ตอนที่ 338 ภัยคุกคามทางโทรศัพท์

ต๭นที่ 338 ภัยคุกคามทางโทรศัพท์ สายลับ ทำหลักฐานปลอม ถูกจัดการอย่างลับๆ... คำเหล่านี้วนเวียนอยู่ในหัวของโม่ข่ายความคิดของเขาก็ยิ่งชัดเจน เรื่องราวต่างๆคล้ายกำลังโผล่ออกมาจากความมืด ยี่สิบปีก่อนพ่อแม่ของเสียวเป่าหายตัวไปอย่างกระทันหัน เหตุผลหลักก็คือเชียวลิ่งคังชี้นิ้วเป็นพยานว่าพวกคือทหารสายลับที่ยักยอกเงินกับเอกสารลับที่เจียงเป่ย วันนี้พวกเขาตรวจสอบจนรู้แล้วว่าพ่อแม่ของเสียวเป่าถูกเชียวลิ่งคังใส่ร้าย กระทั่งยังตรวจสอบไปถึงว่าคราวนั้นผู้เฒ่าโม่ได้จัดฉากเล่นละคร ทั้งยังมีเรื่องความสัมพันธ์ระหว่างผู้เฒ่าโม่กับพ่อแม่แท้ๆของเสียวเป่า เรื่องนี้สืบเนื่องไปถึงความสัมพันธ์ของปู่แท้ๆของเขา พ่อแม่ของกู้เหยา ตระกูลจ้านรวมถึงพ่อแม่ของเสียวเป่า ความสัมพันธ์ของคนเหล่านี้สำหรับโม่ข่ายแล้วล้วนไม่เกี่ยวข้องอะไรกับเขาเลยสักนิด... ไม่ว่าเชียวลิ่งคังจะใส่ความพ่อแม่ของเสียวเป่าหรือว่าพวกเขาเป็นสายลับจริงๆ ไม่ว่าความจริงเป็นยังไง เขาก็จะต้องให้คำตอบที่กู้เหยาพอใจให้ได้ แต่ที่โม่ข่ายไม่รู้ก็คือ หลังจากเขาออกมาจากห้อง กู้เหยาก็ถูกเสียงโทรศัพท์ปลุกจนตื่น เป็นผู้ช่วยเหอ คนข้างกายของผู้เฒ่าโม่โทรหาเธอ "สวัสดีครับคุณกู้" หลังรับสายแล้วผู้ช่วยเหอก็ทักทายกู้เหยาอย่างนอบน้อมมีมารยาท ความนอบน้อมจอมปลอมแบบนี้กู้เหยาคุ้นเคยดี สามปีก่อน ตอนที่พวกเขาส่งเธอเข้าไปห้วงนรกลึก คนแซ่เหอคนนี้ก็สวมหน้ากากจอมปลอมแบบนี้คุยกับเธอเหมือนกัน กู้เหยานึกถึงเหตุการในวันนั้น คิดถึงเหยาเหยาที่ยังอยู่ในท้องของเธอ ไม่มีแม้เรี่ยวแรงมัดไก่ ทำได้ข่มใจฉีกทึ้งเนื้อตัวเองออกมา ทันใดนั้นเม็ดเหงื่อเย็นๆก็ผุดขึ้นมาบนหน้าผาก เธอคิดถึงโม่ข่าย พอหันมามอง ร่างของโม่ข่ายที่อยู่ข้างเหยาเหยาก็ไม่เห็นแล้ว โม่ข่ายไม่อยู่ กู้เหยาก็รู้สึกกระวนกระวายอย่างประหลาด ตอนที่เธอยังไม่ทันได้เอ่ยอะไรออกมาก็ได้ยินเสียงของผู้ช่วยเหอพูดขึ้นมา "คุณกู้ครับ คุณเป็นโชคดีมากจริงๆนะครับ สุภาษิตกล่าวว่าผ่านทุกข์หนักมาได้หลังจากนี้ต้องมีความสุข ผมคิดว่าหลังจากนี้คุณกู้ก็ย่อมจะต้องมีแต่ความสุขมากยิ่งขึ้นไปอีก โอ ผมเกือบลืมลูกสาวของคุณไปเสียแล้ว... เด็กน้อยที่น่ารักขนาดนั้นจะต้องเติบโตอย่างแข็งแรง แต่ถ้าหากไม่มีโอกาสได้โตล่ะก็ นั่นก็คงน่าเสียดายเกินไปจริงๆ" เสียงราวกับปีศาจในป่าทึบของผู้ช่วยเหอดังแว่วเข้ามาในหูกู้เหยา ทำให้เธอที่กึ่งหลับกึ่งตื่นตาสว่างขึ้นมาทันที กู้เหยากำมือถือแน่น