ตอนที่11 เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง

ต๭นที่11เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง เมื่อเดินออกไปถึงหน้าประตูตำหนักชูเซี่ยถึงทราบว่ามีมี่เหอเข้าพระราชวังไปด้วยกันวันนี้นางใส่กระโปรงจีบไหมสีม่วงอ่อนทำให้ผิวดูขาวยิ่งขึ้นปิ่นทองฝังด้วยหยกหนึ่งก้านเสียบเข้ามวยผมมวยผมอีกด้านหนึ่งมีพูลูกปัดทองห้อยลงมาดูหรูหราสง่างามมากผมที่หน้าผากมีเครื่องประดับทองคำติดอยู่อย่างละเอียดเมื่อเทียบกับการแต่งทรงผมของมี่เหอชูเซี่ยรู้สึกตนเองน่าสังเวชมากที่จริงชูเซี่ยมีเครื่องประดับเยอะอยู่แต่นางรู้สึกพวกนั้นดูแปลกเกินไปดังนั้นวันนี้นางเลยยืนยันใส่แค่ปิ่นหยกเขียวก้านเดียวโดยไม่สนใจความไม่ยินยอมของแม่นมกับเสี่ยวจู๋แต่แม่นมรู้สึกว่าการแต่งทรงผมนี้ดูเรียบง่ายเกินไปจึงเพิ่มปิ่นทองหงส์ให้อีกหนึ่งก้านแต่ไม่ว่ายังไงชูเซี่ยก็ดูสังเวชกว่ามี่เหอ ทั้งสามคนนั่งในรถม้าคันเดียวไม่มีใครพูดสักคำใบหน้ามี่เหอเต็มไปด้วยความเครียดเพราะแต่ก่อนนางทำตัวเป็นอ่อนโยนและนอบน้อมต่อหน้าหลี่เฉินเย่นมาตลอดโดยเฉพาะวันนี้วันแรกที่นางเข้าเฝ้าไทเฮานางยิ่งตึงเครียดมากถ้าไทเฮาชอบนางงั้นนางจะมีสิทธิ์พอที่จะแข่งกับพระชายาเอกเพียงแค่ในนามผู้นี้ หลี่เฉินเย่นเห็นมี่เหอใบหน้าเครียดๆจึงจับมือนางและพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน“ท่านย่าเป็นคนเมตตาเจ้าเป็นคนรอบคอบและมีมารยาทแถมหน้าตาสวยงามเช่นนี้ท่านต้องชอบเจ้าเป็นอย่างยิ่ง” มี่เหอตอบด้วยรอยยิ้มที่นุ่มนวลและพูดอย่างอายเขิน“ข้าไม่ได้ดีอย่างที่ท่านอ๋องพูดหรอกเพคะ” “ผู้หญิงที่ข้ารักต้องเป็นคนที่ดีที่สุดในโลกนี้”หลี่เฉินเย่นพูดไปพร้อมเหลือบมองไปยังชูเซี่ย หลังจากชูเซี่ยข้ามภพมาถึงสมัยนี้ยังไม่เคยออกจากตำหนักเลยตอนนี้รถม้าวิ่งอยู่ที่ถนนหินควอร์ตเสียงกีบม้าดังตรอกๆอยู่เรื่อยข้างนอกรถม้าเป็นเสียงผู้คนของยุคนี้สำหรับนางทุกสิ่งทุกอย่างที่มองเห็นในเวลานี้ล้วนเต็มไปด้วยความเนืองแน่นและความสมจริงเหมือนในประวัติศาตร์นางเปิดผ้าม่านด้างข้างขึ้นดูทุกสิ่งทุกอย่างที่อยู่ภายนอกรถม้าอย่างตื่นตาตื่นใจในเมืองหลวงนี้การค้าขายเจริญรุ่งเรืองผู้คนอาศัยและทำงานอย่างสงบสุขสองข้างของถนนที่รถม้าวิ่งผ่านมีร้านค้าตั้งขึ้นมากมายเสียงผู้คนโวยวายไม่หยุดดูมีชีวิตชีวามากดูละลานตาฟังเสียงโวยวายนั้นรู้สึกตื่นเต้นจะสนใจการสนทนาระหว่างหลี่เฉินเย่นกับมี่เหอได้อย่างไรกันหลี่เฉินเย่นเห็นนางทำตัวเหมือนไม่สนใจแอบพูดเหยียดหยามในใจ ‘ดีข้าจะรอดูว่าเจ้าแกล้งทำได้ถึงเมื่อไหร่’ ที่จริงชูเซี่ยไม่ได้แกล้งทำออกมาเมื่อรถไปถึงประตูทิศตะวันออกของพระราชวัง