ตอนที่157 สับสน

ต๭นที่157 สับสน ฉ่ายเวินกลับเข้าสู่หมดปกติเร็วมากและนางก็พูดต่อว่า:“หว่านเหนียงพูดดีมากเลยนะแต่ว่าท่านคงว่าผิดคนแล้วล่ะ?สำหรับข้าแล้วข้าคิดกับศิษย์พี่เพียงแค่พี่ชายคนหนึ่งเท่านั้น หว่านเหนียงว่าข้าว่าอยากได้ตำแหน่งฮองเฮา มันไม่มีเหตุผลเลย!” หว่านเหนียงยิ้มและพูดต่อว่า “บ่าวเป็นคนพูดจาแบบนี้ตั้งแต่ไหนแต่แล้วบ่าวไม่ได้จะว่าคุณหนูฉ่ายเวินเลย ต้องขออภัยคุณหนูฉ่ายเวินด้วย!”เป็นการขอโทษที่ไม่ค่อยจริงใจเท่าไหร่นักและยังแฝงคำดูถูกไปบ้างมันไม่มีความสำนึกผิดเลย?ก็เป็นแค่มารยาทที่ติ้องพูดเท่านั้น แต่ว่านางก็รีบเปลี่ยนเรื่องพูดไปและหันไปพูดกับหลวี่หนิงว่า: “ท่านหลวี่หนิงเจ้าค่ะได้ยินว่าท่านต้องมารักษาความปลอดภัยที่ตำหนักฉ่ายเหว่ย หลายวันมานี้ก็ไม่เห็นว่าท่านจะมารายงานตัวเลยหรือว่าตำหนักฉ่ายเหว่ยของเราต่ำต้อยเกินกว่าที่ท่านจะมาเหยี่ยบใช่หรือไม่?” หลวี่หนิงอึ้งเงียบสักพักและตอบกลับว่า: “แม่นางเข้าใจผิดข้าแล้วแต่ว่าก่อนหน้านี้เชียนซานทำร้ายคุณหนูฉ่ายเวินเข้า ข้าก็เลยต้องมาดูแลนางแทนและก็ตอนนี้ตำหนักฉ่ายเหว่ยก็เงียบสงบดี หลังวังนี้ก็ไม่มีเรื่องอะไรกระผมก็เลยให้ลูกน้องถอดตัวออกมาเลย” หว่านเหนียงทำหน้าเย็นชาและพูดว่า: “จะให้ถอนตัวหรือไม่นั้นขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของฮ่องเต้ ถึงแม้ว่าฮ่องเต้สั่งให้ถอนกองกำลังออกแต่ตอนนี้พระราชโองการก็ไม่มีท่านหลวี่หนิงก็ต้องทำตามหน้าที่ด้วยต้องมารักษาความปลอดภัยในตำหนักฉ่ายเหว่ยสิเจ้าค่ะ” สีหน้าของหลวี่หนิงเปลี่ยนปและเริ่มโมโหหน่อยๆแต่ว่าเขาก็พยายามอดทนไว้และพูดว่า: “แม่นางพูดมาก็ถูกข้าทำผิดเองข้าไม่เคารพต่อหน้าที่ของตนเอง ตั้งแต่วันนี้ไปข้าจะมาเฝ้าดูแลรักษาความปลอดภัยที่นี้แต่ว่าหลายวันมานี้ก็ไม่มีเรื่องอะไรเดี๋ยวข้าจะทูลบอกฮ่องเต้ให้ถอนกองกำลังออกจากตำหนักฉ่ายเหว่ย!” หว่านเหนียงพูดอย่างเย็นชาว่า: “แล้วข้าจะรอพระราชโองการแต่ว่าวันนี้ขอให้ท่านทำหน้าที่ของตนเองด้วย!”