已经是第一章了
ตอนที่ 341 ไม่อยากให้เธอเจ็บอีก
ตนที่ 341 ไม่อยากให้เธอเจ็บอีก
“เธอพูดอะไรไร้สาระน่ะ?” กู้เหยาพูดอย่างไม่พอใจ
“เหยาเหยา เฉิงสวี้หยางบอกฉันหมดแล้ว” หลินเชี่ยนเชี่ยนจับมือกู้เหยาไว้ เธอสะอื้นในทันที “เรื่องนั้นถ้าเธอจะโทษก็โทษฉันเถอะ เขาเห็นแก่ตัวก็เพราะฉัน เขาก็ไม่อยาก......”
“หลินเชี่ยนเชี่ยน ถ้าเธอพูดจาไร้สาระอีกประโยคเดียว ฉันจะหักขาเธอ” กู้เหยาจับมือหลินเชี่ยนเชี่ยนกลับ บริเวณแขนของเธอยังมีรอยแผลเป็นที่โดนไฟคลอกเหลือทิ้งไว้เมื่อตอนนั้นอยู่เลย
ทั้งๆที่เธอก็อดทนอะไรมามากเพื่อเธอในตอนนั้น แต่หลินเชี่ยนเชี่ยนยัยผู้หญิงทึ่มคนนี้ก็เอาแต่พูดขอโทษเธอ กู้เหยาจะทนได้อย่างไร
“ถ้าฉันไม่พูดออกไปล่ะก็ ในใจฉันมันรู้สึกแย่” หลินเชี่ยนเชี่ยนเป็นคนตรงไปตรงมาและหัวรั้น
“ทั้งๆที่คนที่ควรขอโทษคือฉัน ฉันกลับไม่ได้ขอโทษเธอมาตลอด” หลังจากฟื้นคืนความทรงจำ เรื่องที่ทำให้หลินเช่นเช่นติดบ่วงไปด้วยก็เหมือนกับหนาม บ่อยครั้งที่มันจะทิ่มแทงกู้เหยาสองที
ในตอนแรกที่เธอรู้สึกว่าตัวเองโดดเดี๋ยว ทุกคนล้วนด่าเธอ รอหัวเราะเยาะเธอ แต่หลินเชี่ยนเชี่ยนก็มาที่เจียงเป่ยด้วยกันเป็นเพื่อนเธอ
ทุกครั้งที่เธอยากลำบากหมดหนทางมากที่สุด หลินเชี่ยนเชี่ยนมักจะให้พลังอยู่ข้างเธอ ทำให้เธอรู้ว่าบนโลกใบนี้ยังมีคนที่ดีกับตน ทำให้เธอกล้าหาญเดินไปข้างหน้าต่อ
หลินเชี่ยนเชี่ยนยกมือขึ้นนเช็ดน้ำตา เปลี่ยนจากร้องไห้เป็นยิ้มแล้วพูด “เอาล่ะ ฉันไม่พูดแล้ว เธอก็ไม่ต้องพูดแล้ว เรื่องนั้นไม่ต้องโทษพวกเราแล้ว โทษแค่พวกคนชั่วเบื้องหลังพอ”
“อืม” เหยาเหยาพยักหน้า
คนชั่วเบื้องหลังพวกนั้นรอก่อน เธอจะเอาสิ่งที่เขาติดค้างพวกเขาทีละอย่างกลับคืนมา เพื่อสร้างความยุติธรรมให้ตัวเอง เชี่ยนเชี่ยน และคุณพ่อ
หลินเชี่ยนเชี่ยนหยิบเอกสารหนึ่งออกมาจากกระเป๋าสะพายแล้วยื่นให้กับกู้เหยา เธอพูด “เหยาเหยา นี่คือสตูดิโอชุดแต่งงานของพวกเราที่ขยายกิจการได้สองสามเท่าแล้วในสองสามปีที่ผ่านมา คุณชายโม่ก็ออกแรงไม่น้อย งบการเงินของที่นี่ นอกจากการจัดการของฉันและค่าใช้จ่ายแรงงาน พวกเราก็แบ่งกันครึ่งๆ”
“หลินเชี่ยนเชี่ยน เธอโง่จริงๆดิ? ยังอยากเป็นเพื่อนฉันอีกหรอ?” สตูดิโอเป็นสิ่งที่หลินเชี่ยนเชี่ยนบริหารอย่างยากลำบาก เงินที่หามาได้ควรจะเป็นของเธอทั้งหมด แต่เธออยากจะแบ่งเงินอีก ผู้หญิงคนนี้โง่จริงๆสินะ?
