ตอนที่ 8 ศพเน่าที่ลอยอยู่ในทะเลสาบ

ตอนที่ 8 ศพเน่าที่ลอยอยู่ในทะเลสาบ เมื่อฉันลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง ก็พบว่าตัวเองนอนอยู่ที่ห้องเหมือนเดิม เมื่อลูบที่หน้าท้องไม่รู้ทำไมรู้สึกอุ่นใจขึ้นเยอะเลย ตอนที่เทียนปูหยู่บอกฉันว่าเด็กยังอยู่ ไม่ได้หายไปไหน อยู่ดีๆฉันก็รู้สึกดีออกดีใจเป็นอย่างมาก ไม่สิ เธอบ้าไปแล้วเหรอ ฉันก้มด่าตัวเอง ฉันตบศีรษะตัวเองเบาๆหนึ่งที พูดอย่างนี้ได้ไง หลังจากทุกอย่างจบแล้วนู้นถึงจะเรียกว่าดี วันแล้ววันเล่าผ่านไป ฉันรู้สึกว่าเด็กนั่นสงบแบบคนหลับไปจริงๆนั้นแหละ ชีวิตปกติสุขของฉันก็ค่อยๆกลับมาเป็นดั่งเดิม แต่ใครจะรู้เล่าว่าฝันร้ายกำลังย่างกรายเข้ามา วันนี้อากาศดีจัง ฉันเลยตื่นเช้าเป็นพิเศษ เยียอันอันกับพี่จิ้นไปวิ่งตอนเช้า ส่วนเมทอีกคนนึงเยนหนานยังไม่ตื่นเลย พวกเราสามคนเลยไปวิ่งกันรอบมหาลัย เดี๋ยวฉันจะเล่าให้ฟังว่ามหาลัยของฉันเป็นยังไง ระหว่างตึกเรียนกับหอพักตรงกลางจะเป็นถนนวันธรรมดาจะไม่มีคนผ่านมาเท่าไหร่ ข้างๆถนนเส้นนี้ก็จะเป็นทะเลสาบไม่ใหญ่เท่าไหร่ เป็นทะเลสาบที่นิ่งสงบมากๆเลยละคล้ายบึงสะมากกว่า พวกเราวิ่งเป็นวงกลมรอบๆสระน้ำ พร้อมทั้งอ้าแขนสูดหายใจเข้าลึกกกกก “ฮ้า อากาศดีจังเลยยยย” ฉันหัวเราะพร้อมทั้งก้มตัวลงไปผูกเชือกรองเท้า ขณะนั้นเองกุญแจก็ไหลออกมาจากกระเป๋า ไหลลงไปตามทางลาด กุญแจนั้นสำคัญมากทั้งเป็นกุญแจห้อง ตู้เก็บของ ลิ้นชักเอยอะไรเอยอยู่ในพวงนั้นหมด ถ้าทำหายต้องซวยแน่ๆ ฉันเลยรีบวิ่งลงไปจะหยิบกุญแจแต่ทว่าไม่ทันได้สังเกตุป้ายเตือนว่าน้ำลึกอันตรายหรืออะไร เพียงแค่คิดว่าจะเอากุญแจมาให้ได้แค่นั้นเอง พี่จิ้นรีบตะโกนเรียกชื่อฉัน ในขณะเดียวกันฉันก็คว้ากุญแจได้ทันพอดี นิ้วกลางฉันเกี่ยวเข้ากับพวงกุญแจทันพอดี ฉันกำลังจะจับกุญแกให้มั่น แต่ทว่ามีอะไรไม่รู้มันจับที่ข้อมือฉัน มันคืออะไรหน่ะ บนผิวน้ำมีหมอกจางๆปกคลุมอยู่ ฉันพยายามจะสลัดสิ่งนั้นออกจากข้อมือ พอฉันเห็นสิ่งที่อยู่บนข้อมือฉันก็ยิ่งทำให้ฉันตกใจยิ่งกว่าเก่า นั่นมันคือมือนี่ ！！ มือนั่นมันเน่าเปื่อยจนบวมมากๆแล้ว ทั้งยังมีตุ่มขึ้นตะปุ่มตะป่ำอีก รวมถึงมีน้ำหนองไหลออกมาอีก ช่างเป็นภาพที่ชวนอาเจียนเสียจริงๆ แต่ทว่าเมื่อมองลงไปด้านล่างบนผิวน้ำก็เจออะไรรูปร่างกลมๆลอยอยู่ โดยที่มีอะไรสีดำๆคลุมอยู่ สีดำๆนั่นคงเป็นเส้นผม แสดงว่าไอสิ่งกลมๆที่ลอยอยู่ก็คงจะเป็น .. เป็นอย่างอื่นไปไม่ได้นอกจากศีรษะมนุษย์ ！！ ตัวฉันแข็งทื่อไม่สามารถขยับไปไหนได้เลย ร่างกายสั่นระริกด้วยความหวาดกลัว ภาพตรงหน้ามันชัดเจนเหลือเกิน มือที่อยู่ที่ข้อมือก็ไม่รู้จะทำอย่างไรให้มันหลุดออกไปได้ ทำได้แค่มองศีรษะนั้นลอยขึ้นๆลงๆตามผิวน้ำ ได้แค่มองภาพสีแดงคล้ำค่อยๆไหลไปตามน้ำ แต่ทว่าอยู่ดีๆศีรษะนั่นก็ขยับไปมา เส้นผมค่อยๆสยายไปทั่ว ภาพตรงหน้าเป็นภาพที่เขย่าขวัญสั่นประสาทได้ดีจริงๆ ศีรษะนั่นลอยโผล่หน้ามาครึ่งซีก คล้ายว่ากำลังลืมตาอยู่แต่ทว่าในลูกตานั้นไม่มีตาดำมีแต่ตาขาวและมีน้ำตาที่เป็นสายเลือดค่อยๆไหลออกมา แต่ทว่าเขากำลังพูดกับฉันว่า “เฉินน่อ .. ฉัน..