ตอนที่146 ความรักลึกซึ้ง

ต๭นที่146 ความรักลึกซึ้ง สิ่งที่ชูเซี่ยต้องการจากเชียนซานก็ความวู่วามนี่ล่ะ เพราะอย่างนั้นพวกนางทั้งสองจึงเดินทางไปที่จวนใต้เท้าซือคงทันที ชูเซี่ยเดินนำหน้าในขณะที่เชียนซานเดินตามนางมาด้วยสีหน้ากระอักกระอ่วน เมื่อมาถึงหน้าประตูจวนนางก็เกิดอาการลังเลขึ้นมาเล็กน้อย ชูเซี่ยเห็นท่าทางเช่นนั้น “รู้สึกเสียใจภายหลังแล้วหรือไม่ หากรู้สึกเสียใจพวกเราก็กลับกันเถิด!” เชียนซานส่ายหน้า “ไม่ใช่ ข้าแค่รู้สึกกลัวเล็กน้อยเท่านั้น!” ชูเซี่ยหัวเราะ หญิงสาวที่เป็นยอดฝีมืออันดับต้นๆของพรรคมังกรเหินที่ไม่ว่าเผชิญหน้ากับศัตรูหน้าไหนก็ไม่เคยหวาดกลัว แต่ตอนนี้กลับเกิดอาการยามที่ต้องไปพบหน้าบิดามารดาที่แท้จริงเสียนี่ ชูเซี่ยเอื้อมมือไปดึงแขนนางไว้ “กลัวอะไรกัน เจ้าควรมีความสุขถึงจะถูก!” เชียนซานถลึงตาใส่ชูเซี่ย “แล้วถ้าหากว่าพวกเขาไม่ใช่บิดามารดาที่แท้จริงของข้าเล่า” เชียนซานยีหัวตนเองจนยุ่งเหยิง “ข้าเข้าใจมาตลอดว่าท่านแม่ของข้าตายไปตั้งแต่ข้ายังเด็กแล้ว แต่จู่ๆข้าก็มีครอบครัวใหญ่โผล่มา ท่านคิดหรือว่าข้าจะทำใจเชื่อได้ง่ายๆ ข้ากลัวว่าหากข้าเชื่อเช่นนั้นแล้ววันหนึ่งมันกลายเป็นแค่เรื่องโกหกเล่าข้าจะทำอย่างไร!” ชูเซี่ยรู้สึกสงสารอีกฝ่ายไม่น้อย เด็กคนนี้เคยชินกับการอยู่ตัวคนเดียวมาโดยตลอดทั้งยังแบกรับชาติกำเนิดต้อยต่ำอย่างการเป็นเด็กกำพร้ามาตลอด นางไม่เคยคาดฝันมาก่อนว่าจะได้พบเจอครอบครัวที่แท้จริง และไม่เคยคาดคิดว่ามันจะเป็นครอบครัวใหญ่เช่นนี้ด้วย ตัวนางเองไม่ยอมเชื่อ หัวใจของนางเองก็ไม่กล้ายอมรับ ความรู้สึกเช่นนี้ก็คล้ายกับคนเสียสติที่ถูกรางวัลที่หนึ่ง ใจหนึ่งก็คิดว่าตนเองฝันไปอีกใจก็กลัวว่ามันจะไม่ใช่เรื่องจริง ชูเซี่ยเอ่ยกับอีกฝ่ายด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล “เชียนซาน เจ้าเหมาะกับการที่จะมีครอบครัวที่แสนสุขนะรู้ไหม” เชียนซานกระพริบตาปริบๆ “จริงหรือ แต่ตั้งแต่เล็กจนโตข้าไม่เคยมีมาก่อนเลยนะเจ้าคะ!” “สวรรค์ติดค้างเจ้าย่อมต้องใช้คืนให้เจ้า นี่ไงล่ะที่เขาเรียกว่าสวรรค์มีตา” เชียนซานมองใบหน้าของชูเซี่ย “หากว่านี่เป็นสิ่งที่สวรรค์ใช้คืนให้ข้าจริงๆข้าก็จะเชื่อว่าสวรรค์มีตา!” จวนใต้เท้าซือคงเห็นว่าชูเซี่ยและเชียนซานกลับมาอีกครั้งก็ให้การต้อนรับอย่างดีทั้งยังนำทางพวกนางไปจนถึงห้องนอนฮูหยินอีกด้วย ท่านใต้เท้าซือคงเมื่อเห็นชูเซี่ยมาก็กำลังจะอ้าปากเอ่ยถามว่าเหตุใดจึงไม่พักผ่อนแต่สายตาของเขาก็เหลือบไปเห็นเชียนซานที่ยืนเก้ๆกังๆอยู่หน้าประตู ดวงตาของชายวัยกลางคนเป็นประกายยินดี เขารีบวิ่งออกไปหน้าประตูก่อนจะรีบเอ่ย “อ้อ มาแล้วหรือ เข้ามาก่อนสิ!” กล่าวจบ เขาก็ไม่กล้าพูดอะไรออกมาอีก เพียงยืนเฉยๆจ้องมองมาทางเชียนซานอย่างระมัดระวัง เชียนซานขานรับแต่นางไม่ได้มองหน้าของท่านใต้เท้าซือคง แต่นั่นไม่ใช่เพราะนางรู้สึกเกลียดชังอีกฝ่ายแต่อย่างใด นางเองก็คล้ายกับใต้เท้าซือคงก็คือไม่รู้จะมองหน้าอีกฝ่ายอย่างไรดี ดังนั้นจึงเลือกที่จะไม่มองดีกว่า ชูเซี่ยกล่าวกับเสนาบดี “เชียนซานอยากมาดูอาการฮูหยินของท่านว่าเป็นอย่างไรบ้าง” กล่าวจบนางก็ส่งสายตาให้ท่านเสนาเป็นนัยยะบางอย่าง แรกเริ่มใต้เท้าซือคงก็งุนงงแต่ทว่าเขาก็นึกถึงสิ่งที่ชูเซี่ยพูดกับเขาก่อนหน้านี้ขึ้นมาได้ “หลังจากที่ท่านออกไปจากจวนอาการก็เป็นเช่นนี้ตลอด ไม่ยอมตื่นขึ้นมาเสียที ท่านหมอจูเก๋อก็ไม่กบ้าออกห่างจากนางแม้แต่ก้าวเดียวเพราะกลัวว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับนาง!” “กำลังใจสำหรับผู้ป่วยเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุด เพราะกำลังใจจะทำให้นางมีความหวังที่จะอยู่ต่อ” นางหันมาหาเชียนซาน “พร้อมหรือยัง ถ้าเช่นนั้นก็เข้าไปกันเถิด!” เชียนซานหันไปมองใต้เท้าซือคงอย่างรวดเร็วและก็พบว่าอีกฝ่ายก็กำลังมองมาที่นางเข่นกัน ใบหน้าของนางเริ่มฉายแวว ซับซ้อน ตาแก่คนนี้ก่อนหน้านี้เหตุใดนางจึงมีอคติต่อเขาได้นะ ครึ่งหนึ่งนางเคยไม่ชอบขี้หน้าเขามากแต่ทว่ามาตอนนี้นางกลับรู้สึกว่าเขาก็ดูเจริญหูเจริญตาไม่เบา! เชียนซานพยักหน้าก่อนจะเอ่ยกับชูเซี่ย “เจ้าค่ะ พวกเราเข้าไปกันเถิด!” ใต้เท้าซือคงไม่เข้าใจว่าพวกนางกำลังจะทำอะไรกัน แต่ทว่าเขาก็เป็นคนที่รู้จักวางตัว แม้ว่าจะไม่ใจว่าแผนการของชูเซี่ยคืออะไรแต่เขารับรู้ได้ว่าชูเซี่ยกำลังต้องการช่วยเขา ดังนั้นเขาก็ไม่ได้ถามอะไรแต่ยอมปล่อยพวกนางสองคนเข้าไปในห้องนอนของฮูหยินแต่โดยดี เชียนซานมองคนที่นอนหลับไม่ได้สติอยู่บนเตียงด้วยดวงตาแดงก่ำ นางหน้าไปทางอื่นยกมือขึ้นปาดน้ำตาออกจนหมด จนกระทั่งมั่นใจว่าดวงตาของนางแห้งสนิทแล้วจึงหันกลับมาหาชูเซี่ย “ตอนนี้เราควรทำอย่างไรต่อดีเจ้าคะ” จูเก๋อหมิงเองก็มองมาที่ชูเซี่ยเช่นกัน เขาเข้าใจชูเซี่ยได้แทบจะทันทีจึงไม่ได้เข้ามาร่วมบทสนทนาก่อนหน้า คุณชายจางทั้งสามก็พร้อมหน้าพร้อมตากันอยู่ที่ข้างเตียงของฮูหยินจางด้วยสีหน้าเหนื่อยล้า แต่สายตาของพวกเขาที่มองมาที่เชียนซานเปร่งประกายวาววับ น้องสาวคนนี้ทำให้ทุกคนในบ้านต้องทุกข์ทรมานมาหลายปี ในที่สุดนางก็กลับมาแล้วเป็นเรื่องที่น่ายินดีเหลือเกิน ชูเซี่ยดึงเชียนซานมานั่งที่ข้างเตียงจากนั้นก็พูดขึ้น “อีกสักครู่ตอนข้าฝังเข็มให้นางเจ้าก็กระซิบคำพูดอะไรก็ได้ข้างหูนางนะ ในใจเจ้าคิดอย่างไรก็พูดออกมาให้หมด ตรงนี้มีแต่คนกันเองไม่มีใครหัวเราะเจ้าอย่างแน่นอน!” กล่าวจบนางก็หยิบเข็มทองออกมาและฝังลงไปที่ศีรษะของฮูหยินและเรื่อยลงมาตามร่างกาย เชียนซานที่นั่งอยู่ข้างเตียงกำลังพิจารณาดูคนที่หน้าตาคล้ายกับนางมากจนนางต้องเอื้อมมือมาลูบหน้าตัวเองไปด้วยจากนั้นเชียนซานก็เอื้อมมือออกมาหมายจะลูบใบหน้าของฮูหยินจางด้วย แต่ทว่านางก็หยุดเอาไว้กลางอากาศก่อนจะส่งสายตาหวาดกลัวไปให้ชูเซี่ย ชูเซี่ยก็ยิ้มขำ “เด็กโง่ นี่ไม่ใช่คนแปลกหน้าเสียหน่อย นางเป็นท่านแม่ของเจ้า เป็นมารดาผู้ให้กำเนิดเจ้าอย่างไรเล่า!” เชียนซานหันกลับมามองคุณชายจางทั้งหลายที่จ้องนางเป็นตาเดียว หญิงสาวหายใจลึกๆ อ้าปากเล็กน้อยจากนั้นก็หายใจลึกๆอีกครั้ง จากนั้นก็เอ่ยออกมา “แต่ข้าเข้าใจมาตลอดว่าท่านแม่ของข้าตายไปแล้วนี่นา!” “แต่ทว่าความจริงแล้วนางยังไม่ตายทั้งยังรอคอยให้เจ้ากลับมาหานางอยู่เสมอ หลายปีมานี้ไม่มีวันใดที่นางจะถอดใจเรื่องของเจ้า” ใต้เท้าซือคงที่อยู่ข้างกายนางเอ่ยขึ้น จู่ๆก็มีเสียงการเคลื่อนไหวเล็กๆเกิดขึ้นบนเตียงทำให้ทุกคนพร้อมใจกันมองไปทางต้นเสียง