ตอนที่ 3 กินเลือดกินเนื้อ

ตอนที่ 3 กินเลือดกินเนื้อ “เฮ้ มีใครนอนอยู่ในนั้นไหม” กริ๊ก เสียงปลดล็อคประตูดังขึ้น เสียงของคนถามเต็มไปด้วยความตกใจ เมื่อฉันได้ยินเสียงนั้นจึงตกใจตื่นและสูดอากาศเข้าอย่างแรงเหมือนปลาที่กำลังจะขาดน้ำ “ฉัน .. ฉันเอง” หัวใจที่เต้นอย่างคลุ้มคลั่งก็ค่อยๆเริ่มกลับมาเต้นเป็นปกติอีกครั้ง ฉันค่อยๆกัดฟันลุกขึ้นนั่งอย่างช้าๆ ฉันพยายามที่จะเปล่งเสียงออกมาแต่ก็ไร้ซึ่งเสียงที่สามารถจะเปล่งออกมาได้ แม้แต่กลืนน้ำลายยังยากลำบากแล้วเลย “เฉินน่อ เฉินน่อเธออยู่นี่นี้เอง ไม่สบายหรือเปล่าเนี่ยย” ฉันได้ยินเสียงเพื่อนของฉันเดินเข้ามาหาอย่างชัดเจน แต่ก็ดูเหมือนว่าเธอมีความลังเลที่จะเปิดม่านที่กั้นเตียงของฉันออก ในใจฉันร้องออกมาว่าไม่อยากให้พวกเธอเห็นฉันสภาพนี้เลยจริงๆ ถ้าพวกเขาเห็นเข้าต้องกลัวแน่ๆ ฉันจึงรีบจับผ้ากั้นเตียงเอาไว้แน่นแล้วรีบแสร้งทำสงบนิ่งบอกเพื่อนว่า “นี่ฉันไม่เป็นไร อาจจะเป็นเพราะว่าอากาศเปลี่ยนละมั้งเลยไม่สบายหน่ะ เดี๋ยวฉันนอนสักพักก็หายแล้วละ” สองสามวันมานี้ตารางเรียนแน่นทั้งวัน ทั้งสามคนนั่งพักสักครู่ก็สะพายกระเป๋าออกไปเรียนกันอีกครั้ง ฉันได้แต่นอนขดตัวอยู่ที่มุมเตียง ความรู้สึกคือเดี๋ยวหนาวเดี๋ยวร้อน ในขณะเดียวกันจิตใจก็อยู่ไม่เป็นสุข ฉันไม่ได้รู้สึกแบบนี้นานแล้วหล่ะ เหมือนคนที่อดอาหารมานานจำให้หิวจนจิตใจไม่สงบ อยากกินของมากๆ ฉันใช้แรงทั้งหมดที่มีพยายามตะเกียกตะกายขึ้นจากเตียง พยายามจะลงจากเตียงเพื่อไปหาอะไรรองท้อง มีคุ้กกี้ไส้ครีมที่ฉันชอบมากที่สุดอยู่ พึ่งจะฉีกกินไปเองแต่ทว่ากลิ่นของมันทำฉันรู้สึกพะอืดพะอมเป็นที่สุด ฉันรู้ตัวดีถ้าขืนยังเอาแต่ไม่กินอะไรมันจะทำให้ฉันตายเอาได้ ฉันเลยต้องฝืนกลืนมันลงไป “อุ๊กกก ！！” คุ้กกี้คำนั้นยังไม่ทันที่จะเข้าสู่กระบวนการย่อย ฉันก็รีบวิ่งไปที่ห้องน้ำแล้วอาเจียนมันออกมาหมด น้ำก็เหมือนกัน แม้แต่น้ำแร่ที่สะอาดฉันก็ยังรู้สึกเหมือนน้ำล้างจานที่ทำให้คนอยากจะอ้วก ฉันมองดูถุงขนมคุ้กกี้ที่ฉีกแล้วนั่น ความกลัวในใจก็ยิ่งหนักขึ้น ถ้าฉันไม่อยากกินอันนี้แล้วฉันอยากกินอะไร หรือฉันจะกินอะไรได้ แต่ลางสังหรณ์ที่ไม่ดีโผล่ออกมา ฉันพยายามสงบสติอารมณ์ของตัวเอง เปิดกระเป๋าเพื่อหายา ฉันต้องบ้าไปแล้วแน่ๆถึงได้ไม่อยากกินอะไร กินยาแก้ไข้แล้วน่าจะดีขึ้น ด้วยความรีบร้อนจึงทำให้ฉันไม่ระวังทำแก้วบนโต๊ะหล่นแตก