ตอนที่2 อดีตของนาง

ต๭นที่2 อดีตของนาง เธอยังไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรก็โดนตบหน้าไปแล้ว ผู้ชายคนนั้นพูดด้วยเสียงเย็นชา“ข้าให้เจ้าเป็นพระชายาเอก เป็นความกรุณาอันยิ่งใหญ่สำหรับเจ้าแล้ว เจ้ายังกล้าวังแผนใส่ข้า งั้นข้าบอกเจ้าเลยตอนนี้ ไม่ว่าเจ้าจะใช้วิธีอันใด ข้าก็ไม่สนใจเจ้าแม้แต่นิดเดียว ในใจของข้ามีแต่มี่เหอคนเดียวเท่านั้นและมีแต่มี่เหอตลอดไป” ชูเซี่ยอดทนความเจ็บปวดทั้งร่างและความขมขื่นไม่รู้สาเหตุ ถามอย่างอ่อนแอ“คุณ คุณช่วยบอกให้ฉันหน่อยว่าเกิดอะไรขึ้น” ใช่สิ ตกลงมันเกิดอะไรขึ้น เธออยู่ที่ห้องผ่าตัดไม่ใช่หรือ แล้วมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง อีกทั้งหน้าอกของเธอไม่มีความบาดเจ็บนั้นแล้ว แสดงว่าบาดแผลหายเป็นปกติแล้ว อีกอย่างหนึ่ง ความทรงจำที่ไม่ใช่ของเธอเอง มันเป็นของใครละ ทันใดนั้น มีความคิดอันสะเทือนขวัญผ่านเข้าในสมองของเธอ เธอข้ามภพแล้ว เป็นไปได้ไง....... ตัวชูเซี่ยเย็นเฉียบเหมือนคนตาย เลือดทั้งร่างกายหยุดไหล เธอหายใจรวดเร็วขึ้น แล้วกรีดร้องออกมา“อาๆๆๆๆๆ……” ชูเซี่ยมองเห็นผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าอย่างหวาดหวั่น เขาสวมเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว ซึ่งเป็นชุดผ้าซาตินสีดำพร้อมปักไหมทอง รอบเอวพันเข็มขัดทองคำและหยก สวมใส่รองเท้าบูทสีดำที่ทำด้วยหนังแกะ รูปร่างหน้าตาเย็นชาและหล่อเหลา สายตาเปล่งประกายความเย็นชาออกมา เย็นเฉียบเหมือนน้ำเข็มที่อยู่ในนรก ในความเย็นชานั้นแฝงไปด้วยความแค้น เขาค่อยเดินเข้ามาข้างหน้าเตียงของเธอ พูดด้วยคำต่อคำ“ชาตินี้ข้าไม่มีวันยกโทษให้เจ้าได้ ถ้าหากว่าฉ่ายเวินไม่ฟื้นขึ้นมา ข้าจะไม่ปล่อยเจ้าแน่นอน” ชูเซี่ยยื่นมือจับเขา แต่ตอนนี้ในสมองเธอมีแต่ความวุ่นวาย ในนั้นมีความทรงจำของสองคนผสมกัน ประจวบกัน เธออยากแยกแยะออกมา แต่ก็ไม่รู้จะพูดยังไง มีแต่พึมพันว่า“ฉันไม่ใช่เธอ ฉันไม่ใช่เธอ……” “พรุ่งนี้มี่เหอจะแต่งงานกับข้าและเข้ามาอยู่ที่นี่ ถ้าเจ้าอยากรักษาฐานะพระชายาเอกของเจ้าไว้ งั้นก็เจียมตัวให้ดี ไม่งั้นถึงแม้ท่านแม่จะไม่เห็นด้วย ข้าก็จะหย่ากับเจ้าเด็ดขาด”พูดจบ เขาเหลือบเธอด้วยสายตาเย็นชาแล้วหันตัวออกไป เขาเพิ่งเดินออกไปก็มีมามาคนหนึ่งกับบ่าวคนหนึ่งรีบวิ่งเข้ามาในห้อง บ่าวนั้นดูเหมือนใจจะหาย แต่มามายังสงบนิ่งอยู่ จึงรีบดึงผ้าห่มมาปกปิดร่างกายชูเซี่ย พูดด้วยเสียงคร่ำครวญ“ท่านหญิงอย่าเสียใจแล้วเจ้าค่ะ” ชูเซี่ยมองดูสองคนนี้ บ่าวนั้นอายุอยู่ประมาณ14ถึง15 สวมเสื้อผ้าสีไซแอ็น หน้าตาสดใส ตอนนี้กำลังมองเธอด้วยดวงตาเต็มน้ำตา ส่วนมามานั้นอายุอยู่ประมาณ50กว่า สวมเสื้อผ้าสีเทา