ตอนที่ 337 ไม่เจอคนดี

ต๭นที่ 337 ไม่เจอคนดี ตอนที่โม่เสียวเป่าโทรมา โม่ข่ายกับกู้เหยาเพิ่งจะกลับถึงบ้าน เห็นตัวเลขที่สว่างวาบบนหน้าจอโทรศัพท์โม่ข่ายก็นิ่งไปครู่หนึ่งก่อนจะกดรับ เมื่อกดรับแล้วได้ยินเสียงห่วงใยจากโม่เสียวเป่า ขาก็อดเอ่ยเสียงอ่อนโยนไม่ได้ “สมองเธอมีปัญหารึไง พี่จะเกิดเรื่องอะไรขึ้นได้? “ฉันได้ยินว่าพี่…พี่ไม่เป็นอะไรจริงๆแน่นะ?” “เธอตั้งใจถ่ายละครไปเถอะ อย่าทำให้ผู้ใหญ่เป็นห่วง พี่ไม่เป็นอะไรแล้ว” “งั้นพี่ก็เอาใจพี่สะใภ้ต่อเถอะ ฉันไม่กวนแล้ว” หลังจากโม่เสียเป่าบอกลาก็วางสายไป เห็นโม่ข่ายเก็บโทรศัพท์ กู้เหยาค่อยถามออกมา“เสียวเป่าโทรมาเหรอคะ?” ถ้าเสียวเป่ารู้ว่าคุณปู่ที่ทั้งรักทั้งถนอมเธอตลอดมาเป็นคนวางยาพี่ชายตัวเองทั้งยังมีฐานะอย่างนั้นที่ไม่อาจบอกใครได้อีกล่ะก็ เธอจะต้องเป็นทุกข์แน่ พอคิดถึงว่าโม่เสียวเป่าเป็นเด็กที่ร่าเริงอย่างไร้ขีดจำกัดแบบนั้นแล้ว กู้เหยาก็อดที่อยากจะปกป้องเธอไม่ได้ หวังแค่ว่าเธอจะไม่ได้รับอันตราย “อืม” โม่ข่ายพยักหน้า “ยังดีที่ไปถ่ายละครไกล ก็เลยไม่ได้เห็นเรื่องที่เกิดขึ้นช่วงหลายวันมานี้” “โม่ข่าย...” เรียกชื่อโม่ข่ายแล้วอยู่ ๆกู้เหยาก็พูดอะไรไม่ออก ถ้าโม่ข่ายรู้ว่าคุณปู่ที่ตัวเองเคารพนับถือมาหลายปีที่แท้เป็นแค่พวกหน้าไหว้หลังหลอก เขาจะทำยังไงนะ? เดิมเธอตั้งใจจะรอจนโม่ข่ายฟื้นขึ้นแล้วเอาคลิปเสียงชุดนั้นส่งให้เขา แต่มาตอนนี้เธอเริ่มลังเลแล้ว เธอจะต้องล้างแค้นให้กับคุณพ่อ ต้องให้ผู้เฒ่าโม่ได้รับโทษตามกฎหมาย แต่เธอจำเป็นต้องเปิดเผยฐานะที่เขาเก็บซ่อนเมื่อหลายสิบปีด้วยจริงๆงั้นหรือ? ขอเพียงส่งตัวผู้เฒ่าโม่เข้าคุกได้รับบทลงโทษตามกฎหมายอย่างที่สมควรจะได้รับ อย่างนั้นแล้วเรื่องจะประกาศฐานะของเขาหรือจะยังสำคัญอยู่อีกเหรอ? “คุณพ่อ---” กู้เหยากำลังคิดเสียงเรียกเบาๆก็ดังขึ้น เหยาเหยาน้อยกำลังขยับเท้าเล็กๆวิ่งมาอย่างขันแข็ง โม่ข่ายคิดจะรับร่างที่พุ่งเข้ามาของเหยาเหยาน้อยกลับถูกกู้เหยายกมือห้ามไว้ “คุณอุ้มแกไม่ไหวหรอก ฉันเองดีกว่า” โม่ข่าย"..." ผู้หญิงน่าโมโหคนนี้ นี่ในใจเธอคิดว่าเขาอ่อนแอขนาดนั้นเลยงั้นเหรอ? อย่าว่าแต่เด็กผู้หญิงตัวเล็กๆเลย ต่อให้เป็นเหยาเหยาตัวใหญ่เขาก็อุ้มไหว แล้วทำไมเขาจะอุ้มลูกสาวตัวเองไม่ได้กัน? แต่ว่ากู้เหยากลับไม่สนใจสายตาไม่พอใจของโม่ข่าย ยกมือกอดเหยาเหยาน้อยที่วิ่งมา หอมใบหน้าเล็กของเธอ "เหยาเหยา เดี๋ยวแม่จะอุ้มหนูเองนะคะ" "เหยาเหยาอยากให้คุณพ่ออุ้ม" ไม่ได้เจอคุณพ่อหลายวัน