ตอนที่ 346 ขอแต่ไม่ได้

ต๭นที่ 346 ขอแต่ไม่ได้ โม่ข่ายมองไปที่เหลียงฮุ่ยอี๋ แล้วพูดเสียงเย็นชา “เธออยากเจอฉัน ฉันมาแล้ว ให้โอกาสเธอได้พูดกับฉันอีกครั้ง” “ประธานโม่......” ได้เห็นโม่ข่าย เหลียงฮุ่ยอี๋ก็ตื่นเต้นจนเสียงแหบพร่าไปหมด น้ำตาแตกเหมือนน้ำตก เธอพุ่งมาข้างหน้า แต่ก็ล้มลงพื้นเพราะถูกล็อคไว้กับเก้าอี้ เธอพยายามเอื้อมมือสุดชีวิตหมายจะสัมผัสปลายกางเกงโม่ข่าย แค่รองเท้าก็ยังดี แต่โม่ข่ายยืนอยู่ไกลมาก ไกลขนาดนั้น ไกลจนเหมือนอยู่สุดขอบโลก ไกลจนเหมือนอยู่กันคนละโลกมาโดยตลอด ทั้งๆที่เขาอยู่ข้างๆเธอ แต่เธอกลับสัมผัสเขาไม่ได้ “ประธานโม่ ประธานโม่——” เธอเปล่งเสียงเรียกโม่ข่ายอีกครั้งและอีกครั้ง น้ำเสียงที่คลั่งรัก เหมือนกำลังเรียกคนรักของตัวเองอยู่ น้ำเสียงรักใคร่มีเสน่ห์เข้ากระดูก โม่ข่ายขมวดคิ้วเล็กน้อย สายตาขุ่นมัว “มีอะไรก็พูดมา” “ประธานโม่ คุณรู้ไหม? คุณไม่รู้แน่ๆ เพราะในสายตาคุณไม่เคยมองฉัน ไม่ใช่สิ น่าจะเพราะว่าคุณไม่เคยปฏิบัติกับฉันเป็นผู้หญิงคนหนึ่ง ฉันตั้งใจทำงานมาก ฉันทำงานที่คุณมอบหมายให้ดีที่สุดในทุกๆเรื่อง แต่ในสายตาของคุณ คุณไม่เคยมองฉันตรงๆเลย” “ใช่ ฉันยอมรับว่าฉันแก่กว่าคุณ แล้วนั่นมันเกี่ยวอะไร? แก่กว่าแล้วไม่มีสิทธิ์จีบคนที่ตัวเองชอบหรอ? ทั้งๆที่รู้ว่าคนที่ฉันชอบคือคุณ โม่ฮ่าว พ่อของคุณกลับแนะนำผู้ชายแบบนั้นให้กับฉัน” “ผู้ชายที่สำมะเลเทเมา คนที่ไม่มีความสามารถอะไรสักนิด พวกคุณไม่มีวันรู้หรอก การได้เจอผู้ชายที่โดดเด่นเหมือนพระเจ้าอย่างคุณในตอนกลางวัน ตอนกลางคืนกลับไปบ้านเจอกับผู้ชายที่เหมือนขยะมันมีความรู้สึกยังไง” กู้เหยาและโม่ข่ายมองเหลียงฮุ่ยอี๋ที่ดิ้นอยู่กับพื้น รู้สึกสะอิดสะเอียนและสงสารเกินบรรยาย ความทุกข์มนุษย์ทั้งเจ็ด ร้องขอแต่ไม่ได้มา จู่ๆโม่ข่ายก็จูงมือกู้เหยาแล้วมองกันและกัน แค่รู้สึกเพียงโลกนี้ช่างสับสนวุ่นวาย ยากที่จะหยั่งรู้จิตใจมนุษย์ แต่คุณอยู่ ฉันอยู่ ทำให้เป็นปีที่เงียบสงบดี ทุกเรื่องดั่งใจหมายโดยที่เขาไม่ต้องร้องขออะไรอีก เหลียงฮุ่ยอี๋อยู่บนพื้น เงยหน้ามองพวกเขาที่จูงมือมองหน้ากัน ราวกับว่าทั้งโลกมีแค่พวกเขาสองคน ความเกลียดในใจเกือบจะฉีกทั้งอกของเธอออกมา เธอเกลียดตัวเอง เกลียดกู้เหยา เกลียดคุณท่าน เกลียดโม่ฮ่าว เกลียดสามีที่ไม่ได้เรื่องของเธอ เกลียดทุกสิ่งทุกอย่าง แม้กระทั่ง......