已经是第一章了
ตอนที่ 154 คนที่ข้าทำไม่ดีด้วย
ตนที่ 154 คนที่ข้าทำไม่ดีด้วย
ชูเซี่ยรีบพยุงนางขึ้นมาและเรียกคนเข้ามาส่งนางไปเข้าห้องนอน
เชียนซานไม่ควรจะดื่มเหล้าจริงๆตลอดทางนางตะโกนออกมาว่า “คนเลว”ถ้วยแก้วและขวดที่อยู่บนโต๊ะนางปัดลงพื้นหมดเลยจากนั้นนางก็ชกต่อยตีตบคนที่มายกหน้าไปทำเอาหน้าของข้ารับใช้บวมช้ำแดงกันหมด สุดท้ายหว่านเหนียงเคยมีประสบการณ์ทางด้านนี้นางเข้ามาและพูดข้าหูนางว่า : “เจ้าอย่าส่งเสียงเอะอะโวยวายเดี๋ยวข้าก็พาเจ้าไปหาคนเลวนั้นหรอก!”เชียนซานก็รีบสงบลงฟุบลงและหายใจเสียงดังจากนั้นก็ไม่ขยับอีกต่อไปเลย
กงกงรีบเข้ามายกหน้าออกไป ชูเซี่ยฟังนางโวยวายแล้วที่จริงนางก็เริ่มเมาหน่อยๆแต่โดนนางโวยวายใส่ก็ส่างเหล้าพอดีนางยิ้มหัวเราะและก้มลงเก็บกวาดพื้นที่และจากนั้นก็มีข้ารับใช้สาวคนหนึ่งเดินเข้ามานั่งข้างนาง : “ไม่ต้องแล้วพวกเจ้าออกไปเถอะ!”
ข้ารับใช้สาวทั้งหมดรับคุกเข่าลงและถามไปอย่างกลัวๆว่า :“นายหญิงเจ้าค่ะ พวกบ่าวรับใช้ไม่ดีใช่ไหมเจ้าค่ะ?”
ชูเซี่ยนิ่งเงียบสักพักและยิ้มตอบพวกนางไปว่า : “ไม่ใช่หรอกข้าแค่อยากอยู่เงียบๆคนเดียวก่อนน่ะ พวกเจ้าออกไปเถอะ!”
“แต่ว่าถ้าเกิดฮ่องเต้ทรงทราบขึ้นมาล่ะเจ้าค่ะถ้าทรงทราบแล้วจะลงโทษพวกบ่าวไหมเจ้าค่ะ!” ข้ารับใช้ทั้งหมดก็ยังคงไม่กล้าลุกขึ้นและยังคงคุกเข่าอยู่ที่พื้น
ชูเซี่ยนั่งลงกับพื้นอย่างเหนื่อยใจและเจ็บปวดใจมากเด็กสาวพวกนี้เคร่งระเบียบของในวังมากทำเรื่องอไรก็กลัวถูกลงโทษอยู่ในวังอย่างระมัดระวัง นางคิดว่าชีวิตคนเราก็เป็นแบบนี้ไม่รู้ว่าทางข้างหน้าเป็นอย่างไรนางมองไม่เห็นอนาคตเลย
นางไม่มีทางเลือกแต่พวกนางยังมีนางยกหน้าสาวใช้คนหนึ่งขึ้นมา: “พวกเจ้าออกไปเถอะคืนนี้พักผ่อนเยอะๆไม่ต้องมาเฝ้าแล้วล่ะพรุ่งนี้ผู้ใดที่ไม่อยากอยู่ในวังนี้แล้วเดี๋ยวพรุ่งนี้ข้าจะส่งออกไปนอกวังเองไปตามหาอนาคตที่พวกเจ้าต้องการไปตามหาความสุขของตัวเองอย่ามาขังตัวเองอยู่ในวังนี้เลย!”
