจากเธอแล้วค่อยพูดอย่างเอาแต่ใจว่า “ยาที่โรงพยาบาลกลิ่นแรง ผมไม่ชอบ” ใบหน้าของกู้เหยาขึ้นสีแดง ยกมือถูตรงที่เขาจูบ “คุณคิดว่าตัวเองสามขวบหรือไงคะ? มีใครบ้างที่ป่วยแล้วไม่ไปหาหมอ?” เห็นกู้เหยาเขินอย่างนี้โม่ข่ายก็รู้สึกอารมณ์ดีราวกับร่างกายไม่เหลือความทรมานมากถึงเพียงนั้นแล้ว “ผมคือโม่สามขวบ อย่างนี้ได้มั้ย?” “โม่สามขวบ?” กู้เหยาใช้นิ้วคีบหน้าเขาพลางกล่าวอย่างอ่อนโยน “คุณพี่ชายโม่ของน้องโม่เหยาเหยาคะ ถ้าป่วยก็ต้องไปหาคุณหมอนะคะ เป็นเด็กดี ต้องเชื่อฟังนะ” “ไม่ไป” “ต้องไปค่ะ” “คุณกอดผมเดี๋ยวผมก็หายเองนั่นแหล่ะ” อาจเป็นเพราะร่างกายอ่อนแอ โม่ข่ายจึงงอแงเอาแต่ใจเหมือนเด็ก ๆ กู้เหยารู้สึกจนใจ แต่ก็ยังรู้สึกสงสารมากกว่าอยู่ดี เธอยืนกอดเขาจากด้านข้าง “โม่ข่าย อย่าทำให้ฉันตกใจอีกแล้วนะคะ รู้มั้ย?” ฉันพลันนั้นเขาก็ทรุดตัวลงอย่างไม่มีลางบอก... ตอนนั้นเธอรู้สึกว่าท้องฟ้าเหนือศีรษะถล่มลงมา เบื้องหน้าความมืดที่สุดลูกตา เธอหาทางออกจากความมืดนี้ไม่เจอ ทว่าสุดท้ายแล้วคนที่ประคองเธอออกมาทั้งยังช่วยรับมือกับผู้เฒ่าโม่อย่างกล้าหาญก็ยังคงเป็นเขา เพราะเธอก็อยากปกป้องเขาด้วยเหมือนกัน “ผมไม่ดีเอง” โม่ข่ายว่า เพราะเขาประมาทเกินไปถึงไม่รู้ว่าเหลียงฮุ่ยอี๋ที่อยู่ข้างตัวเขาตลอดมาที่แท้ก็คือคนของผู้เฒ่าโม่ หลายเดือนก่อนหน้านี้เหลียงฮุ่ยอี๋ก็เริ่มแอบวางยาในแก้วน้ำชาของเขาแต่เขากลับไม่รู้ตัวเลย วันนั้นอยู่ ๆ เขาก็เป็นลม เดิมคิดว่าเป็นเพราะเขาดื่มชาถ้วยนั้นของผู้เฒ่าโม่ ต่อมาถึงได้รู้ว่าไม่ใช่ เป็นเพียงแค่ความบังเอิญเท่านั้น ยังดีที่หมอที่อยู่ข้างตัวเขาไม่ได้ไร้ประโยชน์ขนาดนั้น ยังสามารถใช้ยาถอนพิษได้ถึงทำให้เขาฟื้นคืนสติขึ้นมา แต่ว่าถ้าต้องถอนพิษในอวัยวะภายในทั้งหมด เกรงว่าคงต้องใช้เวลาอีกสักหน่อย กู้เหยาสูดจมูก “คุณดีอยู่แล้ว ไม่มีอะไรไม่ดีสักหน่อย” โม่ข่ายดึงเธอมานั่งบนตัก ยิ้มอ่อนขณะกล่าวว่า “เหยาเหยาตัวโต อยากกินคุณชะมัดเลย ทำยังไงดีนะ?” “คุณ...” ผู้ชายคนนี้ ร่างกายอ่อนแอขนาดนี้ยังคิดอะไรเลอะเทอะขึ้นมาอีก? “อืม ขอผมกอดอีกหน่อยสิ” โม่ข่ายกอดเธอเข้าไปในอ้อมอก ฝังใบหน้าเข้าที่ข้างหูของเธอ สูดหายใจกลิ่นหอมสะอาดของเธอ “ประธานโม่ครับ...” หลิวยงไม่ทันได้เคาะประตูก็ถลาเข้ามาในห้องประชุม พอเห็นพวกเขากอดกันอยู่ก็รีบหันหน้าคิดจะวิ่ง “วิ่งทำไม?” โม่ข่ายปล่อยตัวกู้เหยา เงยหน้าขึ้นแล้วพูดเสียงต่ำ “งานครั้งนี้ทำได้เยี่ยมดีนี่ พวกคนที่คอยพันแข้งพันขาฉันอยู่ลับๆนั่น จะปล่อยให้เหลืออยู่ในบอร์ดประชุมอีกไม่ได้แม้แต่คนเดียว” ชายหนุ่มที่เมื่อครู่ยังเอาแต่ใจเหมือนเด็กพริบตาเดียวก็กลายเป็นคนเลือดเย็นที่ลงมือฆ่าคนได้โดยไม่ลังเลอย่างคนที่เหนือกว่า “ครับ” หลิวยงพยักหน้าอย่างเคารพ กล่าวต่อไปอีกว่า “ผมจัดการไปตามที่ท่านกำชับแล้วครับ ให้พวกเขาได้กินอิ่มจากนั้นถึงค่อยคิดหาทางเอาหุ้นที่อยู่ในมือกลับมา” “ดีมาก!” โม่ข่ายพยักหน้า แสดงออกว่าชื่นชมหลิวยงที่ทำงานได้อย่างมีประสิทธิภาพ “โม่ข่าย ที่คุณบอกว่ายกหุ้นให้ฉันนี่ตั้งใจจะยั่วโมโหคุณปู่มาใช่มั้ยคะ?” ได้ยินหลิวยงเอ่ยถึงเรื่องหุ้น กู้เหยาถึงเพิ่งนึกขึ้นได้ “ของผมก็คือของคุณ ตัวผมก็เป็นของคุณ เรายังต้องแบ่งสรรของใครของมันด้วยอีกงั้นเหรอ?” โม่ข่ายให้คำตอบคลุมเครือแก่กู้เหยา โม่ข่าย ผู้ชายคนนี้ดันพูดจาน่าเกลียดแบบนี้ต่อหน้าคนนอกได้ กู้เหยาพลันหน้าแดงโดยไม่รู้ตัว จ้องเขาเงียบๆเตือนให้เขาสำรวมกว่าหน่อย “ยังมีอะไรอีกมั้ย?” โม่ข่ายถามหลิวยง เจ้าหมอนี่ไม่เข้าใจสถานการณ์บ้างเลยแฮะ ยังจะมัวยืนทำบื้ออะไรอยู่ตรงนี้อีกงั้นเรอะ? หลิวยงตอบ “เฉินซวี่หยางรออยู่ข้างนอกครับ เขาอยากจะคุยกับคุณนาย” โม่ข่ายขมวดคิ้ว เอ่ยอย่างไม่ใจ “เขามีเรื่องอะไรจะพูด? ไม่พบ” “คุณไม่ใช่เขาสักหน่อย รู้ได้ไงว่าเขาไม่มีเรื่องจะคุยกับฉัน” กู้เหยาเหลือบมองโม่ข่าย จากนั้นก็บอกว่า “ฉันจะไปเดี๋ยวนี้แหล่ะ” โม่ข่าย “...” เขาไม่รู้จะจัดการกับผู้หญิงคนนี้ยังไง ทำได้เพียงเบิกตามองเธอยืนนัดกับผู้ชายคนอื่น ... ภายในห้องประชุมขนาดเล็กห้องหนึ่งของเซิ่งเทียน เฉิงซวี่หยางมองดูกู้เหยาในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาวกับกระโปรงดำตัวสั้นดูเต็มเปี่ยมไปด้วยความสามารถและมีประสบการณ์ ไม่เจอกันหลายปี กู้เหยายังดูแทบจะไม่เปลี่ยนไปสักนิด เพียงแค่ทุกการเคลื่อนไหวของเธอแฝงไปด้วยความสุขขุมสง่างามอยู่หลายส่วน ผ่านไปเนิ่นนาน เขาถึงค่อยสูดลมหายใจลึกแล้วเอ่ยออกมา “กู้เหยา ผมขอโทษ!” ประโยค ‘ขอโทษ’ นี้ไม่มีความหมายอื่น แถมยังเอ่ยช้าไปสามปี แต่ว่าเฉินซวี่หยางก็ยังต้องการเอ่ยมันกับเธออยู่ดี ถ้าไม่เพราะความเห็นแก่ตัวของเขา กู้เหยาก็อาจจะไม่ต้องประสบเคราะห์กรรมทั้งหมดนั่น ไม่ถูกคนผ่าท้องเอาเด็กออกมา ไม่ต้องแยกจากกับลูกเล็กที่เพิ่งเกิดมานานขนาดนี้ “เฉินซี่หยาง นายอย่าพูดอะไรโง่ๆน่า ความจริงแล้วคนที่ควรจะพูดว่า ‘ขอโทษ’ ก็คือฉันต่างหาก” เรื่องเมื่อสามปีก่อน กู้เหยาสามารถโทษคนได้มากมาย แต่ว่าเธอไม่มีทางโทษหลินเช่นเช่นกับเฉินซวี่หยาง ถ้าจะโทษก็ต้องโทษเธอถึงจะถูก ถ้าไม่ใช่เพราะเธอ หลินเช่นเช่นจะเผชิญเหตุการณ์โดนไฟครอกได้ยังไง แผลเป็นที่อยู่บนตัวเธอจนถึงตอนนี้ก็ยังไม่มีทางรักษา หลังจากฟื้นความทรงจำกลับมาได้ หลายครั้งที่กู้เหยาคิดจะไปหาหลินเช่นเช่น แต่ทุกครั้งคิดถึงที่เธอได้รับบาดเจ็บเพราะตัวเอง เธอก็ยอมแพ้ เธอกลัวว่าตัวเองในวันนี้จะทำให้อีกฝ่ายได้รับอันตรายอีก “กู้เหยา...” เรื่องปีนั้นที่ถูกคนร้ายคุกคามจนกู้เหยาต้องเข้าโรงพยาบาลเป็นความเจ็บปวดภายในใจของเฉินซวี่หยางมาโดยตลอด แม้แต่กับหลินเช่นเช่นเขาก็ไม่เคยเอ่ยออกมา ดูจากนิสัยของหลินเช่นเช่นแล้ว ถ้ารู้ว่าเขาถูกคนข่มขู่ถึงบอกกู้เหยาว่าเธอโดนไฟครอกอยู่ที่โรงพยาบาลล่ะก็ เป็นไปได้ว่าหลินเช่นเช่นคงไม่ยอมอภัยให้เขาตลอดชีวิตแน่ ถ้าตอนนั้นหลินเช่นเช่นไม่ใช่เพราะสลบไม่ไปล่ะก็ เธอต้องยอมตายแต่ไม่มีทางปล่อยให้กู้เหยาได้เข้าโรงพยาบาลแน่ กู้เหยาตบบ่าของเฉิงซวี่หยาง ยิ้มบาง ๆ “เฉิงซวี่หยาง นายลืมเรื่องนี้ให้หมดเถอะนะ ไม่โทษนายจริง ๆ แล้วก็อย่าบอกกับเช่นเช่นล่ะ ใช้ชีวิตกับเธอให้มีความสุข ดูแลเธอดี ๆนะ” “กู้เหยา...” “เฉิงซวี่หยาง พวกเราเป็นเพื่อนสมัยเรียนนะ นายอย่าทำท่าเกรงใจขนาดนี้ได้มั้ย? นายทำให้เช่นเช่นมีความสุข ฉันก็ดีใจแล้ว” ผู้ชายคนนี้ ทำไมถึงพูดมากขนาดนี้นะ ถ้าหากโม่ข่ายของเธอพูดมากแบบนี้ละก็ เธอคงได้ลงมือทุบคนบ้างล่ะ เมื่อก่อนตอนที่พวกเธอเรียนด้วยกัน เฉิงซี่หยางเป็นคนที่ทำอะไรเด็ดขาดนี่นา หรือเพราะคนเราพอยิ่งเรียนเยอะก็จะยิ่งกลายเป็นพวกทึ่มกันนะ? มิน่าเล่าวันๆนึงหลินเช่นเช่นถึงชอบบ่นว่าเฉิงซวี่หยางบ้านตัวเองเป็นพวกสมองทื่อ