ตายย..อย่าง..น่าอนาจ..มากๆเลย” ณ วินาทีนั้นร่างกายของฉันคล้ายว่าไร้ความรู้สึกไปโดยอัตโนมัติ ทั้งๆที่ด้านหลังมีอันอันและพี่จิ้นเรียกด้วยเสียงที่ตื่นกลัวอยู่ ทะเลสาบในโรงเรียนมีศพลอยอยู่ เรื่องใหญ่ขนาดนี้เป็นเรื่องที่ไม่สามารถจะปล่อยปละละเลยได้ ถึงแม้ว่าทางโรงเรียนจะพยายามปิดข่าวมากเท่าไหร่ก็ตาม ก็ไม่สามารถที่จะปิดได้เนื่องจากสมัยนี้มีทั้งอินเตอร์เน็ตที่ส่งข่าวได้อย่างรวดเร็ว เนื่องจากฉันเป็นคนแรกที่เห็นเหตุการณ์จึงต้องไปให้ปากคำกับทางตำรวจ ถึงแม้ว่าฉันจะกลัวมากแค่ไหนก็ตามแต่ฉันก็ยังสามารถที่จะพยายามฝืนปลอบใจตัวเองได้ดีกว่าอันอันและพี่จิ้นที่ตอนนี้ยังคงอยู่ในสภาพหวาดกลัวอยู่ แต่ในที่สุดทางตำรวจเห็นฉันใจลอยๆก็เลยตัดสินใจส่งฉันกลับมหาลัยดั่งเดิม เมื่อฉันกลับมาถึงห้องฉันรีบมุ่งไปที่ก๊อกน้ำก่อนเป็นอันดับแรกเลย พยายามล้างหน้าเพื่อที่จะลืมทุกสิ่งทุกอย่าง แต่ทว่าความเย็นเยือก ร่างกายแข็งทื่ออีกทั้งความรู้สึกกลืนไม่เข้าคายไม่ออก มันยากที่จะลืมเสียจริง ชีวิตนี้ฉันคงลืมไม่ลง ผู้หญิงคนนั้นตายอย่างน่าอนาจ ถึงแม้ตำรวจจะส่งเรือกู้ภัยค้นหาร่างแต่ทว่ากลับพบเพียงแค่ศีรษะและมือข้างเดียวเท่านั้น แต่ที่แน่ๆคือศีรษะนั้นถูกแช่อยู่ในน้ำมานานมากแล้วแต่ทำไมยังมีเลือดไหลออกมาอยู่เลยละ และชั้นใต้ผิวหนังก็ยังคงมีเลือดอยู่เลย แต่ที่น่ากลัวกว่านั้นก็คือ ผู้หญิงคนนั้น ฉันรู้จักเธอ ชั้นปีของฉัน ถูกแบ่งเป็นสี่ห้องเพื่องานต่อการดูแล แต่เวลาเรียนเราจะเรียนรวมกัน ดังนั้นไม่แปลกที่พวกเราจะรู้จักกัน ผู้หญิงคนนี้ชื่อ จางเจียเย่น ก่อนหน้านี้เราคุยทักทายกันบ้างครั้งสองครั้งเท่านั้นเอง ไม่ค่อยสนิทกันเท่าไหร่ แต่ทำไมวันนี้เสียชีวตลงไปแล้วละ ทุกคนต่างเสียใจและโศกเศร้า ฉันเดินไปนั่งบนเก้าอี้ด้วยใจที่ยังกลัวไม่หาย ในหัวยังคงมีคำพูดของจางเจียเย่นว่า “เฉินน่อ ฉันตายอย่างอนาจอะไรขนาดนี้” หล่อนต้องการจะสื่ออะไรเหรอ ตายไปแล้วนี่ ทำไมยังพูดได้อยู่ละ หรือว่ามีปีศาจร้ายสิงอยู่เหรอ ข้างนอกยังคงมีพระอาทิตย์อยู่และท้องฟ้าก็แจ่มใส อากาศดีเชียว แต่ทำไมฉันถึงรู้สึกหนาวเย็นขนาดนี้ หรือว่าต้องใส่เสื้อหนาวจึงจะรู้สึกอุ่นขึ้นงั้นเหรอ เยนหนานในขณะนั้นไม่ได้อยู่ในที่เกิดเหตุ เลยไม่ได้ประสบกับเหตุการณ์นั้นเลยไปส่งใบลาให้อาจารย์ที่ปรึกษาแทนพวกเราสามคนอีกทั้งยังนัดหมายนักจิตวิทยาให้พวกเราอีก นอกจากจะเป็นมนุษย์คนนึง แต่ทว่าเขายังเป็นเพื่อนของพวกเราอีก ใครมันจะไปรับได้กัน ฉันเลยเดินไปตามทางเดินทุกคนล้วนใช้สายตาแปลกๆมองมาที่ฉัน อีกทั้งยังเดินแบบรักษาระยะห่างกับฉันอีก ความห่างเหินนี้ยิ่งทำให้ฉันรู้สึกไม่ดีมากขึ้นไปอีก ฉันรู้สึกว่าเหมือนกำลังลืมอะไรบางอย่างที่สำคัญไป แต่ช่างมันเถอะคิดยังไงก็คิดไม่ออกอยู่ดี “เฉินน่อหรือเปล่าน่ะ?”