ตอนที่ 335 สาวในฝัน

ต๭นที่ 335 สาวในฝัน โม่ข่ายไม่เพียงแค่ไม่ยอมไปโรงพยาบาล เขากลับยังรั้งสภาพร่างกายที่ยังอ่อนแอทำงานอยู่ที่เซิ่งเทียนต่อ กู้เหยามองเขา ความไม่พอใจเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ไม่ว่ายังไงต่อให้ต้องตีเขาจนพิการเธอก็ต้องพาเขากลับไปให้ได้ จะปล่อยให้เขาเอาแต่ใจอย่างนี้ได้ยังไงกัน “ขอเวลาผมครึ่งชั่วโมง” โม่ข่ายเห็นท่าทางมีน้ำโหของกู้เหยาก็ส่ายหน้า เอ่ยบอกเธออย่างทั้งจนใจทั้งขบขัน กู้เหยากัดริมฝีปากแน่น จ้องเขาเขม่ง ถ้าเขาไม่ยอมกลับไปเธอก็จะไม่ยอมคุยกับเขา “เด็กดี เลิกโมโหได้แล้ว ผมทำงานตรงนี้เสร็จก็จะกลับไปกับคุณ” โม่ข่ายต่อสายถึงเลขาคนสาวสวยวัยขบเผาะ “งานของสองสามวันนี้ส่งไปให้รองผู้อำนวยการเหชียวเป็นคนรับผิดชอบ อันไหนที่จำเป็นให้ผมดูก็ให้ผู้ช่วยพิเศษหลิวส่งมาที่บ้านผม” “ได้ค่ะ ประธานโม่” เลขาคนสาวสวยวัยขบเผาะรับเอกสารมาแล้วก็ถอยออกไปอย่างมีมารยาท แต่ว่าก่อนที่จะจากไปก็อดปรายตามองกู้เหยามากกว่าเดิมไม่ได้ ทุกคนในเซิ่งเทียนรู้ดีว่าประธานใหญ่แต่งงานแล้ว แถมลูกก็อายุตั้งสามขวบกว่าแล้ว ทว่ากลับไม่มีใครเคยพบภรรยาของประธานเลย มีข่าววงในของเซิ่งเทียนพูดกันเอาไว้ว่าภรรยาของประธานเสียไปเพราะให้กำเนิดบุตรยาก ดังนั้นเขาจึงจำต้องเป็นทั้งพ่อและแม่ในเวลาเดียวกัน โม่เยว่เหยาไม่ได้เข้าโรงเรียนอนุบาล เวลาประธานใหญ่มาทำงานก็จะพาลูกมาด้วยทุกครั้ง จำได้ว่าสองปีก่อนตอนที่ประธานใหญ่เข้าประชุมก็มักจะหยุดประชุมกลางครันเพื่ออกมาเปลี่ยนผ้าอ้อมให้ลูก ป้อนนม... ภาพลักษณ์ของประธานใหญ่ที่สุขุมเยือกเย็นพริบตาเดียวได้กลายเป็นบุคคลที่อยู่ภายใต้การควบคุมของลูกสาว เป็นคุณพ่อที่รักลูกสาวดังแก้วตาดวงใจ และเพราะพฤติกรรมนี้เองจึงทำให้ทุกคนมั่นใจอย่างยิ่งว่าเขาจะต้องรู้สึกเศร้าโศกกับการจากไปของภรรยามากแน่ๆ ประธานใหญ่ไม่มีภรรยาแล้ว ดังนั้นเขาจึงยิ่งเอาความรักที่มีต่อภรรยาโถมใส่ลูกสาวทั้งหมด ทว่าวันนี้หลิวยงได้พาผู้หญิงคนหนึ่งเข้ามา บอกว่าเธอเป็นภรรยาของประธานใหญ่ พริบตาเดียวภายในเซิ่งเทียนก็ราวกับหม้อต้มเดือดที่ปะทุขึ้นมา คนส่วนใหญ่คาดเดากันว่าภรรยาคนนี้ จะต้องแฟนใหม่ของประธานใหญ่ผู้ซึ่งสุขุมเยือกเย็นแน่ๆ ไม่มีใครคิดถึงภรรยาคนก่อนที่เสียไปแล้วสักนิด ประธานใหญ่ของพวกเขารูปหล่อแถมกระเป๋าหนัก อยากได้รูปร่างดี ๆก็มีให้ อยากได้เสน่ห์ก็มีล้นเหลือ อำนาจก็มี เงินหรือก็เหลือเฟือ เป็นผู้ชายที่สาวๆใฝ่ฝันถวิลหา แค่นับจำนวนคนที่อยากจะตะเกียกตะกายขึ้นแท่นตำแหน่งผู้หญิงของเขาก็สามารถรวบเป็นทีมบาสเกตบอลได้หนึ่งทีมแล้ว