ตอนที่20 ที่พับไว้

ต๭นที่20ที่พับไว้ เวลาค่อยๆผ่านไปตอนแรกทุกคนยังคงรออย่างเงียบสงบได้แต่ตอนนี้เวลาผ่านไปสองชั่วยามแล้วพระนางเจ้าทั้งหลายเริ่มกระซิบกันฮ่องเต้ก็เริ่มรู้สึกกระสับกระส่ายแต่เมื่อมองเห็นไทเฮานั่งนิ่งๆท่องพระสูตรพุทธอยู่ท่านจึงอดทนไว้ ในสองชั่วยามที่ผ่านไปนี้หลี่เฉินเย่นแทบไม่กระทำการใดๆเลย ตลอดสองชั่วยามนี้ทำอยู่ท่าเดียวมี่เหอขยับตัวให้อยู่ใกล้เขาพูดว่า“ท่านอ๋องไม่ต้องห่วงมากพระชายาเจิ้งหยวนต้องปลอดภัยแน่นอน” หลี่เฉินเย่นถามเสียงแหบแห้ง“นางเคยเรียนการแพทย์มาก่อนหรือ” มี่เหอตอบเบาๆว่า“ตามความจำของข้าท่านพี่ไม่เคยเรียนมาก่อน” หลี่เฉินเย่นส่ายหน้าว่า“คนที่ไม่รู้เรื่องอยากตายก็ปล่อยให้ไปตายเลยข้าไม่ห้าม”ถึงแม้พูดอย่างโหดร้ายแต่ในใจก็ยังรู้สึกไม่ค่อยสบายใจเท่าไหร่เขารู้ชัดว่าถ้าช่วยชีวิตพระชายาเจิ้งหยวนไม่ได้ท่านย่าต้องลงโทษนางแน่นอนถ้าหากว่าพระชายาเจิ้งหยวนตายไปอย่างนี้อย่างน้อยร่างกายนางยังครบสมบูรณ์อยู่แต่ตอนนี้ถูกตัดกระเพาะแล้วยังตายไปเหมือนกันงั้นร่างกายจะเรียกครบสมบูรณ์ไม่ได้ฉะนั้นท่านพี่เจิ้งหยวนกับท่านย่าต้องลงโทษนางด้วยเหตุผลนี้แน่ๆแม้อาจจะไม่ได้เอาชีวิตนางแต่ก็ต้องรับการบาดเจ็บแน่ๆ เขาส่ายหน้าเล็กน้อยไม่รู้จะเครียดแทนนางทำไมคนที่ใจร้ายและเห็นแก่ตัวแม้จะตายไปก็ไม่มีใครไปเสียใจหรอกอีกทั้งนางยังเป็นฆาตกรของฉ่ายเวินคนแบบนี้ตายยังดีกว่าพอคิดอย่างนี้ไปสีหน้าเขาก็เย็นชาขึ้นมาเหมือนกับว่านางจวนถึงคราวตายแล้ว เวลาเหมือนผ่านไปนานเหมือนหนึ่งชาติสุดท้ายจึงได้ยินเสียงเล็ดลอดออกมาจากห้องคลอด เป็นเสียงร้องไห้ของทารกแม้ว่าเสียงนั้นเล็กและเบาแต่ฟังแล้วยังเหมือนเสียงไก่ขันในช่วงอรุณรุ่งฉายแสงสว่างลงมาจากท้องฟ้าที่มืดมน ไทเฮารีบลุกขึ้นตื่นเต้นจนริมฝีปากสั่น“เป็นเสียงร้องไห้ของทารกใช่หรือไม่” อ๋องเจิ้งหยวนตื่นเต้นจนกระโดดขึ้นใบหน้าเต็มไปด้วยความสุขเขาหันหน้ากลับมองดูไทเฮาพร้อมมองทุกคนถามอย่างไม่มั่นใจว่า“พวกเจ้าได้ยินเสียงแล้วใช่ไหมเป็นเสียงร้องไห้ของทารกใช่ไหม” เยี๊ยดประตูถูกเปิดครั้งนี้ไม่ใช่แม่ผดุงครรภ์เดินออกมาเป็นหมอหลวงหลันเดินออกมาเมื่อกี้เขาถูกชูเซี่ยเรียกเข้าไปช่วยในห้องคลอด