ตอนที่ 2 ลูกของใคร

ตอนที่ 2 ลูกของใคร ในบรรยากาศเต็มไปด้วยกลิ่นคาวเลือด จนทำให้ฉันต้องยกมือขึ้นมาปิดปากแล้วรีบวิ่งตรงไปยังห้องน้ำ แล้วอาเจียนออกมา ถึงแม้ไฟในห้องน้ำจะสลัว แต่หลังจากฉันอาเจียนเสร็จก็รู้สึกสบายขึ้นมาหน่อย ฉันกำลังตัดสินใจว่าจะมาทำความสะอาดให้เรียบร้อยในพรุ่งนี้ แต่พอมองดูก็เห็นสิ่งไม่ปกติในสิ่งปฏิกูลเหล่านั้น สิ่งที่ฉันอาเจียนออกมามันคือเลือดสีดำ ถึงแม้ข้างนอกฝนยังคงตกลงอย่างหนัก แต่เหงื่อก็ไหลลงมาตามใบหน้าของฉัน ฉันก้าวถอยหลังด้วยความหวาดกลัว แต่ทันใดนั้นหลังของฉันก็ปะทะกับร่างกายอันเย็นเฉียบ และมีลมหายใจเย็นๆปะทะต้นคอของฉัน ตามมาด้วยแขนสองข้างค่อยๆกอดฉันจากด้านหลัง และมีความรู้สึกคันๆที่หน้า คล้ายเส้นผมปรกหน้า ฉันดิ้นสุดชีวิตกลัวจนร้องไห้ออกมา “ปล่อยฉันไปเถอะนะ” “อย่ากลัวไปเลย” เสียงนั้นบอกกับฉันที่ข้างหู คืนนั้นเกิดอะไรขึ้น ตัวฉันเองก็จำอะไรไม่ได้เลย เช้าวันต่อมาฉันถูกพบโดยคุณป้าที่ทำความสะอาด ในเวลานั้นฉันหมดสติอยู่ที่ประตูทางเข้าหอพักด้วยใบหน้าที่ซีดเซียว ลมหายใจอ่อนแรงจนทำให้คุณป้าตกใจจนเกือบจะโทรแจ้งตำรวจแล้ว หอพักดูปกติมาก ทางเดินก็สะอาดเรียบร้อย ทุกคนดูปกติมากเหมือนไม่มีการฆาตกรรมเกิดขึ้นเลยเหมือนเมื่อคืนเป็นเพียงแค่ฝันร้ายเท่านั้น หลังจากวันนั้น ร่างกายของฉันก็แย่ลงมาก กินอะไรไม่ได้เลย ทำให้ไม่มีแม้แต่เรี่ยวแรงจะลุกขึ้นจากเตียง เพื่อนร่วมห้องบังคับให้ฉันไปโรงพยาบาลเพื่อตรวจร่างกายมิฉะนั้นเธอจะลากฉันไป ฉันไม่กล้าให้เธอไปเป็นเพื่อนฉันจึงกัดฟันอดทนพาร่างกายไปโรงพยาบาลที่ไกลจากมหาลัย ดูจากการผลการตรวจ ร่างกายของฉันไม่สู้ดีเอาเสียเลย ฉันตั้งครรภ์ได้สองเดือนกว่าแล้ว น่าขันเสียจริง ฉันพึ่งอายุ 20 ปีเองนะ ตั้งแต่เกิดมาก็ไม่เคยมีแฟนเลยสักคน มันไม่มีเหตุผลเอาสะเลยที่จะตั้งครรภ์ได้เนี่ยยยยยย แล้วนี่มันลูกของใครกัน “ถ้าคุณมีความต้องการจะทำแท้งก็รีบหน่อยนะ ช้าไปกว่านี้จะมีปัญหาตามมาเอาได้” “เด็กมหาลัยสมัยนี้ ช่าง ....” หมอคนนั้นมองฉันด้วยสายตาเหยียดหยาม เขาคิดว่าฉันมีอะไรกับแฟนแล้วไม่ได้ป้องกันจนเกิดการตั้งครรภ์ขึ้น แล้วยังใช้คำพูดคำจาที่ไม่ดีใส่ฉันอีก ฉันโกรธมากแต่ก็ทำอะไรเขาไม่ได้ วันนี้อากาศดีนะ อากาศอบอุ่นกำลังดี แต่ภายในใจฉันเย็นเหยียบเหมือนน้ำแข็งก็ไม่ปาน ฉันพึ่งจะอายุ 20 ปีเอง ไม่เคยมีแฟนเลยสักคนนะ ถ้าถูกคนรอบๆรู้เข้า พวกเขาจะตัดสินฉันยังไง