ตอนที่3 เสี่ยงชีวิตช่วยคน

ต๭นที่3 เสี่ยงชีวิตช่วยคน จากนั้น หลี่เฉินเย่นก็เกลียดเธอเพราะเรื่องฉ่ายเวิน แต่เนื่องจากฮ่องเต้ออกคำสั่งมาให้แต่ง เขาเลยจำใจต้องแต่งงานกับเธอ แต่เธอสองคนแต่งงานมาหนึ่งปี เขาไม่เคยเข้ามาในห้องนอนของเธอ ไม่เคยนอนกับเธอแม้แต่คืนเดียว อีกทั้งน้องสาวตนเองกำลังจะแต่งเข้าตำหนักอ๋องแล้ว ดังนั้นหลิวหยิงหลงที่เสียใจอย่างยิ่งจึงคิดวางแผนใส่ยาแฝดเพื่อผูกหัวใจของหลี่เฉินเย่นด้วยการใช้ร่างกาย ชูเซี่ยไม่รู้ว่าสิ่งที่เธอทำไปเพราะเธอโง่เหมือนควายหรือเธอหลงใหลกับผู้ชายคนนี้มาก จึงคิดที่จะใช้ร่างกายไปผูกมัดผู้ชายคนหนึ่ง ทำอย่างนี้ผูกมัดได้แค่ร่างกาย ไม่ใช่หัวใจ เพราะว่าผู้ชายจะไม่รักผู้หญิงด้วยเหตุที่เคยนอนด้วยกัน แต่ตอนนี้มีสามจุดที่ชูเซี่ยไม่เข้าใจก็คือ หนึ่ง.เธอจะข้าวภพเข้าร่างกายของหลิวหยิงหลงได้ยังไง สอง.หลิวหยิงหลงเสียชีวิตด้วยเหตุผลอะไร สาม.สาเหตุที่ฉ่ายเวินถูกใครผลักตกลงไปในทะเลสาบ และเป็นใครที่คิดจะใส่ร้ายเธอ เธอจำได้ว่าหลังจากล้มลงบนพื้น เธอเหมือนได้ยินเสียงหนึ่งพูดว่าจะให้เธอเกิดใหม่ งั้นก็แสดงว่ามีพลังหนึ่งส่งเธอมาที่นี่ และเสียงนั้นยังพูดว่าจะมอบอะไรสักอย่างให้กับเธอ แต่เธอยังไงก็คิดไม่ออก ชูเซี่ยใช้เวลาหนึ่งคืนถึงจะปรับให้ตัวเองยอมรับเรื่องข้ามภพได้ แต่ชาติที่แล้วเธอเป็นคนดี ไม่เคยทำเรื่องไม่ดี ชาตินี้ก็ไม่ยอมมีอาชญากรรมในการผลักผู้อื่นตกลงไปในทะเลสาบ แล้วความทรงจำของหลิวหยิงหลงบอกกับเธอชัดเจนว่า เธอไม่เคยผลักฉ่ายเวินลงไปในน้ำ ทั้งนี้ไม่ว่าจะเป็นการใส่ร้ายหรือเข้าใจผิด เธอต้องไปตรวจสอบความจริงให้ชัดเจน ฉนั้น เช้ารุ่งขึ้น ซึ่งเป็นวันที่งานแต่งงานของหลิวมี่เหอ เธอให้เสี่ยวจี๋แอบพาไปเยี่ยมฉ่ายเวินที่อยู่ในอาการโคม่า แต่เพิ่งก้าวเข้าไปในเรือนยีลาน ก็มองเห็นหลี่เฉินเย่นเดินออกมา เธอรู้ดีว่าตอนนี้ม่ควรขัดแย้งกับหลี่เฉินเย่น อีกทั้งหลี่เฉินเย่น ยังเกลียดเธอเข้ากระดูกดำด้วย เขาก็ไม่อยากเจอหน้าเธอแน่ๆ ทั้งนี้ เธอจึงถอยหลังสองก้าว ซ่อนอยู่หลังต้นมะเดื่อ “ออกมา” เสียงของเขาเย็นราวกับน้ำแข็ง ราวกับดวงตาสีเหลืองอำพันที่เย็นชาของเขา คราวนี้เธอดูถูกหลี่เฉินเย่นไปแล้ว ตอนที่เธอเดินเข้ามา เขาก็เห็นเธอไปแล้ว และยังเห็นเธอแอบซ่อนเร้นหลังต้นไม้ เขาเลยคิดว่าเธอน่าจะมีแผนลับอะไรอยู่ จะยอมให้เธอแอบซ่อนต่อได้ไง ชูเซี่ยเดินออกมา ยืนอยู่ตรงหน้าเขา แน่นอน เธอก็ไม่พูดคำที่แก้ตัวว่าเธอไม่เคยทำร้ายฉ่ายเวิน