ตอนที่ 344 จะต้องเสียใจภายหลัง

ต๭นที่ 344 จะต้องเสียใจภายหลัง โม่ข่ายปฏิเสธ “ไม่ได้” แม้มันมีอันตรายเพียงเล็กน้อย เขาก็ไม่อยากให้กู้เหยาไปเสี่ยง จ้านเนี่ยนเป่ยทนไม่ได้กับการเห็นนิสัยโม่ข่ายที่ปกป้องภรรยาและลูกแบบนี้ เขาตบไปที่ไหล่ของโม่ข่ายหนึ่งที “นี่เป็นเขตการควบคุมของฉัน หรือนายกังวลว่าผู้หญิงคนนั้นจะทำอะไรน้องสะใภ้ฉันได้?” กู้เหยาก็พูดตามอยู่อีกฝั่ง “อาเล็กพูดถูก ฉันไม่ใช่เด็กสามขวบแล้วนะ แถมพวกคุณก็อยู่ข้างนอกด้วย เธอจะทำอะไรฉันได้?” โม่ข่ายรู้สึกได้ว่าตัวเองอาจจะกังวลมากเกินไป กู้เหยามีอิสระและแข็งแกร่งมากกว่าที่เขาคิดไว้มาก เขาอยากปกป้องเธอไว้ภายใต้ปีกของตัวเองมาตลอด จนเพิกเฉยความแข็งแกร่งที่แท้จริงของเธอ เขาไม่อาจะคุ้มครองเธอได้ตลอด เหมือนเมื่อสามปีก่อน ความลับยังคงกระจัดกระจาย ดังนั้นเขาควรจะให้พื้นที่กับเอ ให้เธอไปจัดการเรื่องที่เธอสามารถจัดการได้ ขณะที่โม่ข่ายกำลังลังเล จ้านเนี่ยนเป่ยก็ส่งสายตาให้กับกู้เหยา กู้เหยาได้รับสัญญาณนั้นแล้วก็หันร่างเข้าไปในห้องขังของเหลียงฮุ่ยอี๋ ห้องขังของเหลียงอุ่ยอี๋อยู่ข้างๆห้องควบคุมและคอยสังเกต ห้องเล็กมาก แต่สะอาดมาก บนกำแพงหนามีเพียงหน้าต่างเล็กๆหนึ่งบานเท่านั้น เห็นกู้เหยาเข้ามา สายตาของเหลียงฮุ่ยอี๋ที่เดิมทีสงบฉับพลันกลายเป็นประกายเฉียบแหลมขึ้นมามองกู้เหยาอย่างน่าสยดสยอง กู้เหยายืนหน้าประตูมองเหลียงฮุ่ยอี๋ ใบหน้ายิ้มเล็กน้อย แต่มีความดุดันและหนักแน่นไม่ให้คนละสายตาง่ายๆ พวกเธอมองหน้ากันโดยไม่มีใครปริปากพูด กลิ่นควันปืนฟุ้งออกมาอย่างไร้เสียง จ้องหน้ากันอยู่นาน เหลียงฮุ่ยอี๋จู่ๆก็ยิ้ม ยิ้มอย่างโศกเศร้า ยิ้มกว้างให้กับท้องฟ้า ยิ้มอย่างบ้าคลั่ง ยิ้มอย่างเย้ยหยัน......ยิ้มพอแล้ว เธอก็หยุด ปิดตาลงแล้วพิงกำแพงไม่สนใจกู้เหยาสักนิด ในขณะที่เหลียงฮุ่ยอี๋ยิ้มอยู่ กู้เหยาก็กำลังยิ้มเช่นเดียวกัน แต่ยิ้มของเธอดูแล้วอ่อนโยน สงบและมีความสุข เทียบกับยิ้มบ้าคลั่งของเหลียงฮุ่ยอี๋แล้ว การประลองของพวกเธอเห็นผลทันที การแข่งขันอุ่นเครื่อง กู้เหยาเป็นฝ่ายชนะอย่างสมบูรณ์แบบ ยืนอยู่สักพัก กู้เหยาก็เดินไปนั่งลงข้างๆเหลียงฮุ่ยอี๋ ยิ้มอย่างอ่อนโยนแล้วพูด “ได้ยินมาว่าเธอโวยวายอยากเจอโม่ข่ายของฉันทุกวันเลย มีเรื่องอะไรก็พูดกับฉันแล้วกัน ฉันจะเอาไปบอกเขาให้ทุกคำไม่ขาดไม่เกิน” เหลียงฮุ่ยอี๋หันหลังให้กับกู้เหยา ยังคงไม่พูดสักคำ เหลียงฮุ่ยอี๋ไม่พูด กู้เหยาก็ไม่หงุดหงิด เธอยังคงพูดอย่างช้าๆ “ที่จริงถึงเธอจะไม่พูด ฉันก็รู้ว่าเธออยากจะพูดอะไรกับเขา เธออยากบอกโม่ข่ายว่าเธอชอบเขา ใช่ไหม?” พอพูดออกไป เธอก็เห็ฯเหลียงฮุ่ยอี๋กำหมัด กู้เหยายกมุมปากขึ้นยิ้มเล็กน้อย แล้วพูดต่อ “เธอมีสามีอยู่แล้ว แต่กลับไม่รู้จักพอ การกระทำแบบนี้ไม่ดีมากๆเลยนะ” กู้เหยาส่ายศีรษะ ถอนหายใจออกมา “สามีของเธอน่าสงสารจริงๆ ภรรยานอนแนบอกทุกวัน แต่ในใจกลับคิดจะสวมเขาให้กับเขา” “แกรู้บ้าอะไร?”มา?” เหลียงฮุ่ยอี๋หันร่างมาจ้องกู้เหยาแล้วกัดฟันพูด “ไม่รู้อะไรก็อย่ามาพูดพล่ามที่นี่” กู้เหยายังคงยิ้มเบาๆและตอบ “บอกว่าฉันพูดพล่ามหรอ? หรือว่าเธอจะปฏิเสธเรื่องสามีของเธอ?” “ฉันไม่เคยยอมรับว่าไอ้ขยะนั่นคือสามีของฉัน” ไอ้ขยะนั่นที่ทำอะไรไม่เป็นสักอย่าง แม้แต่ค่าใช้จ่ายพื้นฐานเธอยังต้องออกเลย มันไม่มีคุณสมบัติในการเป็นสามีของเธอ พวกจ้านเนี่ยนเป่ยไม่รู้จุดอ่อนของเหลียงฮุ่ยอี๋อยู่ตรไงหน แต่กู้เหยาที่เป็นผู้หญิงเหมือนกันรู้จุดอ่อนพวกนั้น แต่ไม่แสดงออกว่ามองเห็น เช่นจุดอ่อนของเหลียงฮุ่ยอี๋คือความไม่พอใจในชีวิตการแต่งงานของเธอ และเป็นเรื่องที่เธอไม่อยากพูดกับคนอื่นมากที่สุด เหลียงฮุ่ยอี๋โกรธ นั่นคือสิ่งที่กู้เหยาอยากเห็นและได้ยินอย่างแน่นอน...... กู้เหยาเคยทำการสืบ รู้มาคร่าวๆว่าความสัมพันธ์ระหว่างเหลียงฮุ่ยอี๋กับสามีเธอไม่ค่อยลงรอยกันนัก ดังนั้นเธอเลยใช้หอกอันนี้มาทิ่มเหลียงฮุ่ยอี๋ ให้เหลียงฮุ่ยอี๋สูญเสียเหตุผล ทำให้เหลียงฮุ่ยอี๋ปั่นป่วนจนทำอะไรไม่ถูก ตอนนั้นพวกเขาอยากจะได้ข้อมูลอะไรจากปากเธอ ก็จะง่ายขึ้นเยอะเลย กู้เหยายิ้มพูด “ไม่ชอบไม่รัก ก็หย่าสิ ยังจะทนทุกข์ทำไม หรือว่าคิดจะใช้สถานะแต่งงานแล้วเข้าใกล้โม่ข่าย ไม่ให้เขารู้ว่าเธอคิดอะไรไม่เหมาะสมกับเขา?” ไม่ผิดแน่ การแต่งงานกับผู้ชายคนนั้นคือหอกที่ไม่ขยับไปไหนในใจเธอ เพราะมันเน่าอยู่ในหัวใจเธอ และการคาดเดาจิตใจเธอของกู้เหยาทำให้อารมณ์ของเหลียงฮุ่ยอี๋ปั่นป่วยจริงๆ กู้เหยาพูดได้อย่างถูกต้อง เธอใช้สถานะแต่งงานแล้วคอยมองโม่ข่ายมาโดยตลอด เหลียงฮุ่ยอี๋มองกู้เหยาที่ยังคงยิ้มอ่อนโยน