แต่ประธานใหญ่ที่เยือกเย็นคนนั้นแต่ไหนแต่ไรมากลับไม่เคยชายตาแลผู้หญิงพวกนั้นเลย แช่แข็งความหวังของสาวน้อยไปเป็นตามๆกัน มีดาราสาวที่กำลังโด่งดังเป็นพลุแตกคนหนึ่ง เป็นนักแสดงในสัญญาของเซิ่งเทียนเอ็นเตอร์เทนเมนท์ที่เพิ่งจบออกมาจากโรงเรียนสอนภาพยนตร์ที่มีชื่อแห่งหนึ่ง เพิ่งเดบิวต์ก็ได้เล่นหนังใหญ่ของผู้กำกับชื่อดังถึงสองเรื่อง พริบตาเดียวก็โด่งดังไปถึงระดับสากล ทั้งยังดังในแง่ดีเสียด้วย เพียงแต่ในงานเลี้ยงปีก่อนของเซิ่งเทียน ดาราคนนั้นได้อาศัยความสัมพันธ์จากหลายๆคนจนในที่สุดก็มีโอกาสได้ยืนอยู่ข้างประธานใหญ่ของพวกเขา หล่อนมีทั้งความรู้ สวยแถมยังหุ่นดี ในงานเลี้ยงคืนนั้นหล่อนแต่งตัวเซ็กซี่แต่ไม่ให้ความรู้สึกว่าโป๊เปลือย ทั้งยังแต่งหน้าได้อย่างพอเหมาะพอเจาะ จังหวะที่หล่อนก้าวเท้าเข้ามาในงานก็ได้ดึงดูดสายตาของทุกคนในงาน ผู้ชายหลายคนเริ่มเป็นฝ่ายเข้าไปพูดคุยกับหล่อนแต่หล่อนก็คอยรักษาระยะห่างไว้อย่างมีมารยาท ทุกคนล้วนคิดว่าหล่อนไม่มีความคิดที่จะพัฒนาความสัมพันธ์ชายหญิง กลับไม่รู้เลยว่าแท้จริงแล้วหล่อนได้ล็อคเป้าหมายไว้ที่ประธานใหญ่ตั้งนานแล้ว ภายใต้การแนะนำโดยคนอื่น ในที่สุด หล่อนก็พยายามจนได้เข้าไปใกล้ตัวประธานใหญ่ มีความคิดอยากจะดื่มให้เกียรติเขาสักแก้ว แต่ประธานใหญ่กลับไม่ไว้หน้าใครทั้งนั้น พ่นออกมาประโยคเดียวอย่างเย็นชาว่า “ผมไม่ดื่มแอลกอฮอล์” ปฏิเสธน้ำใจผู้อื่นอย่างไร้เยื่อใย พอหันหลัง แม้แต่หน้าตาของดาราสาวคนนั้นคนนั้นประธานใหญ่ของพวกเขาก็จำไม่ได้ด้วยซ้ำ กลับเป็นหล่อนเสียอีกที่อีกนิดเดียวก็เกือบจะฆ่าตัวตายเพราะเขาไปแล้ว เรื่องแบบนี้ยังมีอีกไม่น้อย แต่ประธานใหญ่ของพวกเขากลับเคยใจเต้นกับผู้หญิงคนไหนเลย ทุกคนเดาเอาว่าเขาจะต้องยังคิดถึงภรรยาที่จากไปแน่ๆก็เลย “ครองตัวประดุจหยก” ก็เพราะอย่างนี้เอง ตอนที่หลิวยงอยู่ ๆก็พาผู้หญิงคนหนึ่งเข้ามาแถมยังบอกว่าเป็นภรรยาของประธาน ทุกคนถึงได้ประหลาดใจ ประหลาดใจจนถึงขั้นไม่มีใจจะไปเอ่ยว่าประธานป่วยหรือไม่ ล้วนถกกันถึงเรื่องเดียวก็คือเรื่องที่ว่าจุดไหนของภรรยาใหม่กันแน่ที่ดึงดูดประธานเอาไว้ได้? รูปร่างหน้าตาโดดเด่นสวยหวานอ่อนโยน... หน้าตามีความคล้ายโม่เยว่เหยาอยู่ โดยเฉพาะดวงตาใสกระจ่างคู่นั้นที่ราวกับเคาะมาจากแม่พิมพ์เดียวกัน ทุกคนเดาว่าอาจเป็นเพราะผู้หญิงคนนี้หน้าตาคล้ายกับภรรยาที่เสียไปของประธานก็เป็นได้ เขาถึงมองเธอดวงแววตาที่พิเศษต่างออกไป ในขณะที่ทุกคนคิดว่าภรรยาคนนี้เป็นเพียงตัวแทนชั่วคราวเท่านั้น ประธานกลับมาถึงที่นี่แล้ว... เห็นพวกเขาสองคนออกมาจากห้องประชุมพร้อมกัน