已经是第一章了
ตอนที่17 ความเจ็บปวดที่เหมือนตาย
ตนที่17ความเจ็บปวดที่เหมือนตาย
ไทเฮากับฮ่องเต้ได้ยินคำพูดของชูเซี่ยก็ตะลึงเล็กน้อยแล้วก็มองไปที่ชูเซี่ยพร้อมกันฮ่องเต้พยักหน้าบอกว่า“ก็ได้งั้นหยิงหลงอยู่ต่อและปลอบขวัญท่านแม่เถอะ”
มี่เหอได้ยินฮ่องเต้ชื่นชมชูเซี่ยในใจก็รู้สึกอิจฉาพร้อมคิดว่าพี่สาวที่ชอบเอาแต่ใจนั้นเปลี่ยนไปเยอะมากตามนิสัยเมื่อก่อนเมื่อเกิดเรื่องนางรู้แต่วิ่งหนีอย่างเดียวคงไม่ริเริ่มขออยู่ต่อด้วยนางคงตั้งใจอยากจะแสดงตัวต่อหน้าไทเฮากับฮ่องเต้มั้งนึกถึงจุดนี้นางเลยบอกว่า“งั้นข้าก็ขออยู่ต่อกับไทเฮาด้วยคนเพคะ”
นางสองคนนี้ไม่ไปหลี่เฉินเย่นก็ไม่ไปเหมือนกันอีกทั้งเขากับอ๋องเจิ้งหยวนสนิทกันมากเกิดเรื่องแบบนี้เขาควรอยู่ข้างๆและให้กำลังใจเขาด้วยเขาจึงบอกว่า“ในเมื่อไม่อยากไปงั้นก็อยู่ต่อให้กำลังใจกับพี่สะใภ้เถอะ”
เสียงกรีดร้องของพระชายาเจิ้งหยวนดังออกมาจากห้องคลอดตลอดชูเซี่ยกำมือแน่นเงียบๆร้อนใจมากจนอยากวิ่งเข้าไปดูหน่อยแต่รู้ว่าไทเฮาไม่ให้แน่นอนจึงมีแต่ยืนอยู่ที่เดิมอย่างกังวลและมือที่จับไทเฮาไว้ก็กำแน่นจนไทเฮารู้สึกเจ็บพอหันหน้ามองเห็นใบหน้าเครียดๆของนางที่ไม่ใช่เป็นแบบแกล้งทำออกมาท่านคิดในใจว่าเด็กคนนี้เป็นเด็กที่มีจิตใจดีทำให้ไทเฮาเพิ่มความชอบใจมากขึ้น
หมอหลวงหลันหน้าซีดๆเดินออกมาวิ่งมาที่หน้าไทเฮากับฮ่องเต้พูดอย่างหนักใจว่า“พระชายาเจิ้งหยวนเข้าอาการโคม่าแล้วยาที่ช่วยเร่งคลอดลูกกินแล้วแต่ไม่มีผลกระหม่อม.....ช่วยอะไรไม่ได้แล้ว”
ไทเฮาตกใจส่วนอ๋องเจิ้งหยวนวิ่งเข้าไปอย่างบ้าคลั่งแม้ไทเฮาสั่งให้คนใช้กั้นไว้แต่ก็ไม่มีผลห้องคลอดที่มืดมิดมีกลิ่นคาวเลือดฟุ้งไปทั่วโหร่วเฟยนั่งบนหัวเตียงกดร่องริมฝีปากบนนวดจุดกลางคิ้วนวดพระวิหารและตบแก้มพระชายาเจิ้งหยวนอย่างต่อเนื่องน้ำตาไหลลงมาแต่ยังเรียกอยู่ว่า“เย่เอ๋ออย่าหลับรีบตื่นมาเถอะลูกใกล้จะคลอดออกมาแล้ว”
แต่ตอนนี้ริมฝีปากของพระชายาเจิ้งหยวนเริ่มคล้ำขึ้นหน้าขาวซีดเหมือนกระดาษขาวผมยุ่งเหยิงแม้จะเป็นอากาศในช่วงปลายฤดูใบไม้ร่วงและต้นฤดูหนาวแต่นางยังคงเหงื่อออกจนตัวเปียกผมที่ยุ่งเหยิงติดบนหน้าผากราวกับว่าเพิ่งออกจากห้องน้ำลมหายใจของนางแผ่วมากดวงตาเปิดครึ่งแต่นางไม่มีสติแล้ว
อ๋องเจิ้งหยวนวิ่งมาที่ข้างๆนางกอดตัวนางไว้พูดด้วยริมปากสั่นเทา“เย่เอ๋อได้ยินเสียงข้าหรือไม่รีบลุกขึ้นมาเถอะข้าอยู่ที่นี่เจ้าไม่ต้องกลัวข้าจะอยู่ข้างๆเจ้าตลอด.....”พูดไปเสียงเขาครวญครางด้วยความทุกข์ระทมที่นอนอยู่บนเตียงนั้นเป็นภรรยาและลูกของเขาชีวิตใหม่ที่เขายินดีต้อนรับมาตั้งนานแต่คิดไม่ถึงว่าจะทำให้คนรักของเขาเสียชีวิตไป
อาจจะเพราะว่าสามีและภรรยาอยู่สื่อถึงกันพระชายาเจิ้งหยวนได้ยินเสียงของอ๋องเจิ้งหยวนก็ค่อยๆฟื้นฟูจิตใจและลืมตาขึ้นเล็กน้อยพูดอย่างอ่อนแอว่า“ท่านอ๋อง......”
