ตอนที่ 336 ผู้หญิงที่กำลังโกรธ

ต๭นที่ 336 ผู้หญิงที่กำลังโกรธ เขตชมเมืองที่ห่างไกลแห่งหนึ่ง ทัศนียภาพสวยงามราวกับภาพวาด อากาศบริสุทธ์เหมาะกับผู้คน หรือที่เรียกทั่วไปว่าลมหายใจของธรรมชาติ อาศัยอยู่ที่นี่ราวกับได้อยู่ในสรวงสวรรค์เลยทีเดียว โม่เสียวเป่ามาถ่ายละครที่นี่ได้หลายวันแล้ว ห้องในเขตชมวิวของเธอเรียกว่า ‘เสี่ยวมู่’ ตกกลางคืนจะได้ยินเสียงสายน้ำแผ่วๆ ฟังเสียงนกร้อง ทั่วทั้งร่างก็รู้สึกสงบลงมา มาอยู่ที่นี่หลายวัน แต่แม้เรื่องของจ้านเนี่ยนเป่ย โม่เสี่ยวเป่าก็ไม่คิดถึง บางทีอาจไม่ใช่เพราะไม่มีใจไปคิดถึงแต่เพราะเธอยังโกรธเขาอยู่ โกรธที่เขาทำเหมือนกับว่าเธอเป็นผู้หญิงที่น่าละอาย โกรธที่เธอยอมถอดจดหมดต่อหน้าเขาแล้ว เขากลับแสร้งทำตัวเป็นสุภาพบุรุษ เป็นแค่นักเลงหน้าเหม็นเท่านั้น ทำตัวเหลวแหลก พูดจาไร้ศีลธรรม เมื่อก่อนยังเคยสอนเธอทำเรื่องชั่วๆมาก็ไม่น้อย เวลาแบบนั้นยังมาเสแสร้งทำตัวเป็นพ่อพระอีก คนสารเลว-- ถ้าซื้อระเบิดได้ล่ะก็ เธอจะเอาไประเบิดเขา ให้เขาได้รีบขึ้นสวรรค์ไปรวมอยู่กับคุณพ่อคุณแม่ของเขาซะ จะได้ไม่ต้องมาทำให้เธอรำคาญใจอีก พอนึกถึงจ้านเนี่ยนเป่ย โม่เสยวเป่าก็โมโหจนโบกมือไปที่ข้างหูของผู้ชายตรงหน้า ปากก็พ่นคำด่าว่า “ไอ้ผู้ชายเฮงซวย ฉันไม่ดีตรงไหน? นายไม่สนใจฉันหรือฉันไม่สนใจนายกันแน่ฮะ?” คัท---- ผู้กำกับดังแว่วมารวมไปถึงเสียงปรบมือจากรอบด้าน ยังได้ยินเสียงของผู้กำกับพูดว่า “Polaris ฉากนี้เธอระเบิดอารมณ์ได้ไม่เลวเลย พวกเธอเตรียมตัวอีกพักหนึ่งนะ ห้านาทีจากนี้ค่อยถ่ายอีกฉาก” โอเค เธอกำลังถ่ายละคร เป็นฉากที่นักแสดงชายคนหนึ่งที่เป็นเเฟนเก่าของนางเอกบอกเลิกเธอ ดันเพราะเธออัดอั้นโทสะเอาไว้ในใจพอดี ก็เลยเอาความโกรธที่มีต่อจ้านเนี่ยนเป่ยระบายผ่านไปที่นักแสดงที่เข้าฉากกับเธอ แม้จะบอกว่าสมัยนี่ในการถ่ายละครหลายครั้งจะมีเล่นจริงตบจริง แต่ว่าที่เธอตบไปเมื่อครู่นี้แรงเอาเรื่องแถมยังหลายรอบเสียด้วย ทำเอาใบหน้าของพระรองขึ้นเป็นรอยนิ้วทั้งห้า” พอตีผิดคนแล้วโม่เสียวเป่าก็รู้สึกเสียใจ รีบเดินเข้าไปอยู่ข้างๆพระรอง เอ่ยอย่างสำนึกผิดว่า “เมื่อกี้ฉันลงมือหนักไปหน่อย ขอโทษนะคะ!” พระรองยิ้ม “ไม่เป็นไร คุณตบอย่างมีความสุขก็พอแล้ว” ละครเรื่องนี้เซิ่งเทียนเอนเตอร์เทนเม้นท์เป็นผู้อำนวยการสร้าง ทั้งคนในกองก็รู้ดีว่าโม่เสียวเป่าเป็นศิลปินของทางค่าย พี่เสว่โม่ ผู้จัดการเหรียญทองของเซิ่งเทียนทำหน้ารับผิดชอบเธอที่เป็นศิลปิน รวมไปถึงเรื่องข่าวฉาวที่หลุดออกมาก่อนหน้านี้ก็เป็นเธอที่ช่วยล้างช่วยกลบจนหมด