ตอนที่160 รักษา

ต๭นที่160 รักษา พอฟ้ามืด หลวี่หนิงก็มาปรากฏตัวที่ตำหนักฉ่ายเหว่ย ชูเซี่ยได้ยินเข้าพูดกับหว่านเหนียงเบาๆว่า: “ฮ่องเต้ถามท่านหมอแล้วแต่ท่านหมอบอกว่าไม่มีวิธีช่วยเลยฮ่องเต้ไม่ได้สั่งให้ส่งเชียนซานออกไปก็ดีต่อจวนซือคงแล้วล่ะ!” หว่านเหนียงถามหลวี่หนิงต่อว่า“ตอนนี้เชียนซานเป็นเช่นไรบ้าง?” หลวี่หนิงพูดอย่างเศร้าๆ: “อาจารย์ไม่ให้ข้าไปพบนางแต่ว่าตอนนี้ฟังจากอาจารย์หญิงเจ้าว่าตอนนี้นางอาการไม่ดีมาก ตัวร้อนสูงหน้าและตัวมีตุ่มขึ้น อาจารย์หญิงเจ้าร้องไห้หนักมากนางพึ่งได้ลูกสาวคืนคิดไม่ถึงว่าเดี๋ยวก็จะจากนางไปอีก อาจารย์หญิงเจ้าร้องไห้อย่างเจ็บปวด?” หว่านเหนียงก็ไม่ได้พูดอะไรแต่กลับถอนหายใจยาว ชูเซี่ยบอกกับทุกคนว่านางเหนื่อยและไปนอนก่อน หว่านเหนียงดูนางหลับเสร็จก็สั่งให้ทุกคนออกไปแล้ว ชูเซี่ยนอนอยู่บนเตียงและรอเสียงตีระฆังตีสามดังพอตีสามก็จะเป็นเวลาที่ทหารเปลี่ยนเวรยามกัน นางก็สามารถใช้โอกาสนั้นออกไปได้ สุดท้ายนางรอนานมากเวลาตีสามมาถึงแล้ว นางลุกขึ้นมาตำหนักฉ่ายเหว่ยเงียบมาก ข้ารับใช้ที่มาเฝ้าหน้าประตูนางไล่ไปตั้งนานแล้ว ในห้องมีนางแค่คนเดียว นางพึ่งเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จหว่านเหนียงก็เปิดประตูเข้ามา ชูเซี่ยอึ้งและหว่านเหนียงก็พูดเบาๆว่า: “บ่าวรู้ว่านายหญิงต้องแอบออกไปแน่นอน นายหญิงไม่ต้องพูดอะไรเจ้าค่ะ บ่าวแค่อยากถามว่านายหญิงสามารถช่วยเชียนซานได้ไหมเจ้าค่ะ?” ชูเซี่ยพูดต่อว่า: “ข้ายังบอกไม่ได้แต่ว่า หว่านเหนียงโรคนี้ก็ไม่ได้ทำให้คนตายหมดหรอกบ้านเกิดข้ามีตำราเขียนเกี่ยวกับโรคนี้ไว้ โรคนี้สามารถฆ่าคนตายได้ก็จริงแต่ว่าคนที่ได้โรคนี้ต้องตายหมดก็ไม่ใช่หรอกหนา!”โรคทรพิษนี้ก็ไม่ใช่โรคที่รักษาไม่ได้ แต่เป็นเพราะว่าทุกคนกลัวขนาดหมอก็ไม่กล้าเข้าใกล้ผู้ป่วย ในสมัยนี้คนที่ได้โรคนี้มักจะอยู่ได้ไม่นานเพราะว่าไม่ได้รับการรักษาที่ดี ทำให้ระบบร่างกายเสียถ้าเราใช้ยารักษาดีๆก็อาจจะทำให้ร่างกายแข็งแรงขึ้นมาก็ได้ “แต่ว่าขนาดท่านหมอยังบอกว่าไม่มีทางแล้ว!”หวั่นเหนีงเริ่มมีความหวังในใจแต่ว่าก็นึกถึงคำพูดของท่านหมอและคนที่ได้โรคนี้อยู่ได้ไม่นาน ชูเซี่ยพูดต่อว่า: “เพราะแบบนี้ข้าถึงจะไปดูนางหน่อยหว่านเหนียงข้ารู้ว่าฮ่องเต้ส่งเจ้ามา เจ้าต้องจงรักภัคดีฮ่องเต้มากแต่ว่าครั้งนี้ขอเจ้าอย่าพูดออกไปปล่อยข้าออกไป ข้าปล่อยให้เชียนซานตายไปไม่ได้” หว่านเหนียงพูดต่อว่า: “ถึงแม้ว่าบ่าวจะถูกฮ่องเต้ส่งมาแต่ว่าบ่าวภัคดีต่อฮ่องเต้และนายหญิงเจ้าค่ะ ถ้านายหญิงจะออกไปจริงๆบ่าวจะไม่ห้ามเจ้าค่ะแต่ขอให้นายหญิงรักษาตัวเองดีๆด้วยเจ้าค่ะ!” ชูเซี่ยรู้ว่าหว่านเหนียงเป็นห่วงและพูดต่อว่า: “วางใจเถอะข้าไม่ติดโรคมาหรอกข้าเคนกินยาที่แก้พิษได้ทุกชนิดโรคนี้ไม่มีทางติดข้ามาแน่นอน!”