พอนางตื่นขึ้นมาก็มีหมอหลวงรีบเอายาโสมมาให้กินพระชายาเจิ้งหยวนลืมตามองอ๋องเจิ้งหยวนด้วยความรักและความห่วงใยหลังจากกินยาโสมเรียบร้อยพระชายาเจิ้งหยวนได้ค่อยฟื้นฟูกำลังนางจับมืออ๋องเจิ้งหยวนไว้พูดเป็นระยะๆว่า“ข้าน่าจะไม่ไหวแล้ว......รับปากกับข้านะอย่าเสียใจมากต้องอยู่ดีๆ.....”
“เจ้าห้ามพูดๆเก็บกำลังไว้”เขาก้มหน้าจูบใบหน้าพระชายาเจิ้งหยวนและตะโกนกับท้องของนางอย่างเดือดดาล“รีบออกมาอย่าทรมานแม่เจ้าต่อออกมาเลย”
พระชายาเจิ้งหยวนส่ายหน้าอย่างอ่อนแอ“อย่าด่าลูกลูกเจ็บปวดกว่าข้าอีก......”หัวใจลูกแม่เชื่อมกันพระชายาเจิ้งหยวนไม่เสียใจกับตัวเองแต่เสียใจกับลูกที่ไม่สามารถเกิดออกมาได้
โหร่วเฟยเป็นห่วงลูกชายตัวเองเพราะว่าตลอดมาผู้ชายห้ามเข้าห้องคลอดเด็ดขาดนางจึงพูดกับอ๋องเจิ้งหยวนว่า“จี้เอ๋อออกไปก่อนเจ้าอยู่ที่นี่ไม่ได้”
อ๋องเจิ้งหยวนจะยอมออกไปได้ไงภรรยาของเขากำลังทุกข์ทรมานอยู่ที่นี่จะตายหรือเป็นยังไม่รู้จะให้เขาออกไปได้ยังไงยังไงเขาก็ไม่ยอมออกไป
แต่หมอหลวงกลับเดินมาลากอ๋องเจิ้งหยวนและพูดว่า“กระหม่อมมีธุระขอคุยกับท่านอ๋องหน่อย”
อ๋องเจิ้งหยวนได้ยินก็คิดในใจว่าน่าจะเป็นเรื่องเกี่ยวกับเย่เอ๋อจึงก้มหน้าพูดกับพระชายาเจิ้งหยวนว่า“ข้าออกไปสักครู่เดียวก็กลับมา”
พระชายาเจิ้งหยวนเจ็บปวดจนพูดไม่ออกใบหน้าบิดเบี้ยวเล็กน้อยและกระพริบตาถือว่ารับทราบแล้ว
อ๋องเจิ้งหยวนเดินออกตามหมอหลวงไทเฮากับฮ่องเต้เดินเข้ามาพร้อมเพื่อสอบถามสถานการณ์ภายในห้องคลอด
หมอหลวงบอกว่า“เนื่องจากพระชายาเจิ้งหยวนถูกวางยาพิษตอนนี้สารพิษยังไม่เข้าถึงหัวใจและปอดทั้งนี้ต้องปิดจุดฝังเข็มเพื่อป้องกันไม่ให้สารพิษแพร่กระจาย...”
“งั้นข้าจะรีบปิดให้นาง”หมอหลวงยังพูดไม่จบอ๋องเจิ้งหยวนรีบตอบไปถ้าทำอย่างนี้สามารถช่วยชีวิตนางได้เขาต้องรีบทำให้
已经是最新一章了
加载中
