ตอนที่ 41 หลุดปาก

ตอนที่ 41 หลุดปาก ใกล้จะจบปีการศึกษาแล้ว ครึ่งเดือนที่เหลือนี้ไม่มีหลักสูตรเรียนอะไรมากมาย เพียงรอปัจฉิมอย่างเดียว รอให้ทุกอย่างจบลงแล้ว พอถึงตอนนั้นเธอจะหาที่ที่สงบแล้วคอดลูกลงมา จากนั้น... เมื่อคิดถึงนี่แล้ว หัวใจเธอพลางเต้นแรงขึ้นมา ท้องก่อนแต่ง ถือว่าเธอใจกล้าไม่เบาเลยทีเดียว แต่เมื่อนึกถึงปุริมแล้ว เธอก็อยากจะคลอดลูกคนนี้ออกมามากยิ่งขึ้น บางทีในวันนั้นที่เขาทำทุกอย่างเพื่อเธอ ทำเพื่อตระกูลศาสตร์พงษ์และทำเพื่อญาณินท์ได้ทำให้เธอรู้สึกตื้นตันใจแล้วสินะ เธอยังคงจำถึงทุกวันนี้ เดินไปพอนาน เมื่อเห็นฟ้าเริ่มมืดลงแล้ว เธอจึงนึกคิดได้ส่าถึงเวลากลับบ้านแล้ว ไม่อย่างนั้นคุณปู่ก็ต้องเป็นห่วงอีก แปลกแฮะ ทำไมมือถือเธอไม่ดังสักที หรือเป็นเพราะเธอไม่ได้ยินกันแน่? เพ็ญนีติ์เอามือถือออกมาจากกระเป๋า ถึงรู้ว่ามือถือไม่มีแบตแล้ว พระเจ้าช่วย บางทีปุริมอาจจะโทรมาหาเธอแล้วสินะ เธอรีบเดินไปทางโรงพยาบาล ถ้าเขาโทรแล้ว เธอจะรู้สึกไม่สบายใจเลยทีเดียว เหมือนว่าเธอที่พุ่งเข้าห้องโถงใหญ่โรงพยาบาลแล้ว เมื่อยืนอยู่ในลิต์ฟจึงทำให้เธอมีความตื่นเต้นที่ไม่รู้มาจากไหน แม้แต่ตัวเธอเองยังไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไรด้วยซ้ำ พอมาถึงชั้นห้องผู้ป่วยคุณปู่ เธอรีบเดินเข้าไปแล้วเงยหน้ามองเห็นหน้าห้องปูนั้นมีหมอและพยาบาลกำลังเดินเข้าออกอย่างรีบร้อน หัวใจเธอเต้นเร็วขึ้นมา ปู่เป็นอะไร? เธอไม่กล้าคิกว่าจะเร็วขนาดนี้ แต่เมื่อพุ่งเข้าไปห้อง ภาพหน้าใจของจังหวะการเต้นหัวใจ และหมอทั้งพยาบาล มีวินาทีวูบหนึ่งที่ทำให้เธอรู้สึกอย่ากวิ่งหนี เธอไม่อยากเห็นภาพสถานการณ์แบบนี้อีก นั่นมันทำให้คนต้องเสียใจทีสุด เร็วเกินไป หนึ่งเดือนก่อนปู่ยังสุภาพร่างกายแข็งแรง แต่ตอนนี้ ความจริงมันบอกเธออย่างหดร้ายว่าปู่เธอสู้ไม่ไหวแล้ว ดั่งพ่อแม่เธอเลย ชีวิตบนสวรรค์มันงดงามมากรึไง? เธอไม่รู้ แต่ถ้าจะงดงามมากแค่ไหนเธอก็หวังให้ปู่อยู่ที่นี่มากกว่า