เกลียดโม่ข่าย “เหอะๆๆ......” จู่ๆเหลียงฮุ่ยอี๋ก็หัวเราะขึ้นมา บนใบหน้ายังคงมีรอยน้ำตาที่ไหลลงมา ดูแล้วเหมือนกับคนบ้า “ประธานโม่ พวกคุณคิดว่าพิษในร่างกายถอนหมดแล้วใช่ไหม? ฮ่าๆๆ......ประธานโม่ ฉันขอให้คุณอายุยืนเป็นร้อยปีนะ!” “คิดว่าถอนพิษแล้ว?” ได้ยินคำพูดของเหลียงฮุ่ยอี๋ ในใจกู้เหยาก็ตื่นตระหนก ข้างหูเหมือนมีเสียงฟ้าร้องจนตกใจทำอะไรไม่ถูก จึงทำได้เพียงเอ่ยถามพึมพำ “เธอหมายความว่าไง?” แต่เหลียงฮุ่ยอี๋ไม่ตอบคำถามกู้เหยา เธอแค่มองกู้เหยา สายตาเต็มไปด้วยยิ้มอันบ้าคลั่ง ปากก็พึมพำ “ฮ่าๆๆ.....อายุ......ยืน......เป็น.....ร้อยปีนะ” เสียงหัวเราะโหดเหี้ยม เสียงดังสะท้อนภายในห้องเล็ก ดังแสบแก้วหูเหมือนกับถูเล็บไปบนแก้ว ทำให้ไม่สบายใจจนถึงขั้นหวาดกลัวอย่างอดไม่ได้ “เหลียงฮุ่ยอี๋!” กู้เหยาเป็นห่วงโม่ข่าย จะพุ่งเข้าหาเหลียงฮุ่ยอี๋อย่างร้อนใจ แต่พอเธอขยับตัวก็ถูกโม่ข่ายดึงไว้ กู้เหยาอยากสะบัดมือโม่ข่ายออกโดยจิตใต้สำนึกแล้วพุ่งไปตรงหน้าเหลียงฮุ่ยอี๋เพื่อคุยเรื่องพิษอย่างไม่สนใจ แต่โม่ข่ายก็จับไว้แน่นมาก เธอจะดิ้นอย่างไรก็ไม่ขยับแม้แต่นิดเดียว ความเป็นห่วงโม่ข่ายกลายเป็นความโกรธและร้อนใจ เธออดตะคอกใส่โม่ข่ายไม่ได้ “โม่ข่าย คุณทำอะไร? รีบปล่อยฉันนะ!” แต่โม่ข่ายก็ยังคงไม่ปล่อยมือ แต่ยิ่งจับแน่นขึ้น โม่ข่ายไม่สนใจว่ากู้เหยาจะดิ้นและต่อต้าน แต่หันศีรษะไปมองเหลียงฮุ่ยอี๋ที่ยิ้มอย่างดุดันอย่างภาคภูมิใจ สายตาดุเดือดและเย็นชา “เหลียงฮุ่ยอี๋ ฉันให้โอกาสเธอแล้วนะ เธอไม่เห็นค่ามันเอง ต่อไปนี้อย่าโทษว่าฉันใจร้ายกับเธอก็แล้วกัน” พูดจบ โม่ข่ายก็ดึงกู้เหยาเดินไป ทิ้งเหลียงฮุ่ยอี๋ไว้ โม่ข่ายอยากได้ข้อมูลนิดหน่อยเกี่ยวกับคุณปู่จากปากเธอ แต่เหลียงฮุ่ยอี๋ไม่ยอมปริปากเลย พวกเขาไม่ได้ข้อมูลอะไรเลย เขาเลยไม่จำเป็นต้องเสียเวลาไปกับคนที่ไม่มีประโยชน์สักนิด คำพูดนั้นที่เหลียงฮุ่ยอี๋พูด ทำให้โม่ข่ายรู้การคาดเดาของตัวเองอย่างแน่ชัด เขาสงสัยว่าพิษในร่างกายตัวเองยังไม่ถอนออกไปทั้งหมด ร่างกายยังมีอันตรายอยู่ลึกๆ ปฏิกิริยาโต้ตอบของร่างกายสองวันนี้ก็เตือนเขาอยู่บ่อยๆ แต่เขาก็ไม่ได้เป็นอะไร ในเมื่อเหลียงฮุ่ยอี๋กล้าพูดแบบนี้ออกมา