หว่านเหนียงยังคงคำเดิม ตอนเริ่มชูเซี่ยไม่เข้าใจว่าหว่านเหนียงจะพูดอะไรแต่ว่าพอได้มองดูดีๆก็รู้ว่าพวกเขากำลังแสดงละครอยู่ ชูเซี่ยก็พูดขึ้นมาบ้างว่า: “ท่านหลวี่หนิงถ้ายังรู้ว่าเป็นทหารประจำของตำหนักนี้อยู่งั้นก็เชิญมาทำหน้าที่ของตนเองต่อด้วย” หลวี่หนิงมองไปทางชูเซี่ยจากนั้นก็หันไปหาฉ่ายเวิน: “ถ้าเป็นเช่นนี้ท่านก็อยู่ที่นี้ก่อนเถอะแต่ถ้าหากว่าท่านไม่อยากอยู่ที่ตำหนักนี้แล้วเดี๋ยวข้าจะบอกศิษย์พี่ให้เอง!” พอหลวี่หนิงได้ฟังฉ่ายเวินพูดเช่นนี้แล้วก็บอกต่อว่า: “ได้ข้าจะรอเจ้า!”พูดจบเขาก็มองไปทางชูเซี่ยและพูดอย่างเย็นชาว่า: “ท่านหมอเวินก็ออกคสั่งแล้วงั้นข้าก็ขัดคำสั่งไม่ได้!”พูดจบก็ทำความเคารพอย่างไม่เต็มใจจากนั้นก็กลับหลังหันเดินออกไป ฉ่ายเวินมองชูเซี่ยและพูดว่า: “อำนาจพี่สาวนี้เยอะขึ้นทุกวันนะเจ้าค่ะไม่เหมือนกับพี่สาวที่ฉ่ายเวินรู้จักเลยเจ้าค่ะ” ชูเซี่ยหัวเราะและใช้สายตาอันแหลมคมมองไปที่ฉ่ายเวิน“ใจคนอยู่ใต้ผิวหนังเจ้าจะรู้ได้เช่นไรว่าเจ้ารู้จักคนผู้นั้นจริงๆ?ก็เหมือนกับข้าและเจ้าที่รู้จักกันมานานแล้วแต่ก็เหมือนไม่ค่อยคุ้นเคยกันเท่าไหร่!” ฉ่ายเวินพูดอย่างเย็นชาว่า: “ดูเหมือนว่าพี่สาวจะอารมณ์ไม่ค่อยดีไม่ต้องการคำปลอบใจจากน้องสาวคนนี้งั้นข้าก็ขอลากลับก่อน!”พูดจบก็ไม่รอชูเซี่ยพูดนางก็กลับหลังหันและเดินไปเลย ชูเซี่ยรู้ว่านางเริ่มทนไม่ได้แล้ว ละครเรื่องนี้นางแสดงมานานมากแล้วน่าจะถึงตอนจบสักทีและวันนี้นางเดินไปช้าๆทีล่ะนิดใกล้จะถึงเส้นชัยแห่งความชนะแล้วดังนั้นนางก็ไม่ต้องมาแสดงละครแล้วเพราะตอนนี้นางได้ควบคุมเกมทั้งหมดไว้แล้ว ฉ่ายเวินไปแล้วประมาณครึ่งชั่วโมงหลวี่หนิงก็ค่อยเดินเข้ามา ชูเซี่ยรู้ว่าเขาต้องเข้ามาดังนั้นเขากำลังจะทำความเคารพชูเซี่ยก็บอกว่า: “ท่านหลวี่หนิงไม่ต้องทำความเคารพแล้วเชิญนั่ง!” หว่านเหนียงรีบออกไปและปิดประตูและตะโกนที่หน้าประตูว่า: “เหอะ ท่านหลวี่หนิงเก่งมากเลยนะ ท่านจะขอลาออกงั้นเหรองั้นก็ไปทูลบอกฮ่องเต้เองเถอะอย่ามาบอกกับเจ้านายข้าเลย?