แก้วแตกกระจายไปทั่วพื้นห้อง เห้อ ซวยจริงๆเลยฉัน ฉันโน้มตัวลงไปเพื่อจะเก็บเศษแก้วแต่ทว่ากลับโดนเศษแก้วบาดมือสะงั้นจนทำให้เลือดไหลออกมา ฉันนิ่งอึ้งไป วินาทีนั้นอยู่ดีๆก็มีความต้องการแปลกๆขึ้นมา ฉันเอามือข้างที่เลือดไหลเข้าปากแล้วก็เริ่มดูดไปที่แผล รสชาติหวานแพร่กระจายไปทั่วทั้งปาก คล้ายกับว่าได้กินของที่อร่อยที่สุดในโลกนี้ เพราะแผลก็ไม่ได้ใหญ่อะไรความรู้สึกอร่อยก็หมดไป ความรู้สึกเหมือนติดยาเสพติดเมื่อกี้มันหายไปแล้ว ทันใดนั้นฉันจึงได้สติเหมือนฟ้าผ่าลงกลางใจจนทำให้ฉันตัวแข็งทื่ออยู่ที่พื้น ฉัน .. ฉันทำอะไรลงไป ? ฉันนึกย้อนไปถึงการ์ตูนญี่ปุ่นที่เคยดูเรื่องนึง อาหารของผีกินศพในการ์ตูนนั้นก็ประมาณนี้ กินแต่เนื้อคน เพราะพอเวลากินอาหารทั่วไปจะพะอืดกะอม แล้วฉันล่ะ ? ฉันไม่ใช่ผีกินศพ แต่ฉันอยากดื่มเลือด ฉันยังเป็นคนอยู่ไหม ฉันอยู่ที่นี่อีกไม่ได้แล้ว ความรู้สึกหิวแปลกๆนั่นยังตามหลอกหลอนตลอด ฉันรีบหยิบเงินแล้วพุ่งตัวไปที่ประตู ฉันต้องไปหาของกินแบบคนปกติกิน ฉันจะปล่อยให้ตัวเองหิวโซแบบนี้ไม่ได้ ข้างนอกโรงเรียนจะมีเหมือนกับถนนคนเดินเล็กๆ ฉันเคยไปมาก่อน แต่กลิ่นอาหารไม่ได้ทำให้ฉันมีความอยากอาหารใดๆทั้งนั้น ส่งผลให้ฉันเพียงแค่รีบเดินให้ไวขึ้นเท่านั้น ในที่สุดฉันก็แวะร้านขายกาแฟและได้สั่งกาแฟมาหนึ่งแก้ว และปาฏิหาริย์ก็เกิดขึ้น นึกไม่ถึงเลยว่าฉันได้ดื่มกาแฟร้อนๆนี้ไปจนหมดสิ้น ฉันไม่คิดแม้แต่จะเป่ามันสักนิด มัวแต่ยกดื่มอึกใหญ่ทำให้ความรู้สึกหิวมันบรรเทาลง อยู่ดีๆน้ำตาฉันก็ค่อยๆไหลลงในแก้วกาแฟ ทำไมฉันเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้กันนะ ได้แต่บอกกับตัวเองว่าฉันไม่ใช่สัตว์ป่านะที่จะต้องกินเนื้อคน ดื่มเลือดสดๆ แล้วจะให้ฉันทำยังไงได้เล่า จะให้ฉันดื่มกาแฟทั้งชีวิตหรือ เมื่อจ่ายเงินเรียบร้อยแล้ว ฉันก็ค่อยๆเดินออกจากร้านด้วยไร้ซึ่งสติสัมปชัญญะใดๆ ไม่รู้ทำไม ท้องฟ้าที่ยังสว่างอยู่จู่ๆก็มืดลงมา แถมอากาศยังชื้นๆเหมือนฝนจะตก ฉันไม่ได้สนใจบรรยากาศรอบข้างนัก มัวแต่ลูบท้องของตัวเองอยู่-ไอเด็กตัวปัญหาถ้าไม่ใช่มัน ฉันจะไม่เปลี่ยนเป็นแบบนี้ เสียงเด็กร้องที่น้อยในดังอยู่ข้างๆหูฉันอีกแล้ว ยิ่งทำให้ฉันหงุดหงิด เดินไปได้ไม่กี่ก้าวก็รู้สึกว่าเหยียบเข้ากับอะไรสักอย่าง เลยก้มมองดู จึงพบว่าเป็นปึกกระดาษเงิน