ตอนที่ 185 พูดถึงเพื่อนเก่า

ต๭นที่ 185 พูดถึงเพื่อนเก่า หญิงที่ยังไม่แต่งงานแต่มีลูก? อ่า ชูเซี่ยรู้สึกเหมือนหัวจะแตกเป็นสองเสี่ยง การที่จะพูดคุยกับหนอนหนังสือที่ทำอะไรไม่เป็นนั้น ต้องใช้ความอดทนมากจริง ๆ ไม่เช่นนั้นคงโมโหได้ง่าย ๆ "หลี่ฟูจื่อ ขอบคุณสำหรับความเป็นห่วงของท่าน แต่ข้าคิดว่าเลี้ยงลูกเพียงคนเดียวก็ดีอยู่แล้ว ไม่คิดที่จะแต่งงานอีก" หลี่ฟูจื่อจ้องนาง "ท่านไม่ต้องอายไปหรอก ผู้น้อยไม่ได้ตีตัวออกจากท่าน เพียงแต่อยากให้ท่านรักและถนอมชื่อเสียงของตนเองก็เท่านั้น" "ข้าไม่ได้อับอายหรอก..." ชูเซี่ยสูดหายใจเข้าลึก "ช่างเถอะ ฟูจื่อ ขอบคุณในความหวังดีของท่าน แต่ข้าไม่คิดจะหาใครอื่นอีกจริง ๆ" หลี่ฟูจื่อมุ่นคิ้ว ท่าทางจริงจังเตรียมพร้อมที่จะสั่งสอนนั่นทำให้ชูเซี่ยปวดหัวมาก นางรีบพูดทันที "ข้าจะไปแล้ว ปีศาจน้อยสองคนนั้นน่าจะหิวแล้วล่ะ" หลี่ฟูจื่อพลันกล่าวเสียงสูง "ท่านหมอชู ท่านพูดให้ชัดเจนก่อนสิ" "ข้าพูดไปชัดมากแล้ว ข้าไม่อยากแต่งงาน" ชูเซี่ยเริ่มหงุดหงิด "ที่ฟูจื่อสนใจข้า ข้าดีใจอย่างมาก แต่ข้าไม่คิดจะแต่งงานจริง ๆ ได้ยินชัดหรือยัง" สีหน้าของหลี่ฟูจื่อพลันอ่อนลง "ข้ารู้ว่าในใจของท่านคิดอย่างไร ท่านคิดว่าตนเองไม่คู่ควรกับข้าใช่หรือไม่ ปัญหานี้น่ะ ท่านไม่ต้องเป็นห่วงไป แม้ท่านจะไม่มีความรู้เรื่องพิณกู่ฉิน หมากล้อม พู่กัน ภาพวาด และไม่รู้เรื่องจำพวกหลักการ ไม่ชอบแต่งตัว แต่ว่านับว่าเป็นคนเถรตรงมาก เพียงแค่ท่านลดคำพูดและการกระทำให้น้อยลงและเพิ่มความระมัดระวัง ข้าก็ยังยินดีที่จะแต่งท่านเป็นฮูหยินของข้า" เสียงของจูฟางหยวนดังขึ้นแบบแปลกหู "หลี่ฟูจื่อ หูเจ้าก็ไม่ได้หนวกนี่ คนเขาไม่ได้พูดว่าไม่คู่ควรกับเจ้า ที่คนเขาตีตัวออกห่างก็เป็นเพราะเจ้าไม่คู่ควรกับนาง เข้าใจหรือยัง" "จูฟางหยวน!" ชูเซี่ยพลันตีหน้าขรึม หลี่ฟูจื่อคนนี้เป็นคนหัวรั้นยึดหลักเหตุผลของตนเท่านั้น ทั้งยังรักหน้าตาเป็นที่สุด การว่าเขาแบบนี้ ไม่ใช่ว่ากลายเป็นว่าเขาจะยิ่งไม่ยอมอ่อนข้อให้หรอกหรือ หน้าของหลี่ฟูจื่อพลันขึ้นสีทันที เขาจ้องจูฟางหยวนเขม็ง "ท่านว่าข้าไม่คู่ควรกับนางหรือ ท่านเอาอะไรมาพูดกัน