เขาก็ยืนยันได้ว่าในร่างกายเขายังมีพิษที่ตกค้างซ่อนอยู่ซึ่งต้องรุนแรงกว่าที่เขาคิดไว้มาก แต่โม่ข่ายไม่อยากให้กู้เหยากังวล ร่างกายจะรู้สึกแย่แค่ไหน เขาจะอดทนไว้และเป็นผู้สนับสนุนที่แข็งแกร่งที่สุดของกู้เหยา “โม่ข่าย ปล่อยมือฉันนะ ฉันจะถามให้แน่ใจก่อนค่อยไป” ตรงกันข้ามกับความสุขุมของโม่ข่าย กู้เหยาร้อนใจจนจะร้องไห้ออกมาแล้ว พิษยังถอนออกไม่หมด! นั่นหมายความว่าโม่ข่ายจะเกิดอาการโคม่าได้ตลอดเวลา อาจจะ...... กู้เหยาไม่กล้าคิด รีบหายใจเอาอากาศเย็นเข้าปอดลึกๆ โม่ข่ายกอดกู้เหยาไว้แนบอก กรามวางบนกระหม่อมนุ่มของกู้เหยา เขาลูบเบาๆจากนั้นก็หลับตา เอ่ยเรียกชื่อเธออย่างอ่อนโยน “กู้เหยา——” เสียงของเขาทุ้มต่ำและเซ็กซี่ เหมือนเป็นพยางค์ที่น่าประทับใจเคาะลงไปที่หัวใจของเธอ กดความไม่สบายใจที่ฉับพลันลงไป โม่ข่ายก้มศีรษะลงมาจูบหน้าผากเธอแล้วพูด “เหลียงฮุ่ยอี๋เล่นสงครามความคิดกับคุณ ถ้าคุณเชื่อคำพูดเธอจริงๆ นั่นหมายความว่าคุณแพ้แล้ว” “คุณไม่เป็นอะไรจริงๆหรอ? เธอแค่เล่นสงครามความคิดกับฉันจริงๆหรอ? คุณไม่ได้โกหกฉันใช่ไหม?” กู้เหยาไม่ใช่ไม่เคยคิดจุดประสงค์ของเหลียงฮุ่ยอี๋ แต่เพราะมันเกี่ยวกับโม่ข่าย เธอเลยสับสน เธอไม่กล้าคิดว่าถ้าโม่ข่ายเป็นอะไรขึ้นมาเธอจะกลายเป็นอย่างไร จะต้องบ้าคลั่งยิ่งกว่าเหลียงฮุ่ยอี๋ในตอนนี้แน่ๆ “ยัยทึ่ม ฉันเคยหลอกเธอที่ไหนกัน?” โม่ข่ายกระชับกอดเธอให้แน่นขึ้น เหมือนกับอยากให้เธอละลายในอ้อมกอดตนเอง ให้เธอเห็นหัวใจของตน กู้เหยาส่งเสียงอืมทุ้มต่ำ แต่หัวใจก็ยังไม่สงบลง รอยยิ้มอันน่าหวาดกลัวของเหลียงฮุ่ยอี๋จู่โจมขึ้นมาอีกครั้ง “ฮ่าๆๆ......ประธานโม่ ที่รักของฉัน ประธานโม่ที่รักของฉัน คุณดีขนาดนี้ โดดเด่นขนาดนี้ ทำไมถึงชอบผู้หญิงแบบนั้นกัน?” “ถ้าคุณมองฉันสักครั้ง ฉันจะกล้าใส่ยาพิษในเครื่องดื่มให้คุณได้ยังไง ฉันยินดีกับคุณด้วยนะ ฮ่าๆๆ......หวังว่าคุณจะทนต่อไปได้ อย่างน้อยก็มีชีวิตมากกว่าฉันสักสองวัน” เสียงดังอันบ้าคลั่งของเหลียงฮุ่ยอี๋ดังเข้าหูของกู้เหยา ได้ยินแล้วเธอรู้สึกตื่นตระหนก เธอเอื้อมมือไปโอบรอบเอวบางของโม่ข่ายอย่างแน่นโดยไม่รู้ตัว “โม่ข่าย ไม่ว่าที่เหลียงฮุ่ยอี๋พูดจะจริงหรือไม่จริง พรุ่งนี้เราไปตรวจร่างกายที่โรงพยาบาลกัน” โม่ข่ายพยักหน้าแล้วพูด “อืม ผมจะไปหาหมอ คุณไม่ต้องกังวลนะ”