ใบหน้าเขายังงุนงงอยู่ด้วยความไม่น่าเชื่อจนทำให้ริมฝีปากและมือทั้งสองสั่นไปเล็กน้อยเขาพูดกับอ๋องเจิ้งหยวนด้วยเสียงสั่น“ขอแสดงความยินดีกับอ๋องเจิ้งหยวนแม่ลูกปลอดภัยทั้งคู่” อ๋องเจิ้งหยวนได้ยินคำพูดนั้นก็อยากวิ่งเข้าไปในห้องแต่ถูกหมอหลวงกั้นไว้“พระชายาอานชิ่งสั่งว่าตอนนี้ยังเข้าไม่ได้นางกำลังเย็บแผลอยู่” ไทเฮายิ้มอย่างโล่งใจและลุกขึ้นยังไม่ทันพูดอะไรก็ล้มลงโชคดีสาวใช้ที่ยืนอยู่ข้างหลังรีบประคองไว้ฮ่องเต้จึงสั่งให้ส่งไทเฮากลับตำหนักโซ่วอานพร้อมสั่งให้หมอหลวงไปรักษาตอนนี้ใบหน้าฮ่องเต้มีแต่ความดีใจหายความกังวลหมดสิ้น “ไม่น่าเชื่อไม่น่าเชื่อจริงๆ” หมอหลวงหลันก็ตะลึงว่า“มันเป็นปาฏิหาริย์จริงๆตอนที่เอาทารกออกมาทารกไม่หายใจแล้วทั่วร่างกายช้ำหมดไม่หายใจแล้วจริงๆแต่พระชายาอานชิ่งชูเด็กคว่ำหัวลงและตบไปพักหนึ่งเด็กนั้นก็ฟื้นกลับมา” ทุกคนได้ยินแล้วก็ตกใจอีกครั้งและมองไปยังหลี่เฉินเย่นพร้อมกันทำให้หลี่เฉินเย่นรู้สึกภูมิใจมาก พระนางเจ้าคนหนึ่งนึกถึงอาการเลือดไหลที่พูดถึงในเมื่อกี้ก็ลุกขึ้นไปถามว่า“เมื่อกี้บอกว่าเลือดไหลแล้วตอนนี้เป็นไงบ้าง” หมอหลวงหลันตอบว่า“เลือดหยุดไหลแล้วแต่พระชายาอานชิ่งบอกว่าพระชายาเจิ้งหยวนยังไม่ปลอดภัยเต็มทีเพราะติดยาพิษถ้าถอนพิษไม่ได้เกรงว่า.....” ทุกคนรู้สึกกังวลขึ้นอีกอ๋องเจิ้งหยวนขมวดคิ้วถามว่า“รู้ไหมว่าถูกวางยาพิษอะไร” หมอหลวงส่ายหน้ามองฮ่องเต้แล้วพูดต่อ“ทูลฝ่าบาทเมื่อปีก่อนประเทษซงหนูเคยมอบดอกบัวเทียนซานดอกหนึ่งมาให้ดอกนั้นสามารถถอนพิษได้ไม่ทราบฝ่าบาทว่าส่งให้พระชายาเจิ้งหยวนกินได้หรือไม่” ฮ่องเต้เห็นว่าแม่ลูกปลอดภัยทั้งคู่รู้สึกดีใจมากแค่ดอกบัวเทียนซานจะไม่ให้ได้ยังไงจึงสั่งให้สาวใช้รีบเอามาให้อีกไม่นานดอกบัวเทียนซานก็ถูกต้มเป็นยาและส่งมา เนื่องจากเพิ่มโสมเข้าไปจึงเป็นแกงสีทองออกเขียวอ่อนนอกจากถอนพิษได้แล้วยังรักษาร่างกายได้อย่างดีอีกด้วยอ๋องเจิ้งหยวนเฝ้าอยู่ข้างๆพระชายาเจิ้งหยวนช่วยเช็คเหงื่อให้นางเบาๆ เมื่อชูเซี่ยเดินออกมาด้วยร่างกายที่อ่อนเพลียสิ่งที่ได้รับก็คือเสียงพิศวงของทุกคน