已经是第一章了
ตอนที่12 จับมือกัน
ตนที่12จับมือกัน
จากมุมมองทางการแพทย์คงจะเป็นพันธุ์เกิดแปรผันระหว่างการย้อนยุคก็คล้ายๆกับแบทแมนหรือสไปเดอร์แมนมีพลังพิเศษบางอย่างแต่จนถึงตอนนี้นางยังไม่ทราบว่าตนเองมีพลังพิเศษเป็นอย่างไรนอกจากมีแรงเพิ่มและร่างกายยืดยุ่น
“คนหยาบก็คือคนหยาบ”เมื่อมี่เหอเดินผ่านข้างๆนางก็พูดเบาๆว่า“ผู้หญิงอย่างเจ้าไม่มีวันได้รับความรักจากท่านอ๋องหรอก”
ชูเซี่ยยิ้มเบาๆแต่ไม่พูดอะไรมองดูกิ่งทองใบหยกคู่นี้เดินผ่านหน้านางไปนางรู้สึกว่าสองคนนี้ช่างเหมาะสมกันจริงๆผู้ชายโหดเหี้ยมเอาแต่ใจผู้หญิงใจร้ายและหลอกลวงคู่ควรกันจริงๆ
ทั้งสามคนเดินนำพวกคนใช้เข้าไปในตำหนักโซ่วอันกำแพงสีแดงที่เหมือนตัวมังกรแยกตำหนักต่างๆออกชายคาของหลังคากระเบื้องเคลือบสีทองเอียงขึ้นยืนดูจากตำหนักโซ่วอันเห็นแต่หลังคากระเบื้องสีทองเชื่อมต่อกันหรูหราสง่างามเหมือนตำหนักฟ้า
แต่ไม่รู้ทำไมหลังเข้าพระราชวังในใจของชูเซี่ยก็มีความรู้สึกที่แปลกๆอยู่ความรู้สึกเช่นเดียวกับตอนที่นางไปเที่ยวพระราชวังปักกิ่งทั้งเคร่งขรึมทั้งหนักหน่วงอาจจะเป็นเพราะว่าดูนวนิยายและละครโทรทัศน์ที่เกี่ยวกับการต่อสู้และฮาเร็มมากเกินไปจึงรู้สึกว่าภายใต้แผ่นกระเบื้องสีทองกำแพงวังสีแดงนี้เต็มไปด้วยเลือดและน้ำตาของผู้หญิงจำนวนมากชีวิตที่มีสีสันเมื่อเข้าไปในพระราชวังนี้แล้วแม้จะดูภายนอกสง่างามและมีฐานะดีแต่พวกนางต่างก็เป็นผู้หญิงที่น่าสงสารที่สุดในโลกนี้
แม้อยากจะพบเจอกับครอบครัวก็ต้องรอคำสั่งของฮ่องเต้
หลังจากเดินเข้าตำหนักโซ่วอันแล้วก็เป็นลานที่ปลูกด้วยดอกโบตั๋นและดอกพระจันทร์รากต้นดอกพระจันทร์เลื้อยตามกำแพงออกดอกสีสันสดใสดูสวยยิ่งนัก
ดอกโบตั๋นปลูกไว้ที่มุมขวาของลานเป็นจำนวนมากดอกโบตั๋นที่งดงามเป็นสัญลักษณ์แห่งความรวยแต่ไม่รู้ทำไมต้องปลูกติดกับดอกพระจันทร์เพราะว่าดอกพระจันทร์เป็นดอกไม้ที่ปลูกง่ายแค่ให้น้ำให้ดินมันก็สามารถปีนไปเต็มทั้งพราะราชวังได้
เมื่อหลี่เฉินเย่นเดินมาถึงหน้าประตูเขาก็ปล่อยมือมี่เหอไปอย่างกะทันหัน
และหันมามองที่นางด้วยสายตารังกียจตอนที่ชูเซี่ยกำลังสงสัยว่าเขาจะทำอะไรเขาก็ยื่นมือมาจับมือนางอย่างกะทันหันชูเซี่ยถอยหลังด้วยจิตใต้สำนึกแล้วมองเขาอย่างประหลาด
หลี่เฉินเย่นพูออย่างโมโห“เจ้าอายอะไรนักหนาตั้งใจจะให้ท่านย่าด่าข้าใช่หรือไม่”
ชูเซี่ยเข้าใจแล้วตอนนี้เขาพาพระชายาเข้าวังก็ต้องจับมือพระชายาเอกตามกฏระเบียบสิไม่งั้นถ้าไทเฮาเห็นเข้าต้องด่าว่าเขาไม่รู้มารยาทพร้อมด่ามี่เหอไปด้วย
