已经是第一章了
ตอนที่21 อย่าคิดแม้แต่จะหนี
ตอนที่21 อย่าคิดแม้แต่จะหนี!!
ฉันลืมบอกไปว่าตอนที่ฉันตื่นนั้นบนหน้าจอคอมพิวเตอร์ตรงหน้าฉันยังมีเงาของจ้าวซิ้ว ฉันมองดูความน่าเกลียดของเธอก็นึกเริ่มกลัวขึ้นมา
แต่ทว่าตอนที่ซูหลินรับโทรศัพท์นั้นขนของฉันลุกซู่ไปทั้งตัว ซูหลินเกือบเขวี้ยงโทรศัพท์ทิ้ง
เพราะปลายสายนั้นไม่ใช่ใครที่ไหนแต่เป็นจ้าวซิ้ว ฉันไม่มีทางลืมเสียงหัวเราะที่แหลมคมและน่าอึดอัดเต็มไปด้วยความชั่วร้ายนั้นได้หรอก มันเหมือนกรงเล็บที่แหลมคมกรีดร้องอยู่ในหัวของฉันตลอดเวลา
ซูหลินควบคุมสติและใจเย็นลง พร้อมถามด้วยเสียงแข็ง “จ้าวซิ้ว เธอคิดจะทำอะไรกันแน่!”
จ้าวซิ้วหยุดหัวเราะ และพูดด้วยน้ำเสียงบ้าคลั่ง “อย่าเสียแรงเปล่า! ฉันได้ทำสัญญาตายให้ไอ้พวกคนที่มันเคยทรมานฉันไว้แล้ว แม้แต่คนเดียวก็อย่าคิดจะหนี อย่าแม้แต่จะคิด....ฮ่าฮ่าฮ่า.....”
ในขณะที่จ้าวซิ้วกำลังหัวเราะ ซูหลินก็รีบตัดสายทิ้งและขมวดคิ้วแล้วมองมาที่ฉัน ฉันไม่เข้าใจซูหลินหมายถึงอะไร ซูหลินก็ไม่ได้พูดอะไร แล้วก็เอาแต่ก้มมองบันทึกการโทร แล้วยื่นโทรศัพท์ให้ฉันดู
ฉันมองดูคำสองคำบนหน้าจอแล้วเบิกตากว้าง จ้าวเซียว
ไม่ได้การแล้ว! จ้าวเซียวอาจกำลังตกอยู่ในอันตราย! แถมไป่เวยเวยก็อยู่ที่นั้นด้วย
พอคิดได้ฉันและซูหลินก็รีบออกจากสถานีตำรวจและรีบไปที่โรงพยาบาลทันที
พอมาถึงหน้าประตูโรงพยาบาล ฉันรู้สึกได้ทันทีเลยว่าบรรยากาศที่นี่ต่างจากที่ฉันมาครั้งก่อนโดยสิ้นเชิง ผ่านไปแค่ครึ่งวันจะเกิดเรื่องอะไรขึ้นได้กันนะ
ภายในใจของฉันเอาแต่คิดเรื่องจ้าวเซียว พอเจอซูหลินก็ยังไม่คิดที่จะเลิกถาม ฉันวิ่งตามซูหลินตลอดทางจนมาถึงหน้าห้องผู้ป่วยของจ้าวเซียว
เรื่องที่ทำให้ฉันประหลาดใจก็คือจ้าวเซียวและไป่เวยเวยกำลังนั่งคุยเรื่องอะไรกันก็ไม่รู้ แถมหัวเราะคิกคัก
ฉันมองไปที่ซูหลินด้วยความประหลาดใจ ซูหลินเองก็ไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรดี ก็เลยได้แต่ทำเสียงกระแอม พูดจาอย่างมีเลศนัย “เอ๋ เธอไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว ดีแล้ว....”