นี่จะมาลังแกเจ้านายข้าอีกแล้วงั้นเหรอ?” หลวี่หนิงก็พูดเสียงดังว่า: “หว่านเหนียงอย่ามากลั่นแกล้งกันนะข้าแค่เคารพท่านหมอเวินเลยอยากจะมาบอกกล่าวกันก่อนข้าไม่ได้จะมาลังแกสักหน่อย!” ทั้งสองคนกำลังแสดงละครกัน หว่านเหนียงกับหลวี่หนิงโดนคนจับตามองอยู่ไม่ว่าจะพูดหรือทำอะไรก็ต้องมีคนไปบอกฉ่ายเวิน ทั้งสองคนพูดเสียงดังด้านนอกก็มีคนมาเคาะประตูเป็นเชียนซานที่พึ่งตื่นจากอาการเมา นางพึ่งตื่นขึ้นมาก็เดินมาที่นี้เลยพอมาถึงก็ได้ยินสียงพูดของหว่านเหนียงกับหลวี่หนิงและนางก็โกรธ หว่านเหนียงพึ่งเปิดประตู นางก็อารมณ์เสียมาที่เห็นหลวี่หนิงตาทั้งสองข้างก็เหมือนมีไฟลุกโชนอย่างแค้นๆและพูดอย่างโมโหว่า: “เจ้ามาที่นี้อีกทำไม?ที่นี้ไม่ต้อนรับเจ้าออกไปซะ ไป!” หลวี่หนิงเห็นเชียนซานเขาก็ทำสีหน้าอ่อนโยนและมองนาง เขาเห็นสีหน้าที่ทรุดโทรมของเชียนซานร่างกายที่ผอมลงทำเอาคนสงสาร เขาอดไม่ได้ที่จะถามไถ่ว่า: “กินไม่ดีเหรอ?เจ้าผอมเยอะนะ!” “เกี่ยวอะไรกับเจ้าล่ะไปหาคนที่เจ้าชอบนั้นสิไป!”เชียนซานพูดอย่างโมโห หว่านเหนียงเดินเข้าไปและจับเชียนซานเอาไว้พูดว่า: “พอแล้วอย่าพูดแล้ว!” หลวี่หนิงทำสีหน้าปกติและพูดกับชูเซี่ยว่า: “ท่านหมอเวิน นางกับเฉินหยวนชิ่งไปมาหาสู่กันบ่อยครั้งบางครั้งพูดกันนานกว่าชั่วโมง ต้องระวังคนนี้ไว้!” เฉินหยวนชิ่ง?ชูเซี่ยอึ้งสักพักเป็นเขาหรอกเหรอ?เขารับไม่ได้กับการตายของเฉินอวี่จู๋ดังนั้นเลยร่วมมือกับฉ่ายเวินทำร้ายข้า? “เฉินหยวนชิ่งนึกว่าข้าไม่ได้ใช้กำลังทั้งหมดเพื่อช่วยเฉินอวี่จู๋ดังนั้นเลยเกลียดข้า เขามาร่วมมือกับฉ่ายเวินก็ไม่แปลก!”ถึงแม้จะเป็นเช่นนี้แต่ว่าชูเซี่ยก็ยังคงผิดหวังเฉินหยวนชิ่งเป็นผู้ชายที่ฉลาดการต่อสู้เก่งกาจน่าจะตัดสินใจเก่งนึกไม่ถึงว่าเรื่องราวมาขนาดนี้แล้วเขายังดูไม่ออกอีก “ยังมีอีก”หลวี่หนิงพูดเสียงต่ำว่า: “ข้าได้ยินนางละเมอฝันร้าย นางฝันร้ายและละเมอออกมาว่าขอโทษท่านพ่อขอโทษศิษย์พี่!” “ขอโทษท่านพ่อ?ขอโทษศษย์พี่?”ชูเซี่ยพูดอย่างสงสัยและพูดต่อว่า: “ข้าเคยฟังหลี่เฉินเย่นบอกว่านางเคยมีศิษย์พี่คนหนึ่งแต่ว่าศิษย์พี่คนนั้นเขาไปตามทางนางแล้ว” เชียนซานมองทั้งสองคนพูดอย่างสงสัยไม่รู้ว่าพูดอะไรกันกำลังจะถามหว่านเหนียงก็จับมอนางไว้และพูดยิ้มๆว่า: “เด็กโง่เจ้ายังดูไม่ออกอีกเหรอ?ท่านหลวี่หนิงเป็นไส้ศึกให้เรา!” เชียนซานมองหลวี่หนิงอย่างไม่เชื่อสายตาเนื้อหาที่พูดมาทั้งหมดนี้นางอึ้งมากมุมปากก็ยิ้มขึ้นมาหน่อย“จริงเหรอ?เจ้าไปโดนคนอื่นหรอกมามั้ง?