หลินเชี่ยนเชี่ยนมองกู้เหยาหนึ่งทีแล้วพูด “เราเปิดสตูดิโอด้วยกันก็พูดหมดแล้วนะ นอกจากการบริหารของฉันและค่าใช้จ่ายทั้งหมด กำไรเราแบ่งกันครึ่งๆ เธออย่าทำให้ฉันเป็นคนทุจริตเลย”
“ฉันรู้จักผู้หญิงโง่แบบเธอได้ยังไงเนี่ย” กู้เหยาส่งเอกสารคืนให้หลินเชี่ยนเชี่ยน “เธอไม่ได้ท้องอยู่หรือไง เธอก็เอาเงินก้อนนี้ไปซื้อนมผงให้กับลูกชายหรือลูกสาวอุปถัมภ์ของฉันสิ”
“วางใจเถอะ เงินเดือนของบริษัทเซิ่งเทียนน่ะดีมาก เงินเดินของเฉิงสวี้หยางไม่น้อย ฉันก็หาเงินเองได้ เงินสำหรับซื้อนมผงเราเตรียมกันไว้ตั้งนานแล้ว ถ้าฉันคลอดลูกชายจะให้ไปจีบโม่เยว่เหยาลูกเธอ”
นึกถึงโม่เยว่เหยา หลินเชี่ยนเชี่ยนก็อิจฉา อยากให้ตัวเองคลอดลูกที่สวยแบบนั้นบ้าง แต่ยีนส์ของเฉิงสวี้หยางของเธอไม่ได้น่ะ เทียบกับคุณชายโม่แล้วต่างกันมากโข
“ฉันไม่อยากให้เหยาเหยาน้อยของฉันมีแฟนเด็กเลย แต่ถ้าพวกเด็กๆยินยอม ฉันก็ไม่มีปัญหาเหมือนกัน”
หญิงทั้งสอง คนหนึ่งเป็นแม่ของลูก อีกคนกำลังจะเป็นแม่ของลูก หัวข้อที่พูดคุยกันก็หนีไม่พ้นเรื่องลูก
ไม่เพียงแต่พูดเรื่องเด็กๆในตอนนี้ แต่ยังพูดเรื่องการเข้าเรียนของเด็กๆ พูดไปถึงเรื่องเด็กๆแต่งงานมีครอบครัว......หลังจากเริ่มพูดแล้ว ก็หยุดไม่ลง สุดท้ายมองสีท้องฟ้าดึกแล้วก็ต้องกลับบ้าน
กู้เหยาให้คนขับรถไปส่งหลินเชี่ยนเชี่ยนกลับบ้านก่อน หลังจากยืนยันว่าเธอถึงอย่างปลอดภัยแล้ว กู้เหยาก็ยังไม่ได้ออกมาตรงเวลา เธอโทรหาโม่ข่าย
หลังจากโทรหาก็ได้ยินเสียงน่าฟังของโม่ข่าย “คุณนายโม่ ทิ้งสามีกับลูกแล้วออกไปนัดเพื่อน ยังจะกลับบ้านดึกอีกหรอ?”
กู้เหยายิ้มแล้วพูด “คุณชายโม่ คุณนายโม่มีเรื่องอยากรบกวนคุณ ไม่รู้ว่าคุณสะดวกหรือเปล่า?”
“นอกจากคุณนายโม่จะรับปากคุณชายโม่หนึ่งเรื่อง”
“เรื่องอะไร?”
“หันหัวมา”
กู้เหยาได้ยินคำสั่งก็หันศีรษะไปมอง เธอเห็นรถของโม่ข่ายจอดอยู่ด้านหลังไม่ไกลจากเธอ และเขายืนตรงประตูรถยิ้มเล็กน้อยโบกมือให้เธอ
ในตอนนี้ท้องฟ้ามืดแล้ว ไฟถนนก็ยังไม่สว่าง ชายทีสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวพร้อมกับกางเกงสูทสีดำยืนอยู่ไม่ห่างไกล
จู่ๆกู้เหยาก็คิดได้หนึ่งคำ——เวียนเฝ้าคอยหาร้อยหนกลางฝูงชน บัดดลได้พบเขาใต้แสงเทียนริบหรี่จาง
ครั้งหนึ่งตอนที่เขาไม่อยู่ข้างกายเธอ เธอมักจะรู้สึกว่าหัวใจตัวเองเหมือนเป็นหลุมว่างเปล่า มักจะรู้สึกว่าตัวเองเหมือนเป็นนกน้อยที่ไม่มีขา ทำได้เพียงบินอย่างไม่หยุดหย่อน ไม่รู้ว่าจะบินไปไหน ไม่มีบ้าน ไม่มีที่พักให้พักพิง
แต่ในวันนี้ ไม่ว่าจะเมื่อไรและที่ไหน แค่เธอยอมหันศีรษะไปก็จะเห็นโม่ข่ายยืนอยู่ข้างหลังเธอ เป็นที่พักอันแข็งแรงของเธอ
เธอมองโม่ข่าย มุมปากยกขึ้นเล็กน้อย แล้วยิ้มอย่างเข้าใจ “มาตั้งแต่เมื่อไหร่คะ? ทำไมไม่บอกฉัน?”