กัดฟันแล้วหัวเราะเสียงเย็น "ผู้ช่วยเหอ รบกวนคุณบอกกับผู้เฒ่าโม่ด้วยว่า ถ้าหากเขาไม่อยากให้เรื่องบางอย่างแดงขึ้นมา พวกคุณก็ควรจะปล่อยให้ฉันอยู่อย่างสงบซักหน่อย ถ้าใครกล้าแตะต้องลูกสาวของฉัน พวกคุณก็รอดูผลที่จะตามแล้วกัน" "พูดแบบนี้แสดงว่าคุณรู้แล้วว่าพวกผมต้องการอะไร" อยู่ ๆผู้ช่วยเหอก็หัวเราะขึ้นมา เป็นเสียงหัวเราะเย็นที่ฟังบาดหูเฉือนกระดูกนัก "ใช่" กู้เหยาตอยอย่างมั่นใจ บอกพวกเขาไปเสีย ให้พวกเขารู้ว่าเธอมีหลักฐานของพวกเขาอยู่ในมือ บางทีพวกเขาอาจจะยอมปล่อยให้เธออยู่อย่างสงบบ้าง ไม่กล้าผลีผลามแต่ก็ไม่ทำให้พวกเขารู้สึกจนตรอกเกินไป "เอาของให้พวกผม อย่าบอกกับโม่ข่าย จากนี้ไปพวกเราก็จะเป็นเหมือนกับน้ำบ่อไม่ข้องแวะกับน้ำคลอง ทำเหมือนว่าเรื่องนี้ไม่เคยเกิดขึ้น" ผู้ช่วยเหอพูด "ทำเหมือนว่าเรื่องทั้งหมดไม่เคยเกิดขึ้น?" กู้เหยาย้อนถาม เกรงว่านี่คงเป็นเรื่องตลกที่สุดเท่าที่เคยได้ยินมา นี่พวกเขาไม่เข้าใจอะไรเลยสินะ เรื่องทั้งหมดเป็นสิ่งที่พวกเขาเลือกเองมาตั้งแต่ต้น เธอเป็นผู้เคราะห์ร้าย ขอเพียงเธอเอ่ยปาก พวกเขาก็ไม่มีสิทธิ์พูดอะไรทั้งนั้น "คุณกู้เหยา คุณเป็นคนฉลาด คุณควรรู้ว่าอะไรที่ควรพูด อะไรไม่ควร ก่อนหน้าที่เรื่องทั้งหมดนี้จะเกิดขึ้น ไม่ว่าเรื่องอะไรเราก็สามารถตกลงกันได้ ทว่าหากมันเกิดขึ้นมาแล้วล่ะก็ ผลที่ตามมาไม่ว่ายังไงก็ไม่ใช่สิ่งที่คุณจะรับได้นะครับ" เสียงของผู้ช่วยเหอเหมือนกับเสียงที่ชวนให้คนรู้สึกสะอิดสะเอียนเหมือนในความทรงจำของเธอไม่มีผิด ฟังดูคล้ายสุภาพไม่อาจหาข้อจับผิดได้ ทว่ากลับชวนให้ความรู้สึกอยากกระทืบคน กู้เหยารู้แน่นอนว่าเรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องเล็กๆ แล้วก็รู้ว่าอาศัยเพียงแค่เทปผุๆพังๆทั้งคุณภาพเสียงยังเลือนลางแบบนั้นไม่สามารถใช้เป็นหลักฐานชี้ฐานะของผู้เฒ่าโม่ได้แน่ เทปนั่นไม่เพียงไม่สามารถชี้ฐานะของผู้เฒ่าโม่ ทั้งยังไม่สามารถเอาเป็นหลักฐานได้ว่าเขาฆ่าคน เวลาผ่านไปนานแล้ว ผู้เฒ่าโม่อายุมากขึ้น เสียงก็ย่อมเปลี่ยนไปด้วย... พอคิดถึงตรงนี้ กู้เหยาก็รู้สึกหมดแรง แต่ว่าเธอก็ไม่คิดจะยอมแพ้ ตอนนี้คนที่ฟังเทปชุดนั้นมีแค่พวกเขาพี่น้องสองคน ผู้เฒ่าโม่ยังไม่รู้เลยว่าเสียงบันทึกนั่นฟังเลือนลางไม่ชัดเจน สามารถใช้โอกาสนี้หลอกใช้พวกเขาได้ กู้เหยาพูดต่ออีกว่า "ผู้ช่วยเหอ พูดถึงเรื่องฉลาด คุณฉลาดกว่าฉันเยอะเลยนะคะ เพราะฉะนั้นฉันเชื่อว่าคุณเข้าใจดีกว่าฉัน อะไรควรทำ อะไรไม่ควรทำ" "กู้เหยา