ตอนที่ 340 เพื่อนสนิทตั้งครรภ์แล้ว

ต๭นที่ 340 เพื่อนสนิทตั้งครรภ์แล้ว ที่โม่ข่ายไม่ต้องการที่จะมีลูกอีกเพราะเขาไม่ต้องการให้กู้เหยาต้องลำบาก แต่ว่ากู้เหยาไม่รู้ถึงจุดนี้ เธอคิดเพียงว่าเขาก็เป็นเหมือนเธอ แค่ไม่ต้องการให้เหยาเหยาน้อยเป็นไม่สบายใจเท่านั้นเอง กู้เหยาคิดมาตลอดว่าอยากมีลูกหลายๆคน เธอคิดว่าพอมีเด็ก ๆในบ้านก็คงจะมีสีสันมากขึ้น ทั้งหลังจากนี้ก็ยังสามารถช่วยแบ่งเบาภาระงานของโม่ข่ายได้ เหยาเหยาน้อยเป็นห่วงว่าพอพ่อกับแม่มีน้องชายก็จะไม่รักเธอ กู้เหยาคำนึงถึงความรู้สึกของเหยาเหยาน้อยเธอจึงไม่มีลูกอีก พวกเขามีเหยาเหยาน้อยเป็นลูกสาวเพียงคนเดียว ดังนั้นพวกเขาจะต้องระมัดระวังอย่างมากในการเลือกลูกเขย เธอจึงคิดอย่างจะพิจารณาเล่แทนเหยาเหยา พอนึกถึงเล่ ดวงตาของกู้เหยาเริ่มเปล่งประกายอีกครั้ง เริ่มเมินโมข่ายที่นั่งอยู่ข้างๆอีกครั้ง “กู้เหยา!” ผู้หญิงคนนี้ควบคุมไม่ไหวจริงๆ เขานั่งอยู่ข้างเธอแท้ๆ เธอกลับกล้าคิดถึงผู้ชายคนอื่นอย่างโจ่งแจ้งขนาดนี้ “คุณจะทำเสียงดังทำไม?” กู้เหยาเหลือบตามองเขาด้วยความไม่พอใจ “ฉันกำลังถึงอนาคตของแทนเหยาเหยาน้อยอยู่นะ ส่วนคุณในฐานะพ่อก็หยุดก่อกวนได้แล้ว” โม่ข่ายพูดด้วยความไม่พอใจ “อนาคตของเหยาเหยาน้อยก็ให้แกเป็นคนตัดสินใจเอง ส่วนคุณคิดแค่เรื่องของตัวเองก็พอแล้ว คุณไม่ต้องกังวลอะไรที่ยังมองไม่เห็นหรอก” กู้เหยาตะโกนกลับด้วยความโกรธ “นั่นคือลูกสาวของฉันนะ ฉันช่วยคิดแทนแกถือเป็นเรื่องปกติ อะไรที่เรียกว่าฉันเป็นกังวล?" “เพราะฉะนั้น คุณนายโม่ก็เลยอยากจะทะเลาะกับคุณสามีโม่งั้นหรือ?” อยู่ ๆโม่ข่ายก็พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน บรรยากาศที่ตึงเครียดถูกทำลายลงด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนของโม่ข่ายอเขามองเธอ บีบจมูกของเธอเบาๆและยิ้มอ่อนโยนอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ “ใครอยากทะเลาะกับคุณกัน” กู้เหยาเอียงศีรษะหนี เธอไม่อยากมองผู้ชายปีศาจที่ล่อลวงหัวใจคน “รอสักสองวันถ้าอากาศดีขึ้นแล้ว เราค่อยพาเหยาเหยาน้อยออกไปเดินเล่นกัน” “อืม ฉันก็กำลังคิดแบบนั้น” คำพูดสุดท้ายของกูเหยาเพิ่งออกมา โม่ข่ายก็พลันขโมยจูบเธอและลิ้มรสของเธออย่างละเลียดละไม กู้เหยากระพริบตา มองที่ใบหน้าหล่อเหลาที่อยู่ตรงหน้าเธอ เก็บความคิดที่จะปฏิเสธการกระทำของเขากลับ สองมือของเธอกับค่อยๆโอบเข้าที่เอวและตอบสนองจูบของเขา ถ้าไม่ต้องคิดถึงเหยาเหยาน้อย ไม่ต้องคิดถึงผู้เฒ่าโม่จะเป็นอย่างไรนะ วินาทีนี้ ในสายตาของพวกเขาสามารถมองเห็นแค่อีกฝ่าย ในใจของพวกเขามีเพียงแค่อีกฝ่าย ร่างกายสามารถรู้สึกได้แค่อีกฝ่ายเท่านั้น…… หลังจากที่พายุผ่านพ้นไป