พอนางพูดแบบนี้แล้วทำเอาทุกคนตกใจกลัวกันหมดและทุกคนก็กราบลงไปเรื่อยๆไม่หยุด : “บ่าวสมควรตาย บ่าวสมควรตาย ขอท่านยกโทษให้บ่าวด้วยเถิด”
ชูเซี่ยเริ่มอารมณ์เสียและเข้าไปลากแต่ละคนให้ลุกขึ้นมาจากนั้นก็พูดว่า: “พวกเจ้าอย่ามาคุกเข่าต่อหน้าข้าและข้าก็ไม่ใช่นายของพวกเจ้านายของพวกเจ้าก็คือตัวเอง”นางอารมณ์เสียจนเตะเก้าอี้ระบายอารมณ์และพูดต่อว่า:“ข้าเบื่อกับที่นี้มากมานานแล้วข้าอยากกลับบ้านที่นี้มันไม่ใช่ที่ๆคนอยู่เลยด้วยซ้ำ!”
ข้ารับใช้ตกใจกลัวจนหน้าซีดขาวเผือดคุกเข่าก้มหัวและไม่กล้าออกเสียง
หว่านเหนียงพึ่งส่งเชียนซานกลับห้องไปเสร็จเข้ามาก็เห็นชูเซี่ยโมโหอยู่นางรีบเดินเข้าไปบอกให้ข้ารับใช้ออกไปให้หมด
นางพยุงชูเซี่ยขึ้นและให้นั่งลงจากนั้นก็พูดว่า : “ทำไมท่านต้องทำให้ตัวเองทรมาณด้วยเจ้าค่ะ?ท่านหมอเวินจะอารมณ์เสียอย่างไรชีวิตนี้ก็ยังต้องเดินต่อไป!”
ชูเซี่ยร้องไห้ออกมาอย่างควบคุมไม่ได้ความรู้สึกที่นางเก็บงำเอาไว้เองคนเดียวตลอดมานี้วันนี้นางได้ปลดปล่อยมันออกมาแล้วเพียงเพราะหว่านเหนียงเข้ามาปลอบ นางจับมือหว่านเหนียงเอาไว้และนั่งลงจากนั้นนางก็เอามือจับโต๊ะไว้และอยากร้องไห้ออกมาให้ดังๆไปเลย
ตอนที่คนรู้สึกทุกข์ใจที่สุดก็อยากกลับบ้นกันหดและนางกพูดอย่างะอื้นว่า“หว่านเหนียง ข้าคิดถึงท่านแม่!”
ถ้อยคำที่เจ็บปวดใจกลั่นกรองออกมาเรื่อยๆไหล่ทั้งสองข้างของนางกระตุกตลอดความรู้สึกที่เก็บกดเอาไว้มานานได้ปลดปล่อยออกมาผ่านน้ำตานางร้องไห้ไม่หยุด
หว่านเหนียงถอนหายใจเสียงดังและจับไหล่นางไว้เบาๆเป็นการปลอบใจจากนั้นก็พูดปลอบใจนางว่า:“ร้องไห้ออกมาเถิดเจ้าค่ะปลดปล่อยมันออกมาให้หมด!”
ชูเซี่ยได้ยินเช่นนั้นล้วนางห็ร้องไห้ออกมาเชกเช่นเหมือนตัวเองเก็บกดไว้มานานเหลือเกินพอหว่านเหนียงได้ยินนางร้องไห้แบบนี้แล้วนางก็อดเอ็นดนางไม่ได้
ข้ารับใช้สาวที่รออยู่ด้านนอกไม่กล้าไปไหนไกลและก็ไม่กล้าเข้ามาทำความสะอาดด้วยเช่นกันพอได้ยินชูเซี่ยร้องไห้ทุกคนที่รอด้านนอกก็ขอบตาแดงกันหมดพวกนางคิดถึงบ้านท่านแม่ท่านพ่อครอบครัวนี่เป็นสิ่งที่เจ็บปวดที่สุดของสาวรับใช้แต่ว่าพวกนางกลับคิดเรื่องพวกนี้ไม่ได้เลยนั้นเป็นสิ่งที่พวกนางห้ามคิดเป็นอันขาดไม่เช่นนั้นเวลาที่อยู่ในวังนี้พวกนางก็จะอยู่ยากขึ้น
ชูเซี่ยเมาเพียงแค่นิดเดียวเท่านั้นก็ไม่รู้ว่านางร้องไห้มานานเท่าไหร่แล้วพอเงยหน้าขึ้นมาก็เวียนหัวเป็นอย่างมากน้ำมูกที่อยู่ตรงจมูกปิดการหายใจนางหมด นางรูว่าตอนนี้ขอบตานางคงแดงและบวมมาก นางก็บอกหว่านเหนียงไปว่า: “ข้าคงดูตลกมากเลย!ทำไมข้าเป็นแบบนี้เนี่ย!”