ชูเซี่ยกำลังพูดโกหกถ้าเป็นร่างกายของเมื่อก่อนก็ไม่กลัวจะติดโรคนี้หรอกเพราะว่าในอนาคตที่เราอยู่กันทุกคนจะได้ฉีดวัคซีนแต่ว่าวิญญาณนางข้ามเวลามาไม่ว่าจะเป็นร่างกายของหลิวหยิงหลงหรือว่าร่างอื่นก็ไม่เคยได้รับวัคซีนดังนั้นถ้าได้รับโรคติดต่อก็ฌป็นไปได้สูง แต่ถ้าทำอย่างระมัดระวังก็สามารถหลีกเลี่ยงออกมาได้ หวั่นเหนีงได้ยินก็พูดว่า: “ได้นายหญิงท่านคนโชคดีต้องสามารถกลับมาอย่างปลอดภัยแน่นอนและต้องช่วยเชียนซานได้ท่านไปเถอะ!” พูดจบก็ลองส่องดูด้านนอกนางก็โบกมือบอกให้ชูเซี่ยไปได้ ทหารของตำหนักฉ่ายเหว่ยกำลังจะเปลี่ยนเวรกันพอดีเป็นเวลาโอกาสที่ดีชูเซี่ยรีบแอบออกไปจากวัง พอนางเดินออกมาทางเดินนางไม่ได้ออกจากประตูตำหนักแต่ออกมาจากปรตูเล็กของตำหนักแทน ประตูเล็กก็มีทหารเวรยามที่แน่นหนาเหมือนกัน แต่ว่าประตูเล็กนี้จะเตี้ยมากและยังมืดสนิทสามารถปีดกำแพงออกไปได้ ที่ทำให้ชูเซี่ยแปลกใจคือประตูเล็กนี้มีทหารน้อยมากมีแค่ไม่กี่คนที่เฝ้าเวรยามอยู่นางไม่ได้คิดมากและปีนกำแพงขึ้นไปทันทีจากนั้นก็กระโดดลงไป ด้านนอกของจวนซือคงประตูล็อคแน่นหนามากเวลานี้ คนในจวนซือคงน่าจะหลับกันหมดแล้วนี่ไม่ใช่แค่เรื่องที่เชียนซานกำลังจะตายไมนานก็อาจจะทำให้จวนซือคงลำบากไปด้วย ชูเซี่ยเคาะประตูหน้าบ้านสักพักก็มีคนออกมาเปิด คนเฝ้าประตูรู้จักกับชูเซี่ย รู้ว่านางเป็นคนมียศสูงในวังและจากนั้นก็รีบเชิญนางเข้าไปทันที ไฟที่ห้องรับแขกยังไม่ดับสนิทถึงแม้ว่าจะตีสามแล้วแต่ว่าผู้ชายรับใช้ในบ้านนี้ก็ไม่หลับแต่กำลังนั่งประชุมเรื่องอะไรกันอยู่ พอเห็นชูเซี่ยมาสายตาทุกคนก็ดูแปลกไป ท่านซือคงรีบให้ทุกคนมาต้อนรับ“ท่านหมอเวินทำไมท่านมาเอาตอนดึกเล่า?” ชูเซี่ยคิดถึงเชียนซานนางก็ไม่พูดมากและรีบถามไปว่า: “ตอนนี้เชียนซานเป็นเช่นไรบ้าง?รีบพาข้าไปหานางเร็ว!” สีหน้าท่านซือคงดูมีดีนักและพูดว่า: “ท่านหมอเวินข้าจะไม่ปิดบังอะไร ลูกสาวข้านางเป็นโรคทรพิษ ท่านหมอเวินอย่าไปดูเลยเดี๋ยวจะติดโรคเอา!” ชูเซี่ยจะยอมซะที่ไหน?นางพูดว่า: “ข้าไม่ติดโรคหรอกพวกเจ้ารีบพาข้าไปหานางเร็วข้าต้องรู้ว่านางเป็นอย่างไรบ้างบางทีข้าอาจจะมีวิธีช่วย!” ทุกคนอึ้งโรคนี้จะช่วยได้เหรอ?