การเยาะเย้ย สายตาดูถูก เสียงซุบซิบนินทานั้น เพียงแค่คิดฉันก็จะทนไม่ไหวแล้ว ฉันเดินออกจากโรงพยาบาลด้วยความใจลอย แล้วก็เดินกลับไปอีก แต่หน้าท้องของฉันก็ยังคงแบนราบ ถึงแม้จะจับดูก็ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าแท้จริงแล้วมีอะไรอยู่ข้างใน ท้องจริงๆหรือเปล่าก็ไม่รู้ ทันใดนั้นก็มีความคิดนึงแล่นเข้ามา ฉันจะเอามันไว้ไม่ได้แม้แต่วินาทีเดียว ฉันเป็นนักศึกษาแพทย์ย่อมรู้ว่าการทำแท้งส่งผลอย่างไรกับผู้หญิง ถึงแม้จะไม่เจ็บก็ตามแต่ก็ส่งผลต่อร่างกายเช่นกัน มากจนกระทั่งเป็นโรคที่รักษาไม่หายก็ตาม แต่ในตอนนี้ ฉันยังมีทางเลือกอื่นอีกเหรอ ถ้าปล่อยไว้นานก็จะมีแต่ท้องใหญ่ขึ้นยากที่จะปกปิด แล้วค่อยไปบอกคนอื่นว่าฉันโดนผู้ชายนอนในฝันแล้วท้องลูกเขาไปอย่างงั้นหรือ เหอะๆ ฉันก็คงจะไม่เชื่อถ้าหากไม่ได้มาเจอกับตัวเอง ในสายตาคนอื่นเป็นธรรมชาติอยู่แล้วที่เขาจะคิดว่ามันไร้สาระ แต่ ฉันมั่นใจว่าฉันจะไม่ยอมปล่อยสิ่งที่อยู่ในตัวฉันให้มันกระทบกับชีวิตของฉัน ฉันทนไม่ไหวแล้วที่ต้องทนอยู่บนเตียงแบบไร้เรี่ยวแรง ！ทนไม่ไหวแล้วที่เห็นหรือได้กลิ่นอาหารแล้วรู้สึกพะอืดพะอม ！ ทนไม่ไหวแล้วที่ฉันไม่มีเรี่ยวแรงที่จะวิ่งเพราะรู้สึกว่าร่างกายมันเสื่อมโทรมขนาดนี้ ！ ในใจมีแต่ความเกลียดชังมากสะจนอธิบายไม่ถูก ทำไม ！ทำไมฉันต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วย ！ จริงๆใจฉันอยากจะทำแท้งให้จบๆเรื่องไป แต่ติดที่ว่าเงินไม่พอน่ะสิเพราะเงินของฉันปกติมันก็น้อยอยู่แล้ว แต่ถึงจะต้องยืมเงินฉันก็ต้องไปทำแท้ง ทุกวินาทีที่มีเด็กอยู่ในท้องตอนนี้ยิ่งทำให้ฉันรู้สึกขยะแขยงอย่างยิ่ง มากสะจนอยากจะต่อยท้องตัวเองให้จบเรื่องนี้เสีย ไม่รู้ทำไม ตอนที่ฉันตัดสินใจจะเอาเด็กออกก็ได้ยินแต่เสียงร้องสะอึกสะอื้นคล้ายเสียงเด็กร้องตลอดเวลา ฉันคิดว่าคงเป็นเพราะความเหนื่อยล้าเลยทำให้หูแว่วไป เลยไม่ได้ใส่ใจอะไรด้วย ตั้งแต่กลับมาฉันก็เอาแต่หมกตัวอยู่ในผ้าห่มแล้วส่งSMSไปลาอาจารย์ที่ปรึกษาเรียบร้อย แม้ใบลาก็ไม่อยากเขียน อากาศอบอุ่นมาก อากาศก็ปาไป 30 องศาแต่ฉันกลับห่มผ้าหนาๆและมีความรู้สึกๆหนาวมาก รู้สึกว่าร่างกายหนักมาก แรงจะยกมือยังไม่มีเลย เพื่อนเข้าเรียนกันหมดแล้ว ในหอพักเงียบมาก ด้วยแสงที่สลัวๆจึงทำให้ฉันเผลอหลับไป หลับๆตื่นๆรู้สึกตัวอีกทีท้องฟ้าก็มืดหมดแล้ว ตายละ นี่ฉันนอนจนฟ้ามืดเลยเหรอเนี่ย