ความสัมพันธ์ระหว่างมนุษย์นั้นช่างประหลาด ครั้งแรกที่เธอเจอปู่เธอพลางรู้สึกถูกโชคชะตาเหมือนมีวาสนาที่เธอชอบเลยทันที ข้างเตียงปู่มีคนมากมาย ปุริมก็อยู่ด้วย เป็นครั้งแรกที่เห็นเขาดูกังวลแบบนั้น หน้าผากเขาเต็มไปด้วยเหงื่อที่เหมือนหยดน้ำ เธอรู้ว่าเขารักปู่มาก ไม่อย่างนั้นก็ไม่เลือกเธอเพราะปู่หรอก ในบางทีเธอก็รู้สึกแปลกทำไมผู้หญิงมากมายนั้นเขากลับเลือกเธอ? หรือนี่เป็นโชคชะตาที่คำพูดญาณินท์บอกว่าเธอเหมือนใคร? จริงๆนั้นเธอไม่ได้เชื่อฟังแบบนี้มาตลอด เขาอยากคลอดเหลนให้ปู่ แต่เธอกลับไม่ให้ความร่วมมือเขา และไม่เคยคิดว่ามันเกิดพลาดไป ตอนนี้ในท้องเธอนั้นได้มีลูกเขาไปแล้ว ลูกรัก นั่นเป็นสิ่งที่ปู่ต้องการมาตลอด เธออยากพุ่งเข้าไปกอดปู่ไว้ แล้วพูดข่าวนี้ให้ข้างหูเขา แบบนี้แล้วคุณปู่จะฝืนขึ้นมาหรือเปล่า? น้ำตาไหลลงเป็นหยดๆ เธอทำแล้วจริงๆ “ปู่ครับ เพ็ญนีติ์มาแล้ว”เธอเดินเข้าไปจับมือที่แห้งเหี่ยวของปู่ขึ้นมา ปู่ไม่มีการขยับใดๆ ยังคงหลับตาเหมือนไม่มีความเป็นมนุษย์ ทำไมเธอเพียงแค่ออกไปครึ่งวัน ปู่กลับเป็นสภาพแบบนี้แล้ว? “คุณปุริมครับ เราพยายามแล้วนะครับ”หมอได้หยุดการช่วยแล้ว น้ำเสียงพูดด้วยความเสียใจกับปุริม เสียงฝีเท้าเดินออกไปจากห้องเรื่อยๆอย่างหนาแน่น เร็วมากที่ห้องนั้นเหลือแต่เพ็ญนีติ์กับปุริม พวกเขารู้ว่านี่เป็นโอกาสที่ทางโรงพยาบาลใหพวกเขาได้พูดลากัน เสียงร้องไห้ต่ำๆและน้ำตาที่มัวใบหน้า “เพ็ญนีติ์ เราพยายามแล้วครับ”ด้านหลังมีเสียงปุริมดังขึ้นมาเบาๆ ใช่สิ พวกเขาพยายามแล้ว เพื่อให้ปู่มีความสุข เธอได้เป็นภรรยาตามกฎหมายเขาไป แต่เธอไม่อยากจากคุณปู่จริงๆ เธอริมสะบัดมือปู่อย่างดิ้นรน “ปู่คะ ปู่ตื่นสิค้า ปู่ ฉันมีข่าวดีจะบอกคุณปู่นะ คุณปู่จะมีเหลนแล้ว”เธอรู้สึกว่าเธอควรพูดแล้ว ถ้ายังไม่พูดอีก เธอคงจะเสียใจทั้งชีวิต เธออยากให้ปู่หลับอย่างสลบสุข จู่ๆไหล่เธอหนักขึ้นมา มือทั้งสองข้างปุริมจับไหล่เธอไว้แน่น“คุณพูดอะไรระเพ็ณนีติ์?” “ฉันท้องแล้ว”เธอพูดออกมาอย่างไม่ลังเล เพื่อคุณปู่ เธอก็ไม่ได้คิดถึงผลที่จะตามมาอะไรหรอก “เพ็ญนีติ์ คุณไม่...”