นี่เป็นโรคที่รักษาไม่หายนะ! ท่านซือคงเริ่มมีความหวังและถามอย่างไม่น่าเชื่อว่า: “ช่วยได้จริงเหรอ?” ชูเซี่ยมองสายตาของท่านซือคงที่มีความหวังนางไม่รู้ว่าตอนนี้เชียนซานเป็นอย่างไรบ้างโรคนี้น่าจะทำลายระบบร่างกายนางจนไม่เหลือแล้วดังนั้นนางไม่กล้าให้ความหวังเขาเยอะนางเลยพูดว่า: “ข้าจะพยายาม!” ท่านซือคงคิดคำพูดของนางดีๆตอนนี้บ้านเขากำลังสิ้นหวังแต่ก็มีชูเซี่ยที่เข้ามาช่วย คำพูดของชูเซี่ยพวกเขาท่องจำเป็นอย่างดี! สุดท้ายท่านซือคงละสายตาจากชูเซี่ยและโค้งคำนับนาง: “ท่านหมอเวินเชิญทางนี้เลย!” พูดจบเขาก็พาชูเซี่ยไปทางด้านหลังบ้าน เชียนซานอยู่ในตำหนักเล็กๆของนางที่นี้มีดอกไม้เต็มไปหมดก็ไม่ใช่ที่โล่งเทื่อก่อนเป็นที่ๆหญิงชราใช้เป็นที่รักษาตัวต่อมาเชียนซานป่วยเขาก็ออกมาและให้เชียนซานมาอยู่แทน ด้านในมีแสงสว่างและยังมีเงาคนเดินไปเดินมาชูเซี่ยถามว่า: “ใครอยู่ด้านใน?” ท่านซือคงถอนหายใจและพูดว่า: “เป็นแม่ของเชียนซานวันนี้นางจะเข้าไปให้ได้บอกว่าไม่อยากให้ลูกสาวอยู่ด้านในคนเดียว” ความรักของแม่ไม่ว่าลูกของตัวเองจะเป็นอย่างไรคนเป็นแม่ก็จะเผชิญหน้าพร้อมกับลูก ชูเซี่ยน้ำตาเอ้อล้นขอบตาสมัยนี้โรคทรพิษสามารถแพร่กระจายได้และเป็นโรคที่รักษาไม่ได้สีหน้าเปลี่ยนบางคนไม่กลัวตายแต่กลัวการถูกโรคนี้ทรมาณก็เหมือนโรคในอาคตที่มีโรคเอดส์ที่รักษาไม่หาย แต่ท่านแม่ของเชียนซานไม่กลัวอะไรเลยในใจนางลูกสาวเป็นทุกอย่างของนางรวมไปถึงชีวิตของนางด้วย ประตูถูกเปิดออกท่านซือคงก็พาชูเซี่ยเข้าไปแต่ชูเซี่ยก็บังไว้และพูดว่า: “ท่านหยุดก่อนด้านนอกน่าจะมีเรื่องที่ท่านต้องไปจัดการ ท่านก็อย่าเข้าไปเลย!” ท่านซือคงนึกถึงลูกสาวแต่ว่าเขามีหน้าที่ที่ต้องจัดการและในเวลานี้จะมีเรื่องผิดพลาดไม่ได้เด็ดขาด ไม่เช่นนั้นคนในบ้านนี้ทั้งหมดคงจะถูกส่งไปอยู่เกาะร้าง เกาะร้างห่างจากเมืองไกลมาก ใช้สำหรับขังคนบ้าและติดโรคร้าย หลายคนที่เป็นโรคร้ายต่างก็ถูกขังที่นั้นและตายที่นั้นถึงแม้ว่าทุกเดือนจะมีอาหารส่งไปแต่ว่าที่นั้นไม่มีหมอไม่มีความหวังมีแต่ความตายที่รออยู่เท่านั้น ถ้าไปเกาะร้างแล้วก็ไม่มีใครที่จะกลับมาอย่างปลอดภัยได้ เขากังวลอยู่สักพัก ท่านซือคงก็รีบไปปิดประตูทันที ในห้องมีเทียนที่ใหญ่เท่าแขนเด็กทารก ท่านแม่ของเชียนซานร้องไห้จนตาบวมไปหมดสีหน้าทรุดโทรมนางมองชูเซี่ยและพูดอย่างไม่มีแรงว่า: “ท่านหมอเวิน หมิงจูป่วยหนักมาก ท่านมาช่วยนางหน่อยได้ไหม!” ชูเซี่ยเดินเข้าไปใกล้ๆและเห็นเชียนซานนอนแน่นิ่งอยู่ที่เตียงหน้ามือและแขนหน้ามีตุ่มขึ้นมาหน่อยแล้ว ผมยาวนางปล่อยยาวไว้ที่หมอนนางเปิดตามาช้าๆมองเห็นชูเซี่ยนางอึ้งสักพักและรีบพูดว่า: “นายหญิง……รีบไปเจ้าค่ะ……” ชูเซี่ยรู้ว่านางกลัวโรคนี้จะไปติดนางเข้าแต่วันนี้ที่นางมาไม่มีอะไรมาปิดกั้นไว้เลยนางจะใช้ชีวิตเข้าแลก เชียนซานเคยสาบานต่อหน้าไทเฮาคนก่อนว่าจะดูแลนางให้ดีจนกว่าจะตายแต่ตอนนี้เชียนซานป่วย นางก็กล้าเข้ามาและไม่กลัวอะไร้ลย? นางเข้าไปและปลอบใจว่า: “เจ้าไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้นพักผ่อนดีๆ ข้ามีวิธีอยู่แล้ว!” เชียนซานลุกขึ้นมาอย่างยากลำบากและก็พูดกับแม่นางว่า: “ท่านแม่ รีบ……ให้นางไป!” ท่านแม่เชียนซานร้องไห้นางส่ายหัวและพูดว่า“ลูกข้าไม่ต้องพูดแล้วแม่รู้ว่าเจ้าเจ็บปวดไม่ต้องพูดแล้วให้ท่านหมอมาช่วยเจ้าเถอะ!” เชียนซานนอนลงบนเตียงอย่างหมดแรงและหายใจแรงมองตาโตใช้แรงที่มีทั้งหมดพูดว่า “ไม่มียารักษาอาจจะตายได้พวกเจ้ารีบออกไป!” ชูเซี่ยเอาผ้าออกมาวางไว้ที่มือเชียนซานจากนั้นก็ตรวจชีพจรเชียนซานเห็นว่านางไม่ยอมชูเซี่ยรีบพูดว่า: “อยู่นิ่งๆ ตอนนี้ข้าก็เข้ามาแล้วจะให้ออกไปอีกเป็นไปไม่ได้นอกจากตอนนี้เจ้าฆ่าข้าเสีย!” เชียนซานเงียบไปสายตามองนางอย่างซึ้งใจนางพูดพรึมพร่ำ ชูเซี่ยฟังไม่ออกว่านางพูดอะไร ไม่มียาป้องกันไม่มียารักษา ตอนนี้เชียนซานก็ตัวร้อนไข้ขึ้นสูงอยู่นิ่งสักพักนางก็ชักกระตุก แต่คนยังคงมีสติแต่เหมือนนางจะเจ็บปวดมาก ชูเซี่ยสั่งยาให้คนไปเอายาต้มน้ำร้อนมา นางจะช่วยล้างหน้าที่ขึ้นตุ่มของเชียนซานออกเพราะตอนนี้เชียนซานเริ่มรู้สึกคันแล้วและยังยื่นมือไปเกาอีกถ้าเกิดเกาจนน้ำแตกออกมาถ้าวันหน้ารักษาหายแล้วหน้านางก็จะมีแต่แผล ชูเซี่ยก็สั่งยาที่แก้พิษมาอีกถ้ากินคู่กันก็จะดีมาก เชียนซานก็ทำตามหมดไม่ว่าชูเซี่ยจะสั่งอะไร พอวันที่สามไข้ที่ขึ้นสูงของเชียนซานของหายไปแล้ว ชูเซี่ยสั่งคนให้ไปเอากระบองเพรชมาจากนั้นก็บดละเอียดกระบองพรชและนำมาพอกไว้ที่หน้านางและมือ ที่ไหนที่ขึ้นตุ่มก็เอากระบองเพรชมาพอคไว้ครึ่งวันมันสามารถล้างพิษทำแบบนี้หลายๆครั้งก็เห็นว่าหน้าที่ขึ้นตุ่มนั้นได้หายไปมากแล้ว ชูเซี่ยนึกถึงตำราชิงเฉาที่นางเคยดูมีคุณชายคนหนึ่งเป็นโรคทรพิษใช้เหล้ารักษาจากนั้นเขาก็หายดีทันที ในเหล้าจีนนั้นมีผลในการหมุ่นเวียนเลือดดีและช่วยให้ความร้อนในร่างกายกระจายตัวออกไป แต่สิ่งนี้จะทำให้ตุ่มทั้งหมดถูกกระตุ้นวิธีนี้ค่อนข้างอันตรายและชูเซี่ยไม่กล้าที่จะเสี่ยง แต่มันอ้างหลักการนี้ว่ามีคนไปจับคางคกมาและเอาพิษมาทำเป็นยามันสามารถช่วยลดอาการบวม อาการเจ็บ แต่ต้องต้มยารวมกับยาชางชินจือกงบวกกับชังเอ่อจือและบวกกับเนื้อแห้งต้มรวมกันและให้เชียนซานดื่ม