สภาพอากาศก็สดชื่นและเย็นสบายขึ้น วันนี้หลังจากที่กู้เหยาตื่นนอนได้ไม่นาน ก็ได้รับโทรศัพท์จากหลินเช่นเช่น หลินเช่นเช่นชวนเธอออกไปชอปปิ้งด้วยกัน ตั้งแต่ที่กู้เหยาฟื้นความทรงจำก็ยังไม่ได้เจอหลินเช่นเช่นเลย มีหลายคำในใจที่เธอต้องการบอกหลินเช่นเช่น แต่ก็หาโอกาสไม่ได้สักที ดังนั้นเธอจึงใช้โอกาศในวันนี้แหล่ะ สถานที่ที่พวกเธอนัดพบกันยังคงเป็นห้างสรรพสินค้าที่พวกเธอมักจะไปชอปปิ้งกัน ตอนที่กู้เหยามาถึงหลินเช่นเช่นก็กำลังรออยู่ที่ประตูห้างสรรพสินค้าแล้ว ไม่ได้มีเพียงหลินเช่นเช่นเท่านั้น ยังมีเฉินซวี่หยางที่ยืนอยู่ข้างๆเธอด้วย กู้เหยาโบกมือให้กับหลินเช่นเช่น “เช่นเช่น...” “เหยาเหยา เธอมาแล้ว” เมื่อมองเห็นกู้เหยา หลินเช่นเช่นก็ก้าวเท้าทำท่าจะวิ่ง ตอนที่เธอกำลังก้าวขาไปข้างหน้าก็ถูกเฉิงซวี่หยางดึงเอาไว้เสียก่อน เฉินซวี่หยางพูดด้วยใบหน้าบึงตึง "หมอบอกว่าในช่วงนี้คุณไม่ควรวิ่ง คุณระวังหน่อยสิ" “เฉินซวี่หยาง ขอร้องล่ะ คุณช่วยขยับออกไปหน่อยได้ไหม?” หลินเช่นเช่นจ้องไปที่เฉิงซวี่หยางอย่างดุดัน แล้วพูดต่ออีกว่า “ถ้าคุณยังพูดมากอีกฉันจะหย่ากับคุณ ฉันพูดจริงทำจริง คุณอย่าคิดว่าฉันพูดเล่นนะ” “เช่นเช่น คุณช่วยฟังหน่อยได้มั้ย? เราต้องเชื่อฟังหมอนะ ไม่ใช่เอาแต่ใจ” ต่อหน้าหลินเช่นเช่น เฉิงซวี่หยางก็จะเป็นคนที่ถูกรังแกเสมอมา ถ้าเธอให้เขาไปทางตะวันออก เขาจะไม่ไปทางตะวันตกเด็ดขาด แต่ตอนนี้มันต่างออกไป เธอเพิ่งตั้งครรภ์ หมอบอกว่าช่วงสามเดือนแรกของการตั้งครรภ์เป็นช่วงที่อันตรายมาก ต้องให้ความสนใจคุณแม่ที่ตั้งครรภ์ให้มาก ฉะนั้นเขาปล่อยให้เธอเอาแต่ใจมากไม่ได้ “เฉิงซวี่หยาง คุณกลับไปทำงานซะ!” หลินเช่นเช่นโมโหจนแทบจะเต้นอยู่แล้ว “ถ้าคุณยังกวนฉันอีก พรุ่งนี้ก็ไปโรงพยาบาลเอาเด็กออกซะ" “พูดเหลวไหลอะไรของคุณ!” เฉิงซวี่หยางพูดเสียงหนัก น้ำเสียงของเขาค่อนข้างดุดัน นี่เป็นครั้งแรกที่เขาพูดกับหลินเช่นเช่นด้วยน้ำเสียงที่จริงจังขนาดนี้ แต่มันก็ทำให้หลินเช่นเช่นสงบลงได้จริงๆ “เช่นเช่น เธอรังแกเฉินซวี่หยางอีกแล้วเหรอ?” ห่างกันไปหนึ่งช่วงตัว กู้เหยาก็ได้ยินเสียงทะเลาะของพวกเขา และดูเหมือนว่าพวกเขาจะทะเลาะกันหนักมากเสียด้วย “อะไรคือฉันรังแกเขาอีกแล้ว เป็นเขาต่างหากที่ยั่วโมโหฉัน โอเคมั้ย?” หลินเช่นเช่นสลัดมือเฉินซวี่หยางออก แล้วกระซิบพูดด้วยเสียงที่ได้ยินเพียงพวกเขาว่า “ถ้าฉันรู้ว่ามีลูกจะลำยากขนาดนี้ล่ะก็ ฉันไม่มีทางยอมมีให้คุณแน่ ตอนนี้คุณยังตะคอกฉัน คุณจำเอาไว้นะ รอเมื่อกลับบ้านไปเมื่อไหร่ฉันคิดบัญชีกับคุณ " “ผมไม่ได้จะดุคุณสักหน่อย ผมแค่เป็นห่วงคุณ” เฉินซวี่หยางจนใจอย่างที่สุด