หว่านเหนียงนั่งลงมายื่มมือไปกุมมือนางไว้และพูดอย่างจริงจังว่า : “ท่านหมอเวินยังจำที่บ่าวบอกว่าท่านหมอเวินเคยช่วยชีวิตบ่าวไว้ได้ไหมเจ้าค่ะ?ตอนนั้นพระชายาเจิ้งกั๋วถูกวางยาพิษ ถ้าช่วยพระชายาไม่ได้บ่าวก็ไม่ได้เป็นคนทำถ้าจากนิสัยของฮ่องเต้องค์ก่อนแล้วบ่าวคงถูกประหารไปแล้วแต่ว่าท่านหมอเวินช่วยพระชายาและเด็กในท้องไว้ได้ บ่าวเลยรอดมาได้”
ชูเซี่ยทำตาโตและมองหว่านเหนียงไปอย่างตกใจ!ตอนที่ช่วยพระชายาเจิ้งกั๋ว ตอนนั้นนางเป็นหลิวหยิงหลงและหลิวหยิงหลงได้ตายไปนานแล้วตอนนี้นางเป็นชูเซี่ย หว่านเหนียงรู้ได้อย่างไรว่าตัวเองเป็นหลิวหยิงหลงในตอนนั้น?
หว่านเหนียงเห็นว่านางทำหน้าตางงๆนางเลยพูดอธิบายไปว่า: “ไทเฮาคนก่อนบอกเรื่องนี้กับบ่าวแล้วเจ้าค่ะและยังสั่งให้บ่าวว่าวันหลังไม่ว่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้นถต้องช่วยท่านหมอเวินด้วย!”
ชูเซี่ยยิ่งตกใจเข้าไปใหญ่เพราะว่าไทเฮาเคยสั่งให้นางใช้ชีวิตดูแลพี่น้องหลี่เฉินเย่นถึงแม้ว่านางจะคิดมากแต่พอตอนกลางคืนนางก็ชอบเก็บมาคิดว่าไทเฮาเป็นคนที่เห็นแก่ตัวแต่ความเป็นจริงแล้วไทเฮาก็สั่งให้หว่านเหนียงและเชียนซานใช้ชีวิตทั้งหมดที่มีอยู่มาดูแลข้า นางกับตัวเองความจริงแล้วก็เสียความรู้สึกให้กับพี่น้องหลี่เฉินเย่น
หว่านเหนียงพูดต่อว่า: “ท่านหมอเวินเคยช่วยชีวิตผู้คนแล้วนับไม่ถ้วนทำไมถึงพูดว่าตัวเองใช้ไม่ได้ล่ะเจ้าค่ะ?เหตุผลที่คนเราเกิดมาต้องมีประโยชน์อะไรสักอย่างเจ้าค่ะความรักเป็นแค่ส่วนหนึ่งของชีวิตคนเราเท่านั้นมันไม่ใช่ทั้งหมด ท่านหมอเวินสำหรับหว่านเหนียงแล้วเป็นคนใจดีและชอบช่วยเหลือผู้คน ไมเฮาสั่งให้บ่าวดูแลท่านหมอเวินดีๆแต่ถ้าหว่านเหนียงไม่ชอบคนอย่างหมอเวินแล้วจะใช้ใจดูแลขนาดนี้ไหมเจ้าค่ะ?มันเป็นแค่เรื่องของศักดิ์ศรี มีแค่คนที่หว่านเหนียงนับถือเท่านั้นหว่านเหนียงถึงจะใช้ชีวิตไปดูแล!ดังนั้นท่านหมอเวินอย่าท้อใจไปเลยเจ้าค่ะ ท่านหมอเวินเป็นที่หนึ่งในหัวใจบ่าวอยู่แล้วไม่มีผู้ใดมาแทนได้”