กำลังจัดเก็บเตียงที่ยุ่งเหยิงอยู่ ทันใดนั้นชื่อของสองคนนี้ก็โผล่ออกจากสมองของชูเซี่ย คนหนึ่งแซ่เฉิน เป็นมามาของตัวเอง อีกคนหนึ่งชื่อเสี่ยวจี๋ เป็นบ่าวที่คอยดูแลเธอ เธอเพิ่งนึกได้ว่าความทรงจำเหล่านี้เป็นของร่างกายเจ้าเดิม แต่……ทำไมเธอตายไปแล้ว เธอบังคับตัวเองให้ใจเย็นลงและยืดตัวนั่งบนเตียง พูดกับสองคนนั้นว่า“อย่าร้องให้แล้ว ข้าไม่เป็นไร เจ้าสองคนช่วยเอาเสื้อผ้ามาให้หน่อย” ความเงียบสงบของเธอทำให้สองคนนี้ตะลึง เฉินมามาพูดว่า“ถ้าท่านหญิงรู้สึกว่าเสียใจ ก็ร้องให้ออกมาเถอะ ร้องไห้ออกมาจะได้ดีขึ้น” ชูเซี่ยยิ้มและพูดว่า“ข้าร้องให้ทำไม มีอะไรที่จะต้องร้องให้หรือ”เธอยิ้มขื่นขมและมองรอยเลือดที่อยู่บนเตียง หรือจะให้เธอร้องไห้เพื่อร่างกายพรหมจารีที่ไม่ใช่ของเธอนั้นหรอ เสี่ยวจี๋กับเฉินมามามองดูรอยนิ้วสีแดงที่อยู่บนใบหน้าของเธอ รู้สึกสลดใจ นึกว่าชูเซี่ยน่าจะแกล้งทำตัวว่าแข็งแกร่ง จึงไม่กล้าพูดอะไรที่ทำให้เธอไม่สบายใจ และรีบไปพยุงเธอลุกขึ้นจากเตียง ชูเซี่ยนั่งบนเก้าอี้ ยกมือขึ้นเล็กน้อย รู้สึกว่าร่างกายผ่อนคลายมาก แต่ในใจรู้สึกเศร้าโสกนิดหน่อย เธอน่าจะเสียชีวิตในโลกของเธอเองไปแล้ว คุณพ่อคุณแม่กับพี่ชายไม่รู้ว่าต้องเสียใจถึงขนาดไหน เธอถอนหายใจแล้วมองไปยังห้องนี้ ที่นี่ตกแต่งอย่าง หรูหรา เฟอร์นิเจอร์ไม้ลูกแพร์จัดวางเรียบร้อย พื้นผิวหินอ่อนสะอาดจนสามารถมองเห็นคนได้ มีนกเทพสีสันแกะสลักบนเสากลมสองต้น ดูเหมือนเป็นจริง มีเก้าอี้นอนหนึ่งตัวติดใกล้กับหน้าต่าง ปูด้วยขนสุนัขจิ้งจอกสีขาว โต๊ะน้ำชาอยู่ใกล้เก้าอี้นอน และมีเซรามิคสีไซแอ็นวางอยู่บนนั้น ซึ่งเลี้ยงดอกลิลลี่ไว้ กลิ่นหอมทำให้คนรู้สึกสดชื่น โต๊ะเครื่องแป้งขนาดใหญ่ติดกับเก้าอี้นอน มีกล่องใส่เครื่องประดับ กับเครื่องสำอางหลายอัน ชูเซี่ยหายใจเข้าลึกๆ และปิดตา ทยอยเช็คดูความทรงจำที่อยู่ในสมอง สรุปว่าในโลกนี้ เธอชื่อหลิวหยิงหลง อายุสิบแปด หน้าตาสวยงาม มีฐานะดี เป็นท่านหญิงของจวนจิ้งโก๋ว ส่วนแม่ของเธอเป็นเจ้าฟ้าหญิงของประเทศจี่ซู่ เมื่อเธออายุสามขวบได้รับการติดตั้งเป็นท่านหญิงยู่หวนโดยฮ่องเต้ปัจจุบัน และสั่งให้แต่งงานกับหลี่เฉินเย่น เจ้าชายองค์ที่สาม ซึ่งได้รับความชื่นชอบของฮองเฮามาก ส่วนผู้หญิงที่กำลังจะแต่งงานกับสามีของเธอ ชื่อหลิวมี่เหอ เป็นน้องแท้ๆของเธอเอง จริงๆแล้วไม่รู้จะพูดยังไงดี เพราะว่าพี่น้องสองคนรักผู้ชายคนเดียวเข้าพร้อมกัน —หลี่เฉินเย่น หนึ่งปีก่อน วันก่อนที่หลิวหยิงหลงจะแต่งงานกับหลี่เฉินเย่น น้องสาวที่ชื่อฉ่ายเวินของหลี่เฉินเย่น ตกลงไปในทะเลสาบและโคม่าไม่ฟื้น ทุกคนพยานว่าเธอเป็นคนทำ แต่ที่จริงแล้ว ตามความทรงจำที่อยู่ในสมองเธอรู้ดีว่า เธอไม่ได้ทำ เธอถูกวางแผนใส่ร้าย