เพราะว่าถ้าหลี่เฉินเย่นเชื่อคำพูดเหล่านี้ ผลของหลิวหยิงหลงจะไม่อนาถขนาดนี้ “ท่านอ๋อง”เธอไหว้กับหลี่เฉินเย่น โดยทำตามมรรยาท “ทีหลังอย่าให้ข้ารู้ว่าเจ้ามาเรือนยีลานอีก ไม่อย่างนั้นข้าจะตีขาสองข้างของเจ้าจนหัก”เขาพูดอย่างดุร้าย หลี่เฉินเย่นสวมชุดนกอินทรีสีขาวปักด้วยผ้าไหมสีเงิน ตำแหน่งผ้าพันแขนหันขึ้นเล็กน้อย เย็บปักด้วยใบไผ่สีไซแอ็น เข็มขัดทองคำรอบเอว ยืนอย่างภาคภูมิใจ แสงแดดยามเช้าข้ามใบไม้ส่องมาบนใบหน้าของเขา เหมือนผงทองลงบนใบหน้า ผู้ชายที่งดงามอย่างนี้ ไม่น่าแปลกใจเลยว่าพี่น้องทั้งสองถึงหลงรักเขาพร้อมกัน แต่เพียงทรรศนะที่เขามีต่อเธอ…… ชูเซี่ยกัดฟันและพูดว่า“ข้าขอคุยกับท่านอ๋องหน่อย” หลี่เฉินเย่นมองดูผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้า หน้าตาสุดสวย แต่เสียดายที่ใจร้ายเกินไป เวลาหนึ่งปี เขาเบื่อกับการโวยวายและร้องไห้ของเธอแล้ว ทุกวันมีแต่บอกความรักและการถูกใส่ร้ายกับเขา นอกจากนั้นไม่มีสิ่งอื่น และวันนั้น มี่เหอกับบ่าวต่างก็บอกว่าเห็นเธอผลักฉ่ายเวินลงไปในทะเลสาบ ถึงแม้บ่าวจะใส่ร้ายนาง แต่มี่เหอเป็นน้องสาวแท้ๆของนาง จะไปใส่ร้ายนางได้ยังไง ความเกลียดถึงจุดสูงสุด จึงไม่อยากคุยกับนางด้วย ในกรณีที่ชูเซี่ยจะออกเสียงพูดกับเขา เขาพูดขึ้นอย่างเย็นชาว่า“ข้าไม่มีอะไรจะคุยกับเจ้า” พูดจบ เขาก็เดินไป ชูเซี่ยรีบหันตัวมองเขา กลับแสงเย็นฉับพลันผ่านแสงแดดยามเช้า เธอจึงรีบตะโกนว่า “ระวัง” เพิ่งพูดจบ เงาสองคนก็ลงมาจากฟ้า ทั้งสองต่างจับดาบยาว แทงมาทางหลี่เฉินเย่น หลี่เฉินเย่นรีบตั้งตัวและหลบไปด้านข้าง ปลานดาบยาวแทงผ่านรอบเอวของเขาไป ช่างอันตรายมาก องครักษ์ที่อยู่ด้านหลังเข้าใช้เบาตัวแล้วเข้าไปต่อสู้กัน ขณะนี้องครักษ์คนหนึ่งกลับยกดาบแทงไปทางด้านหลังหลี่เฉินเย่น ด้วยใบหน้าบูดบึ้ง ชูเซี่ยไม่ทันคิดก็วิ่งไปกอดองครักษ์คนนั้นและกัดหลังเขา องครักษ์คนนั้นยกมือขึ้นและแทงเข้าเอวของเธอ เธอเจ็บจนหายใจเกือบไม่ออก และตะโกนว่า“รีบหนีไป” หลี่เฉินเย่นหันหลังกลับ มองด้วยใบหน้าแปลกๆ ส่วนองครักษ์คนนั้นไม่มีกำกัดของชูเซี่ยแล้ว จึงรีบถือดาบแทงไปหาหลี่เฉินเย่นอีก หลี่เฉินเย่นยิ้มอย่างเย็นชาและเบาตัวขึ้น ดาบยาวในมือของเขากระจายแสงเย็นเฉียบออกมา ได้ยินเสียง“ซิ่ว” ดาบแทงเข้าท้องขององครักษ์คนนั้นแล้ว เลือดขององครักษ์คนนั้นสาดบนใบหน้าและเสื้อผ้าชูเซี่ย เสี่ยวจี๋รีบวิ่งเข้าตัวเธอ ตะโกนด้วยเสียงสยองขวัญว่า“ท่านหญิง”