已经是第一章了
ตอนที่ 6 ความทรงจำที่ขาดหายไป
ตอนที่ 6 ความทรงจำที่ขาดหายไป
“ผู้หญิงสมัยนี้ไม่ดูแลตัวเองกันบ้างรึไง มัวแต่รักสวยรักงามดูสิน้ำตาลในเลือดต่ำขนาดนี้”
ฉันค่อยๆรู้สึกตัวเพราะได้ยินเสียงคนคุยกันรอบข้าง ฉันเลยค่อยๆลืมตาขึ้นมาแต่รู้สึกแสบตาจนต้องหลับตาลงอีกครั้ง
“นั่ว นี่เธอฟื้นแล้วหรอ” เพื่อนถามเมื่อเห็นฉันรู้สึกตัวขึ้นมา แต่ฉันกำลังตกใจอยู่
“นี่ เกิดอะไรขึ้นเหรอ” ฉันถามพร้อมกับเอามือค่อยลูบไปที่ศีรษะเนื่องจากยังปวดศีรษะอยู่
“เธอดีขึ้นก็ดีแล้ว” มีเพื่อนคนนึงลูบหลังฉันด้วยความปลอบประโลม และก็มีอีกเสียงถามไถ่ด้วยความโกรธปนความเป็นห่วงในน้ำเสียง “นี่ ทำไมถึงทำแบบนี้ไม่สบายทำไมไม่บอกกันสักคำ หา แถมยังไม่ไปโรงพยาบาลอีก อยากตายรึไงเธอหน่ะ”
“ชู่ชู่ ทำไมเธอต้องแช่งกันด้วยเล่า” เพื่อนอีกคนตักเตือนเบาๆและหันมาบอกกับฉัน “นั่วนั่ว น้ำตาลในเลือดเธอต่ำมากๆเลยนะเลยทำให้เป็นลมล้มไปที่ห้องพักอาจารย์หน่ะ ทำให้อาจารย์ที่ปรึกษาตกใจแทบแย่เลยนะ”
“ดีนะที่เขามีเบอร์ของผู้ดูแลหอ เขาเลยช่วยโทรหาพวกเราแล้วเขาก็พาเธอมาห้องพยาบาลหน่ะ”
ใช่ ฉันก็พึ่งสังเกตว่าฉันนอนอยู่ที่เตียงคนไข้ พร้อมทั้งมีสายอะไรแทงอยู่ที่ข้อมืออีกด้วย แต่นั่นคือสายให้น้ำตาลกลูโคสหน่ะ
แต่ไอเจ้าน้ำตาลกลูโคสเนี่ย แอบทำให้ฉันรู้สึกคันๆที่ผิวหนังเหมือนกันนะเนี่ย รู้สึกเหมือนมันวิ่งเข้าสู่อวัยวะโดยตรงยังไงยังงั้น แต่ก็นะ มันก็ไม่ได้ไร้ประโยชน์สะทีเดียว
หลังจากฉันรู้สึกตัว ฉันก็ได้พูดคุยกับเพื่อนสักพักหนึ่งและแน่นอนฉันไม่มีทางลืมแน่ว่าเกิดอะไรขึ้นในตอนก่อนที่จะเป็นลมไป
ศพนั่นที่ฉันเห็น ฉันไม่ได้ตาฟาดไปแน่ๆ
ถ้าสมมุติมันมีศพจริงๆ ทำไมอาจารย์เขาถึงไม่เห็นกันหละ หรือว่าอาจารย์ลงมือฆ่าเอง ไม่หรอกมั้ง แต่อาจารย์ก็มีครอบครัวกันหมดแล้วนี่ แถมเขาก็เป็นคนดี เขาไม่น่าจะทำอะไรอย่างนั้นหรอกมั้ง
เว้นแต่ ฆาตกรตัวจริงจะยังอยู่ในห้องพักอาจารย์นั้น
ฉันสั่นระริกด้วยความกลัว ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงๆ ฆาตกรต้องเห็นหน้าของฉันแล้วแน่ๆ เขาจะมาฆ่าปิดปากฉันไหม หรือว่าศพนั้นไม่ใช่ของจริง เป็นผีมาหลอกฉันเหรอ
ทำให้ฉันนึกย้อนไปถึงเมื่อตอนบ่ายที่มีการแต่งงานของมนุษย์กระดาษนั้น หรือว่าจะเป็นผีจริงๆหรือเนี่ย
ตายแล้ว วันนี้เจอผีตั้งสองครั้งเชียวนะ หรือว่าฉันบ้าไปแล้วหรือเนี่ย
ฉันได้แต่ถอนใจทำไมชีวิตฉันต้องมาเจออะไรอย่างนี้ด้วยนะ แต่ไม่ได้ เราจะให้คนอื่นเห็นไม่ได้ว่าเราเห็นอะไรมา ต้องเก็บไว้เป็นความลับเท่านั้นจะให้เพื่อนรู้ไม่ได้
หลังจากกลับมาถึงห้อง ฉันได้แต่เดินอย่างไร้เรี่ยวแรงไปนั่งพักที่โต๊ะสักพักหนึ่ง ส่วนเพื่อนอีกสามคนบอกว่าจะออกไปหาอะไรกินกันแต่ก่อนไปเขาก็ถามฉันนะว่าฉันเอาอะไรไหม แน่นอนถ้าเป็นปกติฉันคงจะฝากซื้อก๋วยเตี๋ยวเอยอะไรเอยไปแล้ว แต่ตอนนี้คงทำได้แค่ “งั้นฉันฝากซื้อกาแฟแก้วนึงละกัน”
พี่จิ้นไม่เห็นด้วย เพราะเธอบอกว่า ถ้ากินกาแฟตอนกลางคืนก็นอนไม่หลับกันนะสิ สุดท้ายเธอก็ออกไปด้วยความโมโหเพราะเป็นห่วงเพื่อน
ฉันฟุบหน้าลงกับโต๊ะสักพักนึง แต่นึกขึ้นได้ว่าพรุ่งนี้จะไปทำแท้งจึงรีบลุกขึ้นนั่งเพื่อหาผลการตรวจครั้งก่อน
ขณะที่กำลังหาผลการตรวจก็นึกขึ้นได้ว่าตัวเองกำลังลืมอะไรไปสักอย่าง เอ๋ อะไรกันน้า เลยมองไปที่นาฬิกา ตายละหว่า หนังสือการ์ตูนของเทียนปูหยู่นี่
เสียเวลาไปห้องพักอาจารย์ตั้งนาน ตอนนี้สี่ทุ่มกว่าแล้ว ตายตายตาย เทียนปูหยู่บอกว่าให้อ่านจบก่อนเที่ยงคืนแล้วต้องรีบเผาทิ้งอีก ตายแล้วฉันเอาไว้ไหนกันนะ ฉันหาทั่วทั่งโต๊ะแต่ทว่า
ไม่มี .. ไม่มีได้ไง
หายังไงก็หาไม่เจอ ！
เป็นไปได้ไง ทำไมมันไม่มีละ ฉันวางเอาไว้ตรงนี้นี่แล้วก่อนจะออกไปหาอาจารย์ที่ปรึกษา ฉันวางเอาไว้บนโต๊ะนี่ไม่ใช่หรอ ฉันวางไว้ใต้หนังสือนี่แน่ๆ ฉันจำได้
แล้วหนังสือหายไปไหนกันเนี่ย
ฉันเลยรีบนั่งลงบนเก้าอี้เพื่อหาใหม่อีกครั้ง แต่ไม่รู้ทำไม ฉันมีความรู้สึกว่าหากไม่ทำตามที่เทียนปูหยู่บอก เผาหนังสือก่อนเวลาคล้ายว่าจะมีอะไรไม่ดีเกิดขึ้นแน่ๆ
ฉันหยุด และค่อยๆหายใจเข้าออกลึกๆ พยายามใจเย็นลงหน่อย แล้วโทรหาพี่จิ้น “พี่จิ้นเห็นหนังสือการ์ตูนบนโต๊ะฉันบ้างไหม”
พี่จิ้นหาไรทานอยู่ที่ถนนคนเดินและรอบข้างก็เสียงดังมากเช่นกัน “หา อะไรนะ เธออ่านหนังสือการ์ตูนตั้งแต่เมื่อไหร่กัน แต่ไม่นะพวกฉันไม่เห็นกันเลย”
พี่จิ้นยืนยันเสียงหนักแน่น เธอบอกไม่เห็นจริงๆ ก็คือไม่เห็นจริงๆ เพราะปกติพี่จิ้นเป็นคนไม่ค่อยโกหกอยู่แล้ว แต่มันจะเป็นไปได้ไงอะ หนังสือการ์ตูนมันไม่มีชีวิตนี่มันวิ่งหนีไปไหนไม่ได้หรอกนะ
เวรกรรมอะไรของฉันเนี่ย ฉันนั่งลงบนพื้นแล้วลูบหน้าด้วยความสิ้นหวัง
วันนั้นเกิดเหตุการณ์อะไรสักอย่างแต่ฉันจำไม่ได้แล้วละ แต่พวกพี่จิ้นบอกว่า หลังจากกลับมาเห็นฉันนั่งอยู่บนพื้นเหมือนวิญญาณหลุดออกจากร่างทำนองนั้น ทำให้พวกเธอตกใจมากฉันดูงุนงงไม่พูดจา แต่เอาจริงๆนะ ฉันจำได้แค่วันนั้นฉันไปซื้อกาแฟหลังจากนั้นก็จำอะไรไม่ได้อีกเลย เหมือนโดนคนลบความทรงจำไปเกลี้ยง จำอะไรไม่ได้เลยสักอย่าง
ตั้งแต่วันนั้นจนวันนี้สองเดือนแล้ว ฉันยังไม่เห็นหน้าเทียนปูหยู่อีกเลย แม้แต่ในฝันก็ไม่มีเลย
已经是最新一章了
加载中