ข้าไม่เชื่อหรอก!” หลวี่หนิงยังไม่อยากให้เชียนซานรู้เพราะเชียนซานเป็นคนเก็บความลับไว้ไม่อยู่แต่ว่าหว่านเหนียงก็พูดไปแล้วเขาก็เลยต้องจำใจบอกไปว่า: “วันนั้นข้าคิดจริงๆว่าพวกเจ้าใส่ร้ายฉ่ายเวินตอนข้าตามเจ้าไปที่ตำหนักนางสังเกตเห็นว่าถึงแม้นางจะทำเป็นให้คนอื่นสงสารแต่ว่าสายตาที่อาฆาตแค้นของนางก็ปิดบังข้าไม่ได้ ข้าอยู่ในวังนี้หลายปีข้าก็สังเกตเห็นนาง ตอนนั้นข้าสงสัยมากก็คิดว่าแอบแฝงและสืบนางอย่างลับๆหน่อยแต่ว่านางเป็นคนที่ระมัดระวังตัวเองพอสมควรถ้านางยังไม่เชื่อใจข้าก็ยังคงสดงละครกับข้าตลอดเวลาแต่ว่าแสดงละครอยู่ฝ่ายเดียวก็อาจจะมีอะไรเผยออกมาก็เป็นได้ นางชอบไปพบหาเฉินหยวนชิ่งอย่างลับๆบ่อยครั้งและยังเคยไปมาหาสู่กับหลิงกุ่ยไท่เฟยหลายครั้งแต่ว่าหลิงกุ่ยไท่เฟยเป็นคนหยิ่งยโสเคยทะเลาะกับนางหลายครั้งแล้วแต่พูดเรื่องอะไรกันข้าฟังไม่ออกวันนั้นหลิงกุ่ยไท่เฟยเดินออกมาอย่างโมโห” เชียนซานยิ้มและพูดว่า: “ถ้าเป็นเช่นนี้จริงๆเจ้าก็ยังไม่ถึงขั้นเลวร้ายอะไรมาก” “ข้าเลวยังไง?เจ้าไม่เข้าใจข้าเลยขนาดท่านหมอเวินยังไม่สงสัยข้ากลับเป็นเจ้าที่ไม่เชื่อข้าเลย พูดแล้วเจ้านั้นแหละที่ใจดำอยู่กับข้ามานานขนาดนี้ก็ยังไม่เข้าใจข้าอีก!”หลวี่หนิงพูดอย่างงอนๆ ชูเซี่ยพูดแทรกขึ้นมาว่า: “พอแล้วอย่าพึ่งทะเลาะกันตอนนี้!”นางมองไปที่หลวี่หนิง “เมื่อตะกี้เจ้าบอกว่าเคยเห็นนางละเมอว่านางขอโทษพ่อขอโทษศิษยพี่งั้นเหรอ คำนี้น่าจะมีความหมายอะไรสักอย่าง สิ่งที่ข้ารู้นะวันนั้นหลี่เฉินเย่นกำลังจะลงจากดอย พ่อนางก็ตายอย่างกะทันหันแต่ไม่รู้ว่าตายยังไง อันนี้คงต้องถามเฉินเย่นอีกที ส่วนศิษย์พี่ของนางหนีตามไปกับคนที่ชื่อว่าอานุ่ยเกอ ที่นางขอโทษพ่อถ้าคิดในทางที่ดีก็อาจจะเป็นงานแต่งของนางที่ยังไม่มีคนหมั้นหมายก็เลยคิดว่าอยากขอโทษพ่อแต่ว่านี้มันเกี่ยวอะไรกับศิษย์พี่ล่ะ?” หลวี่หนิงนิ่งเงียบสักพักและสบัดหัวพูดต่อว่า: “ไม่ถูกนะ ศิษย์พี่ของนางตายแล้วนี่!” ชูเซี่ยอึ้งและพูดว่า“เป็นไปได้ยังไง?ข้าจำได้ว่าฉ่ายเวินบอกเฉินเย่นว่าศิษย์พี่นางชิงเอ๋อบอกว่าหนีตามไปกับคนที่อานุ่ยเกอแล้วไม่ได้ตายนี่” หลวี่หนิงทำหน้าสงสัยและพูดว่า: “แต่ว่าข้าเห็นนางไหว้สำหรับสองคนนี้คนหนึ่งเป็นพ่อส่วนอีกคนเป็นศิษย์พี่นางมีศิษย์พี่กี่คนเนี่ย?” “มีเรื่องแบบนี้ด้วยเหรอ?