ข้าสงสัยมาตลอดว่าท่านมีแผนการบางอย่างกับท่านหมอชู พูดอะไรจำพวกเป็นลูกพี่ลูกน้องกัน หากเป็นลูกพี่ลูกน้องกันแล้วทำไมไม่ใช่แซ่เดียวกับนางเล่า อีกอย่าง ทำไมฉองเหลากับจิงโม่ถึงได้เรียกท่านว่าท่านพ่อบุญธรรมหรือ" จูฟางหยวนก้าวเข้าไปแล้วโอบไหล่ชูเซี่ย ต่อมาก็พูดอย่างวางมาด "ถูกต้อง ชูเซี่ยเป็นผู้หญิงของข้า เจ้าอย่าทางเข้าใกล้นางให้มันมากเลย" "เอาล่ะ จูฟางหยวน" ชูเซี่ยจับมือเขาออก "เรากลับกันเถอะ" หลี่ฟูจื่อมองชูเซี่ยอย่างผิดหวังพลางส่ายหน้าแล้วกล่าว "ท่านหมอชู ท่านทำให้ข้าผิดหวังจริง ๆ เดิมทียังคิดว่าท่านมีคุณสมบัติที่จะเป็นฮูหยินของข้า นึกไม่ถึงว่าท่านจะเป็นหญิงมั่วโลกีย์เช่นนี้ ข้ามองท่านผิดไปจริง ๆ" ชูเซี่ยหัวเราะไม่ได้ร้องไห้ไม่ออกเข้าจริง ๆ แล้ว เอาเถอะ นางเป็นหญิงหน้าไม่อายขนาดนี้แล้ว และคร้านจะพูดอะไรอีก อย่างน้อยต่อไปเขาก็จะได้ไม่มาพัวพันกับนางอีก จูฟางหยวนลากชูเซี่ยแล้วเดินจากไป พวกเขาเดินทางกลับ พลางพูดคุยกันไปด้วย "ต่อไปเจ้าห้ามไปยั่วผึ้งล่อผีเสื้อข้างนอกอีกนะ โดยเฉพาะพวกบัณฑิตคร่ำครึนั่น ทั้งตัวมีแต่กลิ่นเหม็นเปรี้ยว พอเห็นไกล ๆ ก็ต้องหลีกเข้าไว้ล่ะ" ชูเซี่ยกรอกตาไปมา "เอาล่ะ อย่าพูดอีกเลย ท่านมานานแล้วหรือ" "ก็มาตอนที่ได้ยินพวกเจ้าคุยกันพอดี" จูฟางหยวนแค่นเสียง "ไม่ใช่ข้าค่อนแคะเขา แต่เป็นเขาที่ไม่รู้จักชั่วน้ำหนักตัวเองต่างหาก ยังจะพูดว่าเจ้าเป็นหญิงหม้าย เป็นหญิงที่ยังไม่ได้แต่งงานแต่มีลูกอีก เขาต่างหากที่ดูถูกคนอื่นก่อน แล้วทำไมข้าต้องไว้หน้าเขาด้วย ว่าเขาไปม่กี่คำ ต่อไปเขาก็ไม่กล้ามาพัวพันกับเจ้าแล้ว" "ทำไมถึงกลับมาเร็วนักล่ะ" ชูเซี่ยเปิดประเด็น ไม่อยากพูดเรื่องน่าอึดอัดใจพวกนั้น ในช่วงชีวิตที่อยู่ตัวคนเดียวกับลูก ๆ หลายปีนี้ นางคิดว่าจิตใจของตนเองเปลี่ยนเป็นคุณป้าแล้ว คุณป้าคนหนึ่งที่ไม่มีใครชอบ "จริงสิ" ท่าทางของจูฟางหยวนดูหงอยลงเล็กน้อย "ถ้าไม่กลับมาแล้วจะให้อยู่ในเมืองหลวงทำอะไรเล่า" "อืม มีข่าวใหม่ ๆ จะเล่าให้ข้าฟังบ้างไหม" ชูเซี่ยก้มหน้าก้มตาเดิน เสียงไม่สูงและไม่ต่ำ นิ่งอย่างยิ่ง จูฟางหยวนเหลือบมองนาว "มีสิ หลายเรื่องเลยล่ะ เจ้าอยากฟังเรื่องของใคร" "ของใครก็ได้ เล่ามาเถอะ" ชูเซี่ยพูดเสียงเบา จูฟางหยวนดึงนิ้วไปมา "จูเก๋อหมิงยังโสดอยู่ แต่โรงหมอมีการขยับขยายแล้ว ตอนนี้กำลังประกาศรับสมัครหมออยู่ อานเหยียนลูกบุญธรรมของเจ้าก็มีน้องสาวเพิ่มมาหนึ่งคน เพิ่งครบเดือนพอดี น่าเสียดายที่หน้าตาเหมือนพ่อ เชียนซานกับหลวี่หนิงจะแต่งงานกันแล้ว แต่ข้ากลับมาก่อน คาดว่าหลังแต่งงานแล้วพวกเขาคงทะเลาะกันจนมีลูกหลายคนเลยทีเดียว แล้วก็สองสามีภรรยาจิ้งกั๋วโหวมีลูกชายในตอนแก่ หรือจะพูดอีกอย่างคือเจ้ามีน้องชายเพิ่มมาหนึ่งคน ดีจริง ๆ น้องชายคนนี้ของเจ้าอายุน้อยกว่าลูกแฝดของเจ้าเสียอีก" ชูเซี่ยเบิกตากว้างอย่างตกใจ "ไม่จริงน่า ยังคลอดออกมาได้อีกหรือ" "แปลกใจหรือ ได้ข่าวว่าจูเก๋อหมิงคอยตรวจดูแลร่างกายให้พวกเขา ทุกคนก็แปลกใจเหมือนกัน แต่หลายคนคิดว่าเป็นวิญญาณของอดีตพระชายาหลิวหยิงหลงที่อยู่บนสรวงสวรรค์คอยปกปักรักษาอยู่" "งั้นสองสามีภรรยาจิ้งกั๋วโหวก็ดีใจตายเลยสิ" ชูเซี่ยกล่าวพลางยิ้ม "ดีใจสิ ทำไมจะไม่ดีใจเล่า แต่ว่านะ พวกเขาเองก็ถามเหมือนกันว่าชูเซี่ยลูกสาวของเขาไปอยู่ไหน" จูฟางหยวนพูดแล้วเหลียวมองนางอีกครั้ง ชูเซี่ยยิ้มเฝื่อน "ความจริงแล้วในใจของพวกเขารู้ดีว่าข้าไม่ใช่หลิวหยิงหลงอย่างนั้นหรือ" "ใครจะไปรู้เล่า ที่จริง เจ้าเคยบอกกับพวกเขาแล้วนี่ เจ้าก็คือหลิวหยิงหลง คนเราต่างก็ยอมที่จะเชื่อข่าวดีทั้งนั้นแหละ" ชูเซี่ยพยักหน้าเงียบ ๆ ใช่ ใคร ๆ ต่างก็ยอมที่จะเชื่อข่าวดีกันทั้งนั้น จูฟางหยวนรอนางถามถึงหลี่เฉินเย่นมาตลอด แต่ก็ไม่เคยเอ่ยปากถามถึง ความจริงแล้วมันทำให้เขาอึดอัดมากจริง ๆ เขาเหล่มองชูเซี่ย "เจ้าไม่ถามเรื่องฮ่องเต้บ้างหรือ" ชูเซี่ยกระชับล่วมยาที่สะพายอยู่ "เจ้าอยากพูดก็พูดมาเถอะ ไม่ต้องถามข้า" “หยิ่งดี ข้าชอบ” จูฟางหยวนหัวเราะ “ก็เหมือนกับแต่ก่อนนั่นแหละ เขาไม่มีอะไรดีขึ้นหรือแย่ลง นับวันประชาชนยิ่งชอบเขามากขึ้นเรื่อย ๆ เจ้าคลุกคลีอยู่กับชาวบ้านก็น่าจะรับรู้ดี สำหรับชีวิตส่วนตัวของเขา ผู้ชายนี่นะ โดยเฉพาะผู้ชายในยุคโบราณก็มักจะมีสามภรรยาสี่อนุอยู่กันแล้ว สนมในวังหลังของเขาเยอะมาก ทั้งหมดล้วนแต่เป็นลูกขุนนางใหญ่ทั้งนั้น ได้ยินมาว่า