เชียนซานก้มหน้ามองก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามองชูเซี่ยอย่างแตกตื่น ชูเซี่ยจับมือของฮูหยินจางไว้และวางมันลงที่มือของเชียนซาน “เจ้าจะพูดอะไรนางก็ล้วนได้ยินที่เจ้าพูดทั้งนั้น” เชียนซานยังคงนิ่ง ห้องทั้งห้องเงียบไม่มีผู้ใดกล้าส่งเสียง ยามนี้เงียบเสียจนสามารถได้ยินเสียงหายใจได้เลยทีเดียว เวลาผ่านไปนานเหมือนเป็นปี เชียนซานก็ค่อยๆยอมอ้าปากเล่าเรื่องของตนเอง “เรื่องเป็นเช่นนี้ ข้าเองก็เข้าใจมาตลอดว่าตนเองเป็นเด็กกำพร้า แต่เล็กจนโตก็อยู่ที่พรรคมังกรเหินมาตลอด พรรคมังกรเหินมีเด็กกำพร้ามากมายไปหมด แต่ที่มากยิ่งกว่าก็คือลูกหลานของคนในพรรค ในวัยเดียวกันกับข้าทุกคนล้วนมีบิดามารดาคอยรักและดูแลเอาใจใส่ แต่ทว่าข้ากลับไม่มีผู้ใดสนใจเลยสักคน แต่ถึงอย่างนั้นข้าก็ยังมีแม่นางลวี่ มีนายหญิง พวกนางต่างก็รักข้ามาก...” เชียนซานหยุดเล่า เสียงของนางเบาลงเล็กน้อย แม้ว่าปากจะบอกไม่สนใจ แต่ทว่าน้ำเสียงของนางก็ฟ้องอยู่แล้วว่านางสนใจมากเพียงใด ชูเซี่ยเคยได้ยินมาว่าพรรคมังกรเหินก่อตั้งมานานแล้ว ทั้งยังมีประวัติความเป็นมาเกือบสองร้อยปีถ่ายทอดจากรุ่นมาสู่รุ่น การใช้ชีวิตในพรรคมังกรเหินสำหรับคนที่มีครอบครัวกับเด็กกำพร้าค่อนข้างต่างกันอยู่มาก ภายใต้บรรยากาศในพรรคเช่นนี้ เชียนซานที่มีชาติกำเนิดเป็นเพียงแค่เด็กกำพร้าก็ย่อมมีความรู้สึกว่าตนเองด้อยกว่าผู้อื่นมาตลอด “แม่นางลวี่บอกว่าข้าเป็นเด็กดื้อรั้นแต่ข้าก็ไม่เคยสนใจ ข้าคือเชียนซาน เชียนคือพัน ซานคือภูเขา ภูเขาพันลูกย่อมเกิดมาจากก้อนหินมากมายนับมุถ้วนอยู่แล้ว ข้าไม่โดดเดี่ยวหรอก ข้ายังมีก้อนหินมากมายอยู่เป็นเพื่อนข้า นอกจากก้อนหินก็ยังมีต้นไม้ดอกไม้มากมายคอยอยู่เป็นเพื่อนข้า ข้าไม่เคยเหงาแม้แต่น้อยทั้งยังสุขสบายดีอีกด้วย!” เชียนซานเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงภาคภูมิใจ “ข้าเป็นคนที่โดดเด่นที่สุดในพรรคมังกรเหินเลยก็ว่าได้ แม่นางลวี่บอกว่าวรยุทธของข้าก้าวหน้าไวกว่าทุกคน ดังนั้นข้าจึงถูกส่งตัวให้มาอยู่รับใช้นายหญิง นายหญิงรักข้ามากยิ่งนัก นางให้ข้าเป็นองครักษ์ข้างกายในวัง