ข้าไปตำหนักนางหลายครั้งนะยังไม่เห็นป้ายที่นางใช้ไหว้”ชูเซี่ยพูดอย่างสงสัย “ข้าก็บังเอิญเห็นนางซ้อนไว้อย่างมิดชิด ป้ายของศิษย์พี่นางอยู่หลังป้ายของพ่อนาง ซ้อนไว้อย่างดีและป้ายก็เล็กมากด้วยข้าก็ไม่ได้ดูดีๆนางก็เดินเข้ามาแล้ว ข้าเห็นแค่ข้าหน้าเขียนไว้ว่าศิษย์พี่ น่าจะเป็นศิษย์พี่ของนาง!”หลวี่หนิงพูด เชียนซานก็สงสัยขึ้นมา“ศิษย์พี่ของนางถ้าเช่นนั้นฮ่องเต้ก็ต้องรู้จักสิ?ถามฮ่องเต้ก็รู้แล้วล่ะ?” ชูเซี่ยพูดต่อว่า: “เฉินเย่นเคยบอกข้าว่าชิงเอ๋อหนีตามำคนอื่นไป นางน่าจะมีศิษย์พี่หลายคน แต่ว่าไม่ว่านางจะมีศิษย์พี่กี่คน นางถึงขั้นละเมอขอโทษศิษย์พี่นางต้องทำเรื่องอะไรไว้เป็นแน่?” เชียนซานพูดต่อว่า: “นางคงไปฆ่าศิษย์พี่นางน่ะสิ?ขนาดคนที่เป็นศิษย์พี่ศิษย์น้องยังฆ่ากันได้เพื่อแย่งตำราลับ นางเป็นคนเลวร้ายขนาดนี้ใครจะรู้ว่านางฆ่าศิษย์พี่เพื่ออะไร?” ชูเซี่ยครุ่นคิดและพูดว่า: “แต่ว่าเท่าที่ข้ารู้ฉ่ายเวินไม่เป็นวิชาการต่อสู้ นางอยู่บนดอยได้เรียนการวางยาการถอนยาพิษกับพ่อนางและก็นั้นเป็นพ่อนางนะ พ่อนางก็ไม่น่าจะมีความลับหรือวิชาขั้นสุดยอดที่ไม่ได้บอกนางหรอก?การสมมุตินี้ไม่เหมือนความจริงเท่าไหร่” “งั้นศิษย์พี่ของนางก็น่าจะชอบฮ่องเต้ด้วย!”เชียนซานยังคงเดาไปมั่ว แต่ว่าการเดามั่วของนางนี้ก็ทำเอาคนที่อยู่ด้วยทั้งสามคนตกตะลึง สีหน้าทั้งสามคนเปลี่ยนไปเป็นโหมดจริงจังขึ้นเรื่อยๆหว่านเหนียงพูดต่อว่า : “เรื่องนี้น่านะเป็นไปได้!” ชูเซี่ยนึกถึงตอนที่พวกเขาคุยกัน ฉ่ายเวินบอกว่าเมื่อก่อนหลี่เฉินเย่นชอบชิงเอ๋อแต่ว่าเพราะชิงเอ๋อชอบอานุ่ยดังนั้นทั้งสองกลัวหลี่เฉินเย่นจะโกรธและก็กลัวอาจารย์ไม่ยอมรับดังนั้นทั้งสองคนก็เลยหนีไปด้วยกัน งั้นถ้าชิงเอ๋อไม่ได้หนีไป?งั้นตอนนี้นางอยู่ไหนกันล่ะ?ชูเซี่ยสงสัยหนักมากหรือว่าจะเป็นจริงดั่งที่เชียนซานว่าชิงเอ๋ออาจจะโดนฆ่าก็ได้?นี่ก็อาจจะเกิดขึ้นก็ได้ หลี่เฉินเย่นเคารพอาจารย์มาก ก่อนอาจารย์ของเขาตายอาจารย์ของเขาฝากฉ่ายเวินไว้ให้เขาดูแล เขารักษาสัญญามาตลอด เขารักและเอ็นดูฉ่ายเวินเหมือนน้องสาวแท้ๆ