ตอนที่24 สงครามกำลังจะเริ่มขึ้น

ตอนที่24 สงครามกำลังจะเริ่มขึ้น ถึงจะมีเมฆหมอกปกคลุม แต่ฉันก็รีบวิ่งตามซูหลินออกไปตั้งแต่แรก คณบดีได้ใช้โอกาสนี้หลบหนีไปและเราก็ไม่มีเวลาที่จะไล่ตามจับด้วย พวกเราวิ่งตลอดทางจนไปถึงตึกที่จ้าวเซียวอยู่ ในขณะที่ประตูลิฟต์เปิด ฉันยิ่งรู้สึกว่าบรรยากาศมันผิดปกติ ซูหลินค่อยๆให้ฉันหลบข้างหลัง ฉันรู้สึกถึงความเย็นของบรรยากาศรอบๆ ไม่เพียงแค่ความหนาวเย็น แต่ยังมีหมอกควันแห่งจิตวิญญาณชั่วร้าย เราเดินไปข้างหน้าอย่างเงียบ ๆ พยายามไม่ทำให้เกิดเสียงจนไปถึงหน้าห้องผู้ป่วยของจ้าวเซียวอย่างปลอดภัย แต่ทว่าในขณะที่ฉันเปิดประตูห้องผู้ป่วยของจ้าวเซียวนั้นฉันอดไม่ได้ที่จะเบิกตากว้างและก้มตัวลงไปหมอบกับพื้น แสงจันทร์ด้านนอกหน้าต่างส่องแสงรางๆเข้ามายังห้องนี้ แต่ฉันกลับหวังให้ภายในห้องนี้มืดจนมองไม่เห็น เพราะฉันไม่อยากเห็นฉากที่น่ากลัวนี้ต่อหน้าต่อตาฉัน ฉันเห็นว่าจ้าวเซียวกำลังนอนอยู่บนเตียงเหมือนแขนและขาของเขาถูกผูกกับเชือกที่มองไม่เห็นทั้งสี่เส้น แต่ในดวงตาที่ตื่นตระหนกนั้นฉันไม่สามารถซ่อนมันได้ สิ่งที่น่าตกใจยิ่งกว่านั้นคือในตอนนี้ด้านบนของจ้าวเซียวไม่ถึงยี่สิบเซ็นติเมตรมีผีผู้หญิงชุดแดงลอยอยู่ในอากาศ! ถ้านั้นไม่ใช่จ้าวซิ้วแล้วจะเป็นใคร! ฉันเห็นเธอเผชิญหน้ากับจ้าวเซียวและร่างกายของจ้าวซิ้วเอนขนานกับจ้าวเซียว ผมที่ยาวเปียกพันรอบคอของจ้าวเซียวในที่มืดฉันเห็นอย่างชัดเจนว่าเส้นผมที่ถูกห่อด้วยสาหร่ายสีเขียวกำลังพันรอบคอของจ้าวเซียว และกระโปรงยาวสีแดงเลือดของจ้าวซิ้วก็มีน้ำหยดลงมา แต่ว่าพอหยดน้ำพวกนั้นหยดไปที่ชุดผู้ป่วยสีขาวฟ้าของจ้าวเชียวมันกลับกลายเป็นสีแดงแจ่ม ดูเหมือนว่าจ้าวซิ้วจะรู้ตัวแล้วว่าถูกรบกวน เธอค่อยๆหันมา ฉันเห็นริมฝีปากสีแดงเลือดบนใบหน้าขาวซีดของเธอแสยะยิ้มเล็กน้อย ผมยาวที่บีบรัดรอบคอของจ้าวเชียวและดวงตาของจ้าวเชียวแสดงให้เห็นถึงความเจ็บปวดนั้น ซูหลินไม่รอให้จ้าวซิ้วตอบโต้ เขารีบดึงผ้ายันต์ออกมาและชี้ดาบออกไปพร้อมท่องคาถา