已经是第一章了
ตอนที่6 จงใจใส่ร้าย
ตนที่6จงใจใส่ร้าย
มี่เหอคิดว่านางแกล้งทำเป็นใจเย็นๆเพราะก่อนหน้านี้ในจวนจิ้งโก๋วพี่สาวคนนี้โด่งดังด้านความเอาแต่ใจจองหองคาดไม่ถึงเลยว่าหลังเข้ามาในตำหนักอ๋องแล้วได้เรียนรู้ความอดทนไปเธอยิ้มและแอบดึงแขนเสื้อกลับพูดว่า“พี่สาวสนใจกับเรื่องการเย็บปักตั้งแต่เมื่อไหร่”
ชูเซี่ยหันหน้าไปด้านข้างใคร่ครวญแล้วพูดว่า“ไม่ใช่สนใจกับเย็บปักถักร้อยข้าแค่สนใจกับวิธีการเย็บเข็ม”สำหรับศัลยแพทย์ที่มีชื่อเสียงสิ่งที่น่าภาคภูมิใจที่สุดคือทำการผ่าตัดที่สมบูรณ์แบบซึ่งรวมถึงขั้นตอนสุดท้ายการเย็บเข็ม
มี่เหอยิ้มเบาๆแล้วไปนั่งตรงข้ามชูเซี่ยวิเคราะห์ดูชูเซี่ยและพูดว่า“ตั้งแต่ท่านพี่แต่งเข้าตำหนักอ๋องก็ไม่เคยกลับบ้านสักทีและป่วยพอดีในวันที่น้องแต่งเข้ามาจึงไม่ได้ดื่มน้ำชาของน้องความจริงในใจน้องหวาดระแวงอยู่เสมอแม้ว่าท่านอ๋องบอกว่าไม่จำเป็นเพราะว่าพี่สาวอยู่ตำแหน่งพระชายาเอกแต่ไม่มีอำนาจจริงทุกคนที่อยู่ในตำหนักนี้รู้แค่พระชายาหราวคนเดียวก็พอแต่ไม่ว่าจะเป็นอย่างไรน้องก็ต้องส่งน้ำชามาให้ท่านพี่แต่พอดีท่านพี่ไม่สบายน้องจึงต้มยามาแทนชาขอให้ท่านพี่หายดีไวๆ”พูดจบก็สั่งให้สาวใช้ส่งยามาวางบนโต๊ะและพูดเพิ่มเติมว่า“ลืมบอกท่านพี่เรื่องหนึ่งคือท่านอ๋องช่วยตั้งชื่อหราวมาให้น้องไม่ทราบว่าท่านพี่รู้สึกไพเราะดีหรือไม่”
ชูเซี่ยมองดูถ้วยยาที่อยู่บนโต๊ะยานั้นยังมีไอร้อนขึ้นมากลิ่นดอกคำฝอยทิเบตกระจายทั่วห้องยานี้มีผลในการส่งเสริมการไหลเวียนของเลือดและขจัดภาวะปวดท้องประจำเดือนแต่ไม่เหมาะสำหรับผู้ที่เพิ่งหายจากอาการป่วยหลังจากนอนป่วยมานานความเจ็บป่วยนั้นยังอยู่ในร่างกายดื่มได้แต่ซุปอุ่นๆเท่านั้นส่วนดอกคำฝอยทิเบตนั้นเป็นธาตุเย็นและไม่เหมาะที่จะให้ผู้หญิงกินอย่างมากโดยเฉพาะผู้หญิงที่ไม่เคยคลอดลูกมาก่อนแต่ถ้าไม่ใช่เพื่อการรักษาโรคเธอไม่เห็นด้วยกับผู้หญิงที่ดื่มดอกคำฝอยทิเบต
ความทรงจำในสมองบอกกับเธอว่าร่างกายหลิวหยิงหลงไม่แข็งแรงตั้งแต่เด็กๆป่วยตลอดทั้งปีถ้าดื่มยานี้ต้องตายแน่
“งั้นวางไว้ที่นี่ก่อนเดี๋ยวข้าค่อยดื่ม”ชูเซี่ยตั้งใจไม่ตอบคำถามสุดท้ายของนางและพูดอย่างใจเย็นตอนนี้เธอรู้แล้วว่ามี่เหอเป็นพันธมิตรหรือศัตรูแล้วแต่เรื่องของตัวเองเธอก็ยังไม่รู้ชัดเจนเวลานี้จึงไม่ควรไปมีปัญหากับนางอีกอดทนไปก่อนจะเป็นอะไรได้
“หากยาเย็นแล้วมันจะไม่สามารถออกฤทธิ์ได้ดีท่านพี่รีบดื่มยาเถิด”มี่เหอตอบช้าๆแม้จะเป็นการเสนอให้เธอดื่มยาใบหน้าไม่มีความกังวลราวกับว่าชูเซี่ยจะดื่มหรือไม่นางก็ไม่สนใจ
ชูเซี่ยตอบรับไปเงยหน้ามองไปยังแสงแดดนอกหน้าต่างเธอไม่รู้ว่าตอนนี้เป็นเดือนไหนได้แค่เดาว่าน่าจะหลังวันไหว้พระจันทร์เป็นฤดูที่เย็นสบายเธอหันถามมี่เหอว่า“ยาที่น้องส่งมาวันนี้เป็นยาอะไรหรือเหมาะกับการรักษาอาการข้าหรือไม่”
มี่เหอยิ้มเล็กน้อยและตอบว่า“คำถามท่านพี่ช่างน่าขันจริงๆหรือท่านพี่คิดว่าน้องจะใส่ยาพิษฆ่าพี่ตนเองหรือนี่เป็นยาชูกำลังท่านพี่เพิ่งหายป่วยยังไงก็ต้องกินยาชูกำลังเพื่อให้ร่างกายแข็งแรงขึ้น”
ชูเซี่ย‘โอ้’ไปคำเดียวแล้วพูดว่า“งั้นขอบใจน้องนะ”เธอลุกขึ้นจากเก้าอี้อยากออกไปเดินเล่นข้างนอกจึงหันมาพูดกับมี่เหออย่างเย็นชา“ในเมื่อเป็นยาชูกำลังงั้นน้องก็ดื่มเลย”
มี่เหอตกใจสีหน้าเปลี่ยนไปไม่น่าดูกะทันหันน้ำเสียงก็แหลมขึ้น“ท่านพี่ทำอย่างนี้หมายความว่ายังไงหรือคิดว่าน้องจะใส่ยาพิษฆ่าท่านพี่จริงหรือ”
ชูเซี่ยตะลึงไปเล็กน้อยไม่เข้าใจว่านางโกรธทำไมมองมี่เหอและพูดว่า“พี่ไม่ได้คิดอะไรน้องบอกว่านี่เป็นยาชูกำลังงั้นแสดงว่าดื่มแล้วร่างกายจะแข็งแรงขึ้นแล้วจะเป็นยาพิษฆ่าคนได้อย่างไรกันอีกทั้งน้องบอกแล้วว่าพี่ร่างกายอ่อนแอจึงส่งยามาให้แต่พี่คิดว่าช่วงนี้น้องต้องดูแลท่านอ๋องก็สมควรที่จะดื่มยานี้มากกว่าพี่จึงให้น้องดื่มน้องต้องขอบใจพี่ที่เห็นใจน้องไม่ใช่มาสงสัยพี่อย่างไม่มีสาเหตุ”
มี่เหอเงยหน้าจ้องชูเซี่ยด้วยสายตาเย็นชาอย่างไม่ละสายตาจู่ๆก็ยิ้มขึ้นมา“ท่านพี่ยังคิดว่าที่นี่เป็นที่บ้านหรือแม้ว่าตอนนี้ท่านพี่เป็นพระชายาเอกแต่ก็ควรทราบว่าพี่จะเป็นหรือจะตายขึ้นอยู่กับน้องทั้งนี้ยาชามนี้พี่ดื่มแล้วเรื่องนี้ก็จบแต่ถ้าไม่ดื่มก็อย่าโทษว่าน้องโหดร้าย”
พอนางพูดจบแม่นมกับเสี่ยวจี๋รีบก้าวไปข้างหน้าแม่นมพูดด้วยเสียงโกรธว่า“พระชายารองพูดแบบนี้ไม่กลัวจะเข้าหูของฮองเฮาหรือเจ้าค่ะ”
มี่เหอดวงตาเป็นประกายเหลือบมองแม่นมแล้วก็ยิ้มให้ชูเซี่ยพูดว่า“ท่านพี่สนิทชิดเชื้อกับฮองเฮายังไม่ทราบหรือว่าฮองเฮาออกไปทำบุญที่วัดหู้โก๋วสิ้นปีถึงจะกลับหรือ”
เสี่ยวจี๋และแม่นมหน้าซีดเผือดทันทีเธอสองคนรู้เรื่องนี้มาตั้งแต่แรกเพราะฮองเฮาออกพระราชวังไปแล้วท่านอ๋องถึงมีโอกาสแต่งงานกับท่านหญิงมี่เหอถึงตอนนั้นฮองเฮากลับมาก็เปลี่ยนอะไรไม่ได้แล้ว
ชูเซี่ยมองมี่เหอถอนหายใจเบาๆ“ที่น้องพูดหมายความว่าน้องต้องการให้พี่ดื่มยาชามนี้ใช่หรือไม่”
มี่เหอสีหน้าไม่เปลี่ยนแค่ลืมตาขึ้นและพูดว่า“ท่านพี่เป็นพระชายาเอกและยังรู้ตัวดีด้วยยาชามนี้ดื่มหรือไม่พี่รู้อยู่แก่ใจไม่ต้องถามถึงน้อง”
ชูเซี่ยยกยาชามนั้นขึ้นมายิ้มอย่างโล่งใจแล้วปล่อยมือชามนั้นก็กระแทกลงบนพื้นแตกลายเป็นหลายชิ้นยาหกเลอะรอบๆกระเด็นโดนรองเท้าของชูเซี่ยไปนิดหน่อย
已经是最新一章了
加载中