แล้วพูดอย่างขุ่นเคือง “กู้เหยา คิดว่านอกจากใบหน้านั้นแล้ว แกยังมีอะไรอีกงั้นหรอ?” เธออยากจะฉีกใบหน้านั้นของกู้เหยาทิ้งซะ ไม่ให้มันใช้ใบหน้านี้ล่อลวงโม่ข่าย และไม่ให้มันใช้รอยยิ้มนี้ยิ้มเยาะเธอ ถ้ากู้เหยาไม่ปรากฏตัวขึ้นมา เรื่องราวมันคงไม่กลายเป็นแบบนี้แน่นอน กู้เหยาไม่ได้ตอบ ยังคงมองเหลียงฮุ่ยอี๋ด้วยยิ้มบางๆ เหลียงฮุ่ยอี๋ยอมปริปากพูดแล้ว และอารมณ์ที่ปั่นป่วนแบบนี้ยิ่งดีเลย เหลียงฮุ่ยอี๋มองกู้เหยาอย่างโหดเหี้ยม “ประธานโม่เป็นอย่างที่ผู้หญิงแบบแกคิดไหม? แกไม่เหมาะกับเขาเลย มีสิทธิ์อะไรมาแต่งงานกับเขา มีสิทธิ์อะไรมาคลอดสายเลือดตระกูลโม่?” “เขาได้บริหารบริษัทเซิ่งเทียนตั้งแต่ยังหนุ่ม สร้างตำนานขึ้นมากมาย เขาเป็นคนที่ยืนอยู่บนแท่นบูชา ผู้หญิงอย่างแกเหมาะกับเขาที่ไหนกันล่ะ” “ถ้าแกฉลาดขึ้นกว่านี้หน่อย รีบออกไปจากเขาก่อน เรื่องทุกอย่างก็จะมีความเป็นไปได้ที่จะกลับมาเหมือนเดิม ถ้าแกยังตาบอดอยู่แบบนี้ คิดอยากจะอยู่ข้างเขาตลอดไป ฉันบอกแกได้เลยว่าแกจะต้องเสียใจ จะต้องเสียใจอย่างแน่นอน” “ฉันไม่เหมาะกับเขาหรอ? ฉันจะเสียใจงั้นหรอ?” กู้เหยาหัวเราะเบาๆ พลางยักไหล่ “แต่ฉันแต่งงานกับเขาแล้ว มีลูกกับเขาแล้ว และเขาก็ดีกับฉันมากเลยล่ะ เธอเป็นแค่คนนอกที่เข้ามาแทรกไม่ได้ ทำได้แค่โวยวายอยุ่ที่นี่ แล้วยังทำอะไรได้อีกล่ะ?” เหลียงฮุ่ยอี๋ยิ้มเย็นชาพูด “กู้เหยา อย่าเพิ่งดีใจเร็วไปสิ แกจะต้องเสียเขาไปแน่นอน และอีกไม่นานหรอก” จะต้องเสียเขาไปอย่างแน่นอนงั้นหรอ? ได้ยินคำพูดแบบนี้อีกครั้ง กู้เหยาก็แอบตกใจนิดหน่อย เหลียงฮุ่ยอี๋หมายความว่าอะไรกัน? หรือว่าคุณปู่ตัวปลอมตระกูลโม่นั่นยังคิดจะทำอะไรกับโม่ข่ายอีก? กู้เหยาอยากรู้มากๆ แต่ถามไปตรงๆไม่ได้ จึงทำได้เพียงใช้วิธีของตนเองสืบหาความจริงกับเหลียงฮุ่ยอี๋ต่อ อาจจะได้ยินเบาะแสเพิ่มอีกหน่อย มองเหลียงฮุ่ยอี๋ กู้เหยาก็ชักแม่น้ำทั้งห้ามาคุยกับเธอต่อ “ฉันจะเป็นยังไงมันก็ไม่เกี่ยวกับเธอ ฉันเหมาะสมหรือไม่เหมาะสมกับโม่ข่ายก็ไม่เกี่ยวอะไรกับเธอ สำหรับเรื่องที่คลอดสายเลือดตระกูลโม่นั่นมันก็คือความจริง เปลี่ยนแปลงไม่ได้” เหลียีงฮุ่ยอี๋จ้องมองกู้เหยาอย่างเย็นชา แล้วยิ้ม “รอดูให้ดีแลวกัน อีกม่นานสักวันหนึ่งแกต้องเสียใจ แกต้องเสียใจอย่างแน่นอน”