ชูเซี่ยไม่ได้ปฏิเสธอีกแค่รู้สึกไม่ค่อยชินในใจสักเท่าไหรตอนที่เขาจับมือนางมือเขาหยาบกระด้างมากพร้อมกับฝ่ามือมีหนังหนาๆด้วยเขาจับมือนางอย่างแรงจนนางรู้สึกเจ็บเล็กน้อยเดิมทีนางคิดว่าผู้ที่เป็นถึงท่านอ๋องต้องกินดีอยู่ดีไม่ว่าจะเป็นผิวหนังบนมือหรือร่างกายก็ควรจะนุ่มเนียนเหมือนกับผู้หญิงแต่เห็นได้ชัดว่านางเดาผิด
มือของชูเซี่ยอบอุ่นมากนี่ทำให้หลี่เฉินเย่นแปลกใจเล็กน้อยเขาได้สัมผัสผู้หญิงมาไม่น้อยแต่มือและเท้าของผู้หญิงเหล่านั้นล้วนเย็นเหมือนน้ำแข็งมือมี่เหอก็เย็นแบบนั้นเช่นกันเขาจับยังไงก็ไม่อุ่นสักทีเขาใช้หางตาเหลือบไปยังชูเซี่ยท่าเดินของทั้งสองคนเริ่มต้นคนละจังหวะไปจนสามารถเป็นจังหวะเดียวกันเหมือนคู่รักแบบอย่างยืดแผ่นหลังตรงๆก้าวไปข้างหน้าเหยียบขึ้นบันไดหินแล้วไปที่ทางเดินสุดท้ายก็เข้าสู่ห้องโถงหลัก
มองจากหน้าประตูห้องโถงหลักเข้าไปเห็นแต่หญิงสาวที่แต่งตัวหรูหรานั่งเป็นสองแถวในห้องผู้หญิงชราคนหนึ่งนั่งบนเก้าอี้ตรงกลางสวมชุดซาตินสีสีม่วงเข้มปักดอกโบตั๋นดิ้นทองหวีผมเกลียวเสียบเครื่องประดับหยกเต็มหัวแม้ว่าอายุมากกว่าหกสิบปีแล้วแต่สายตาคู่นั้นยังเปล่งประกายอยู่ห่างกันขนาดนี้ชูเซี่ยยังได้รู้สึกถึงสายตาอันแหลมคมของคนนั้น
สองข้างมีผู้หญิงสิบกว่าคนนั่งอยู่น่าจะเป็นพระนางเจ้าของฮ่องเต้ชูเซี่ยไม่กล้าวิเคราะห์พวกนางตามอำเภอใจแค่ปล่อยให้หลี่เฉินเย่นจับนางเดินเข้าไปเมื่อมาถึงหน้าไทเฮาแล้วเขาก็ดึงมือชูเซี่ยเบาๆและคุกเข่าไหว้พร้อมกันพูดว่า“หลานขอกราบท่านย่า”
ชูเซี่ยก็ทำตาม“หลานสะใภ้ขอกราบท่านย่าขอให้ท่านย่าทรงพระเจริญเพคะ”ประโยคนี้นางเรียนมาจากละครโทรทัศน์ก่อนหน้านี้ละครฮาเร็มกำลังเป็นที่นิยมอยู่ทุกครั้งที่นางกลับบ้านจะเห็นคุณแม่กับคุณยายนั่งดูละครอยู่ซึ่งประโยคนี้เป็นประโยคที่นางได้ยินมากที่สุดถึงแม้ว่านางไม่รู้พูดแบบนี้จะถูกกฎมารยาทหรือไม่แต่คิดว่ามันเป็นประโยคที่มีความหมายดีน่าจะไม่ผิดหรอก
มี่เหอคุกเข่าลงอยู่ข้างๆหลี่เฉินเย่นพูดอย่างนุ่มนวลว่า“ข้าขอกราบเรียนไทเฮาเพคะ”ในฐานะพระชายารองนางไม่มีสิทธิ์เรียกท่านย่าเหมือนกับหลี่เฉินเย่นก็เพราะเหตุนี้นางจึงกัดฟันแน่นอดทนไว้แม้ว่าใบหน้าของนางจะดูอ่อนน้อมแต่ดวงตากลับมีร่องรอยความไม่พอใจอยู่
ไทเฮาตอบรับและพูดว่า“ทุกคนลุกขึ้น”
หลี่เฉินเย่นเอื้อมมือออกไปประคองมี่เหอลุกขึ้นตามความเคยชินแต่เมื่อสัมผัสถึงสายตาของไทเฮาจึงรีบเปลี่ยนยื่นมือไปพยุงชูเซี่ยลุกขึ้น
已经是最新一章了
加载中