การปลอบใจของหว่านเหนียงเหมือกับพื้นดินที่แห้งเหี่ยวและถูกรดน้ำเข้าจากนั้นก็กลับมาสดชื่นได้อีกครั้งทำให้ชูเซี่ยที่กำลังรู้สึกอย่างตายไปเร็วๆกลับมามีกำลังใจขึ้นอีกครั้ง นางลุกขึ้นมาและกอดหว่านเหนียงเอาไว้และพูดว่า: “หว่านเหนียง ขอบคุณค่ะ ขอบคุณจริงๆที่ทำให้ข้ามีกำลังใจอยากอยู่ต่อไป”นางเป็นคนที่ยึดติดกับความรักมากเกินไป ผู้หญิงเกิดมาก็ต้องหาผู้ชายแล้วอยู่กับเขาไปตลอดชีวิตงั้นเหรอ?เพื่อผู้ชายคนนี้ทำให้นางอยากตายได้ ชูเซี่ยเมื่อก่อนเจ้าขาดผู้ชายขนาดนี้เลยเหรอ!ไม่มีเขาเจ้าก็ถึงกับอยู่ไม่ได้เลยงั้นเหรอ?หัวเจ้าคงโดนกระแทกอย่างรุนแรงแน่เลยถึงคิดแบบนั้น
หว่านเหนียงยิ้มออกมายื่นมือไปลูบหลังนางเบาๆและพูดอย่างเอ็นดูว่า: “นายหญิงที่ดีของบ่าวท่านคิดได้ก็ดีแล้วเจ้าค่ะ!”
เป็นเวลาสามทุ่ม ชูเซี่ยกำลังอ่านตำราที่เกี่ยวกับยาพิษ ตำรานี้มีหลายหน้าที่ฉีกขาดและบางหน้าก็เขียนไว้มั่วมากจนนางอ่านไม่ออก ดังนั้นการจะอ่านให้รู้เรื่องนางต้องใช้ความพยายามอย่างมาก นางไม่รู้ว่าตอนนั้นฉ่ายเวินส่งหนังสือเล่มนี้ให้หลี่เฉินเย่นแล้วเล่มนี้ก็กลายเป็นแบบนี้แล้วไม่รู้ว่านางตั้งใจทำหรือเปล่า สรุปแล้วชูเซี่ยอ่านเจอยาพิษหลายตัวมากแต่ว่าไม่เห็นยาพิษที่ทำให้คนเสียเลือดมากในเวลาเดียวเลยและไม่มีอาการเหมือนถูกยาพิษ
เป็นเวลากลางคืนคนที่เฝ้าหน้าประตูยังอยู่ นางบอกแล้วว่าไม่ต้องการใครมายืนเฝ้าประตูแต่ว่าพวกเขาก็ยังอยากอยู่ต่อ ชูเซี่ยไม่รู้จะพูดยังไงดีก็เลยปล่อยไป
ด้านนอกมีเสียงคนเดินมาและต่อมาก็มีเสียงเสียวไฉทำความเคารพ“ฝ่าบาท!”
