ตอนที่18 ปิดชีวิตและความตาย

ต๭นที่18ปิดชีวิตและความตาย หมอหลวงพูดอย่างลำบากว่า“ปัญหาอยู่ตรงนี้เพราะยาที่ช่วยเร่งคลอดลูกกินแล้วแต่ปากมดลูกไม่เปิดเรื่องคลอดลูกคนอื่นช่วยไม่ได้ต้องการให้พระชายาเจิ้งหยวนออกกำลังเองถึงแม้ว่าการปิดจุดฝังเข็มสามารถป้องกันไม่ให้สารพิษแพร่กระจายได้แต่ก็ทำให้พระชายาเจิ้งหยวนไม่มีแรงทารกก็คลอดออกมาไม่ได้อีกทั้งตอนนี้การเคลื่อนไหวของทารกในครรภ์ไม่มีแล้วทารกคงสำลักน้ำคร่ำในครรภ์ไปแล้วแต่ไม่ว่าทารกยังเป็นอยู่หรือไม่ก็ต้องคลอดออกมาถึงจะช่วยชีวิตพระชายาเจิ้งหยวนได้” นั่นก็หมายความว่าตอนนี้อยู่ในภาวะที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออก ทุกคนทรุดลงอ๋องเจิ้งหยวนคุกเข่าบนพื้นกุมหัวด้วยมือสองข้างพูดด้วยความทุกข์ว่า“อย่างนี้คือจะให้ข้ามองดูเย่เอ๋อเสียชีวิตต่อหน้าข้าหรือ” ไทเฮาหน้าซีดเผือดคุกเข่าลงกราบท้องฟ้า“ข้าเชื่อถือพระพุทธเจ้าทั้งชีวิตวัยชราก็ทานอาหารมังสวิรัติตลอดเพื่อพระองค์พระพุทธเจ้าเอ๋ยขออย่าใจร้ายขนาดนี้” ชูเซี่ยคิดแล้วก็ถามกับหมอหลวง“สถานการณ์ปัจจุบันคือถ้าควบคุมสารพิษได้ก็สามารถให้พระชายาเจิ้งหยวนคลอดออกมาได้ใช่ไหม” หมอหลวงมองดูชูเซี่ยโดยไม่คิดว่านางจะสอบถามมาแต่เขาก็ตอบตรงๆ“การป้องกันไม่ให้สารพิษแพร่กระจายต้องใช้วิธีปิดจุดฝังเข็มแม้จะมีวิธีอื่นป้องกันได้โดยไม่ต้องปิดจุดฝังเข็มแต่ตามสภาพร่างกายของพระชายาเจิ้งหยวนและปัญหาที่ทารกอยู่ในครรภ์แนวนอนพระชายาเจิ้งหยวนก็ไม่สามารถคลอดออกมาได้อย่างราบรื่น” แสดงว่าไม่ว่าจะทำอย่างไรพระชายาเจิ้งหยวนต้องเสียชีวิตเหมือนกัน ชูเซี่ยถามต่อว่า“ถ้าใช้วิธีการผ่าตัดล่ะ” ทุกคนตกใจมองดูชูเซี่ยพร้อมกัน หลี่เฉินเย่นพูดด้วยความโกรธ“เจ้าอย่าพูดเรื่องไร้สาระ”เมื่อผ่าตัดกระเพาะแล้วคนก็เสียชีวิตไปแล้วหรือจะฆ่าผู้ใหญ่ก่อนและเอาทารกที่ตายในครรภ์ออกมาหรือ หมอหลวงตกใจเหมือนกันพูดต่อว่า“สิ่งที่พระชายาอันชิ่งเล่ามาไม่ใช่เรื่องไร้สาระข้าเคยอ่านดูตัวอย่างจากหนังสือโบราณมาแต่หมอหลวงที่นี่ไม่มีใครทำได้” ชูเซี่ยตอบว่า“ข้าทำได้” เมื่อคำพูดนี้ออกมาทุกคนตกใจอีกครั้งอ๋องเจิ้งหยวนรีบลุกขึ้นจับมือชูเซี่ยโดยไม่สนใจมารยาทที่ชายหญิงไม่ควรเข้าใกล้กันถามอย่างใจร้อนว่า“เจ้าทำได้หรือเจ้าทำได้จริงๆใช่ไหมเจ้ารับรองความปลอดภัยของเย่เอ๋อได้ใช่ไหม” “จี้เอ๋อการหาหมอไม่ถูกในกรณีที่ใจร้อนมันไม่ใช่วิธีที่ดีเจ้าอย่าใจร้อนรอฟังวิธีอื่นจากหมอหลวงก่อน”ฮ่องเต้ขมวดคิ้วมองชูเซี่ยอย่างไม่ค่อยพอใจ ท่านเป็นถึงฮ่องเต้ไม่เชื่อคำพูดของชูเซี่ยอยู่แล้วคนที่ไม่เคยเรียนรู้การแพทย์มาก่อนจะรู้วิธีการแพทย์จากหนังสือโบราณได้อย่างไรอีกทั้งต้องผ่ากระเพาะด้วยการกระทำนี้ละเมิดกฏระเบียบของการเจริญเติบโตของมนุษย์ ไทเฮาไม่เชื่อชูเซี่ยเช่นกันนางพูดอย่างไม่พอใจ“เรื่องนี้ไม่ใช่สิ่งเล็กๆอย่าขี้อวดอีกทั้งข้าไม่เคยได้ยินว่าเจ้ารู้เรื่องการแพทย์มาก่อน” ชูเซี่ยเห็นทุกคนไม่เห็นด้วยจึงไม่กล้าพูดอีกเพราะถ้าเกิดอุบัติเหตุขึ้นมาหากนางต้องตายคนเดียวก็ยังรับไหวอยู่กลัวแต่ทำให้ครอบครัวของหยิงหลงลำบากไปด้วยงั้นจะเป็นบาปใหญ่แต่จะปล่อยให้นางมองดูพระชายาเจิ้งหยวนพร้อมทารกในครรภ์เสียชีวิตอย่างนี้ไปก็ทำไม่ได้เหมือนกัน เสียงตะโกนออกมาจากห้องคลอดเมื่อนางลังเลอยู่“หมอหลวงหมอหลวงรีบมาเถอะพระชายาเจิ้งหยวนเลือดไหลออกมาเยอะมากเจ้าค่ะ” ทุกคนได้ตื่นตระหนกจนหัวใจจะเต้นออกจากอกเลือดไหลออกมาเยอะในช่วงทารกยังอยู่ในครรภ์งั้นหมายถึงว่าสารพิษแพร่กระจายไปที่รกและเกิดผลร้ายที่ช่วยไม่ได้ต่อรกหรือ ชูเซี่ยตกใจถ้าหน่วงเวลาต่อไปพระชายาเจิ้งหยวนกับทารกต้องเสียชีวิตด้วยกันแน่ๆนางจึงคุกเข่าต่อหน้าไทเฮาและฮ่องเต้ทำตามอ๋องเจิ้งหยวนหมอบคลานสามครั้งต่อเนื่องว่า“ท่านย่าท่านพ่อขออนุญาติให้ข้าไปลองดูหน่อยถ้าข้าทำล้มเหลวข้ายอมฆ่าตัวตายเพื่อชดใช้ชีวิตของพระชายาเจิ้งหยวน” โหร่วเฟยวิ่งออกมาอย่างตื่นตะหนกร้องไห้พลางพูดว่า“ไม่หายใจแล้ว” ชูเซี่ยรีบผลักดันสาวใช้ข้างหน้าจะวิ่งเข้าไปห้องแต่ถูกหลี่เฉินเย่นจับแขนไว้เขาพูดโกรธว่า“เจ้าอยากจะทำอะไร” ชูเซี่ยไม่มีเวลาอธิบายให้เขาฟังแค่สะบัดแขนแต่ไม่รู้ทำไมถึงแรงเยอะขนาดนั้นจนทำให้หลี่เฉินเย่นเกือบจะล้มนางรีบบอกว่า“ข้าต้องเข้าไปดูหน่อย”จากนั้นก็วิ่งเข้าไปในห้อง พระชายาเจิ้งหยวนนอนอยู่บนเตียงร่างกายเปียกโชกไปด้วยเหงื่อสองข้างเตียงมีหมอหลวงสองคนกำลังช่วยชีวิตนางอยู่นางเอนตัวไปข้างหน้าแล้วเริ่มออกแรงกดหัวใจและช่วยหายใจโดยวิธีเป่าปากนี่ทำให้หมอหลวงที่อยู่ข้างๆตะลึงไปหมดไม่รู้ว่าชูเซี่ยทำอะไรอยู่ ไทเฮาเข้ามาพร้อมกับโหร่วเฟยและตามมาด้วยพระนางเจ้าหลายคนที่จริงคนที่มีฐานะอย่างพวกท่านไม่ควรเข้ามาแต่ในช่วงเวลาวิกฤติใครๆก็ไม่สนใจแล้ว สุดท้ายภายใต้ความช่วยเหลือจากชูเซี่ยพระชายาเจิ้งหยวนจึงค่อยหายใจออกมาหมอหลวงมองดูชูเซี่ยอย่างตกใจเพราะเมื่อกี้พระชายาเจิ้งหยวนไม่หายใจแล้วจริงๆ ไทเฮาดีใจมาก“หายใจแล้วนางหายใจแล้ว” ชูเซี่ยเช็ดเหงื่อและหันกลับมาคุกเข่าต่อหน้าไทเฮาว่า“ท่านย่าขอให้ข้าลองผ่ากระเพาะเถอะเจ้าค่ะ” ไทเฮาเห็นนางช่วยพระชายาเจิ้งหยวนฟื้นได้คิดอยู่สักพักแล้วถามหมอหลวงว่า“พวกเจ้ายังมีวิธีอื่นอีกหรือไม่”