ปุริมหน้าเย็นทันที เขาเคยทำอะไรใจเขารู้ดี เขาไม่เคยแตะต้องเธอแม้แต่ขนเดียว แต่ตอนนี้ เธอกลับมาพูดแบบนี้ และยังต่อหน้าปู่ด้วย แต่ยังไม่ทันรอให้เขาพูดจบ ปู่ที่นอนอยู่บนเตียงนั้นกลับลืมตาขึ้นอย่างปฏิหารย์ “เหลน...” เพ็ญนีติ์ดีใจขึ้นมา น้ำตาเต็มหน้านั้นพลางมีรอยยิ้มออกมา“ปู่ ใช่ค่ะ ฉันท้องแล้ว” มือของปู่ค่อยโยกขึ้นมา โยกขึ้นมาอย่างปฏิหารย์นัก เขาลูบหน้าเพ็ญนีติ์ “ลูกรัก ต้องเป็นภรรยาที่ดีของเรานะ ปู่รักหนูมาก...”ทุกคำพูดนั้นมันติดๆขาดๆถึงจะพูดออกมาเป็นประโยชน์ได้ แต่ก็ยังคงฟังชัดเจน ทำให้ปุริมก็ได้ยินชัดเจนเหมือนกัน นี่เป็นสถานการณ์สายฟ้าแลบรึ? เพ็ญนีติ์ไม่รู้ เธอเพียงแค่อยากให้ปู่เขามีความสุข“ขอบคุณค่ะปู่ เพ็ญนีติ์ก็รักปู่เช่นกันค่ะ” “ถ้าคลอดออกมาแล้ว นำเขาไป...ไป...ดู...ดู...ฉัน...”เมื่อพูดพยางค์สุดท้ายจบ มือปู่พลางค่อยๆหล่นลง แล้วมองเพ็ญนีติ์ไว้ด้วยความสงบสุขโดยไม่มีปฏิกิริยาอะไรอีกเลย “ปู่...ปู่...”เธอร้องไห้ขึ้นมา เพียงแค่การอยู่ร่วมกันมาเดือนเดียวก็ทำให้เธอได้เข้ากันดีกับโลกปู่ไปแล้ว เหมือนเธอจะเยชินที่ข้างๆตัวเองมีคนเฒ่าคนหนึ่งค่อยอยู่ไปมา บางทีเมื่อเธอแก่แล้วย้อนกลับมาคิดอีกที สิ่งนี้อาจจะเป็นความทรงจำที่งดงามมากนัก ปู่บอกว่าเขาไม่เคยเสียใจที่มาบนโลกนี้ ปู่บอกว่าความฝันของเขาคือให้เธอคลอดเหลนให้เขา เธอบอกแล้ว ปู่ก็คงจะไปดีอย่างสบายใจได้แล้ว เธอร้องไห้อย่างเจ็บปวดนัก คำพูดที่ปู่เคยบอกนั้นดังพุ่งพล่านอยู่ข้างหูเธอ“ปู่คะ ฉันจะคลอกลูกออกมาแน่นอน แล้วจะพาไปดูคุณปู่แน่นอนค่ะ” “เพ็ญนีติ์คุณพอได้หรือยัง?”จู่ๆเสียงโกรธของปุรินก็ดังขึ้นมาจากด้านหลัง ถ้าไม่ติดที่ปู่พึ่งเสียชีวิ เขาช่างอยากตบเธอสองทีอย่างแรงๆเลยแหล่ะ เขาไม่แม้แต่เคยแตะต้องเธอ แล้วมีลูกมาจากไหน หรือเป็นเพราะอยากยื้อต่อความสัมพันธ์นี้กับเขาต่อไป? แต่เขาไม่คิดว่าปู่เสียไปแล้ว เขาก็ควรจบความสัมพันธ์นี้ได้แล้ว