สีหน้าชูเซี่ยเปลี่ยนไป เขามาทำอะไรตอนนี้เวลานี้?นางวางตำราที่ถืออยู่วางลงไปและเงยหน้าขึ้นมาและเห็นมีเงาของคนกำลังจะเดินเข้ามาชูเซี่ยกำลังดูหนังสือดังนั้นในห้องของนางเลยมีแสงสว่างจากเทียนเขาเดินมาทางนางช้าๆ
ชูเซี่ยรีบลุกขึ้นและคำนับ “ฝ่าบาท!”สีหน้านางดูปกติและนิ่งสงบ
นางทำเหมือนกับว่าเขาเป็นแค่อากาศนางทำเหมือนเขาไม่อยู่ในห้องนี้ เขามองดูนางและพูดว่า“หว่านเหนียงบอกว่าเย็นนี้เจ้ายังไม่ได้กินข้าว!”
ชูเซี่ยตอบกลับไปว่า“เพค่ะแต่ข้าไม่หิว!”
นางก้มหน้าเอาไว้ทำเหมือนตัวเองเป็นข้ารับใช้ เขาถามคำนาตอบคำและไม่พูดอะไรเยอะ เขาไม่ถามก็ไม่ตอบ
“มีคนอยู่ด้านนอกหมเข้ามาหน่อยสิ!” หลี่เฉินเย่นเหมือนเริ่มโกรธและตะโกนไป
เสียวไฉที่ยืนรอด้านนอกก็รีบเข้ามาทันทีและรีบโค้งคำนับ:“เจ้าค่ะ!”
“ไปสั่งให้ในครัวทำอาหารมาหน่อยไม่ต้องเยอะขออร่อยๆก็พอ!”หลี่เฉินเย่นสั่ง
“เจ้าค่ะ!”เสยวไฉรีบลุกขึ้น “ข้าน้อยจะรีบไปเจ้าค่ะ!”
ชูเซี่ยยังคไม่ปร่ปากพูดสักคำและยืนอยู่อย่างนั้น
หลี่เฉินเย่นนั่งลงและเห็นตำราที่วางไว้บนโต๊ะ เขาก็หยิบขึ้นมาดูและเปิดมาอ่านดู พูดว่า : “ตำราเล่มนี้เป็นของฉ่ายเวินเหรอ?”
“เจ้าค่ะ จูเก๋อหมิงให้ข้าน้อยมาเจ้าค่ะ!”ชูเซี่ยตอบกลับไป
เขาขมวดคิ้วเมื่อได้ยินชื่อของจูเก๋อหมิง เขาทั้งเกลียดทั้งชัง เขาไม่พูดอะไรอีกและโยนตำราเล่มนั้นลงบนโต๊ะอย่างแรง
ทั้งสองคนก็เงียบ ในห้องสงบมาก คนที่เฝ้าอยู่ด้านนอกก็ไม่กล้าเข้ามา
ผ่านไปนานมาก หลี่เฉินเย่นยกหน้าชูเซี่ยขึ้นมาและพูดอย่างเย็นชาว่า :“นั่งลงเถอะ!”
ชูเซี่ยนั่งลงตามคำสั่ง นางยืนจนเมื่อยขามาก พอนางนั่งลงก็ยังคงไม่ได้เงยหน้าขึ้นมา
“ระหว่างเจ้ากับจูเก๋อหมิง ความสัมพันธ์แน่นแฟ้นเหลือเกินนะ!”เขาพูดประชดประชัน แสงไฟจากเทียนกระทบเข้าตาของเขาเหมือนตาของเขาลุกเป็นไฟ
ชูเซี่ยอยากตอบกลับไปมากว่าไม่แน่นเท่าความสัมพันธ์ระหว่างเขากับโหร่วยเฟยหรอกแต่ว่าคิดแล้วถ้าพูดแบบนี้ไปก็ไม่มีประโยชน์อะไร?ดังนั้นนางก็เลยตอบไปว่า:“ยังดีเจ้าค่ะ!”