เตรียมที่จะแต่งงานเชื่อมสัมพันธ์กับแคว้นหนานจ้าวด้วย แต่ถึงอย่างไรฮองเฮาก็คงว่างเปล่าอยู่ดี” “อื้ม!” ชูเซี่ยไม่พูดอะไร หน้ายังคงสงบนิ่งดังเดิม จูฟางหยวนถามนาง “เจ้าไม่เสียใจหรือ เขาแต่งผู้หญิงตั้งมากมายก่ายกองไว้ในวังหลัง ใจเจ้าไม่ริษยาหรือ” ชูเซี่ยเงยหน้ามองจูฟางหยวน “เจ้าคิดว่าข้ามีคุณสมบัติที่จะไปใส่ใจอย่างนั้นหรือ เจ้าอย่าลืมสิ ข้าเลือกจะจากมาเอง หรือว่าเจ้าคิดว่าเขาควรถนอมร่างกายไว้ให้ข้าดั่งหยกอย่างนั้นหรือ” จูฟางหยวนถอนหายใจเบา ๆ “ความจริงก็โทษเขาไม่ได้ ตอนที่เขาขึ้นครองราชย์ คนที่เลื่อมใสเขาก็ไม่ได้มีมากมาย มีหลายคนเลยทีเดียวรอจ้องจับผิดเขา เขามีแต่ความมานะบากบั่นในการบ้านการเมือง ดึงขุนนางใหญ่ให้มาเป็นพวกด้วยเล่ห์อุบายเท่านั้น ที่จะทำให้ตำแหน่งฮ่องเต้ของเขามั่นคงได้ สำหรับการดึงขุนนางของรัชกาลก่อนให้มาเป็นพวกนั้น ทางที่ดีที่สุดก็คือแต่งกับลูกสาวของพวกเขา แม้แต่ผู้หญิงพวกนั้น ชั่วชีวิตนี้เขาก็ไม่มีทางจำชื่อได้หรอก” ในใจของจูฟางหยวนก็ค่อนข้างรับไม่ได้เช่นกัน การกลับเมืองหลวงครั้งนี้ เขาก็เข้าวังไปพบหลี่เฉินเย่นด้วย มีครั้งหนึ่งที่หลี่เฉินเย่นกินข้าวกับเขา ระหว่างนั้นก็มีสนมมา หลี่เฉินเย่นเรียกชื่อนางผิดจนทำให้บรรยากาศกระอักกระอ่วนมาก ข้างกายเขามีผู้หญิงมากมาย ในใจของเขากลับมีเพียงหนึ่งเดียว แต่หญิงคนนั้นอาจจะไม่กลับไปอยู่ข้างกายเขาตลอดกาลไม่ใช่หรือ “เขายังไม่มีลูกหรือ” ชูเซี่ยถามเสียงเบา “ยัง” จูฟางหยวนตอบอย่างตรงไปตรงมามาก “ได้ยินว่าเขาวางแผนจะแต่งตั้งอานเหยียนเป็นรัชทายาท” “หา?” ชูเซี่ยอึ้งไปสักพัก “จากความหมายของเจ้า คือ เขาไม่คิดจะมีลูกเป็นของตัวเองอย่างนั้นหรือ” “เขาเคยมีลูกแล้ว เขาบอกว่า แต่ไม่อาจรักษาเด็กเอาไว้ได้” จูฟางหยวนส่ายหน้าเบา ๆ “ตอนนั้นอาจารย์ของเจ้าไปพูดกับเขาว่าลูกของเจ้าไม่อยู่แล้ว บอกว่าเจ้าลืมเขาแล้ว รวมถึงให้เขาจดจำไว้ ว่าวาสนาของพวกเจ้าค่อยสานต่อในชาติหน้า พอได้ยินคำพูดพวกนี้แล้ว บางทีใจเขาอาจจะตายไปแล้วก็เป็นได้” คลื่นความร้อนพุ่งขึ้นมาที่เบ้าตา มันเลือนลางราวกับไม่สามารถมองเห็นความร่าเริงสดใสในวัยเยาว์ได้ แต่น่าเสียดายที่ทุกสิ่งอย่างเปลี่ยนไปแล้ว