เพราะว่าพวกเขาไม่ได้จดทะเบียน ฉะนั้นแล้วทุกอย่างนี้ช่างง่ายเหลือเกิน เพื่อคุณปู่ เขายอมสละงานแต่งครั้งแรกตัวเองเพื่อเธอ น้ำเสียงคมแหลมหดนั้นทำให้เพ็ญนีติ์ตื่นทันที พระเจ้าช่วย เธอตัดสินใจจะไม่เอาเขาแล้วไม่ใช่รึ? แล้วทำไมเธอถึงต้องพูดออกมา? เขารู้เรื่องของลูกแล้ว มันหมายความว่าถ้าเธอคลอดลูกออกมาเขาพลางจะแย่งไปจากตัวเธอ เธอมองเขาไว้อย่างกังวนสับสน“ขอโทษนะปุริม” “เพ็ญนีติ์ ถ้าไม่ใช่เห็นอกของปู่ ผมจะไล่คุณออกจากห้องนี้ไปทันที นี่คุณยินดีมากที่จะยื้อความสัมพันธ์ปลอมๆกับผมต่อไปหรือไงครับ?” เธออึ้ง นานกว่าจะเข้าใจความหมายของเขา “คุณอยากผูกหมัดผมด้วยลูกไหม?บอกว่า ลูกเป็นของใคร?” เพ็ญนีติ์อึ้งไปแล้ว เธอเปล่าเลยนะ เธอไม่อยากให้ปู่ต้องจากไปอย่างเศร้าหมอง แต่ปุริมกลับคิกว่าเธอพูดแบบนี้เพราะมีเป้าหมายอย่างอื่น เธอเปล่าจริงๆ เธอพบยายามเก็บอารมณ์ตัวเองให้นิ่ง แล้วลุกขึ้นดึงแขนเขาแล้วลากออกไปจากห้องปู่อย่างแรง เมื่อยืนตรงระเบียงเดิน เธอมองเขาไง้แล้วพูดออกมาอย่างชัดที่ละคำ “ปุริม ไม่มีลูกค่ะ ไม่มีอะไรเลย ฉันเพียงแค่อยากให้ปู่ไปอย่างไม่มีอะไรต้องเสียใจ” ทุกคำพูดที่เธอพูดออกมานั้นมันเหมือนเป็นเลือดที่แอบหยดในหัวใจ เขาสามารถบอกว่าเธอโกหก แต่เขาไม่สามารถเหยียบย่ำเธอได้ เพ็ญนีติ์ไม่รู้ว่าตัวเองออกมาจากโรงพยาบาลได้ยังไง เมื่อกลับมาถึงบ้าน เธอรีบเก็บของตัวเอง ของส่วนใหญ่ที่นี่เขาเป็นคนซื้อให้ จริงๆแล้วเพียงแค่ตระกูลศาสตร์พงษ์คืนเงินให้เขาหมด เธอก็จะไม่ติดอะไรเขาอีกเลย ไม่ติดเลยจริงๆ เพียงแต่ว่าระหว่างนั้นเธอเหมือนได้เสียหัวใจไปดวงหนึ่ง ตอนที่เธอถือกระเป๋าเล็กๆออกมาใบหนึ่งจากห้อง เธอพลางหันไปมองแล้วเดินออกมา เธอจะเก็บหัวใจตัวเองกลับมา จากนั้นความรักนั้นก็จะถูกฝังดิน เธอจะไม่รักเขาอีก ใกล้สอบแล้ว เพ็ญนีติ์ยุ่งจนถึงฟ้ามืด แต่ว่าจะยุ่งมากแค่ไหนเธอก็จะหาเวลาไปร่วมงานศพคุณปู่ ในมหาลัยเต็มไปด้วยข่าวร้ายๆที่นินทาเธอ เพราะการไม่ปรากฏตัวอีกของปุริม