ตอนที่ 20 การตายของไป๋หย่าถิง

ตอนที่ 20 การตายของไป๋หย่าถิง แม้ว่าจะถูกทำให้ตกใจไป แต่ฉันก็ยังคงจ้อมองไปยังจ้าวซิ้วบนจอแสดงภาพตาไม่กระพริบ จากนั้นฉันก็ค่อยๆ รู้สึกว่าพบอะไรเข้าแล้ว แม้มือของเธอจะยกกระดาษที่เขียนทำว่า “ช่วยด้วย” เอาไว้ แต่เห็นได้ชัดว่าจ้าวซิ้วกำลังเผยรอยยิ้มอยู่อย่างแปลกประหลาด ถึงจะเป็นผี แต่การเปลี่ยนแปลงของความรู้สึกก็ไม่น่าจะเป็นแบบนี้...... และในตอนนั้นเอง อยู่ๆ ซูหลินก็โยนสมุดไดอารี่เล่มหนึ่งมากให้ฉัน ฉันเปิดมันออกด้วยความประหลาดใจ ก่อนจะพบว่ามันคือไดอารี่ของจางเจียเย่น เมื่อค่อยๆ มองไล่ดูไปเรื่อยๆ ในที่สุดฉันก็เข้าใจเจตนาของซูหลิน ฉันมองตัวอักษรที่สวยงามเป็นระเบียบบนไดอารี่ของจางเจียเย่น จากนั้นก็หันไปมองตัวภาพอักษรที่ดูราวกับสัญลักษณ์ผีในจอแสดงภาพ และฉันก็พบว่า แม้ความแตกต่างของตัวอักษรจะมีอยู่มาก แต่ว่าลายมือของทั้งสองนั้นเหมือนกัน! หรือก็สามารถบอกได้ว่า มันถูกเขียนขึ้นมาด้วยจางเจียเย่น ไม่ใช่จ้าวซิ้ว! แต่ว่าทำไมภายในภาพบันทึกถึงมีเพียงร่างของจ้าวซิ้ว แต่ไม่มีของจางเจียเย่นกันนะ...... เมื่อเห็นว่าฉันเองก็น่าจะจะสามารถมองเห็นข้อเท็จจริงบางอย่างแล้ว ซูหลินก็ไม่อ้อมค้อมอีกต่อไป เขาขยับตัวถอยหลังเอนตัวพิงกับพนักเก้าอี้ เห็นได้ชัดว่าโล่งใจขึ้นมามาก “เห็นแบบนี้แล้ว ในคืนนั้นพวกเธออัญเชิญผีมา 2 ตน อีกทั้งยังเป็นผีคู่เวรคู่กรรมกันอีกด้วย! ตัวอักษรเหล่านี้มองดูเหมือนจ้าวซิ้วเป็นคนเขียน แต่ความจริงแล้วมันกลับมาจากมือของจางเจียเย่น และบางทีอาจจะเป็นเพราะพลังของจางเจียเย่นอ่อนแอ สุดท้ายก็เลยถูกจ้าวซิ้วกดทับ พวกเราถึงได้มองเห็นเพียงจ้าวซิ้ว” เมื่อคิดไปถึงว่าในคืนนั้นจางเจียเย่นเองก็อยู่ในห้องนั้นด้วย และยังทำได้เพียงลืมตามองดูจ้าวซิ้วควบคุมเยนหนานโจมตีจ้าวเซียว อยู่ๆ ในใจของฉันก็เกิดความรู้สึกที่แปลกประหลาดขึ้นมา ไม่รู้ว่าในตอนนั้นจางเจียเย่นจะรู้สึกอย่างไร ฉันถอนหายใจออกมา ก่อนที่จะพยายามปลอบตัวเองอย่างเต็มที่ ไม่ว่าจะพูดอย่างไร นี่ก็ถือว่าเป็นการค้นพบครั้งใหญ่ อย่างน้อยตอนนี้พวกเราก็ได้รู้แล้วว่า สัญญาณขอความช่วยเหลือเหล่านี้ไม่ใช่สิ่งที่ผีร้ายชุดแดงอย่างจ้าวซิ้วส่งออกมา เมื่อรู้เรื่องนี้แล้ว อยู่ๆ ฉันก็เข้าใจอะไรมากขึ้น จากที่ในตอนแรกฉันรู้สึกสงสัยในการกระทำแบบนี้ของจ้าวซิ้ว แต่เมื่อตอนนี้ได้ค้นพบขึ้นมา มันก็ทำให้สามารถจัดการสิ่งที่ขวางอยู่ออกไปได้เสียที ไม่รู้ว่าซูหลินไปเอาเสี่ยวหลงเปามาจากที่ไหน 2 กล่อง เมื่อเห็นว่าฉันเข้าใจขึ้นมาแล้ว เขาก็นำมันเข้าปากของตัวเองไปพร้อมกับเอาอีกกล่องส่งมาให้ฉัน