นางถึงปิดม่านลงอย่างไม่พอใจแต่ในใจยังคงรู้สึกตื่นเต้นอยู่นางทราบว่าราชวงศ์นี้ไม่ได้บันทึกไว้ในประวัติศาสตร์แต่สิ่งที่ไม่ได้บันทึกไม่ได้หมายความว่ามันไม่ได้มีอยู่ตอนนี้นางอาศัยอยู่ที่นี่จริงๆและได้เห็นผู้คนสังคมและการใช้ชีวิตในยุคนี้กับตาเองจริงๆทำให้นางอดไม่ได้ที่จะรู้สึกภาคภูมิใจมากนางไม่ใช่คนพิการอวัยวะมีครบสมบูรณ์และนางเชื่อว่าตนเองสามารถอยู่ต่อไปได้ดีในยุคนี้ ด้วยอารมณ์เช่นนี้นางเผยรอยยิ้มที่มั่นใจออกมาหลี่เฉินเย่นได้สังเกตรอยยิ้มของนางในใจอดรู้สึกประหลาดใจขึ้นมาไม่ได้ตั้งแต่คืนนั้นแล้วนางเหมือนเปลี่ยนเป็นอีกคนหนึ่งแต่พอจ้องมองอย่างละเอียดแล้วหน้าตาของนางก็ยังไม่ได้เปลี่ยนก็ยังเป็นจมูกหูปากนั้นเหมือนเดิมสายตาของเขามองไปที่ดวงตาของนางเขาตกตะลึงขึ้นมาทันทีใช่หน้าตานางไม่ได้เปลี่ยนที่เปลี่ยนไปคือสายตาสีหน้าอารมณ์ของนาง นึกถึงครึ่งเดือนที่ผ่านมานางไม่จงใจก่อเรื่องเหมือนเมื่อก่อนและไม่ได้ใช้ข้ออ้างส่งถ้วยยามาหาเขาที่เรือนเฟยหลีงเหมือนเมื่อก่อนตอนนั้นเขายังคิดว่าอาจจะเป็นเพราะท่านแม่ออกจากพระราชวังไปทำบุญนางไม่มีที่พึ่งถึงจะเจียมตัวขึ้นมา แต่ตอนนี้เห็นสภาพนางใจเย็นจิตสงบแบบนี้ไม่ใช่เป็นแบบที่แกล้งทำออกมาและคิดย้อนกลับไปถึงวันที่นางทิ้งถ้วยยาและตบหน้าสาวใช้กับมี่เหออย่างมีเหตุมีผลไม่ได้โกรธและไม่ได้กระตุ้นราวกับว่านั่นแค่เป็นเรื่องเล็กน้อยสำหรับเรื่องนั้นเขารู้อยู่แก่ใจว่านางถูกใส่ร้ายถ้าตามนิสัยเมื่อก่อนของนางถ้าเกิดเรื่องแบบนี้อาจจับมีดไปสู้กับคนนั้นแล้วจะใจเย็นเป็นแบบนั้นได้ยังไงกันนางรู้วิธีที่ไม่ทำร้ายตัวเองแต่กลับให้ฝ่ายตรงข้ามเผยความผิดออกมา เขาอดนึกถึงฉากที่นางช่วยรักษาบาดแผลให้ตนเองไม่ได้ถ้าไม่ได้ประสบด้วยตัวเองเขาอาจจะรู้สึกว่านั่นเป็นแค่ภาพลวงตา สิ่งที่สำคัญที่สุดคือสายตาที่นางมองเขาไม่มีความรักที่คลั่งไคล้เหมือนเมื่อก่อนตอนนางมองเขาแววตานิ่งสงบเหมือนน้ำเปล่าไม่มีอารมณ์แสดงว่าในใจนางไม่ได้รักเขาอีกแล้ว เขาไม่รู้สึกเสียใจแค่มีข้อสงสัยอยู่เท่านั้นในระหว่างที่คิดรถม้าจอดที่หน้าประตูตำหนักโซ่วอันแล้ว คนขับรถม้าเปิดม่านขึ้นและยกหินสำหรับใช้ลงรถมาวางเรียบร้อยจึงพูดว่า“ท่านอ๋องพระชายาเอกพระชายารองหราวเชิญลงมาขอรับ” หลี่เฉินเย่นลงมาก่อนแล้วหันกลับไปประคองมี่เหอลงรถม้าอย่างระมัดระวัง“ระวังหน่อย” มี่เหอพูดอย่างอายเขิน“ขอบคุณท่านอ๋องเพคะท่านอ๋องไปช่วยท่านพี่เถอะ”พูดจบนางก็ถอยไปด้านข้างอย่างมีมารยาท แต่ชูเซี่ยกลับกระโดดลงจากรถม้าไปแล้วท่าทางราบรื่นตั้งแต่นางข้ามภพเข้ามาในร่างกายนี้ท่าทียืดหยุ่นกว่าเดิมตั้งเยอะทีแรกนางคิดว่าคงเป็นเพราะหลิวหยิงหลงอายุน้อยท่าทางเลยยืดหยุ่นแต่มีครั้งหนึ่งนางบังเอิญเตะหินในสวนหินนั้นกลับทะลุผ่านกำแพงไปแล้วนางถึงรู้ว่าต้องมีเรื่องบางอย่างที่นางไม่รู้เกิดขึ้นกับเจ้าของร่างเดิมแน่