จากนั้นเขาก็โยนผ่ายันต์ไปที่บนหลังของจ้าวซิ้ว ผ้ายันต์สะกดแนบแน่นบนร่างของจ้าวซิ้ว เสื้อผ้าที่เปียกของจ้าวซิ้วเริ่มลุกเป็นไฟ และที่หลังจองจ้าวซิ้วก็เริ่มมีเสียง”ซี่ ซี่” เหมือนกับเหล็กสีแดงในโทรทัศน์ที่ติดอยู่บนผิวเปลือยของนักโทษ จ้าวซิ้วกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดแล้วพุ่งมาที่ซูหลินอย่างรวดเร็ว และในตอนนี้ซูหลินได้ใช้ช่องว่างระหว่างการต่อสู้และแปะผ้ายันต์ ฉันพบว่าตัวเองไม่สามารถช่วยอะไรได้เลย ฉันก็เลยอาศัยมุมเล็กๆย้ายจ้าวเชียวออกไป จ้าวเชียวยังขยับตัวไม่ได้แค่คิดว่าเมื่อกี้จ้าวซิ้วอยู่ใกล้เขาขนาดนั้นฉันยังไม่กล้าเข้าใกล้จ้าวเชียวเลย และในเวลานี้แขนเสื้อสีแดงเลือดของจ้าวซิ้วก็ยาวออกและพุ่งไปที่ซูหลินอย่างรวดเร็ว ในขณะที่พวกเขาสู้กันซูหลินสร้างสำนักผ้ายันต์เป็นวงล้อมและพยายามล้อมจ้าวซิ้วไว้ในสำนักนั้น ผ้ายันต์ที่ติดอยู่บนหลังของจ้าวซิ้วยังคงมีไฟลุกฟู่ จ้าวซิ้วเริ่มได้รับผลจากมันและค่อยๆเคลื่อนไหวช้าลง และซูหลินก็สบโอกาสนี้ท่องคาถาแขนทั้งสองโบกขึ้นไปและผ้ายันต์พวกนั้นก็เคลื่อนไหวตามแขนและบินขึ้นไปคลุมศีรษะของจ้าวซิ้ว เสียงกรีดร้องดังชัดขึ้นอีกครั้งและตอนนั้นเองซูหลินตะโกนเรียกชื่อฉัน “เฉินน่อเร็วเข้า! แทงเธอด้วยดาบที่วางบนโต๊ะ!” ฉันมองไปรอบๆแล้วพึ่งจะสังเกตเห็นว่าซูหลินได้เอาดาบที่ทำด้วยต้นมะฮอกกานีไปวางไว้บนโต๊ะตั้งแต่เมื่อไหร่ ฉันยังเคยได้ยินว่าต้นมะฮอกกานีช่วยปัดเป่าปิดวิญญาณชั่วร้ายคนในสมัยลัทธิเต๋าโบราณจะต้องมีดาบไม้มะฮอกกานีไว้ข้างกายตลอด ไม่รู้ว่าความกล้านั้นมาจากไหน ฉันวิ่งอย่างสุดกำลังหยิบดาบไม้ขึ้นมาและดูเหมือนว่าพลังของซูหลินเริ่มอ่อนแรงลง ฉันเลงไปที่ผ้ายันต์บนหลังของจ้าวซิ้วและแทงออกไป ฉันหลับตาและแทงดาบไปข้างหน้าแต่กลับรู้สึกเหมือนว่ามันได้สัมผัสกับวัตถุที่แข็งและไม่ว่าฉันจะพยายามแค่ไหนมันก็ไม่เคลื่อนไหว ฉันลืมตาขึ้นมาถึงได้รู้ว่าดาบไม้มะฮอกกานีปักอยู่ที่ด้านหลังของจ้าวซิ้ว! ไม่ว่าฉันจะใช้แรงมากขนาดไหนก็ไม่สมารถขยับมันได้ ฉันมองไปที่ซูหลินอย่างกังวล แต่ว่าซูหลินเองก็เหมือนจะปกป้องตัวเองไม่ไหวแล้ว เขายกแขนขึ้นและแขนของเขาสั่นอย่างรุนแรงราวกับว่ากำลังยกหินก้อนใหญ่ขึ้นเหนือศีรษะ และการกระทำของฉันไม่มีผลใดๆต่อจ้าวซิ้ว ดูเหมือนว่าการโจมตีนี้ไม่ได้ทำให้จ้าวซิ้วรู้สึกอะไร ฉันชักดาบคืนมาและคิดที่จะลองอีกครั้งแต่ก็พบว่าจ้าวซิ้วหันมาแล้วมองฉันด้วยหน้าตาและรอยยิ้มที่ดุร้าย ฉันล้มลงบนพื้นไม่รู้ว่าดาบในมือฉันมันหล่นไปตั้งแต่เมื่อไหร่ และดูเหมือนว่าจ้าวซิ้วจะเห็นว่าซูหลินอ่อนแรงลง เสียงกรีดร้องดังลั่นพร้อมกับเคลื่อนที่ทำให้เจ็บปวด ฉันแสบหูอย่างรนแรงจนทำให้ปวดหัวฉันเอามือปิดหูแต่ก็ไม่ช่วยอะไร ผ้ายันต์ที่ซูหลินใช้สะกดจ้าวซิ้วถูกจัดการด้วยเสียงกรีดร้องนี้จนกลายเป็นผุยผงกระจายไปทั่วพื้น ซูหลินพยายามกลั้นไอแต่ว่าก็ยังมีเลือดกระอักไหลออกมาจากปากของเขา ซูหลินบังคับร่างกายของเขาแล้วเช็ดเลือดที่มุมปาก เขามองไปที่จ้าวซิ้วอย่างเกรี้ยวกราด ตอนนี้ซูหลินเหมือนถูกจ้าวซิ้วบังคับให้บ้าคลั่งเหมือนนักรบที่มีดวงตาสีแดงพิฆาต เขายืนขึ้นโดยไม่สนอาการบาดเจ็บของตัวเองและเขาพร้อมแล้วที่จะเข้าสนามรบ จ้าวซิ้วเองก็ไม่มีท่าทีว่าจะพักเธอเห็นว่าซูหลินสูญเสียพลังเป็นอย่างมากแต่เขาก็ยังดื้อรั้น เธอยิ้มเยาะและยกสองมือขึ้นมา แขนเสื้อสีแดงเลือดพุ่งเข้าไปทำร้ายซูหลิน จ้าวซิ้วไม่ได้สนใจว่าฉันยังอยู่ตรงนี้ ฉันค่อยๆขยับนิ้วและตัวที่แข็งทื่อเริ่มได้สติฉันเกลียดตัวเองที่ไร้ความสามารถแบบนี้ทำได้แค่มองคู่หูของตัวเองถูกฆ่า ถ้าเป็นแบบนี้ฉันก็ไม่ต่างอะไรกับคนร้าย ดวงตาของฉันมองดูแขนเสื้อของจ้าวซิ้วที่กำลังทำร้ายซูหลินและผ้ายันต์ที่ยังติดอยู่บนหลังของจ้าวซิ้วซึ่งเป็นที่เดียวที่ยังเหลืออยู่และมีควันไฟลุกไหม้ ขืนฉันยังเป็นแบบนี้ต่อไปซูหลินจะต้องถูกจ้าวซิ้วบ้าฆ่าจนตายแน่ ฉันบีบกำปั้นแน่นรวบรวมกำลังบังคับร่างของฉันก้มลงหยิบดาบไม้มะฮอกกานีที่ตกอยู่ไม่ไกลและวิ่งไปข้างหน้าพร้อมตะโกนบอกให้ซูหลิน: "ซูหลิน หมอบลง!"