ทำให้คนมากมายต่างลือกันว่าเธอถูกทิ้งแล้ว เธอฟังแล้วขำพลางมองข้าม ไม่มีการตอบสนองใดๆ เดินในทางของตัวเองให้ดีก็พอแล้ว ตอนนี้เธอตั้งใจรอปัจฉิมอย่างเดียว จากนั้นเธอจะไปคลอดลูกที่ที่สงบ เมื่อไปหาหมอเอายาแล้ว ก็ช่วยให้เธออาเจียนน้อยลง ตอนนี้เธอไม่อยากให้ใครรู้เรื่องเด็กคนนี้ เธอเพียงแค่อยากออกไปจากปุริมอย่างสงบ เขาเคยบอกว่าเวลาจบลงของเงื่อนไงขึ้นอยู่ที่เขา ช่วงนี้เป็นงานศพของปู่ เขาเลยไม่ได้พูดออกมา หรือเขาอยากให้หน้าเธอบ้างที่จะให้เธอพูดออกมาเอง ยังไงแล้วก็ต้องแยกจากกันในไม่ช้าก็เร็ว เธอไม่ยอมให้เขาแตะต้องเธอ เขาเองก็ไม่สามารถรับผู้หญิงอย่างเธอได้ ตอนบ่ายมีสอบอีกวิชาเดียวก็จบแล้ว จากนั้นก็รอปัจฉิมอย่างเดียว เพ็ญเตรียมตัวออกไปกินข้าวเที่ยงที่ร้านสะอาดนอกมหาลัย ตอนนี้เธอไม่ใช่ตัวคนเดียวแล้ว เธอมีลูกแล้ว เพียงเธอยิ่งคิดก็เหมือนตัวเองจะบ้า เธอกลับท้องก่อนแต่ง แต่วินาทีที่เธอตัดสินใจนั้น เธอก็ไม่คิดจะเปลี่ยนใจอีก หมาลัยที่เต็มไปด้วยธรรมชาติอย่างลมรื่นสดชื่น เมื่อเดินผ่านดอกไม้ทะเลเธอถึงสังเกตเห็นว่าที่สวนดอกไม้นั้นได้ปลูกดอกดอกเยอบีร่าไว้เป็นแถว ทำให้เธอนึกถึงที่บ้านปุริม เขาให้คนส่งดอกเยอบีร่าไปให้ทุกอย่างสวยจนทำให้เธอไม่อยากกวาดตาไปที่อื่น เมื่อยื่นมือไปสัมผัสดอกแล้วช่างหอมระโหยจริงๆ เงาหนึ่งหยุดตรงข้างเธอ ผู้หญิงนั้นพูดด้วยเสียงไม่ใยดีเท่าไหร่“เพ็ญนีติ์ ถูกทิ้งแล้วดิ กำลังคิดจะหาคนเลี้ยงคนต่อไปสิท่า?” ไม่รู้ว่าญาณินท์มายืนข้างเธอตั้งแต่เมื่อไหร่ เพ็ญนีติ์อึ้ง ลุกขึ้นอยากข้ามเธอไป แต่เธอกลับยิ้ม แล้วยืดคางอย่างสูง“ฉันกลับมาสอบแล้ว ตอนนี้คงไม่มีใครมาเข้าข้างเธออีกสินะ เพ็ญนีติ์ ฉันจะบอกแกนะจำรูญยังเป็นผู้ชายของฉันออย่าคิดว่าปุริมทิ้งแกแล้วแกก็มีความคิดอะไรกับจำรูญอีกครั้ง?” เธอหัวเราะอย่างได้อกได้ใจ “ญาณินท์ เธอรู้ไหมคนแบบไหนที่ชอบแสดงตัวต่อหน้าคนที่ตัวเองคิดว่าเขาเป็นคู่แข่ง?นั่นก็คือคนแบบเธอที่ไม่มีความมั่นใจและไม่มีค่าไง” พูดจบเธอพลางเธอไปอย่างสง่าราศี