แววตาอ่อนโยนเวลาที่เขามองเธอ คำพูดและน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความรักอย่างนี้แล้วก็ไม่มีใครกล้าพูดจาส่งเดชลับหลังอีก ความอ่อนโยนที่ประธานปฏิบัติต่อภรรยา พวกเขาเคยเห็นมาก่อน นั่นก็คือความอ่อนโยนที่เขาจะมีเฉพาะเวลาอยู่กับลูกสาวเท่านั้น กู้เหยาใช้สายตาเลขาคนสาวสวยวัยขบเผาะคนนั้นออกจากห้องทำงาน จากนั้นก็หันหน้ากลับมาพึมพำเบาๆมีความหึงหวงอยู่ในน้ำเสียงเล็กน้อย “มีเลขาคนสาวสวยวัยขบเผาะแบบนั้นอยู่ข้างๆ ยังมาบอกว่าสามปีที่ผ่านมาคิดถึงฉันอยู่ ใครจะเชื่อกัน จริงด้วยที่เขาว่ากันว่าคำพูดของผู้ชายเชื่อถือไม่ได้!” “อะไรนะ?” กู้เหยาพูดเสียงเบาเกินไป โม่ข่ายได้ยินไม่ถนัด “ฉันบอกว่าคุณก็โชคดีไม่หยอกเหมือนกัน ในบรรดากลุ่มเลขาสิบกว่าคนของคน ส่วนมาก็เป็นสาวๆวันเอ๊าะแถมยังสวยด้วย” กู้เหยายอมรับว่าตัวเองคิดเล็กคิดน้อย หึงหวงไปเข้าเรื่อง “ที่ว่ายังสาวนั่นจริงอยู่หรอก แต่ว่าสวยด้วยงั้นเหรอ?” เขากระทั่งสงสัยในสายตาของเธอ อย่าบอกนะว่าเขาไม่คิดว่าเลขาคนนั้นกับเธอพอเทียบกันแล้วยังห่างกันไกลโข กู้เหยา “....” ช่างเถอะ ยังไงเสียตรงนี้ก็เป็นอาณาเขตของผู้อำนวยการฉิน เธออย่าไปยั่วเขาจะดีกว่า “ไปกันเถอะ กลับบ้านกัน” โม่ข่ายปิดเครื่องแล้วลุกขึ้น ทว่าพึ่งจะยืดขาขึ้นทั้งร่างของเขาก็กลับล้มลงกลับไปบนเก้าอี้อย่างไร้เรี่ยวแรง กู้เหยารีบถลาเข้าไปประคองเขา “โม่ข่าย คุณเป็นอะไรไป?” โม่ข่ายจับเธอไว้ หัวเราะเบาๆขณะเอ่ย “คุณยังจะเมินผมอีกอยู่หรือเปล่า?” หน้าผากของเขามีเม็ดเหงื่อซึมออกมาอีกครั้ง ชัดเจนว่าร่างกายของเขารับไม่ไหวอีกต่อไปแล้วเขาถึงล้มลงไปนั่งอย่างไร้เรี่ยวแรงแบบนี้ แต่เพราะไม่ต้องการให้เธอเป็นห่วงจึงดึงดันจะล้อเล่นกับเธอ กู้เหยาปวดใจ เธอคำรามใส่เขา “โม่ข่าย ถ้าคุณรั้นอยู่อย่างนี้อีกล่ะก็ ฉันจะพาเหยาเหยาหนีไปให้ไกล ไม่ให้คุณตามพวกเราเจออีกชั่วชีวิต” กู้เหยาบอกอย่างซื่อบริสุทธิ์ แต่โม่ข่ายกลับสลักประโยคนั้นไว้ในใจเสียแล้ว “กู้เหยา ถ้าคุณยังพูดอะไรแบบนั้นอีกล่ะก็ ผมจะจับคุณมัดไว้” “ฉันไม่พูดเหลวไหลแล้ว... พวกเราไปโรงพยาบาลกันก่อนเถอะนะคะ” กู้เหยารู้ว่าตัวเองพูดผิดก็ยอมรับแต่โดยดี “ผมไม่ไป บอกว่าไม่ไปก็คือไม่ไป” โม่ข่ายบอกอย่างเอาแต่ใจทั้งยังแฝงความไม่พอใจนิดๆ “คุณ... เอางั้นก็ได้อย่างนั้นพวกเรากลับบ้านกันเถอะ” โม่ข่ายไปยอมไปโรงพยาบาลกู้เหยาก็ไม่มีทางเลือก ทำได้เพียงพาเขากลับบ้าน แต่ว่าพอลองคิดดูดี ๆแล้ว ที่บ้านกว้างขวาง อากาศก็ดี สภาพแวดล้อมดีกว่าที่โรงพยาบาลตั้งเยอะ ไม่แน่นี่อาจจะทำให้เขาอาการดีขึ้นก็ได้