หากลองคิดดูดี ๆแล้วจะเดาได้ว่าภูเขาที่เธออิงอาศัยอยู่นั้นไม่ธรรมดา เป็นไปได้ก็พยายามอย่ามาหาเรื่องเธอจะดีกว่า โม่เสียวเป่ารู้สึกสับสนเข้าแล้ว… อะไรที่เรียกว่าเธอตบอย่างมีความสุข อย่างกับว่าเธอตั้งใจรังแกเขาอย่างนั้นแหล่ะ… โอเค เธอก็ตั้งใจรังแกคนจริงๆ หลังจากนั้นห้านาทีถัดมา ก็เป็นฉากที่โม่เสียวเป่าถ่ายร่วมกับพระรองอีก ฝีมือการแสดงของทั้งสองในวงการแสดงถือว่าไม่เลวเลย ถ่ายฉากหลุดไปอีกสองม้วนเสร็จแล้วทุกอย่างก็ผ่านไปได้อย่างราบรื่น เพิ่งออกจากฉาก โม่เสียวเป่าก็ได้ยินเสียงตะโกนเรียก “Polaris แฟนเธอมาเยี่ยมแน่ะ” แฟนเธอมาเยี่ยม? โม่เสียวเป่ารู้สึกยินดี จ้านเนี่ยนเป่ย เจ้าผู้ชายสารเลวคนนั้นอยู่ ๆก็หูตาสว่างขึ้นมาแล้วงั้นเหรอ? อาศัยฐานะแฟนหนุ่มเข้ามาเยี่ยมเธอถึงในกอง นี่เพราะต้องการให้เธอประหลาดใจเล่นใช่รึเปล่า! โม่เสียวเป่าถามอย่างตื่นเต้น “เขาอยู่ที่ไหนคะ?” “อยู่ที่เพิงพักหมายเลขหนึ่ง” “โอเค ขอบใจนะ!” โม่เสียวเป่าดีใจจนกระโดดโลดเต้น สาวเท้าเดินพลางเอ่ยขึ้นว่า “วันนี้ฉันเลี้ยงข้าวเอง ทุกคนอยากไปที่ไหนตามสบายเลย เจอกันตอนเลิกงานนะ” เห็นโม่เสียวเป่ยกระตือรือร้นออกขนาดนี้ สายตาของทุกคนในกองก็ไล่มองไปยังร่างที่วิ่งจากไปของเธอ ทุกคนยังนึกว่าข่าวฉาวเมื่อหลายวันก่อนเป็นเธอที่ปล่อยออกมา คิดไม่ถึงว่าเป็นเรื่องจริง นอกจากนี้ดูจากปฏิกิริยาของPolarisแล้ว ดูเหมือนว่าเธอจะชอบผู้ชายคนนี้ไม่น้อยทีเดียว ภายใต้สายตาของทุกคน โม่เสียวเป่าใช้ความเร็วสูงสุดทะยานเข้าไปที่เพิงพักหมายเลขหนึ่ง ยังไม่ทันดูชัดๆว่าเป็นใครก็กระโดดเข้าไปกอดอีกฝ่าย “จ้านเนี่ยนเป่ย เจ้าทึ่ม นายมันคือไอ้คนไม่รู้จักต่ำจักสูง พอฉันไม่ติดต่อนายไป นายก็รู้จักส่งตัวเองมาถึงหน้าประตูแล้ว” โม่เสียเป่าดีใจอย่างที่สุด เห็นด้านหลังของผู้ชายคนหนึ่งก็โผเข้าหา ทว่าพอเธอเห็นชัดๆว่าผู้ชายที่เธอกอดเป็นใครก็ยกฝ่าเท้ากระทืบลงไป “คนเเซ่เผย สวมรอยมาเป็นแฟนฉัน นายอยากตายใช่มั้ย?” ตอนที่โม่เสียเป่ากระทืบเท้าลงไป ขอเพียงแค่คุณชายเผยขยับเท้าหลบนิดหน่อยก็สามารถหลบพ้น แต่เขากลับไม่ได้ทำอย่างนั้น กลับเพียงยอมรับแรงกระทืบนั้นมา เขาไม่เพียงไม่โกรธกลับยังยิ้มหน้าบาน “คุณโม่ อย่าบอกนะว่าคุณลืมไปแล้ว ผมก็คือแฟนของคุณ ไม่ใช่จ้านเนี่ยนเป่ยอะไรนั่น” “อยากเป็นแฟนฉันงั้นเหรอ?” โม่เสียวเป่าหรี่ตามองประเมินเขาทั้งบนและล่างหนึ่งรอบ จากนั้นจึงเอ่ยว่า “ถ้านายหุ่นแบบจ้านเนี่ยนเป่ย หน้าตาเหมือนเขา มีอิทธิพลเหมือนอย่างเขา