หลินเช่นเช่นอารมณ์เสีย ดูไร้ขาดการระมัดระวังราวกับว่าเธอไม่สนใจอะไรเลย แต่ความจริงแล้วเป็นคนที่ใส่ใจความรู้สึกมาก แต่ไม่ยอมรับก็เท่านั้น เฉินซวี่หยางรู้ หลินเช่นเช่นใส่ใจลูกของเขาเป็นอย่างมาก พวกเขาแต่งงานกันมาหลายปี ที่แล้วมาก็ไม่เคยมีการคุมกำเนิด แต่เธอก็ไม่เคยตั้งครรภ์สักที จนในที่สุดตอนนี้ก็มีมาแล้วหนึ่งคน แน่นอนว่าในใจของหลินเช่นเช่นดีใจเป็นอย่างมาก ที่พูดว่าจะไม่ยอมคลอดออกมาให้เขา ล้วนเป็นแค่คำพูดโง่ๆที่ตั้งใจจะยั่วโมโหเขาเท่านั้น เมื่อหลินเช่นเช่นเห็นใบหน้าเศร้าสลดของเขา เธอก็ถอนหายใจออกมาในที่สุด ผลักเขาพลางพูดว่า "คุณไปทำงานของคุณเถอะ ฉันไม่เป็นอะไร ลูกของคุณก็ต้องไม่เป็นอะไรเหมือนกัน" “ความสัมพันธ์ระหว่างพวกเธอนี่ดีชะมัดเลยแฮะ แต่งงานกันมานานแต่ยังเหนียวแน่น” กู้เหยาเหยาที่เดินมาถึงพวกเขาในที่สุดพูดล้อ “กู้เหยา” เฉินซวี่หยางพยักหน้าให้เธอ “ที่นายมาชอปปิ้งกับเช่นเช่นด้วยเพราะว่ากลัวฉันจะขโมยตัวเธอไปใช่มั้ย? กู้เหยาเอ่ยยิ้มๆ เฉินซวี่หยางตอบว่า “ อย่างนั้นพวกเธอก็ค่อยๆซื้อของเถอะ กู้เหยา ฉันรบกวนเธอช่วยดูแลเขาด้วยนะ อย่าปล่อยให้เขาวิ่ง” กู้เหยาพูด “ไม่ต้องเป็นห่วง ยัยนี่ไม่ฟังคนอื่นแต่ต้องฟังฉันแน่นอน” เฉินซวี่หยางฝากฝังคำพูดอีกหลายประโยคถึงค่อยพยุงหัวใจ เดินหนึ่งก้าวหันมากลับมามองหนึ่งก้าวค่อยๆจากไป ทันทีที่เขาจากไปหลินเช่นเช่นก็กลอกตาทันที “เจ้าทึ่มคนนั้นปกติก็ไม่เห็นจะใส่ใจฉันเท่าไหร่เลย พอรู้ว่าฉันท้องหน่อยก็ระวังจนเกินเหตุ... เห็นแล้วชวนหงุดหงิดชะมัด" “เช่นเช่น นี่เธอท้องแล้วเหรอ?” กู้เหยาถามอย่างตื่นเต้น เวลาเดียวกันนั้นก็รีบเข้าไปพยุงหลินเช่นเช่นอย่างระมัดระวัง ไม่แตกต่างจากที่เฉินซวี่หยางทำเลยสักนิด หลินเช่นเช่นโวยวาย “ โอ๊ย เหยาเหยา เธอก็เป็นแม่คนแล้วนะ อย่าทำตัววิกลจริตแบบนี้ได้มั้ย? เหยาเหยาพูดว่า “ฉันไม่สน ยังไงก็ตามเวลาเดินเธอต้องระวังมากกว่านี้ และต้องฟังฉันทุกอย่าง ไม่อย่างนั้นฉันจะจับเธอมัดเธอแล้วพากลับ” “ถ้ารู้อย่างนี้แต่แรกไม่บอกเธอซะก็ดี” หลินเช่นเช่นซ่อนข่าวมิดที่ไหน เมื่อวานทันทีที่เธอรู้ว่ากำลังท้องก็คิดจะโทรไปบอกกู้เหยาทันทีด้วยซ้ำ แต่เฉินซวี่หยางมาขัดเธอเอาไว้เสียก่อน แผนโทรศัพท์ของเธอก็เลยไม่สำเร็จ กู้เหยาพยุงหลินเช่นเช่น “งั้นวันนี้เราหาที่นั่งคุยกันดีกว่า เดินให้น้อยหน่อย” หลินเช่นเช่น “...” ไม่ต้องเดินก็ดี เพราะเธอมีหลายอย่างที่อยากจะพูดกับกู้เหยา ถ้าหากไม่ได้พูดมันออกล่ะก็เธอจะต้องรู้สึกผิดไปตลอดชีวิตแน่ พวกเธอเข้ามานั่งกันที่ร้านขนมแห่งหนึ่ง เพิ่งจะนั่งลงกู้เหยาก็ได้ยินหลินเช่นเช่นพูดขึ้นว่า “เหยาเหยา ฉันขอโทษ!”