“เจ้าไม่อยากอธิบายอะไรหน่อยเหรอ?”เขาถามไปอย่างเย็นชา
หึมันช่างน่าขำสิ้นดี อธิบายอย่างนั้นเหรอ?คืนนั้นที่เกิดเรื่องขึ้นนางก็อธิบายให้เขาฟังแล้วแล้วครั้งแต่เขากลับบอกว่าไม่อยากพูดเรื่องนี้แล้วก็เลยปล่อยมันไปแต่มาวันนี้ก็มาบอกว่านางไม่ได้อธิบายอะไร
ชูเซี่ยตอบกลับไปว่า:“ข้าไม่มีอะไรจะอธิบายเพค่ะ”
“หมายความว่าอย่างไร?”เขาขมวดคิ้ว “เจ้าทำท่าทางแบบนี้ให้ใครดูกันแน่?ถ้าเจ้าอยากออกจากวังนี้ไปหาเขาข้าก็ไม่ว่าอะไร ข้าไม่ได้มัดเท้าเจ้าไว้เสียหน่อย”
ชูเซี่ยก็ไม่ได้ตกใจอะไรและตอบกลับไปว่า: “เพค่ะ ฝ่าบาทไม่ได้มัดขาข้าไว้!”
หลี่เฉินเย่นตบโต๊ะปังอย่างแรงเสียงแบบนี้พอมาได้ยินตอนกลางคืนแบบนี้เหมือนกับว่าจะมีฝนตกฟ้าคนองอย่างรุนแรงแต่ว่าความโกรธแสดงออกมาแค่ในตาเท่านั้นแต่ไม่ได้ระเบิดออกมาสุดท้ายเขาก็พูดอย่างยอมแพ้ว่า : “ระหว่างพวกเราต้องทำแบบนี้จริงเหรอ?”
ชูเซี่ยไม่ได้เงยหน้าขึ้นมาแต่แค่ถอนหายใจออกมาเบาๆและพูดว่า: “ฝ่าบาทคิดอย่างไรล่ะเพค่ะ?”
“เมื่อก่อนเจ้าไม่ได้เรียกข้าว่าฝ่าบาท!”
“เมื่อก่อนฝ่าบาทก็ไม่ได้เรียกตัวเองว่าฮ่องเต้เหมือนตอนนี้!”ชูเซี่ยตอบกลับไป
เขานิ่งเงียบและสีหน้าเริ่มเปลี่ยนไปนานมากเขาถึงพูดว่า: “ชูเซี่ย พวกเรากลับไปเป็นเหมือนเดิมไม่ได้เลยเหรอ?”
ชูเซี่ยเงยหน้าขึ้นมา มองเขาด้วยสายตาที่เจ็บปวด “คนเราต้องดูไปข้างหน้าเท่านั้น!”
“ข้ารู้ว่าเจ้าไม่ได้รักเขา!”
“พูดไปก็ไม่มีประโยชน์เพราะเจ้าเชื่อหมดใจแล้วว่าข้ากับเขาแอบคุยกันทำไมข้าต้องเสียเวลาอธิบายด้วย?”ชูเซี่ยพูดประชด
หลี่เฉินเย่นเงียบไปนานมากกว่าจะพูดตอบว่า: “ข้าไม่ได้ไม่เชื่อเจ้าแต่พอข้าเห็นเจ้าอยู่กับเขาแล้วข้าทำใจลืมได้ยาก เจ้าน่าจะรู้นะว่าช่วงเวลานี้ข้าก็เจ็บปวดใจเช่นกัน!”
ชูเซี่ยมองเขาและพูดว่า “ทำดีกับนางเข้าไว้ นางเจอเรื่องร้ายมาหลายเรื่องแล้วทั้งหมดนี้ก็ป็นเพราะนางรักเจ้ามาก”
หลี่เฉินเย่นไปได้พูดอะไรและถอนหายใจยาวเงียบสักพักก็พูดว่า: “ชาตินี้ข้าทำผิดเองต่อเจ้าเอง!”คำนี้เหมือนจะมีความในแฝงอยู่แต่ชูเซี่ยก็ไม่ได้ถามอะไรมากแต่แค่ยิ้มออกมา
已经是最新一章了
加载中