อย่างนั้นแล้วฉันจะยอมพิจารณานายก็ได้” “จริงเหรอ?” “จริงสิ” คิดจะมาเป็นแฟนเธอทำไมไม่ตักน้ำส่องดูตัวเองเสียบ้าง เขามีอะไรสู้จ้านเนี่ยนเป่ยได้บ้าง? “เสี่ยวเป่า ถ้าคุณไม่มีจ้านเนี่ยนเป่ยจะทำยังไง?” อยู่ ๆคุณชายเผยก็ถามขึ้นด้วยสีหน้าเคร่งเครียด “ฉันจะตาย!” โม่เสี่ยวเป่าตอบออกมาโดยไม่ต้องคิด ถึงแม้ว่าจ้านเนี่ยนเป่ยจะไม่ได้ตอบรับเธอ แต่เธอรู้ไม่ช้าก็เร็วเขาจะต้องยอมแน่ เพราะฉะนั้นเธอจะต้องมีชีวิตอยู่อย่างดี ๆ คุณชายเผยถามต่ออีกว่า “เสียวเป่า ชีวิตของคุณสำคัญมากกว่าที่คุณคิดนะ คุณอย่าเอาชีวิตของตัวเองมาล้อเล่น” “นายคิดว่าฉันโง่รึไงกัน ถ้าหากจ้านเนี่ยนเป่ยกล้าแต่งงานกับคนอื่นล่ะก็ ฉันจะจับเขาเผานั่งยางแล้วค่อยไปแต่งงานกับผู้ชายที่หล่อกว่านั้น จากนั้นก็คลอดเสียวเป่าตัวเล็กๆออกมาสักโหลนึง” โม่เสียวเป่าเป็นคนมีนิสัยเข้มแข็ง ที่แล้วมาไม่เคยแสดงด้านอ่อนแอของตัวเองให้ใครเห็น ล้วนแสดงออกเพียงด้านลำพองโอ้อวดของตัวเอง ที่ผ่านมาเธอไม่เคยคิดเลย หากวันนึงเธอเสียจ้านเนี่ยนเป่ยไปจริงๆจะเป็นยังไง? “ตรงนี้ลมแรงจัง พาผมไปเดินดูรอบ ๆหน่อยสิ ผมเอาข่าวดีมาให้คุณ” “ไม่สนใจ” “ผมเป็นผู้ชาย ผู้ชายย่อมเข้าชายผู้ชายด้วยกัน ผมช่วยคุณวิเคราะห์ได้นะว่าในใจจ้านเนี่ยนเป่ยคิดยังไง สามารถช่วยให้คุณจีบเขาได้อย่างราบรื่น” “งั้นก็ไปสิ มัวรออะไรอะไรอยู่อีกล่ะ?” พอได้ฟังว่าสามารถช่วยให้ตัวเองจีบจ้านเนี่ยนเป่ยได้ ไม่รู้ว่าได้ผลหรือไม่ แต่โม่เสี่ยวเป่าก็ไม่คิดปล่อยโอกาสหลุดมือ ทางเดินเล็กๆที่โอบล้อมด้วยต้นไม้ในเขตชมวิวตอนนี้อยู่ในช่วงโลว์ซีซั่น นักท่องเที่ยวไม่มาก เดินมานานก็ยังไม่เจอคน โม่เสียวเป่าอดแว้ดออกมาไม่ได้ “นายรีบช่วยฉันวิเคราะห์เร็วเข้าซี่ เวลาของฉันเป็นเงินเป็นทองนะ ฉันไม่มีเวลาว่างมาเดินเล่นเป็นเพื่อนนายนะยะ” คุณชายเผยยืนนิ่ง ก้มลงมองโม่เสียเป่ย “คุณมาถ่ายละครที่นี่แล้วไม่ได้เปิดอินเทอร์เน็ตดูข่าวบ้างเลยเหรอ?” “ไม่อยากดู” ข่าวที่เธออยากรู้ไม่มีอยู่บนอินเทอร์เน็ต ส่วนที่ข่าวบนอินเตอร์เน็ตก็ล้วนเป็นข่าวที่เธอไม่สนใจ คุณชายเผยพูดขึ้นอีก “งั้นคุณก็ไม่รู้ว่าพี่ชายคุณเกิดเรื่องเลยอย่างนั้นน่ะสิ” โม่เสียวเป่าย่นคิ้วถาม “เกิดอะไรขึ้น? พี่สะใภ้เป็นอะไร?” คุณชายเผยตอบว่า “พี่สะใภ้คุณไม่ได้เป็นอะไร แค่ได้ยินมาว่าพี่ชายคุณโดนวางยาพิษอะไรสักอย่าง ขาใกล้จะเหยียบยมโลกอยู่แล้ว” “นายโกหก!” โม่เสี่ยวเป่าไม่ยอมเชื่อแต่ก็นับคว้าโทรศัพท์ขึ้นมาต่อสายกลับที่บ้านถามถึงสถาการณ์ ต่อสายได้ โม่เสี่ยวเป่าก็รีบร้อยถาม “พี่ ไม่เป็นอะไรใช่มั้ย?”