ตอนที่ 1 ภรรยาของผี

ตอนที่ 1 ภรรยาของผี แค่ฝันไปเหรอเนี่ย “ช่างน่าอัปลักษณ์เสียจริง” ในฝันนั้น ฉันได้ยินเสียงเย็นชาของผู้ชายคนนึงที่พูดออกมาด้วยความไม่ยินดียินร้ายใดๆ “ช่างเถอะ ใช้ก็ได้” คราวนี้พูดเยอะกว่าครั้งก่อน แต่ฉันกำลังคิดที่จะหาเหตุผลมาโต้แย้งกับเขา วินาทีนั้นเอง มีมือที่เย็นเฉียบมาสัมผัสฉัน ทำให้ฉันตัวแข็งทื่อในพริบตาเดียว มือของเขานั้นขาวราวกับหยก มือนั้นสัมผัสลงมาที่ใบหน้าของฉันอีกครั้ง ฉันตกใจมาก “นายเป็นใครเนี่ย ! ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ ! ! ช่วยด้วยยยยยยยยยยยยยย ” ฉันดิ้นต่อสู้อย่างแรง แต่ผมถูกกดไว้อย่างแรงทำให้ฉันเจ็บจนน้ำตาไหล “ในเมื่อแต่งงานแล้ว เธอก็เป็นภรรยาของเปิ่นหวางนะ เธอหนีไม่พ้นหรอก” เสียงนั้นดังก่องที่ข้างหูฉัน ได้ยินดังนั้นจึงทำให้ฉันไร้ซึ่งเรี่ยวแรงจะต่อสู้ ไม่ว่าฉันจะกลัวและไม่เต็มใจมากแค่ไหน แต่ร่างกายกลับขยับไม่ได้เลย ทำได้แค่เพียงยอมรับสิ่งที่เกิดขึ้นเท่านั้นเอง ฉันไร้ซึ่งเสียงที่จะตอบโต้ ในความมืดสลัว มีเสียงที่แสนเย็นชาดังขึ้น “อย่ากลัว.....” แต่ความเจ็บปวดที่ไม่มีที่สิ้นสุดนี้ ทำให้ฉันรู้สึกว่าตายสะยังดีกว่า... ความเจ็บปวดนี้ มันเหมือนกับโดนฆ่าให้ตายทีละนิด ทีละนิด หลังจากตื่นจากความฝัน ร่างกายของฉันเหนื่อยล้าไปหมด เตียงชุ่มไปด้วยเหงื่อ ฉันได้แต่นอนมองเพดานเป็นเวลานานเท่าไหร่ไม่รู้ ถึงจะค่อยๆกลับมามีสติ ความฝันนั้นเหมือนจริงมากเกินไป ทำให้ฉันแอบสงสัยว่ามันเป็นเพียงความฝันหรือความจริงที่เคยเกิดขึ้นแล้วกันแน่ ตั้งแต่ฝันครั้งนั้น ก็ไม่เคยฝันเกี่ยวกับอะไรพวกนี้อีกเลย อีกอย่างการใช้ชีวิตประจำวันของฉันก็เหมือนเดิมทุกวัน ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงทำให้ฉันค่อยๆลืมความฝันที่น่ากลัวไป แต่ไม่รู้ว่าทำไมฉันเอาแต่คิดถึงฝันแปลกๆนั่น และผู้ชายคนนั้นอีก ทั้งเสียงและเสียงลมหายใจของเขามันยังตราตึงอยู่ในหูของฉัน แต่งงาน ฉันเป็นภรรยาของเขา คำพูดของผู้ชายคนนั้นฉันคิดยังไงก็ไม่เข้าใจ ทำไมเขาถึงพูดอย่างนี้ แล้วเราแต่งงานกันตั้งแต่เมื่อไหร่ เรื่องเหล่านี้ฉันไม่รู้เลยจริงๆ หลังจากวันนั้นก็ไม่เคยฝันอะไรแบบนั้นอีกเลยนะ ฉันก็เลยไม่ได้ใส่ใจอะไรมากนัก แต่หนึ่งเดือนผ่านมา ร่างกายของฉันก็เริ่มมีอาการแปลกๆ ตอนแรกมีความรู้สึกพะอืดพะอมตลอดเวลา อีกทั้งไม่มีความอยากอาหารใดๆ ถึงแม้อาเจียนก็ไม่มีอะไรออกมา หลังจากที่ฉันอาเจียนอีกครั้งตอนกินข้าว เพื่อนสนิทของฉันเลยแซวว่า “นี่เฉินน่อ ดูอาการแบบนี้ของแก แกท้องหรือเปล่าเนี่ย” ร่างกายของฉันแข็งทื่อ ทำให้ลืมความรู้สึกที่พะอืดพะอมไปโดยอัตโนมัติ ท้องงั้นหรอ ฉันได้แต่เก็บอาการที่อยากจะอาเจียนออกมาและฝืนยิ้มให้เธอและบอกเธอว่า “ไม่มีอะไรหรอก อาจจะเพราะช่วงนี้กินอะไรแปลกๆไปด้วยแหละ กระเพาะเลยมีปัญหาหน่ะ ไม่มีอะไรหรอก” แต่ทว่าหลังจากวันนั้น อาการของฉันก็ยิ่งแย่ลง ขนาดแค่ดื่มน้ำยังไม่สามารถจะทำได้เลย วันนี้ก็เช่นกันฉันตกใจตื่นขึ้นมากลางดึกเพราะอาการอยากอาเจียนแต่ทว่าอาการอยากจะอาเจียนของฉันมันเริ่มรุนแรงขึ้นเรื่อยๆจนทำให้ฉันนึกถึงคำพูดของเพื่อนที่พูดกับฉัน รู้สึกเหมือนมีอะไรอยู่ในท้อง แม้ฉันพยายามที่จะอาเจียนออกมา แต่มันก็ไม่มีอะไรออกมาเลยสักนิด ความรู้สึกพะอืดพะอมมาอีกแล้ว ทำให้ฉันต้องรีบวิ่งออกไปห้องน้ำ ทางเดินของหอพักนักศึกษาจะเป็นทางเดินลาดยาว แต่ฉันวิ่งมาสักพักนึงแล้วนะ ทำไมถึงไม่เจอห้องน้ำกันนะ หรือว่าจะวิ่งผ่านมาแล้วเหรอ คิดได้ดังนั้นฉันเลยหยุดวิ่ง แต่เวลานั้นท้องฟ้าก็สว่างวาบพอดิบพอดี แสงสว่างจากฟ้าแลบสว่างไปทั่วทางเดิน สิ่งที่ฉันเห็นทำให้ฉันกลัวจนทำอะไรไม่ถูกจนเกือบจะกรีดร้องออกมาดังๆ คราบเลือดทั้งพื้น ผนังสีขาวเต็มไปด้วยคราบเลือด และด้านหลังของฉันเต็มไปด้วยรอยเท้าเลือด แต่สิ่งที่ทำให้ฉันหวาดกลัวมากที่สุดคือด้านล่างประตูของหอพักบานนั้นยังมีเลือดไหลออกมาช้าๆ ไม่หยุด คล้ายกับว่ามันจะไม่มีวันหยุดไหล