ตอนที่ 191 เจอกับเจ้านายเก่า

ต๭นที่ 191 เจอกับเจ้านายเก่า จูเก๋อหมิงสั่งคนให้ปิดหน้าต่างและประตูให้แน่น จากนั้นให้สาวใช้สองคนปิดรางม่านดำ เพื่อทำให้ภายในมืดสนิท แล้วให้สาวใช้อุ้มอันอยี้ไว้ เขาใช้ตะเกียงส่องไปที่ตาของอันอยี้ โดยปกติแล้ว ตาของเด็กจะสามารถโฟกัสได้ตอนอายุประมาณ 8 เดือน แต่เมื่อเด็กอายุ 1 เดือนเห็นแสงสว่าง ลูกตาก็จะวิ่งตามแสงนั้นเหมือนกัน แต่อันอยี้กลับไม่มีการตอบสนองใดๆ แม้ว่าแสงตะเกียงจะอยู่ตรงหน้าก็ตาม นางดูเหมือนว่าไม่รู้สึกอะไรเลย จูเก๋อหมิงค่อยๆ เลื่อนตะเกียงออกแล้วกระซิบว่า “ตาของเด็กน่าจะมีปัญหา แต่ว่า ตอนนี้ยังไม่รู้สาเหตุว่าเกิดจากอะไร อย่าเพิ่งกังวลไปเลย รอให้ชูเซี่ยกลับมาแล้ว ค่อยว่ากันอีกที ศาสตร์การฝังเข็มทองของชูเซี่ยนั้นมีประสิทธิผลในการรักษาดวงตาอย่างมาก ” “เจ้าว่าอย่างไรนะ ชูเซี่ยจะกลับมางั้นหรอ”พระชายาเงยหน้าขึ้นทันที มองจูเก๋อหมิงอย่างตระหนกตกใจ จูเก๋อหมิงพยักหน้าเบาๆ แล้วมองไปทางหลี่หยุนกัง หลี่หยุนกังก็จ้องเขาด้วยความประหลาดใจ สีหน้าค่อนข้างซับซ้อน “ที่ข้ามาในวันนี้ เพื่อจะมาคุยเรื่องนี้กับพวกเจ้า หลวี่หนิงบอกว่าชูเซี่ยจะกลับมาแล้ว แล้วก็......” พูดถึงตรงนี้ เขาหยุดไปครู่นึง ถอนหายใจเฮือก แล้วพูดต่อว่า “นางจะกลับมาพร้อมสามีและลูกๆ” “ห๊ะ” หลี่หยุนกังและหวางเฟยร้องออกมาอย่างตกใจ “ชูเซี่ยแต่งงานแล้วรึ” “สามีของนางนั้น พวกเจ้าเดาไม่ถูกหรอกว่าเป็นใคร” จูเก๋อหมิงยิ้มขื่นๆ “ใครล่ะ” หลี่หยุนกังตาลุก “จูฟางหยวน” หลวี่หนิงตอบ หลี่หยุนกังมองหลวี่หนิงอย่างตกใจ “เขาเองหรอ ไอ้นี่เนี่ยนะ” จูเก๋อหมิงยิ้มขื่นๆ “พวกเราถูกเจ้านั่นหลอกแล้วล่ะ แสดงได้ดีเชียว กลับมาไหว้พ่อทุกปี ตอนดื่มกินกับพวกเราก็มักจะบอกว่าคิดถึงชูเซี่ย ความจริงแล้ว เขาแต่งงานกับชูเซี่ยตั้งนานแล้ว” หลี่หยุนกังโมโหมาก “ถ้าเขากล้ากลับมา ข้าจะตีจนเขาขาหักไปเลย” จูเก๋อหมิงมองหลี่หยุนกัง แล้วพูดว่า “ตีจนขาหักแล้วยังไง เขาได้แต่งงานกับชูเซี่ยแล้ว มีลูกกันแล้วด้วย แถมลูกสองอีกต่างหาก” “ถ้าฝ่าบาททรงรู้คงจะ......” พระชายามองไปที่หลี่หยุนกัง ในตาเต็มด้วยความกังวล หลี่หยุนกังปิดปากเงียบ ใช่แล้ว หากฝ่าบาททรงรู้เข้าจะเป็นอย่างไร “ทำไมนางกลับมากะทันหันแบบนี้ล่ะ หรือเป็นเพราะอาการป่วยของพระฮองไทเฮา แต่ว่านักบวชบอกว่านางลืมพวกเราแล้วไม่ใช่รึ หรือจำได้แล้ว” หลี่หยุนกังพูดอย่างสงสัย จูเก๋อหมิงส่ายหน้า “พวกข้าก็ไม่รู้ความจริงหรอก” หลี่หยุนกังมองไปทางหลวี่หนิง “เจ้ารู้ได้อย่างไรว่านางจะกลับมาเชียนซานบอกเจ้ารึ” “ใช่ คนสอดแนมจากพรรคมังกรเหินให้เชียนซานช่วยเตรียมที่พัก บอกว่านายหญิงจะกลับมาแล้ว กลับมากัน 4 คน นายหญิง จูฟางหยวน และลูกชายลูกชาย” “ลูกสาวลูกชายรึ” หลี่หยุนกังยิ้มเศร้าๆ “นางมีลูกถึงสองคนแล้ว ฝ่าบาทยังไม่มีสักคนเลย ข้ากลัวว่าเขาจะไม่เคยคิดอยากมีลูกกับผู้หญิงคนอื่นเลย เขาเคยคิดนะ...... เฮ้อ ช่างมันเถอะ โทษคนอื่นไม่ได้หรอก ชูเซี่ยแต่งงานกับจูฟางหยวนก็ดีแล้ว จูฟางหยวนเป็นคนซื่อสัตย์ ฝากผีฝากไข้ได้ นางน่าจะลืมฝ่าบาทไปแล้ว ปล่อยให้นางลืมมันไปเถอะ” อย่างน้อย ก็มีฝ่ายหนึ่งที่ชีวิตทดี มีชีวิตที่มีความสุข แค่นี้ก็เพียงพอแล้วล่ะ “ฝ่าบาทก็จะทรงแต่งงานกับเจ้าหญิงหนานจ้าวในเร็วๆ นี้แล้ว แต่ไม่รู้ทำไม ข้ารู้สึกสังหรณ์ใจยังไงอย่างงั้น” หลวี่หนิงกล่าวขึ้น ทุกคนที่อยู่ ณ ที่นั้น ล้วนรู้สึกเป็นโศกเศร้าขึ้นมา การกลับมาของชูเซี่ยถือว่าเป็นข่าวดี แต่ว่า การพบกันเช่นนี้ มีแต่จะทำให้ฝ่าบาททรงทุกข์ระทมไม่ใช่รึ ชูเซี่ยถึงเมืองหลวงเมื่อวัน 10 ค่ำเดือน 6 อากาศเริ่มร้อนแล้ว ออกเดินทางวัน 1 ค่ำเดือน 6 ใช้เวลาในการเดินทาง 10 วัน ในการเดินทางที่ยากลำบากนี้ ผู้ใหญ่สามารถทนได้ แต่กับเด็กที่ไม่เคยเดินทางไปไหน อาจจะทนไม่ค่อยไหว เมืองหนานซานห่างจากเมืองหลวงนับพันลี้ ตามเวลาเดินทางด้วยเท้าปกติแล้ว ต้องใช้เวลานานถึงประมาณครึ่งเดือนจึงจะถึงที่หมาย แต่นางมาถึงเมืองหลวงก่อนเวลากำหนด 5 วัน ข้อแรก เพราะเป็นห่วงพระอาการประชวรของฮองไทเฮา ข้อสอง เพราะ นางหวังอยากถึงที่หมายโดยเร็ว จิงโม่และฉองเหลาก็ไม่ต้องลำบากไปมากกว่านี้ ในการเดินทางนั้นมีคนสอดแนมติดตามตลอดทาง มีคนส่งนกพิราบสื่อสารไปหาเชียนซาน เพราะฉะนั้น ตอนที่ชูเซี่ยไปถึงเมืองหลวงเชียนซานกับหลวี่หนิงก็ได้มาต้อนรับที่หน้าประตูเมืองแล้ว เชียนซานไม่เข้าใจสถานการณ์ของชูเซี่ยมากนัก เพียงแต่รู้มาจากคนสอดแนมว่านางมีลูกสาวหนึ่งชายหนึ่ง ส่วนเรื่องที่นางลืมทุกคนไปแล้วนั้น ไม่ได้พูดถึง ขณะกำลังรอนั้นเชียนซานค่อนข้างกังวล แน่นอนว่านางไม่อยากให้ชูเซี่ยจำนางไม่ได้ แต่นางคิดว่า ถ้าชูเซี่ยลืมแม้กระทั่งฝ่าบาท ก็คงจำนางไม่ได้เหมือนกัน ไม่มีใครสามารถเลือกว่าจะลืมหรือจำอะไรได้หรอก “ท่านน่าจะจำข้าไม่ได้แล้วล่ะ แล้วข้าจักพูดกับท่านอย่างไรเล่า ท่านจะคิดว่าข้าเป็นคนหลอกลวงหรือเปล่า”เชียนซานเดินวนอยู่หน้าประตูเมือง ใบหน้าเต็มไปด้วยความกังวล หลวี่หนิงพูดขึ้นวา “แล้วอย่างไรเล่า ท่านจำเจ้าไม่ได้ แต่จูฟางหยวนจำเจ้าได้แน่นอน” เชียนซานพูดอย่างเคืองๆ “ข้าจะตบเหล่าจูสักตั้ง ทำไมเขาไม่เคยบอกข้าเลยว่าแต่งงานกับนายหญิงแล้ว” จู่ๆ หลวี่หนิงก็คิดอะไรออก “ทำไมคนสอดแนมต้องให้เจ้าหาที่พักอื่นล่ะ นางแต่งงานกับจูฟางหยวนแล้ว ก็ควรจะไปอยู่กับจูฟางหยวนไม่ใช่รึ” เชียนซานไม่มีกระจิตกระใจคิดเรื่องพันนี้ พูดขึ้นว่า “เหล่าจูน่าจะไม่อยากให้ใครรู้ เขาไม่สู้คน” “เขาไม่ใช่คนไร้ความรับผิดชอบอะไร แต่ข้ารู้สึกว่าเรื่องนี้แปลกๆ ตามการคาดคะเนของจูเก๋อ หมอชูกลับมาเพราะพระอาการประชวรของฮองไทเฮา แต่หมอชูลืมทุกคนไปแล้ว แน่นอนว่าก็ต้องจำฮองไทเฮาไม่ได้ด้วย ไม่น่าจะกลับมาเพราะพระราชโองการ ท่านมาเพื่อทำงานรับเงินรางวัลพันเหรียญหรือเปล่า” “เป็นไปไม่ได้หรอก นายหญิงไม่มีทางขาดเงิน เงินในพรรคมังกรเหินมีมากเกินกว่าล้านเหรียญ”เชียนซานพูดอย่างภาคภูมิใจ แน่นอนว่าไม่เพียงแค่ที่กล่าวมา “ถ้าอย่างนั้นท่านจำได้หรือเปล่าว่าตนเป็นนายหญิงของพรรคมังกรเหิน” หลวี่หนิงถามอย่างน่าตบ ยังไงเขาก็รู้สึกว่ามันแปลกๆ ต้องมีเรื่องอะไรที่พวกเขายังไม่รู้แน่นอน เชียนซานได้ยินที่เขาพูด คิดว่ามันก็มีความเป็นไปได้ ท่านจะลืมสถานะตนเองหรือเปล่านะ ถ้าอย่างนั้น ในการกลับมาครั้งนี้ เป็นเพราะสาเหตุใดกันแน่ล่ะ เหล่าจูทำไมถึงยอมพานางกลับมาด้วย ไม่กลัวฝ่าบาทตัดหัวหรอกรึ เชียนซานผู้ไม่ถนัดใช้ความคิดแต่ไหนแต่ไร ก็เริ่มสงสัยและคิดหนัก การรอในครั้งนี้ นานถึงครึ่งค่อนวันเชียว รอจนกระทั่งพระอาทิตย์เคลื่อนไปทางทิศตะวันตก จึงเห็นรถม้าสีดำคันหนึ่งแล่นมาจากถนนหลวง สารถีใส่เสื้อสีเทา สวมหมวกงอบบนหัว ม้าสองตัวเดินคู่กันมา ซึ่งมองเห็นความอ่อนเพลียได้แต่ไกล เห็นได้ชัดว่า นี่เป็นรถม้าที่เดินทางมาในระยะที่ไกล ใจของเชียนซานเต้นตึกตัก จูงม้าเดินเข้าไปอย่างทำอะไรไม่ถูก รถม้าหยุดตรงหน้าเชียนซาน สารถีลงจากรถม้า แล้วเปิดม่านคลุมออก “ถึงแล้วครับนายหญิง” คำว่านายหญิง ทำให้เชียนซานน้ำตาไหลพราก เห็นได้ชัดว่า สารถีเป็นคนของพรรคมังกรเหิน ในเมื่อนายหญิงรู้จักพรรคมังกรเหิน ก็น่าจะรู้จักนางด้วย จูฟางหยวนลงจากรถม้าคนแรก เห็นเชียนซานร้องไห้ อดไม่ได้ที่จะหัวเราะ พลันพูดว่า “เชียนซาน เจ้าเป็นอะไร เจ้าไม่มีความสุขที่ได้พบนายหญิงของเจ้ารึ” เชียนซานกระทึบเท้า พูดอย่างเคืองๆ ว่า “จูฟางหยวน ข้าค่อยมาคิดบัญชีกับเจ้าทีหลังละกัน นายหญิงล่ะ” ชูเซี่ยเปิดม่านคลุมออก ทำท่าให้เชียนซานเงียบ “เชียนซาน อย่าเสียงดัง เด็กๆกำลังหลับ กลับไปแล้วค่อยคุยกัน หาที่พักได้หรือยัง” เมื่อเชียนซานเห็นชูเซี่ยที่ไม่ได้เจอกัน 5 ปี ตื้นตันใจจนพูดอะไรไม่ออก ได้แต่มองชูเซี่ยนิ่งๆ “เจ้าเด็กโง่ หลวี่หนิง มานี่ซิ” จูฟางหยวนเผลอยิ้ม และหันไปโบกมือให้หลวี่หนิงที่อยู่ข้างหลัง