โม่ข่ายยิ้มแล้วพูด “ผมมาแอบดูว่าคุณนัดผู้ชายอื่นลับหลังผมหรือเปล่า”
กู้เหยาเดินไปหาเขา ทิ้งตัวเข้าสู่อ้อมอกเขา “คุณชายโม่ คุณนายโม่เพิ่งไปส่งผู้ชายคนนั้นเองคุณก็มาแล้ว ถ้ามาเร็วกว่านี้หน่อย ไม่แน่อาจจะได้เจอกันนะ”
โม่ข่ายลูบศีรษะเธอ ยิ้มแล้วพูด “โชคดีที่ผู้ชายคนนั้นไปเร็ว ไม่งั้นตอนนี้เขาอาจจะถูกจัดการไปแล้ว”
“เป็นผู้ชายเผด็จการจริงๆ” กู้เหยาเงยหน้าขึ้นมาจากอ้อมกอดเขา จู่ๆก็พูดอย่างหนักแน่น “คุณชายโม่ คุณอยากให้ฉันรับปากคุณเรื่องอะไรหรอ?”
โม่ข่ายพูด “รับปากว่าจะไปข้างนอกทานข้าวกับผม”
วันนี้อยู่บ้านน่าเบื่อ จู่ๆโม่ข่ายก็พบว่าเมื่อก่อนพวกเขาไม่ได้ใช้ชีวิตสองต่อสองเท่าไร
ในวันนี้ก็มีเหยาเหยาน้อยเพิ่มขึ้นมาหนึ่งคน ช่องว่างระหว่างทั้งคู่ก็ยิ่งน้อยจนน่าสงสาร เขาเลยคิดจะนัดเธอออกไปสักหน่อย ไม่ให้เด็กน้อยกขค.ที่บ้านรบกวนพวกเขา
“นานๆทีคุณชายโม่จะเป็นคนเชิญ คุณนายโม่จะมีเหตุผลอะไรไม่ตอบตกลงล่ะ?” กู้เหยาเอื้อมมือไปลูบหน้าเขา จงใจเลียนแบบเสียงเหยาเหยาน้อย “คุณพี่ข่าย วันนี้เหยาเหยาจะเชื่อฟังคุณนะคะ คุณว่ายังไงฉันก็ว่าอย่างนั้น”
ได้ยินกู้เหยาพูด โม่ข่ายก็อึ้งไป นานสักพักไม่ได้โต้ตอบว่าควรตอบเธออย่างไรดี
เห็นท่าทางอึ้งทึ่มของโม่ข่าย กู้เหยาก็หัวเราะชอบใจ “ไม่แกล้งแล้ว คุณชายโม่ ฉันตกลงไปทานข้าวกับคุณค่ะ คุณก็ต้องรับปากฉันหนึ่งเรื่องเหมือนกัน”
“ว่ามาสิ นอกจากคุณอยากแต่งงานใหม่ ผมก็ยอมตอบตกลงทุกเรื่อง” กู้เหยาอยากให้เขาทำอะไร เขาไม่เคยปฏิเสธอยู่แล้ว
“ไม่ได้เป็นเรื่องเคร่งเครียด” กู้เหยากรอกตามองเขาแล้วพูด “เมื่อสองสามปีก่อน เชี่ยนเชี่ยนถูกไฟคลอกบาดเจ็บเพราะฉัน ฉันไม่อยากให้มันเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นอีก คุณช่วยส่งคนไปคุ้มครองเธอได้ไหมคะ? ตอนนี้เธอท้องอย่ด้วย ฉันกังวลว่าเธอจะได้รับบาดเจ็บอีก”
“ผมเตรียมคนไปอยู่กับเธอแล้ว เรื่องนี้คุณวางใจได้” เรื่องที่กู้เหยาคิด โม่ข่ายก็คิดแทนเธอตั้งนานแล้ว และเตรียมการไว้เรียบร้อยแล้วด้วย ไม่เคยอยากให้เธอกังวล
已经是最新一章了
加载中