พวกเราทานอาหารกลางวันไปพร้อมกับดูวิดีโอต่อ จนกระทั่งวิดีโอดำเนินมาจนถึงตอนที่เยนหนานพยายามโจมตีจ้าวเซียวสุดชีวิต และในวินาทีของการโจมตีครั้งสุดท้าย ซูหลินก็กดปุ่มหยุดลง “ทำไมก่อนหน้านี้ฉันไม่รู้เลยว่าไป๋หย่าถิงเป่าเทียนให้ดับ ไม่ใช่ว่ามันดับไปเอง!” ซูหลินตกใจขึ้นมายกใหญ่จนเสี่ยวหลงเปาที่เพิ่งจะเอาเข้าไปในปากถูกพ่นออกมา “ใช่แล้ว ทำไมคุณถึง......” เดิมทีฉันอยากจะพูดว่า ทำไมคุณถึงเพิ่งรู้? แต่ว่าเมื่อมองไปที่สายตาของซูหลินแล้ว คำพูดที่เหลืออยู่ก็ติดอยู่ในลำคอของฉันทันที ซูหลินปัดเสี่ยวหลงเปาในมือให้ตกลงไปที่พื้นอย่างรุนแรงด้วยท่าทางราวกับต้องการจะกินคนเข้าไป : “ทำไมเธอไม่พูดมาตั้งแต่แรก! ถ้ารู้ตั้งแต่แรก ไป๋หย่าถิงก็ไม่จำเป็นต้องตายแล้ว!” คำพูดของซูหลินดูคลุมเครือ ฉันเองก็ไม่เข้าใจว่าเขาหมายความว่าอย่างไรกันแน่ แต่ว่าฉันสามารถรู้สึกได้ลางๆ ว่า การตายของไป๋หย่าถิงนั้นน่าจะเป็นเพราะพวกเราชะล่าใจไป...... เมื่อเห็นว่าฉันไม่สามารถตอบสนองอะไรกลับไปได้ ซูหลินก็สามารถรับรู้ได้ถึงความรู้สึกผิดและท้อใจของฉัน เขาจึงหมุนตัวไปเก็บเสี่ยวหลงเปา และเก็บกวาดพื้นไปพร้อมกับอธิบายออกมาอย่างช่วยไม่ได้ “เมื่อเช้าฉันก็บอกไปแล้ว ไป๋หย่าถิงเสียชีวิตเพราะพลังของวิญญาณร้าย แต่ไม่ใช่เพราะจ้าวซิ้วจงใจฆ่า แต่ฉันก็ไม่เข้าใจว่าจ้าวซิ้วทำได้อย่างไร จนกระทั่งเมื่อสักครู่ ฉันเห็นว่าไป๋หย่าถิงเป่าเทียนให้ดับเพื่อช่วยจ้าวเซียว......” หลังจากที่ซูหลินพูดทั้งหมดออกมา ฉันก็เข้าใจขึ้นมาได้ ที่แท้การอัญเชิญผีนั้น มนุษย์จะเป็นคนจุดเทียนขึ้นมา แต่ไม่สามารถเป็นฝ่ายดับลงได้ หากไม่อาศัยพลังของผีที่เชิญมา ก็จะต้องรอให้มันดับไปเองตามธรรมชาติ การใช้ลมที่ร่างกายมนุษย์สร้างขึ้นมาในการดับเทียนนั้นเป็นเรื่องต้องห้าม และเป็นเรื่องต้องห้ามร้ายแรงด้วย ไม่ว่าผีที่พวกเราอัญเชิญมาจะมีระดับสูงหรือต่ำ ภายในห้องนั้นก็จะเต็มไปด้วยพลังของพวกเขา โดยเฉพาะในเทียนที่เป็นตัวแทนพลังของพวกเขา และการใช้ลมจากมนุษย์เป่าให้เทียนดับนั้น จะทำให้พลังของผีไม่มีสถานที่กักเก็บ และก็ทำได้เพียงเข้าไปในร่างกายมนุษญ์ตามกลิ่นอาย...... ดังนั้นก็สามรถพูดได้ว่า ภายในร่างกายของไป๋หย่าถิงรวบรวมไปด้วยพลังของจ้าวซิ้ว และทั้งหมดนี้ก็ไม่ใช่เรื่องที่จ้าวซิ้วตั้งใจ แต่ไป๋หย่าถิงเป็นฝ่ายรับเข้าไปเอง ฉันค่อยๆ เข้าใจขึ้นมาว่า พลังวิญญาณร้ายที่ฆ่าไป๋หย่าถิงที่ซูหลินบอกก็คือพลังของจ้าวซิ้วที่รวมอยู่ในเทียน แต่ว่าถ้าหากพูดแบบนี้แล้ว ก็นับได้ว่าไป๋หย่าถิงตายเพราะพวกเราอ้อมๆ แม้ว่าฉันจะพยายามหาข้อแก้ตัวให้ตัวเอง หรือพูดว่าไม่รู้เรื่องอะไร แต่ว่าชีวิตคนก็คือชีวิตคน ไป๋หย่าถิงไม่อาจจะฟื้นกลับมามีชีวิตได้อีกแล้ว สุดท้ายฉันก็ไม่อาจจะละความรับผิดชอบนี้ได้...... ตอนนี้เพียงสิ่งเดียวที่ฉันสามารถทำเพื่อไป๋หย่าถิงได้ ก็คือพยายามตามหาจ้าวซิ้วให้เจอ และเปิดเผยเรื่องราวเหล่านี้ออกมาให้หมด ทำให้จ้าวซิ้วและจางเจียเย่นได้กลับไปที่ที่พวกเธอควรจะอยู่...... รอจนกระทั่งฉันได้สติความคิดของตัวเองกลับคืนมา ซูหลินก็เก็บกวาดทุกอย่าง และทานอาหารที่เหลืออยู่ไปเรียบร้อย จนนั่งสูบบุหรี่รอฉันอยู่แล้ว ฉันอดที่จะไอออกมาไม่ได้ แม้จะมองไปยังเสี่ยวหลงเปาตรงหน้า แต่ก็ไม่ได้รู้สึกอยากอาหารขึ้นมา “เธออย่าโทษตัวเองเลย เมื่อสักครู่ฉันใจร้อนไปเอง นั่นเป็นเพราะว่าพวกเด็กผู้หญิงไม่ได้รู้เรื่องอะไร เรื่องนี้จะว่าพวกเธอไม่ได้ แค่กๆ......” เมื่อซูหลินพูดจบ เขาก็ไอออกมาพร้อมกับดับบุหรี่ในมือลง ฉันมองไปที่ซูหลินเล็กน้อย ก่อนจะพูดออกมาด้วยอารมณ์ไม่ดีนัก : “อย่าสูบอีกเลยค่ะ รู้ไหมว่ามะเร็งปอดหน้าตาเป็นยังไง!” แม้ว่าจะพูดออกไปแบบนั้น แต่ว่าในใจของฉันก็ยังรู้สึกขอบคุณซูหลินอยู่ เดิมทีฉันถูกลากเข้ามาเกี่ยวในคดีนี้อย่างแปลกประหลาด ตอนนี้ก็ถูกคนที่โรงเรียนพูดถึงลับหลังอยู่ทุกวัน ตัวฉันเองก็เต็มไปด้วยความรู้สึกผิดต่อไป๋หย่าถิง โชคดีที่ซูหลินไม่ได้ใส่ใจเรื่องที่ฉันคอยตามเขาทำเรื่องนี้นัก บางทีซูหลินอาจจะรู้อยู่แล้วว่ามีเพียงการตรวจสอบเรื่องนี้ได้ด้วยตัวเองเท่านั้น ฉันถึงจะสงบใจลง และสามารถให้คำอธิบายกับทั้งโรงเรียนได้ ฉันมองเหม่อไปยังภาพจอแสดงภาพของคอมพิวเตอร์ตรงหน้า ภาพที่เห็นตรงหน้าค่อยๆ พร่าเลือนไปทีละน้อยด้วยความเหนื่อยล้า ฉันค่อยๆ เข้าใจขึ้นมา บางทีตั้งแต่ที่ฉันพบหัวของจางเจียเย่นที่ข้างแม่น้ำ หรืออาจจะเป็นตั้งแต่วินาทีที่ฉันได้พบกับเทียนปูหยู่ในฝัน ฉันก็ถูกกำหนดให้เข้ามาอยู่ในเรื่องนี้แล้ว และชีวิตของฉันก็ถูกกำหนดไม่ให้ปกติธรรมดาอีกต่อไป ...... เสียงแจ้งเตือนโทรศัพท์ดังขึ้นมา ฉันขยับหัวขึ้นมาด้วยความสะลึมสะลือ แต่กลับพบว่าคอของตัวเองแข็งนิ่ง และแขนก็รู้สึกชา ฉันลุกขึ้นมานั่งโดยไม่สบอารมณ์นัก ก่อนจะพบว่าตัวเองนั่งหลับไปบนเก้าอี้ในสถานีตำรวจตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่รู้ ฉันมองไปที่ซูหลินที่นั่งอยู่ข้างๆ เล็กน้อย ก่อนจะใช้แรงผลักเขา ซูหลินถึงได้ยืดแขนออกมา และหยิบโทรศัพท์ไปยังข้างหู แต่ว่าในวินาทีต่อมาที่สายโทรศัพท์ติดต่อกันขึ้น พวกเราที่เหนื่อยล้าก็ถูกปลุกให้ตื่นตาสว่างขึ้นมาในทันที......