ฉันและซูหลินตัดสินใจออกมาจากสถานการณ์แปลกประหลาดนั้น
แต่ทว่าพอมานั่งที่หน้าห้องผู้ป่วยได้แป๊บนึง ก็มีพยาบาลสองคนเดินผ่านและดึงความสนใจของฉันไป
“ฉันบอกแล้วไงว่าโรงพยาบาลไม่ควรทำเรื่องแบบนี้ พอเกิดเรื่องนี้ขึ้นมันก็สายไปแล้ว พูดไปก็ไร้ประโยชน์”
เหลือบมองมาที่ฉัน แล้วยกมือสะกิดแขนเสื้อของพยาบาลอีกคนพร้อมกระซิบเตือน “ผอ.บอกว่าห้ามแพร่งพรากเรื่องนี้ เธอพูดเบาๆหน่อย”
ฉันมองดูทั้งสองคนเดินผ่านไปแล้วก็อดที่จะอยากรู้ไม่ได้
ซูหลินเอาแต่สูบบุหรี่ ก็เลยไม่ได้สนใจเรื่องที่พยาบาลทั้งสองคนนั้นพูด แต่ฉันอดที่จะสงสัยไม่ได้
ฉันรีบวิ่งไปหยุดอยู่ตรงหน้าของทั้งสองคนนั้นพร้อมท่าทางที่เป็นมิตร ยิ้มหวานแล้วถามไปว่า “พี่สาวทั้งสองกำลังคุยเรื่องอะไรกันหรอดูลึกลับจัง? หรือว่าจะเป็นเรื่องสนุก?”
พยาบาลที่ดูขี้เล่นคนหนึ่งยกมือป้องปากกระซิบอย่างลึกลับ “มีเรื่องสนุกอะไรอะ ไม่ใช่เรื่องเลวร้ายอะไรถึงจะดี”
พูดยังไม่ทันจบพยาบาลอีกคนก็รีบพูดแทรกขึ้นมา “ไม่มีอะไรหรอกสาวน้อย อย่าไปฟังที่หล่อนพูดเลย หล่อนชอบพูดไปเรื่อย...”
ไม่เห็นจะได้เรื่องอะไรเลยฉันถอนหายใจแล้วกลับไปนั่งที่ แต่ว่า ทำไมฉันถึงได้ถอดใจเร็วขนาดนี้นะสัญชาตญาณของฉันบอกฉันว่าโรงพยาบาลนี้ต้องเกิดเรื่องอะไรขึ้นแน่ๆ ตั้งแต่ที่ฉันก้าวเข้ามาในนี้บรรยากาศของทั้งโรงพยาบาลดูลึกลับไปหมด
ฉันคิดว่า นี้ไม่ใช่เรื่องบังเอิญ และไม่ใช่ภาพลวงตาอย่างแน่นอน
เมื่อเห็นพยาบาลทั้งสองหันหลังกลับไป ฉันก็ลุกขึ้นยืนแล้วค่อยๆแอบตามทั้งสองคนไป ที่แท้พวกเขาเข้าไปในห้องล็อกเกอร์และดูเหมือนว่าพวกเขากำลังจะเลิกงาน
ฉันแนบหูกับกำแพง ในที่สุดก็ได้ยินที่ทั้งสองคนนั้นพูด
“เมื่อกี้หล่อนกำลังจะพูดบ้าอะไรหะ ระวัง ผอ.จะไล่เธอออกนะ!”
“หืม ผอ.พวกเราออกจะดูเป็นคนขี้กลัว เรื่องนี้น่าจะดูออกตั้งนานแล้วนะ เธอไม่เห็นหน้าของทารกพวกนั้นหรอ โดยเฉพาะไม่กี่คนที่พึ่งออกมาหน่ะ ใบหน้าของเขาเป็นสีดำเหมือนวิญญาณที่ชั่วร้าย ... "
ทารกอะไร...
ฉันจดจ่ออยู่กับการดักฟังและทันใดนั้นหูของฉันก็อื้อไปขึ้นมาเฉยเลย การสนทนาข้างในจะฟังยังไงก็ไม่ได้ยินเลยแฮะ
หลังจากที่หูของฉันหายอื้อ ฉันก็แนบหูที่ผนังเพื่อฟังต่อ แต่ทันใดนั้นฉันก็ได้ยินเสียงครวญครางเรียกขอความช่วยเหลือจากด้านในประตู ...
จากนั้น ฉันก็ได้ยินเสียงหัวเราะของผู้หญิงเสียงหัวเราะที่ใกล้บ้าเสียงนี้ ... ฉันลืมตาขึ้นมาทันทีนั่นคือจ้าวซิ้ว จ้าวซิ้ว!
ถึงว่าในขณะที่ฉันหูอื้อ จ้าวซิ้วก็เข้าไปในห้องล็อกเกอร์และตอนนี้กำลังทำร้ายพยาบาลทั้งสองคนนั้น!
ถ้าจะให้ฉันไปเรียกซูหลินในกรณีฉุกเฉินแบบนี้ก็คงไม่ทันการ ฉันพูดกับตัวเองโดยไม่รู้ตัว ไม่ว่ายังไงฉันจะต้องช่วยคุณให้ได้ดังนั้นฉันปลุกความกล้าและเปิดประตู
แต่ทว่า ในห้องล็อกเกอร์ไม่มีแม้แต่เงาของจ้าวซิ้ว....
ไม่เพียงเท่านั้นพยาบาลทั้งสองคนกำลังเปลี่ยนเสื้อผ้าอยู่ ตอนที่ฉันเปิดประตูพวกเขาเพิ่งถอดชุดทำงานออก และเสียงของประตูนั้นทำให้พยาบาลทั้งสองกรีดร้องด้วยความตกใจ
ซูหลินรีบวิ่งเข้ามาหาฉัน
“ซูหลิน ฉันได้ยินเสียงจ้าวซิ้วจริงๆนะ นายเชื่อฉันใช่มั้ย.....”
ฉันมองไปที่ซูหลินที่กำลังเดินอยู่ข้างหน้าและอธิบายโดยไม่ลังเล
และดูเหมือนว่าซูหลินจะไม่เชื่อฉัน เขาพึ่งขอโทษพยาบาลทั้งสองคนแทนฉันอย่างไม่เต็มใจ ดูเหมือนว่าถ้าหันกลับมาจะจับฉันตีอย่างไงอย่างงั้น
”เธอจะบอกว่าจ้าวซิ้วอยู่ที่โรงพยาบาลนี้?”
เอาจริงๆฉันคิดว่าใช่ และ...
ฉันพึ่งคิดได้ว่าที่พยาบาลทั้งสองคนนั้นพูดจะเป็นเรื่องจริงหรือเป็นแค่ภาพลวงตากันแน่
ฉันดึงผมด้วยความหงุดหงิด หรือว่าควรจะบอกเรื่องนี้กับซูหลินดีนะ
แต่ว่า ฉันยังไม่ทันอ้าปากพูด ทันใดนั้นเสียงกรีดร้องของจ้าวเซียวและไป่เวยเวยก็ดังมาจากห้องผู้ป่วย!
ไม่ได้การล่ะ!
ฉันไม่ต้องการอธิบายอะไรอีกแล้ว ฉันและซูหลินรีบเข้าไปในห้องจ้าวเซียว
ก็เห็นแค่จ้าวเซียวและไป่เวยเวยกอดกัน แล้วโทรศัพท์ก็ถูกโยนทิ้งบพื้นจนหน้าจอแตก แต่ทว่าในหูฟังยังได้ยินเสียงของจ้าวซิ้วอย่างชัดเจน “ฉันไม่มีทางปล่อยพวกแก อย่าแม้แต่คิดจะหนี...”
เสียงของจ้าวซิ้วค่อยๆลากยาวราวกับเถาวัลย์ที่ค่อยๆเลื้อยเค้าไปในเนื้อของพวกเรา เลื้อยเข้าไปถึงหัวใจแล้วค่อยๆบีบรัดจนขาดอากาศและตายไปในที่สุด....”
ฉันสูดหายใจเข้าลึกและถือกำปั้นอย่างแน่นหันมองไปยังซูหลิน ฉันคิดว่าการเดาของฉันนั้นอาจเป็นเรื่องจริง
已经是最新一章了
加载中