นางเงยหน้ามองหาหลี่เฉินเย่นตามจิดใต้สำนึกเห็นว่าเขายืนอยู่ที่นั่นล้อมรอบมีแสงแดดสีทองคลุมอยู่ ใบหน้าไม่มีความรังเกียจเหมือนเดิมแล้วนางจึงสบายใจขึ้นถ้าหากว่าเขาเชื่อฝีมือการแพทย์ของนางงั้นนางแค่ขอร้องเขาไม่กี่ครั้งน่าจะมีโอกาสไปเยี่ยมฉ่ายเวินได้ ฮ่องเต้เดินมาชมว่า“คราวนี้หยิงหลงช่วยชีวิตหลานของข้าข้ามีรางวัลจะให้เจ้าอยากได้อะไรบอกมาเลย” นางคิดสักพักแล้วพูดว่า“งั้นข้าขอท่านพ่อรับปากกับข้าเรื่องหนึ่ง” “ว่ามาเลยอย่าว่าแค่เรื่องเดียวสิบเรื่องข้าก็รับปากให้”ฮ่องเต้ดีใจอยู่จึงตอบอย่างนั้นการให้รางวัลส่วนใหญ่จะเป็นเครื่องเพชรพลอยหรือเงินทองท่านไม่ขี้เหนียวกับของเหล่านี้อยู่แล้ว ชูเซี่ยยิ้ม“ข้าช่วยชีวิตเด็กนั้นไว้และข้าก็เป็นน้าสะใภ้ของเด็กด้วยแต่ข้าไม่ค่อยพอใจกับตำแหน่งนี้จึงขออนุญาติให้เป็นแม่บุญธรรมของเด็กเพคะ”ชูเซี่ยไม่ได้นำเสนอออกมาตามอำเภอใจนางยังคิดว่าหากนางเป็นแม่บุญธรรมของหลานชายฮ่องเต้งั้นความสัมพันธ์ระหว่างนางกับอ๋องเจิ้งหยวนและพระชายาเจิ้งหยวนไม่เพียงแค่พี่น้องกันเท่านั้นหากตัวเองติดเรื่องอะไรในอนาคตก็สามารถขอความช่วยเหลือจากพวกเขาได้ ฮ่องเต้ตะลึงไม่เคยคิดว่าชูเซี่ยจะขออนุญาตเรื่องนี้เขามองดูชูเซี่ยอย่างชื่นชมยิ้มว่า“ถ้าไม่มีเจ้าก็ไม่มีเด็กคนนี้เจ้าน่าจะเป็นผู้ช่วยที่ถูกกำหนดให้กับเด็กข้าอนุญาตแล้วต่อไปเจ้าก็เป็นแม่บุญธรรมพระราชนัดดาอันหรันแล้ว” โหร่วเฟยจับมือชูเซี่ยหน้าตายิ้มแย้มแจ่มใส“คราวนี้หยิงหลงช่วยชีวิตเย่เอ๋อพร้อมชีวิตหลานชายข้าด้วยเป็นผู้มีพระคุณที่ยิ่งใหญ่ของข้าข้าไม่รู้จะพูดอะไรอีกแล้วทีหลังหากมีใครรังแกเจ้าเจ้าก็บอกกับข้าเลยข้าจะช่วยจัดการให้”พูดจบก็เหลือบไปยังหลี่เฉินเย่นเมื่อกี้ในตำหนักโซ่วอานนางได้ฟังที่ชูเซี่ยพูดออกมาทั้งหมดตอนนั้นนางก็มีความรู้สึกมากมายแล้วคิดไม่ถึงชูเซี่ยยังช่วยชีวิตหลานและลูกสะใภ้ของนางไปด้วยทำให้นางเพิ่มความเอ็นดูกับชูเซี่ยมากขึ้น ชูเซี่ยยิ้มและตอบว่า“ขอบพระคุณที่ท่านแม่โหร่วที่เอ็นดู” เมื่อทุกคนคิดว่าพระชายาเจิ้งหยวนปลอดภัยแล้วแต่ทันใดนั้นก็เห็นหมอหลวงวิ่งออกมาพูดด้วยหน้าซีดๆ“เมื่อให้พระชายาเจิ้งหยวนกินยาลงไปแล้วก็ไม่มีลมหายใจอีกแล้วขอรับ”