ก่อนที่เธอมาจะมา ตระกูลโม่เป็นยังไง? หลังจากเธอมาตระกูลโม่เป็นยังไง? อย่าให้ความเห็นแก่ตัวของเธอคนเดียวมาทำลายทั้งตระกูลโม่ทั้งหมด" คราวนี้เป็นผู้เฒ่าโม่ กู้เหยาทำเสียงขึ้นจมูก "ขู่ไม่สำเร็จก็ใช้เล่นไพ่อารมณ์สินะ พวกคุณลดๆมันบ้างเถอะค่ะ" พูดจบกู้เหยาก็วางสายอย่างสง่างาม ตาเฒ่าสมควรตาย ขู่เธอไม่สำเร็จก็คิดจะจู่โจมทางความรู้สึกงั้นเหรอ คิดว่าเธอโง่หรือไงถึงจะยอมให้พวกเขาจูงจมูกได้ ปิดมือถือแล้วทิ้งไว้ด้านข้างแล้ว กู้เหยาก็รั้งร่างของเหยาเหยาที่นอนอยู่ด้านข้างเข้ามาในอก เหลือบมองใบหน้าจ้ำม่ำของเธอ ผ่านมานานขนาดนี้แล้ว แต่ทุกครั้งที่มองดูเหยาเหยาน้อย กู้เหยาก็มักรู้สึกว่าหัวใจตัวเองใกล้จะถูกหลอมละลาย เหยาเหยาน้อยเป็นสมบัติล้ำค่าของเธอ เธอจะต้องปกป้องเธอ ให้เหยาเหยาเติบโตอย่างสมบูรณ์ เมื่อโตแล้วก็ได้แต่งงานกับสามีที่เป็นเลิศอย่างพ่อของเธอ แล้วก็ยังต้องมีลูกๆอีกเป็นโขยง "ทำไมยังไม่นอนอีก?" ตอนที่โม่ข่ายที่กลับเข้ามาในห้องก็เห็นกู้เหยายังนอนลืมตาโพลงเหมือนกับว่าเธอกำลังคิดเรื่องบางอย่างอยู่ "ฉันกำลังคิดว่า..." กู้เหยาสูดลบหายใจเข้าลึก ส่งยิ้มบาง ๆ "ช่วงนี้อย่าเพิ่งให้เหยาเหยาไปโรงเรียนดีกว่า ให้แกอยู่บ้าน อยากเรียนอะไรฉันจะสอนแกเอง" คำพูดเมื่อครู่ของผู้ช่วยเหอส่งผลให้ในใจของเธอยังเหลือความหวาดกลัวอยู่ กลัวว่าพวกเขาจะลงมือกับเหยาเหยาน้อย... เพราะฉะนั้นเธอเลยคิดจะให้เหยาเหยาอยู่ที่บ้าน พนักงานรักษาความปลอดภัยของคฤหาสน์โน่หยวนทำหน้าที่ได้ดี ดุดันเฉียบขาดพร้อมเข้ามาดูแลข้างกายเหยาเหยาได้ทันที อย่างนี้ย่อมปลอดภัยกว่ามาก "เกิดอะไรขึ้น?" โม่ข่ายก้าวเท้ายาวๆเข้ามา ยกมือขยี้ผมเธอ "มีอะไรอย่าซ่อนไว้ในใจ ต้องบอกผมนะ" "ทุกวันนี้ฉันก็อยู่บ้าน ฉันอยากให้เหยาเหยาอยู่เป็นเพื่อนฉัน" กู้เหยาไม่อยากบอกเรื่องโทรศัพท์เมื่อกี้นี้กับโม่ข่าย ความจริงก็คือคำพูดสุดท้ายที่ผู้เฒ่าโม่พูดไว้บาดลึกเข้าไปในใจเธอแล้ว ตระกูลโม่ยังมีคุณพ่อโม่ คุณแม่โม่ โม่เสียวเป่า... พวกเขาทุกคนเป็นคนดี ดีต่อเธอมาก หากเธอเปิดโปงผู้เฒ่าโม่ อย่างนั้นก็เท่ากับฉีกทำลายทั้งตระกูลโม่เป็นเสี่ยงๆ รออีกหน่อยดีกว่า รอจนเธอมั่นใจเสียก่อนว่าผู้เฒ่าโม่ไม่ใช่ปู่แท้ๆของโม่ข่ายแล้วเธอค่อยบอกโม่ข่าย ค่อยให้เขาเป็นคนตัดสินใจ "หืม?" โม่ข่ายดูออกว่าไม่เชื่อคำแก้ต่างของเธอ "คุณมาจากทางไหนเนี่ย?" กู้เหยาเพิ่งคิดขึ้นได้ ก่อนที่เธอจะนอนโม่ข่ายยังหลับอยู่ ทำไมตอนนี้ถืองโผล่ออกมาจากด้านนอกได้?