ฉันเลยค่อยๆลุกนั่งแต่พบว่าที่ฉันนอนมันไม่ใช่เตียงนอนในหอพักที่คุ้นเคยนี่ และพบว่ามันเป็นห้องโถงโล่งๆ ทั้งห้องมีแต่ผ้าสีขาวและพบว่าตรงที่ฉันนอนเป็นไม้กระดานเย็นๆแข็งๆ ไม่มีลมพัดมา แต่ผ้าสีขาวพวกนี้มันสั่นเองเหมือนถูกเขย่าเลย ฉันรู้สึกมีลมหนาวๆพัดมา หนาวจนฉันกอดตัวไว้แน่น ถึงแม้ในใจจะกลัวแค่ไหน แต่ฉันก็อดไม่ได้ที่จะแอบเดินสำรวจรอบๆห้องดู ชั่วพริบตาเดียว ฉันก็พบว่ามีอะไรก็ไม่รู้ตั้งอยู่กลางห้องโถง นั่น มันโลงศพนี่ ！ ในใจยิ่งทวีความกลัวเข้าไปอีก ฉันต้องออกไปจากที่นี่ แต่ฉันไม่สามารถบังคับร่างกายของฉันได้ อยู่ดีๆมันก็เดินไปที่โลงศพช้าๆอย่างอัตโนมัติ หนึ่งก้าว .. สองก้าว .. เดินเข้ามาจนกระทั่งโลงศพอยู่ตรงหน้า ฉันก็ค่อยๆเห็นชัดขึ้นว่ามันมีอะไรอยู่ข้างใน มีศพที่แห้งกรังอยู่ข้างใน ศพนั่นเกือบจะกลายเป็นโครงกระดูกแล้ว ศพนั่นสวมเสื้อคลุมสีขาวตัวยาว และมีการเย็บด้วยด้ายเป็นลวดลาย สายตาของฉันก็ไปเจอกับป้ายหลุมศพ หนึ่งป้ายในนั้นยังเขียนชื่อของฉันด้วย ความกลัวพุ่งขึ้นถึงขีดสุด แค่อยากจะเข้าไปดูให้ชัดเจน แต่อยู่ดีๆโครงกระดูกก็หันหน้ามาหาฉันแล้วก็จ้องมาที่ฉัน อ้ะ！ ฉันเผลอร้องด้วยความตกใจ ได้แต่ก้าวถอยหลังด้วยร่างกายที่ไม่ค่อยจะมั่นคงทำให้ฉันล้มลง อยู่ดีๆก็มีเงาดำๆปรากฏอยู่ตรงหน้าฉัน ตอนนี้ฉันทำได้แค่หดขาเข้าหาตัว คนนั้นเดินเข้ามา1ก้าวแล้วยื่นมือมาจับคอฉันจนตัวฉันลอยขึ้นจากพื้น ฉันหายใจลำบากมาก หน้าของผู้มาเยือนเต็มไปด้วยความโกรธพร้อมทั้งตะคอกใส่ฉันว่า “เฉินน่อ เธอบ้าไปแล้วรึไง หะ บนโลกนี้มีแม่คนไหนที่คิดจะฆ่าลูกตัวเองด้วยงั้นเหรอ ทำไมเปิ่นหวางถึงได้แต่งงานกับคนใจอำมหิตอย่างนี้ได้ยังไงกัน” ร่างของฉันลอยขึ้นจากพื้น ฉันทำได้แค่พยายามสู้อย่างสุดชีวิตแต่ก็ไร้ความหมาย มือนั่นยิ่งบีบคอฉันแรงขึ้นคล้ายหมายเอาชีวิต “ฉันจะบอกอะไรให้นะ จะไม่มีใครหน้าไหนมาฆ่าลูกของฉันได้！！ ” ได้ฟังดังนั้น ในใจก็มีคำถามผุดขึ้นมาพร้อมทั้งความเกลียดชัง ใช่ ฉันเป็นเหยื่อ ！ ฉันใช้แรงเฮือกสุดท้ายตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงที่ขาดๆหายๆ “นั่น .. ไม่ใช่..ลูกของฉัน .. นั่น.. มันคือ..ออ..ปีศาจ..และฉันเกลียดมัน .. ฉันเกลียดแก ！！” มันลูกของแก ไม่ใช่ลูกฉัน ！！ ฉันเกลียดผู้ชายคนนี้ หน้าตาก็ดีแต่ทำไม ทำไมต้องเป็นฉันที่ต้องเป็นคนรับเคราะห์นี่ เด็กนั่นมันไม่ควรจะเกิดมาตั้งแต่แรกอยู่แล้ว ！！