ข้า...” เชียนซานกล่าวถึงตรงนี้นางก็ไม่ได้เอ่ยต่อไป นางเหลือบมองชูเซี่ย เชียนซานเป็นคนเก็บความรู้สึกเก่งมาก แม้ว่ายามนี้นางจะกำลังระบายความอัดอั้นออกมาแต่นางก็ยังคงห่วงความรู้สึกของผู้อื่นอยู่เสมอ นางมักจะตีหน้าตาย ตั้งแต่เล็กๆก็เป็นเช่นนี้แม้ว่าในใจจะเศร้าเสียใจเพียงใด ไม่มีความสุขแค่ไหนนางก็จะเอาแต่บอกผู้อื่นว่าไม่เป็นอะไรเสมอ ก็เหมือนกับคนที่กินผักขมอยู่ทุกเมื่อเชื่อวันแต่เมื่อมีคนมาถามนางกลับตอบหน้าตายว่าได้กินแต่อาหารชั้นเลิศ! นางเล่าออกมาได้อย่างราบรื่นไม่มีร่องรอยแห่งความโศกเศร้าแม้แต่น้อย แต่เพราะน้ำเสียงเล็กๆของนางที่เอ่ยออกมาอย่างภาคภูมิใจนั่นก็ทำให้ตระกูลจางทุกคนที่อยู่ในที่นี้ต่างก็เวทนาสงสาร เชียนซานนิ่งไปจากนั้นก็หันมามองหญิงที่นอนป่วยอยู่บนเตียงอีกครั้ง “แต่ว่าข้าเองก็อยากรู้มาตลอดว่าความรู้สึกของคนที่มีมารดาเป็นเช่นไร ต่อให้ข้าไม่สนใจ แต่ทว่าหากเป็นไปได้ข้าเองก็อยากรู้ว่าคนที่มีแม่มันมีความสุขมากเพียงใด...” จู่ๆก็มีคนหนึ่งวิ่งมาโอบกอดร่างของนางเอาไว้ เชียนซานเงยหน้าขึ้นมองก็สบเข้ากับสายตาเจ็บปวดของหลวี่หนิงที่มองมา หลวี่หนิงเอ่ยอย่างเจ็บปวด “การสูญเสียมารดาเป็นสิ่งที่เจ็บปวดที่สุดในโลกหล้านี้แล้ว เชียนซาน แต่เจ้ายังมีความสุขได้เพราะท่านแม่ของเจ้ายังอยู่ ขอเพียงแค่เจ้าเรียกหานาง นางจะต้องฟื้นขึ้นมาแน่ แต่ข้าต่อให้ข้าจะเรียกหาจนเสียงแหบแห้งอย่างไรท่านแม่ของข้าก็ไม่อาจฟื้นขึ้นมาหาข้าได้อีกแล้ว!” เชียนซานรู้สึกเห็นใจอีกฝ่าย เดิมทีนางเกลียดชังหลวี่หนิงมาก แต่ทว่ายามนี้เมื่อได้ยินคำพูดของเขา นางก็รู้สึกวูบโหว่งในอกและกระบอกตาร้อนผ่าวขึ้นมา หลวี่หนิงปล่อยนางออกจากอ้อมกอดจากนั้นก็ถอยไปยืนอยู่ข้างๆ เมื่อครู่ที่เขาได้ยินสิ่งที่เชียนซานเล่ามาก็ทำให้ความเจ็บปวดที่ลืมเลือนในช่วงหลายปีย้อนรอยกลับมาอีกครั้ง ความจริงแล้วเขากับเชียนซานเหมือนกันมากเลยทีเดียว ทั้งชาติกำเนิด ทั้งความทุกข์ทรมานที่ไม่อาจเอ่ยออกมาได้ ทำได้แค่เพียงบอกใครต่อใครว่าไม่เป็นอะไร ท่านใต้เท้าซือคงมองหลวี่หนิงด้วยสายตาล้ำลึกจากนั้นก็ลอบถอนหายใจ ชายวัยกลางคนก้าวมาหยุดอยู่ข้างเตียงฮูหยินของตนก่อนก้มลงกระวิบข้างหู “ซิ่วยิง เจ้าได้ยินหรือไม่ บุตรสาวของพวกเรากลับมาแล้ว หมิงจูกลับมาแล้ว หากว่าเจ้าได้ยินก็ลืมตาขึ้นมาหน่อยเถิด” ชูเซี่ยเก็บกระเป๋าเข็มเข้าไปในกล่องจากนั้นก็หันมาหาทุกคน “หากไม่มีอะไรแล้วอีกครึ่งชั่วยามนางก็คงฟื้น!” ก่อนจะปรายตามองเชียนซานจากนั้นก็เอ่ยต่อ “พวกเราออกไปกันเถิด เจ้าก็อยู่ในห้องนี้กับนางก็แล้วกัน” พูดจบชูเซี่ยก็หันกลับไปหาทุกคน “พวกเราออกไปกันเถิด ให้นางและฮูหยินอยู่กันตามลำพังสักครู่!” ใต้เท้าซือคงยังไม่วายหันมาเหลือบมองเชียนซานและฮูหยินเล็กน้อย ก่อนจะใช้สายตาซาบซึ้งมองมาที่ชูเซี่ย “ขอบคุณท่านมากท่านหมอเวิน!” เขาขอบคุณท่านหมอเวินเป็นครั้งที่สองแล้ว แต่ทว่าการขอบคุณครั้งนี้กับครั้งที่แล้วไม่เหมือนกัน ครั้งนี้ที่เขาขอบคุณก็คือขอบคุณที่ชูเซี่ยมาเชียนซานมา พาบุตรสาวมาให้เขา หลังจากที่ทุกคนออกไปจากห้องแล้วสีหน้าของเชียนซานก็ผ่อนคลายลงไปมาก นางเริ่มหันมามองฮูหยินจางอีกครั้ง เพ่งมองคิ้วของนาง จมูกของนาง ปากของนาง รวมไปถึงนิ้วมือทั้งห้า “ข้ากับท่านเหมือนกันมากเลยหรือ เหมือนจริงๆหรือเจ้าคะ” พูดจบนางก็อดรู้สึกภาคภูมิใจไม่ได้ “หากว่าข้าหน้าเหมือนท่านจริงๆข้าก็นับว่าเป็นสาวงามสินะ!” หญิงสาวหันกลับไปมองในห้องที่ตอนนี้ปราศจากผู้คนแล้วแต่ทว่านางก็ยังแอบย่องไปที่ประตูเพื่อลงกลอนประตูเอาไว้ก่อนจะ เดินกลับมาข้างเตียงและนั่งลงที่เก้าอี้ข้างๆ จากนั้นก็ก้มหน้าลงไปกระซิบข้างหูของหญิงบนเตียง “ท่านแม่...” ทันทีที่นางเรียกออกไป ใบหน้าก็ซับสีแดงระเรื่อ ร่างกายตื่นเต้นจนกระวนกระวายไปหมด “ข้าไม่เคยคิดว่าจะมีท่านแม่เหมือนคนอื่นเขา ท่านเป็นท่านแม่ของข้าจริงๆใช่หรือไม่” เชียนซานลุกขึ้นก่อนถอนหายใจลึก ใบหน้าของนางร้อนผ่าว นางหันกายกลับไปที่โต๊ะเพื่อรินน้ำมาถ้วยหนึ่ง เมื่อจิบน้ำจนหายกระหายนางก็วางถ้วยลงบนโต๊ะก่อนจะเหลือบมองมาที่เตียงก็พบว่ามีสายตาคู่หนึ่งกำลังจับจ้องนางอยู่ ดวงตาของหญิงวัยกลางคนบนเตียงกำลังจ้องตรงมาที่นาง! เชียนซานนิ่งอึ้ง นางคิดถึงการกระทำของตนเองเมื่อครู่ดวงหน้าก็แดงก่ำไปหมดก็จะรีบวิ่งออกไปจากห้องแทบจะทันที!