ตอนที่ 195 เจอกับเพื่อนเก่า

ต๭นที่ 195 เจอกับเพื่อนเก่า ตอนนี้หว่านเหนียงอยู่ในวังฮองไทเฮา เห็นเชียนซานมาแล้ว นางรีบไปต้อนรับ “เชียนซาน เจ้าอย่าเพิ่งเข้าไป เหล่าสนมอยู่ในนั้นหมดเลย” เชียนซานกระซิบ “ฝ่าบาทล่ะ ฝ่าบาทอยู่ไหม” หว่านเหนียงลดเสียงลงแล้วพูดว่า “ทำไมเจ้าไม่รู้ล่ะ เหล่าสนมอยู่ข้างใน ฝ่าบาทจะมาได้อย่างไรกัน ฝ่าบาททรงรำคาญพวกนางจะตาย” หว่านเหนียงมองไปทางรถม้า ขณะนั้นเชียนซานได้ปิดม่านคลุมเรียบร้อยแล้ว หว่านเหนียงยังไม่เห็นว่าคนที่อยู่ข้างในเป็นใคร นางขมวดคิ้วและถามว่า “ใครน่ะ ดูท่าจะใหญ่โต รถม้ามาถึงหน้าวังแล้วยังยอมลงมา ถ้าหรงท่ายกุ้ยเฟยเห็น คงโกรธน่าดู ช่วงนี้หรงท่ายกุ้ยเฟยอารมณ์เดือดดาลมาก” “ยังไงกัน”เชียนซานถาม หว่านเหนียงถอนหายใจ “จะไม่ให้เดือดดาลได้อย่างไร หลายปีมานี้ หรงท่ายกุ้ยเฟยและฮองไทเฮาราวกับพี่น้อง ไทเฮาพระอาการไม่ดี จะให้พระองค์อารมณ์ดีได้อย่งไร” หว่านเหนียงเพิ่งพูดจบ ก็ได้ยินเสียงกรีดร้องของหรงท่ายกุ้ยเฟย “อ้อ นี่คนใหญ่คนโตจากที่ไหนรึ มาถึงหน้าวังฮองไทเฮา ยังไม่ยอมลงจากรถม้า ต้องให้คนมายกเข้าไปหรือเปล่า” นางเดินเข้ามาหา พูดกับเชียนซานว่า “เชียนซาน ข้าเคยออกคำสั่งว่า ช่วงนี้ ไม่อนุญาตให้ใครมารบกวนฮองไทเฮา เจ้าไม่ได้จำใส่หัวหรือไง” เชียนซานกำลังจะเปิดปากพูด ก็เห็นม่านคลุมถูกเปิดออก ชูเซี่ยลงจากรถม้า ยืนอยู่หน้าหรงท่ายกุ้ยเฟย “สวัสดีกุ้ยไท่เฟย” หรงท่ายกุ้ยเฟยตกใจมาก รีบใช้มือปิดปากตัวเอง “พระเจ้า ข้าฝันไปหรือตาลายเชียนซาน เจ้าช่วยหยิกข้าหน่อย ข้าไม่ได้นอนหลายคืน ข้าประสาทหลอนแน่ๆ” เชียนซานหัวเราะและพูดว่า “กุ้ยไท่เฟย นี่คือนายหญิงของข้าเอง” หรงท่ายกุ้ยเฟยจ้องมองชูเซี่ยด้วยความตกใจ ชูเซี่ยอมยิ้ม “จากกันคราวเดียว 5 ปี กุ้ยไท่เฟยสบายดีไหม” หรงท่ายกุ้ยเฟยตื้นตันมากและกำลังจะเปิดปากพูด แต่เห็นมีหัวสองหัวยื่นออกมาจากรถม้า สองหัวเบียดเสียดกัน สี่ตากลมโตหมุนไปมา และมองนางด้วยความอยากรู้อยากเห็น “นี่ใครคะ” จิงโม่ถามชูเซี่ย “ท่านนี้คือคุณย่าหรือเปล่า แต่แม่บอกว่าคุณย่าไม่สบายไม่ใช่หรอ” ฉองเหลาก็มองไปทางหรงท่ายกุ้ยเฟย ถามอย่างสงสัยว่า “คุณย่าดูดีมากเลยครับ เมื่อเทียบกับย่าของเซี่ยวซานจึแล้ว คุณย่าของเราสาวกว่ามาก” กุ้ยไท่เฟยใช้มือปิดหน้าตนเอง น้ำตาไหลออกมาจากระหว่างนิ้ว “เยี่ยมเลย ชูเซี่ย……” ชูเซี่ยเดินเข้าไปกอดนางเบาๆ “ทำไมกุ้ยไท่เฟยเห็นข้าแล้วร้องไห้ล่ะ ดูท่าว่าการกลับมาของข้าเป็นเรื่องไม่ดี” “ไม่ๆ ” หรงท่ายกุ้ยเฟยเช็ดน้ำตา แล้วมองไปที่ชูเซี่ย น้ำตาพุ่งออกมาอีกครั้ง “เจ้ากลับมาเป็นเรื่องที่ดี ทุกคนล้วนกำลังรอเจ้ากลับมา” จิงโม่และฉองเหลาโดดลงจากรถม้า ต่างคนต่างใช้มือข้างหนึ่งจับมือของหรงท่ายกุ้ยเฟยไว้ และพูดพร้อมกันว่า “คุณยาย ท่านอย่าเสียใจไปเลย” หรงท่ายกุ้ยเฟยย่อตัวลง พลันจับหน้าของจิงโม่ แล้วจับหน้าฉองเหลา พูดอย่างสะอื้น “ว่านอนสอนง่ายเสียจริง เด็กน้อยยาหยี ข้าก็เป็นย่าของพวกเจ้าเหมือนกัน แต่ว่า พวกเจ้ายังมีคุณย่าอีกท่านที่นอนอยู่ข้างใน ท่านทรงประชวร หากท่านได้พบพวกเจ้า พระอาการจะทรงดีขึ้นแน่แท้” “ถ้าอย่างนั้นพวกเข้าสามารถเข้าไปดูคุณย่าอีกท่านไหมคะ” จิงโม่ถามขึ้น หรงท่ายกุ้ยเฟยเช็ดน้ำตา “ได้สิ แต่ว่า พวกเจ้าไปรอวังข้างๆ ก่อน เดี๋ยวย่าหยงขอไล่แมลงวันที่น่ารำคาญเหล่านั้นออกไปก่อนนะ” นางลุกขึ้นยืน สั่งเชียนซานว่า “เจ้าพาชูเซี่ยกับลูกๆ ไปที่วังข้างๆ ก่อน” “เพคะ”เชียนซานตอบ หรงท่ายกุ้ยเฟยจ้องมองชูเซี่ยอย่างลึกซึ้ง แล้วถึงหันหลังไปพร้อมตะโกนว่า “หว่านเหนียง เจ้ามาส่งแขกกับข้า” นับตั้งแต่หว่านเหนียงเจอชูเซี่ย ก็เอาแต่เฝ้ามองชูเซี่ยโดยไม่พูดอะไร มีเพียงน้ำตาที่ไหลออกมาเรื่อยๆ จนกระทั่งที่กุ้ยไท่เฟยเรียกนาง นางจึงได้สติ และตอบรับอย่างรวดเร็ว แล้วหันหลังกลับไปมองชูเซี่ยอีกครั้ง ชูเซี่ยพูดว่า “หว่านเหนียง เดี๋ยวค่อยคุยกัน เจ้าเข้าไปก่อนเถอะ” หว่านเหนียงย่อตัวน้อมรับ กลั้นน้ำตาแล้วพูดว่า “ข้าน้อยขอตัวก่อนนะเพคะ” ชูเซี่ยมองดูแสงเงาจากตะเกียง รู้สึกเจ็บแปลบในใจอย่างอธิบายไม่ถูก เดิมทีคิดว่า 5 ปีผ่านไป ทุกคนอาจลืมนาง แต่คิดไม่ถึงว่า พวกนางจะห่วงหาอาทรนางเสมอมา ชูเซี่ย เจ้ามีดีอะไร ทุกคนถึงได้ห่วงหาอาทรเจ้าอย่างนี้ เพราะแบบนี้ไงล่ะ เจ้าไม่ควรทำให้ชีวิตของคนอื่นยุ่งวุ่นวายอีก เจ้าควรเผชิญหน้ากับหลี่เฉินเย่นอย่างจริงจัง เชียนซานพาชูเซี่ยและสองฝาแฝดไปรอวังข้างๆ ไม่นานนัก ก็ได้ยินเสียงฝีเท้ามากมายเดินจากไป บวกกับเสียงหญิงสาวพูดคุยกัน ดูเหมือนว่าไม่มีใครกังวลกับพระอาการของฮองไทเฮา ราวกับว่าเพิ่งกลับมาจากการจ่ายตลาด ดูดี๊ด๊าเป็นพิเศษ หลังจากที่เสียงฝีเท้าค่อยๆ หายไป หว่านเหนียงมาถึงวังข้างๆ คุกข่าวลงตรงหน้าชูเซี่ยพร้อมคำนับ “ข้าน้อยขอคารวะนายท่าน” นางคุกเข่าคำนับสามที ตอนเงยหน้าขึ้น น้ำตาได้ไหลอาบแก้ม ชูเซี่ยรีบพยุงนางให้ลุกขึ้น “เฮ้อ หว่านเหนียง นี่เจ้ากำลังทำอะไร” หว่านเหนียงพูดไปด้วยร้องไห้ไปด้วย “นายหญิง ถึงแม้นักบวชจะบอกว่าท่านยังไม่ตาย แต่ถ้าข้าน้อยไม่ได้เห็นนายหญิงกับตา ข้าน้อยก็ไม่เชื่อคำพูดนักบวช ข้าน้อยคิดว่านายหญิงสิ้นแล้ว” ตอนนั้นหว่านเหนียงเห็นกับตาว่านางบาดเจ็บสาหัส เห็นสภาพนางกำลังจะตาย และได้ยินหมอว่าไม่สามารถช่วยได้แล้ว ดังนั้น นางเลยคิดว่านักบวชกำลังหลอกลวงทุกคน เพื่อจะทำให้ฝ่าบาทไม่ทรงเสียพระทัย กระทั่งตอนนี้ที่ได้เห็นนาง เห็นว่านางยังไม่ตาย สำหรับหว่านเหนียงแล้ว นางเหมือนตายแล้วเกิดใหม่ ดังนั้นห้ามความตื้นตันและความปีติในใจไม่ไหว ควบคุมตัวเองไม่อยู่แล้วล่ะ ชูเซี่ยเองก็อดไม่ได้ที่จะห้องไห้ มองไปทางเชียนซานเชียนซานก็ดูแววตาซับซ้อน ที่จริงแล้วนางก็เคยคิด ว่าเจ้าจ่างกำลังโกหกทุกคนอยู่หรือเปล่า แต่ว่า ต่อมานางบังคับตัวเองให้เชื่อ เพราะความเชื่อใจนำมาซึ่งความหวัง “ข้าก็ไม่ต่างจากหว่านเหนียง ตอนแรกก็คิดเหมือนกันว่าท่านตายไปแล้ว”เชียนซานกล่าว ชูเซี่ยพูดว่า “ข้าอยู่เมืองหนานซานมาหลายปี ไม่เคยเปลี่ยนชื่อหรือทำหน้า ข้าใช้ชื่อเดิม หน้าก็หน้าเดิม หากพวกเจ้าอยากสืบหา แน่นอนว่าหาข้าเจอแน่” “ฝ่าบาทออกคำสั่งไม่ใช่ใครไปหาท่าน”เชียนซานกล่าว ความจริงแล้ว ทุกคนต่างเข้าใจว่า คนที่กลัวเจ้าจ่างพูดโกหกที่สุดคือหลี่เฉินเย่น เพียงแค่เขาออกคำสั่งให้คนไปหา สุดท้ายแล้วเกิดหาไม่เจอ ก็จะสามารถพิสูจน์ได้ว่านักบวชพูดเท็จ ทุกคนยอมที่จะเก็บความหวังนี้ ก็ไม่อยากที่จะไปยอมรับความจริงอันโหดร้ายนี้ ชูเซี่ยเข้าใจดีถึงสิ่งที่เชียนซานกำลังพูด ในโลกที่สับสนวุ่นวาย จะแยกจริงปดมดเท็จง่ายนิดเดียว แต่ว่า สามารถยอมรับได้หรือไม่คือสำคัญ ไท่เฟยนั่งอยู่ข้างเตียง ทรงพูดด้วยเสียงนุ่มนวล “ท่านพี่ เขาเหล่านั้นกลับไปหมดแล้ว ท่านไม่จำเป็นต้องแกล้งหลับแล้วล่ะ” ฮองไทเฮาค่อยๆ ลืมตาขึ้น ใต้ตาเริ่มดำ เห็นได้ว่า ถึงแม้พระองค์จะนอนอยู่บนเตียงตลอด แต่ก็ไม่ได้นอน พระอาการของพระองค์หนักมาก พระองค์รู้ตัวดี แต่เรื่องที่ยังปล่อยวางไม่ได้ยังมีเยอะมาก ยอมรับไม่ได้และวางใจไม่ลงเลบ ““ช่วยพยุงข้าให้ขึ้นมานั่งสักพักเถอะ” ฮองไทเฮาถอนหายใจเบาๆ “เวียนหัวหรือไม่ ไม่อย่างนั้นก็นอนแบบนี้แหละ” พักนี้พระองค์มักบ่นว่าปวดหัว