เหยาเหยาอยากให้คุณพ่ออุ้ม อยากให้คุณพ่อหอม "คุณพ่อไม่สบาย ร่างกายไม่ไหว..." ไม่ไหว? ได้ยินสองคำนี้โม่ข่ายก็ไม่พอใจขึ้นมาแล้ว หันกายอย่างสง่างามรวบเอวของกู้เหยาจากนั้นก็ก้าวยาวๆเข้าไปในบ้าน "โม่ข่าย คุณอย่าเล่นนะ!" ผู้ชายคนนี้บ้าไปแล้วหรือไงกัน? จะแกล้งสั่งสอนกันเมื่อไหร่ไม่ว่ากัน แต่ทำไมต้องตอนนี้ด้วย? เหยาเหยาน้อยที่ไม่รู้เรื่องอะไรกลับดีใจ คุณพ่ออุ้มคุณแม่ส่วนคุณแม่อุ้มเธอ รู้สึกเหมือนกับว่าตัวเองเป็นศูนย์กลางของจักรวาล ทั้งสุดยอดแล้วก็น่ารักที่สุดเลย! ถ้าไม่เพราะรู้จักกันมานาน กู้เหยาคงคิดไม่ถึงว่าโม่ข่ายคนนี้จะชอบเอาแต่ใจแถมยังมีนิสัยเด็ก ๆแบบนี้แน่ โอ้อวดว่าตัวเองสามารถอุ้มผู้หญิงได้ทั้งที่หน้าผากมีแต่เหงื่อผุดพรายเต็มไปหมด ใบหน้ากับริมฝีปากก็กลายเป็นสีขาวซีดแล้ว พูดตามตรงแล้ว เธอไม่อยากจะสนใจเขา ไม่อยากแยแสเขา แต่ถึงจะบอกอย่างนั้นกู้เหยาก็ยังช่วยพยุงให้โม่ข่ายนั่งลงอยู่ดี ทั้งยังใช้ผ้าเช็ดหน้าช่วยซับเหงื่อให้เขา ยกน้ำชาให้เขา ดูแลเขาอย่างรอบคอบไม่มีที่ติ "คุณพ่อค่ะ เหยาเหยามีความลับจะบอกคุณพ่อด้วยล่ะ" กล่าวกันว่าเด็กเล็กๆมักจะขี้ลืม แต่ผ่านไปหลายวันหนูน้อยก็ยังจำได้ว่าตัวเองมีเรื่องจะแบ่งปันให้กับบิดา "ดีจ้ะ เหยาเหยามีความลับอะไรจะบอกกับพ่อเหรอครับ?" โม่ข่ายนั่งลงบนโซฟา เหยาเหยาน้อยปีนป่ายเข้าไปในอ้อมกอดของเขา กระเถิบเข้าไปใกล้ข้างใบหูของเขาแล้วกระซิบเสียงเบา กู้เหยายืนอยู่ข้างๆมองดูพ่อลูกจอมเอาแต่ใจ รู้สึกเคืองนิดๆแต่ก็อบอุ่นอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ สมาชิกในครอบครัวอยู่ด้วยกัน ไม่ป่วยไข้ ไม่ขอให้ร่ำรวยเงินทอง ของเพียงแค่ใช้ชีวิตอย่างเรียบง่ายก็เพียงพอแล้ว แต่กลับมีหลายๆคนที่มองไม่เห็นถึงจุดนี้ ผู้เฒ่าโม่ต้องไม่ปล่อยไว้แค่นี้แน่ หวังแค่ว่าไม่ว่าเขาคิดแผนลูกไม้อะไรขึ้นมาเธอก็จะสามารถหาวิธีรับมือกับเขาได้ สามารถส่งเขาไปอยู่ในที่ที่ควรอยู่ในเร็ววัน .... เมืองเจียงเป่ยอยู่ติดทะเล ยิ่งไปกว่านั้นอ่าวแห่งนี้ก็เป็นบ้านพักตากอากาศที่ใกล้ทะเลที่สุด ตกกลางคืนมีลมจากทะเลโชยพัดมา ลมเย็นๆเหมาะกับผู้คน เดินเล่นสักครู่แล้วค่อยเข้านอนก็ทำให้หลับสนิทกว่าปกติ เล่นเป็นเพื่อนกับเหยาเหยามาทั้งคืน โม่ข่ายที่ร่างกายมีปัญหาก็เหนื่อยบ้างแล้ว พออาบน้ำเสร็จก็พาเหยาเหยาเข้านอนไปก่อน กู้เหยาเก็บกวาดห้องเสร็จแล้วก็มองไปยังสองพ่อลูกที่นอนอยู่ด้วยกัน หนึ่งเล็กหนึ่งใหญ่ ให้ความรู้สึกอบอุ่นในหัวใจ เธอปีนขึ้นไปบนเตียงทิ้งตัวลงข้างเหยาเหยาจากนั้นก็เขยิบเข้าไปใกล้ๆใบหน้าของทั้งสองคน เอ่ยเสียงเบาว่า "ราตรีสวัสดิ์จ้ะ หนูน้อยทั้งสอง" เมื่อปิดเปลือกตาลงไม่นานกู้เหยาก็เข้าสู่ห้วงนิทรา ขณะเดียวกันนั้นโม่ข่ายที่เดิมหลับไปแล้วก็พลันลืมตาขึ้นมา ใช้สองมือยันกายขึ้นนั่งอย่างไม่ง่ายนัก เขาจ้องสองแม่ลูกครู่หนึ่ง เมื่อมั่นใจว่าพวกเธอหลับไปแล้วก็ลงจากเตียงไปยังห้องหนังสือ เขายกโทรศัพท์ขึ้นมาต่อสายออกไป ไม่รอให้อีกฝั่งได้อากาสเอ่ยปากเขาก็ชิงพูดขึ้นก่อน "ผมส่งต่อเหลียงฮุ่ยอี๋ให้คุณแล้ว ส่วนเรื่องที่คุณจะสามารถง้างปากเอาข้อมูลอะไรมาจากเธอได้หรือเปล่าก็ต้องดูฝีมือคุณแล้ว" "จะบอกอะไรให้นะมู่จือ จะดีร้ายยังไงผมก็เป็นน้าของคุณ พูดจากับน้าแท้ๆให้มันมีมารยาทหน่อยได้มั้ย? อย่าทำเหมือนกับว่าผมเป็นลูกน้องของคุณ คิดจะสั่งอะไรก็สั่ง" น้ำเสียงไม่พอใจของจ้านเนี่ยนเป่ยดังลอดออกมาจากโทรศัพท์เข้าหูโม่ข่าย "แล้วเรื่องพ่อแม่แท้ๆของเสียวเป่ารวมไปถึงเรื่องที่ตระกูลจ้านจัดฉากนั่นพิสูจน์ได้หมดแล้ว?" โม่ข่ายไม่สนใจว่าจ้านเนี่ยนเป่ยจะไม่พอใจ หรือหากเขาไม่พอใจจริงก็ไม่มีทางเปิดปากพูดออกมา "พิสูจน์แล้ว..." พูดถึงตรงนี้สายฝั่งจ้านเนี่ยนเป่ยก็เงียบไปอยู่เป็นนานก่อนจะเอ่ยขึ้นต่อ "ผมคิดจะปกปิดเรื่องนี้มาโดยตลอด แต่ดูเหมือนว่าตอนนี้คงปิดต่อไปไม่ได้แล้ว ถ้าเรื่องนี้ถูกเปิดเผยออกมา เสียวเป่ารู้ฐานะแท้จริงของตัวเอง ถึงตอนนั้น..." “เรื่องนี้พิสูจน์ออกมาแล้ว อย่างนั้นจากนี้ไปพวกเราก็ตรวจสอบเรื่องสายลับในปีนั้นต่อแล้วกัน ดูว่าพ่อแม่ของเธอเป็นสายลับจริงหรือเปล่า? หรือว่าเป็นอย่างที่คุณปู่พูดไว้ที่ว่าเชียวลิ่งคังให้ความเท็จใส่ความพวกเขากันแน่?” โม่ข่ายก็เป็นห่วงโม่เสียวเป่าเหมือนกัน แต่ว่ายามเผชิญหน้ากับเรื่องของเสียวเป่าเขายังมีเหตุผลมากกว่าจ้านเนี่ยนเป่ยมากนัก หากปีนั้นพ่อแม่ของเสียวเป่าได้รับความไม่เป็นธรรมล่ะก็ พวกเขาก็จะต้องช่วยล้างมลทินให้พ่อแม่ของเธอแน่ แต่หากว่าไม่ใช่อย่างนั้น เสียวเป่าที่เป็นลูกของพวกเขา ก็จะต้องแบกรับเรื่องทั้งหมดนี้อย่างไม่ต้องสงสัย หากทำเพียงปิดบังเสียวเป่าไว้ ปัญหานี้ก็จะไม่ได้รับการแก้ไขตลอดไป นอกจากนี้แล้วโม่ข่ายยังเชื่อว่าเสียวเป่าที่เข้มแข็งเด็ดเดี่ยว จะต้องเลือกหนทางที่ถูกต้องอย่างแน่นอน "อวัยวะภายในของคุณยังเหลือพิษอยู่ รีบพักผ่อนเถอะ เรื่องพวกนี้ผมจะไปตรวจสอบเอง" เอ่ยจบจ้านเนี่ยนเป่ยก็วางสาย