ตอนที่5 พระชายาในหัวใจของเขา

ต๭นที่5พระชายาในหัวใจของเขา นี่ทำให้เสี่ยวจี๋กับแม่นมตกใจมากรีบเรียกสาวใช้มาช่วยพยุงชูเซี่ยขึ้นบนเตียงนอนสาวใช้ที่รู้เรื่องรีบไปเชิญหมอที่นอกตำหนักเพราะทราบว่าหมอหลวงกำลังช่วยรักษาแผลให้กับท่านอ๋องและองครักษ์อยู่ หมอเทพจูเก๋อไม่กล้าแตะต้องและตรวจเช็คร่างกายชูเซี่ยเมื่อได้ยินว่าชูเซี่ยเคยมีอาการหวาดกลัวเลือดจึงออกยาสงบจิตใจให้เท่านั้น แต่ชูเซี่ยกินยาไปสองสามวันแล้วยังรู้สึกมึนหัวตื่นมาไม่ได้และปวดเอวมากยิ่งขึ้น ภายในสามวันที่เธอไม่ฟื้นเธอได้ยินเสียงที่ขึงขังดังก้องอยู่ในหูของเธออีกครั้ง “ชูเซี่ยถึงเวลาตื่นแล้ว” เธอลืมตาขึ้นอย่างกะทันหันและลุกขึ้นนั่งบนเตียงมือกดเอวตอนนี้เหลือเพียงความเจ็บปวดเล็กน้อย เสียงพูดนั้นของใครกันทันใดนั้นเธอนึกถึงเสียงที่ได้ยินในวันที่โดนแทงเสียงนั้นบอกว่าจะให้โอกาสให้เธอเกิดใหม่อีกครั้งพร้อมมอบบางสิ่งบางอย่างให้ด้วยเป็นคนนั้นเอง เสี่ยวจี๋เฝ้าอยู่ข้างๆเตียงนอนของเธอตลอดเมื่อเห็นเธอตื่นมาก็พูดอย่างร่าเริงว่า“ท่านหญิงตื่นขึ้นแล้วหรือยังเจ็บตรงไหนหรือไม่หิวน้ำหรือไม่หม่อมฉันไปเอาน้ำมาให้เจ้าค่ะ”พูดจบก็หันตัวไปที่โต๊ะเอาน้ำอุ่นแก้วหนึ่งมาให้เธอและบอกว่า“ท่านหญิงดื่มช้าๆเจ้าค่ะ” เธอดื่มน้ำเสร็จแล้วเงยหน้าขึ้นเห็นเสี่ยวจี๋จ้องมองเธอด้วยสีหน้าทั้งดีใจทั้งเศร้าโศกน้ำตาคลอและพูดว่า“ท่านหญิงท่านสลบไปไม่ฟื้นมาสามวันแล้วเสี่ยวจี๋กลัวมาก” ชูเซี่ยยิ้มและบอกว่า“ข้าไม่เป็นไร”จากนั้นเอาผ้าห่มออกลุกจากเตียงนอนทีแรกเธอคิดว่าขาสองข้างน่าจะเหนื่อยไร้เรี่ยวแรงแต่เมื่อเธอยกขาขึ้นเล็กน้อยกลับรู้สึกว่าทั้งร่างกายเต็มไปด้วยพลังทำท่าทางต่างๆก็เบาง่ายจนทำให้เธอแปลกใจเธอนั่งอยู่ขอบเตียงเสี่ยวจี๋ก้มตัวลงเพื่อช่วยเธอสวมรองเท้าเธอรีบบอกว่า“ไม่ต้องข้าทำเองได้” เสี่ยวจี๋เงยหน้าขึ้นมองดูเธออย่างประหลาดใจว่า“ท่านหญิงไม่พอใจกับการดูแลของหม่อมฉันหรือเจ้าค่ะ” ชูเซี่ยก้มตัวลงสวมรองเท้าเรียบร้อยลุกขึ้นเดินไปเดินมาสองสามก้าว ความไม่สบายตัวล้วนหายไปหมดเธอหันมายิ้มว่า“เสี่ยวจี๋ข้าจะไม่พอใจกับเจ้าได้อย่างไรกันข้าแค่นอนไปหลายวันเมื่อยมากอยากจะลุกขึ้นมาออกกำลังกายหน่อย” เธอนั่งบนเก้าอี้นึกถึงองครักษ์คนนั้นขึ้นมาไม่ทราบว่าตอนนี้เขาเป็นไงบ้างแล้วแม้ว่าจะรอดชีวิตมาได้แต่ก็ได้รับบาดแผลสาหัสมากเธออดถอนหายใจเล็กน้อยไม่ได้ เสี่ยวจี๋ได้ยินเสียงถอนหายใจของนางก็รู้สึกกังวลและบอกว่า“ตอนนี้แม่หญิงมี่เหอก็ได้แต่งงานกับท่านอ๋องแล้วแต่ท่านหญิงกับแม่หญิงมี่เหอเข้ากันไม่ได้มาตั้งแต่เด็กตอนนี้เธอเป็นคนรักของท่านอ๋องหม่อมฉันกลัวว่าชีวิตวันข้างหน้าของท่านหญิงจะอึดอัดมากขึ้น” ชูเซี่ยยังไม่ได้พูดอะไรก็เห็นแม่นมเดินเข้ามาด้วยความดีใจเมื่อเห็นเธอนั่งบนเก้าอี้นางพูดด้วยความเบาใจ“ท่านหญิงตื่นมาแล้วดีมากเลยเจ้าค่ะ” ชูเซี่ยเงยหน้าขึ้นวันนี้แม่นมใส่ชุดสีเทาเข้มใบหน้าดูนุ่มนวลและเมตตาแสดงว่าเป็นคนที่เอ็นดูนางจริงๆนางยิ้มและตอบว่า“ใช่ตื่นมาแล้ว” แม่นมก้าวไปข้างหน้าว่า“ท่านหญิงพระชายารองมาแล้วเจ้าค่ะ” ชูเซี่ยยังไม่ทันตั้งสติ“พระชายารอง?” “คือแม่หญิงมี่เหอเจ้าค่ะ”เสี่ยวจี๋เตือนและตอบว่า“ท่านหญิงเป็นพี่สาวแท้ๆของนางและเป็นพระชายาเอกด้วยฐานะสูงกว่าท่านไม่ต้องกลัวเจ้าค่ะถ้าหากนางกล้ารังแกท่านหญิงพวกข้าก็ฟ้องกับฮองเฮาเจ้าค่ะ” ชูเซี่ยรู้อยู่ในใจจึงบอกกับแม่นมว่า“งั้นให้นางเข้ามาเถิด” แม่นมตอบรับและออกไปไม่นานก็เห็นแม่นมพาผู้หญิงที่ใส่ชุดหรูหราพร้อมกับสาวใช้หลายคนตามอยู่ข้างหลังเข้ามา มีสาวใช้คนนึงถือถาดรองถ้วยยาที่ยังร้อนอยู่ไว้หนึ่งถ้วย ผู้หญิงที่ใส่ชุดหรูหรามาถึงข้างๆชูเซี่ยไหว้กับเธอและบอกว่า“ท่านพี่” ชูเซี่ยจ้องมองเธอแม้ว่ามี่เหอก้มหัวอยู่แต่ใบหน้ากลับเงยขึ้นเล็กน้อยถึงแม้ใบหน้าแสดงออกความเจียมตัวแต่ความภูมิใจในใจก็ซ่อนไว้ไม่อยู่นางผิวขาวเหมือนหิมะใบหน้าสวยงามแต่เครื่องเพชรพลอยเต็มบนหัวทำให้เธอดูประหลาดไปนิดและแต่งชุดผ้าซาตินสีแดงเสื้อผ้าปักดอกโบตั๋นด้วยดิ้นทองซึ่งมีความละเอียดประณีตมาก “ไม่ทราบว่าท่านพี่ถือหรือไม่เรื่องที่น้องสวมชุดพระชายาเอกของท่านพี่ที่จริงน้องก็บอกกับท่านอ๋องแล้วว่านี่ไม่เหมาะกับฐานะทำอย่างนี้ไม่ได้แต่ท่านอ๋องยืนยันให้น้องสวมชุดนี้ท่านอ๋องบอกว่าในใจท่านน้องสมเป็นพระชายาเอกของท่านเท่านั้น”มี่เหอเห็นชูเซี่ยจ้องดูแต่ชุดของเธอจึงคิดว่าเธอน่าจะไม่พอใจเรื่องนี้จึงอธิบายแต่คำพูดเหล่านั้นเป็นการยั่วยุทั้งหมด แม่นมกับเสี่ยวจี๋เปลี่ยนสีหน้าทันทีเมื่อได้ยินคำพูดนั้นเสียดายที่นางเป็นท่านหญิงพวกเธอเป็นคนใช้เท่านั้นแม้ว่าจะไม่พอใจอยู่มากแต่ก็พูดอะไรไม่ได้ ชูเซี่ยยิ้มและตอบว่า“พี่แค่สนใจการเย็บปักชุดนี้เท่านั้นฝีมือช่างยอดเยี่ยมจริงๆไม่ทราบว่าเป็นวิธีเย็บปักถักร้อยสองด้านหรือไม่พี่ขอดูหน่อย”พูดจบก็ก้าวไปเปิดแขนเสื้อของนางเห็นว่ามีลวดลายที่สวยงามอยู่ข้างในจึงยกย่องว่า“พระเจ้าฝีมือเยี่ยมสุดๆเลย”