ตอนที่25 จ้าวซิ้วตายแล้ว

ตอนที่25 จ้าวซิ้วตายแล้ว? ซูหลินเข้าใจความตั้งใจของฉันถึงสายตาของเขายังคงดูกังวล แต่ยังไงซูหลินก็รู้ว่านี้เป็นโอกาสสุดท้ายถ้าจ้าวซิ้วไม่ได้ชีวิตเขาก็คงจะไม่ยอมเลิกลา ถึงซูหลินตายแล้วจ้าวซิ้วก็ยังไม่คิดที่จะล้มเลิก ไม่มีซูหลินคอยยับยั้งจ้าวซิ้วก็จะยิ่งได้ใจไม่ใช่แค่จ้าวเชียวและไป่เวยเวยพอถึงตอนนั้นแม้แต่ฉันก็คงหนีความตายไม่พ้น ฉันยกดาบไม้มะฮอกกานีขึ้นมาเลงไปที่หลังของจ้าวซิ้วที่กำลังเกิดควันและแทงไปอย่างสุดชีวิต ไม่มีอุปสรรคใดในครั้งนี้ ดาบแทงทะลุผ่านหลังของจ้าวซิ้ว ฉันเกือบจะกระแทกกับจ้าวซิ้วเพราะสภาพไร้น้ำหนักของเธอ แต่ฉันก็รีบทรงตัวอย่างรวดเร็ว ทันใดนั้นแขนเสื้อสีแดงเลือดที่กำลังทำร้ายซูหลินก็เหมือนจะอ่อนแรงลงและกลับกลายเป็นผ้าที่อ่อนนุ่มตกลงกับพื้น ฉันรีบวิ่งไปด้านหน้า ฉันไม่รู้ว่าทำไมฉันถึงไม่กลัว จ้าวซิ้วอีกต่อไป ฉันรีบพยุงซูหลินขึ้นอย่างรวดเร็ว จ้าวซิ้วเจ็บหนักแต่ก็ยังหัวเราะอย่างขมขื่นริมฝีปากสีแดงที่อาบเลือดนั้นดูใหญ่จนเหมือนจะกลืนกินผู้คนเข้าไปได้ “ห้าห้าห้า ไม่มีประโยชน์...เพราะฉันตายไปแล้ว พวกแกไม่มีทางรอดหรอก! อย่าคิดแม้แต่จะหนี!” พูดจบจ้าวซิ้วก็กลายเป็นควันลอยออกไปทางหน้าต่าง เวลานี้แหละที่ฉันกดสวิตช์เปิดไฟ ภายในห้องผู้ป่วยก็กลับมาสว่างอีกครั้ง ฉันไม่มีจิตใจที่จะสนใจฉากที่น่ากลัวนี้และรีบพาซูหลินไปนั่งฉันอยากจะถามเกี่ยวกับการบาดเจ็บของเขา แต่เขากลับผลักฉันออกและรีบวิ่งไปที่ข้างๆร่างของจ้าวเชียว ตอนนี้สายตาของจ้าวเชียวดูเฉื่อยชา ถึงแม้ว่าจะไม่ได้ตกเป็นทาสของจ้าวซิ้วแต่ยังคงมีท่าทางราวกับหุ่นเชิดหากไม่มีคนควบคุมเขาก็จะยังคงท่าทางแบบนี้ไว้ตลอด เห็นได้ชัดว่าซูหลินไม่มีแรงพอที่จะยืนแล้วเขานั่งลงที่ม้านั่งข้างๆเตียงผู้ป่วยและก้มหน้า ฉันไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ ฉันรู้สึกไม่สบายใจสถานการณ์แบบนี้ฉันพึ่งเคยเจอกันครั้งแรก “ซูหลินเมื่อกี้จ้าวซิ้วตายรึเปล่า?” หลังจากที่ได้ฟังคำพูดของฉัน ซูหลินส่ายหัว และถอนหายใจ "ไม่ ไม่มีทาง เธอไม่มีทางตายง่ายขนาดนั้น ......" น้ำเสียงของซูหลินเต็มไปด้วยความสูญเสีย “ว่าแล้วไม่มีผิด ทารกที่ตายในห้องใต้ดินนั่นเป็นฝีมือของจ้าวซิ้ว เธอสูบเอาพลังความอาฆาตของทารกพวกนั้นจนกลายเป็นไทเซิงหลิงที่มีพลังเพิ่มขึ้นแม้แต่ฉันก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเธออีกต่อไป...” ฉันถอนหายใจอย่างลับๆ ฉันไม่คิดเลยว่าตัวเองพลีชีพทำถึงขนาดนั้นยังทำอะไรศัตรูไม่ได้แม่แต่น้อย จนถึงตอนนี้ฉันพึ่งสังเกตเห็นว่าไป่เวยเวยยังนอนสลบอยู่ตรงนี้ ฉันรีบตบหน้าดึงสติเธอเบาๆ ครู่หนึ่งไป่เวยเวยก็ค่อยๆสะลืมสะลือตื่นขึ้นมา ยังดีที่ไป่เวยเวยแค่ถูกจ้าวซิ้วทำให้สลบไปแต่ก็ไม่ได้รับอันตรายใดๆ “เมื่อกี้จ้าวซิ้วตั้งใจที่จะฆ่าจ้าวเชียวหรอ?” ซูหลินพูดด้วยน้ำเสียงหนักหน่วง “ไม่ จ้าวซิ้วพึ่งจะ.....กินวิญญาณ ค่อยๆกระตุ้นให้ฝ่ายตรงข้ามสูญเสียการป้องกันแล้วก็กลืนกินวิญญาณ” กลืนกินวิญญาณ ถ้าหากจ้าวซิ้วกลืนกินวิญญาณจ้าวเชียวแล้วจ้าวเชียวก็ต้องตายอย่างแน่นอน ถึงแม้ว่าตอนนี้จ้าวเชียวจะอาการซบเซาแต่อย่างน้อยก็รักษาชีวิตไว้ได้แล้ว คิดๆดูแล้วคืนนี้จ้าวซิ้วบาดเจ็บหนักน่าจะไม่กลับมาแน่นอนและอาการบาดเจ็บของซูหลินก็ต้องรีบรักษาอย่างด่วน ซูหลินทำได้แค่แปะผ้ายันต์ไว้รอบเตียงของจ้าวเชียวและให้ผ้ายันต์กับไป่เวยเวยเก็บไว้หลังจากนั้นฉันก็พาซูหลินกลับสถานีตำรวจ ฉันโยนซูหลินไว้ที่เบาะหลังของรถและเปิดประตูนั่งลงที่เบาะคนขับ ฉันสูดหายใจเข้าลึกๆตั้งแต่ได้ใบขับขี่มาฉันยังไม่เคยขับรถเลย และตอนนี้ฉันก็ได้กลิ่นบุหรี่ลอยมา ฉันกลอกตาและมองย้อนกลับไป ซูหลินพึ่งจะสูญเสียพลังทั้งหมดไปแท้ๆแต่เขากลับจุดบุหรี่สูบ ฉันก็นั่งอยู่ตรงนั้นเปิดหน้าต่างและไม่ได้ทำอะไรจนเขาโยนก้นบุหรี่ทิ้งออกไปนอกรถฉันถึงจะเริ่มสตาร์ทรถ “พาฉันกลับบ้าน” คำพูดของซูหลิน ฉันพึ่งจะขยับรถและมันยากที่จะบังคับรถออกไป “กลับบ้าน บ้านอะไร?” ซูหลินหัวกระแทกกับเบาะหลังและตะโกน “บ้านฉันไง! บ้านฉัน! เธอขับไปข้างหน้าฉันจะบอกทางให้!” มันไม่ง่ายเลยที่จะบังคับให้รถขับเคลื่อนไปตามทาง ท่าทางของซูหลินไม่เหมือนกับคนเจ็บเลยแม้แต่น้อยหน้าตาท่าทางของเขากลับทำให้ฉันนึกถึงครูสอนขับรถที่นั่งข้างคนขับเมื่อหลายปีก่อน ฉันตื่นเต้นตลอดทางก็เลยไม่ได้ดูถนนให้ชัดเจน ฉันขับตามที่ซูหลินบอกหมุนพวงมาลัยซ้ายขวา จนกระทั่งรถเลี้ยวเข้ามาในตรอกที่ไม่มีคนอาศัยซึ่งฉันค่อยๆเห็นสภาพรอบๆ ฉันไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่ามีสถานที่แปลกตาในเมืองที่ฉันเรียนอยู่ ที่นี่ล้อมรอบด้วยแผ่นหินใส ถนนหนทาง กำแพงรอบๆ ทั้งหมดนี้ดูแปลกตาราวกับหมู่บ้านเจียงหนานในฝัน เสียดายที่ตอนนี้เป็นเวลากลางคืนแถมข้างหลังยังมีผู้พิทักษ์สันติราษฎร์ชั่วร้ายแต่ในฐานะพลเมืองที่ดีของสาธารณรัฐประชาชนจีนฉันจะละเลยเขาไม่ได้ “จอดข้างหน้าที่ประตูใหญ่นั่น” ฉันเข้าใจและจอดรถที่หน้าประตูฉันยังไม่ทันเคาะประตูแต่ประตูก็ดันเปิดออกเอง ฉันตัวสั่นและจิตใต้สำนึกบอกให้ฉันถอยห่าง หรือว่าจะมีอะไรบางอย่างอยู่ในนั้น? และปรากฏว่ามันคือเรื่องจริง ฉันน่าจะได้รับประสบการณ์มากมายในคืนนี้เพราะไม่ว่าจะไปที่ไหนก็มีผีสางเทวดาเต็มไปหมด ชายชราหนวดขาวเดินออกมาจากประตูไม้ เขาสวมเสื้อคลุมสีน้ำเงินเก่าๆ ฉันขมวดคิ้วและไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรออกไปดี ชายชราเหลือบมองมาที่ฉันและพูดด้วยใบหน้าที่ตรึงเครียด “เด็กคนนั้นกลับมาแล้ว” “อ๋า ? ” ฉันคิดไม่ถึงเลยว่าเด็กคนนั้นที่ชายชราพูดถึงคือซูหลิน ซูหลินรวบรวมแรงเปิดประตูรถ เดินขาอ่อนลงมากอดคอฉันและไม่ลืมที่จะตอบกลับชายชรา “ผมกลับมาแล้ว คุณปู่” จนตอนนี้ฉันเพิ่งเข้าใจว่าทั้งคู่เป็นปู่หลานกัน ถึงว่าขนาดท่าทางคำพูดคำจาดูคล้ายกันจนทำให้คนเกาหัวได้เลย ฉันช่วยพยุงซูหลินเดินตามหลังชายชราไปข้างในพวกเราเดินผ่านลานกว้างถึงจะไปถึงห้องโถง ปรากฏว่าครอบครัวของซุนหลินเป็นคนร่ำรวย ชายชรามองดูซูหลินและถอนหายใจและเข้าไปหยิบอะไรบางอย่างในห้อง ซูหลินไม่ได้พูดอะไร ขนาดน้ำยังไม่ยอมดื่มก็กินมันลงไปแล้ว เมื่อเห็นว่าลมหายใจที่หนักหน่วงของซูหลินค่อยๆกลับมาคงที่ฉันถึงสบายใจ “แม่สาวน้อย ตอนนี้ก็ค่ำแล้วคืนนี้นอนพักที่นี่เถอะ” ชายชราพูดแล้วยิ้มน้อยยิ้มใหญ่และเดินจากไป ฉัน..... ฉันมองไปที่ซูหลิน เขาไอไปบีบมือฉันไป “ชายชราน่าจะเข้าใจผิดไปแล้ว ไม่เป็นไร ถึงยังไงวันนี้ฉันก็ไม่คิดจะนอนอยู่แล้ว...” อะไร? สภาพแบบนี้ยังไม่คิดที่จะพักผ่อนอีกหรอ ? เธอไม่อยากพักผ่อนแต่ฉันอยากนะ! จิตใต้สำนึกของฉันคิดแบบนี้แต่ยังคงพยุงซูหลินและเดินเข้าไปในห้องของซูหลิน ฉันอยากจะพาซูหลินไปนอนที่เตียง ฉันนอนที่พื้นหรือโซฟา ใครจะไปรู้อยู่ๆซูหลินก็ทำตัวแข็งทื่อพาฉันเดินไปที่ข้างๆโต๊ะคอมพิวเตอร์และนั่งลงบนเก้าอี้ “ เธอนอนก่อนเลยฉันยังมีเรื่องต้องทำ” เอาจริงๆฉันตอนนี้ก็เหนื่อยมากแล้ว แต่จนถึงตอนนี้ในหัวของฉันเต็มไปด้วยภาพวิญญาณและเสียงหัวเราะของจ้าวซิ้วดังอยู่เต็มหัว ถึงจะให้ฉันนอนจริงๆฉันก็คงหลับไม่ลง “นี่เป็นเพียงการทรมานจิตใจอย่างหนึ่ง หากนายยอมให้จ้าวซิ้วช่วยนายสอบปากคำนักโทษเขาก็จะยอมสารภาพออกมาเอง” ซูหลินหัวเราะกับคำพูดของฉัน แต่หลังจากนั้นเขาก็ไอขึ้นมา “ไทเซิงหลิงคืออะไรหรอ?” ฉันพึ่งคิดออกว่าวันนี้ตอนกลางคืนซูหลินเคยบอกฉันเรื่องนี้ ตอนนั้นฉันยังไม่ทันถามอะไรก็เกิดเรื่องก่อนแล้ว ซูหลินนั่งพิงตัวติดเก้าอี้ ตาจ้องไปที่เพดาน “วิญญาณที่เต็มไปด้วยความอาฆาตอย่างจ้าวซิ้วนั้นเกิดขึ้นมาจากความคับข้องใจแล้วถ้าหากต้องการเพิ่มความแข็งแกร่งของตัวเองก็จำเป็นต้องดูดซับพลังความอาฆาตแค้นจากศพคนตาย แต่ว่าในขณะที่สูบกลืนความอาฆาตแค้นของศพนั้น ถ้าหากพลังความอาฆาตน้อยเกินไปก็ไม่เพียงพอต่อความต้องการและถ้าพลังความอาฆาตนั้นมีความก้าวร้าวมากเกินไปก็จะสะท้อนกลับอย่างรุนแรง “ดังนั้นเธอจึงเลือกแรงอาฆาตมากที่สุด แต่ก้าวร้าวน้อยที่สุด - ทารก ถูกมั้ย ? “ฟังจากจ้าวซิ้วพูดแล้วฉันก็เริ่มเข้าใจอะไรมากขึ้น “ใช่ เพราะจิตสำนึกของทารกอ่อนแอแต่มีความอาฆาตแค้นสูงแล้วก็ได้แต่ใช้ร่างของพ่อแม่ตัวเอง แถมที่โรงพยาบาลยังมีห้องใต้ดินที่รวบรวมศพทารกแบบนี้ยิ่งเป็นโอกาสที่ดีของจ้าวซิ้ว ซูหลินพูดไปหลับตาไปแต่ก็ยังพึมพำในปาก “ แต่ว่าความอาฆาตแค้นในตัวทารกก็ยังมีพลังอื่นแอบแฝงอยู่ นั่นคือการส่งเสริมให้มีการเปลี่ยนแปลงวิญญาณ หากสูบกินพลังจนเพียงพอจ้าวซิ้วก็จะกลายร่างจากวิญญาณอาฆาตเป็นไทเซิงหลิง “อ๋อ นี่คือการเปลี่ยนพลังทั้งหมดเพื่อเปลี่ยนเป็นร่างใหม่...” พูดถึงตอนนี้ เสียงลมหายใจของซูหลินก็ดังมาถึงหูฉันและเพื่อไม่ให้เขาตกใจตื่น ฉันก็เลยไม่ได้ย้ายเขาไปนอนที่เตียง ฉันก็เลยเอาผ้าห่มมาห่มให้เขาแทน ฉันยังไม่วางใจเรื่องที่โรงพยาบาล ฉันเลยออกไปที่ลานกว้างแล้วโทรหาไป่เวยเวย ไป่เวยเวยบอกว่าหลังจากที่พวกเราออกมาท่าทางของจ้าวซิ้วก็ยังเป็นเหมือนเดิม สายตาเฉื่อยชา ไม่หลับไม่นอนและไม่พูดอะไรไม่แม้แต่จะขยับ แพทย์เข้ามาดูอาการของเธอไม่รู้กี่ครั้งแล้วแถมยังฉีดยาให้แต่ก็ไม่ได้ผล จนถึงตอนนี้แพทย์ก็ไม่สามารถทำอะไรได้เลยและจนในที่สุดก็ต้องให้เขากินยานอนหลับจ้าวเชียวถึงจะหลับตาแต่ร่างกายท่าทางก็ยังคงเป็นเหมือนเดิม ตอนนี้ไป่เวยเวยไม่กล้าที่จะอยู่กับจ้าวเชียวเพียงคนเดียวก็เลยหาพยาบาลมาอยู่เป็นเพื่อนทั้งคืน ฉันวางสายเดินไปเดินมาในสวนด้วยสีหน้ากังวล “ปัญหาของเพื่อนเธอไม่ใช่เรื่องเล็กๆเลย” ตอนนี้ปู่ของซูหลินไม่รู้ว่าเดินมาจากทางไหน ฉันฟังเขาพูดฉันก็เอาแต่คิดว่าเขาโทษฉันทำร้ายหลานชายของเขาจนบาดเจ็บ ฉันไม่รู้จะทำตัวยังไงไม่รู้จะพูดอะไร ใครจะรู้ว่าชายชราไม่ได้ตั้งใจจะคุยกับฉันเลย เขาเดินผ่านฉันเข้าไปในห้อง ฉันกลับไปที่ห้องของซูหลินและไม่รู้ว่าเผลอหลับไปตอนไหน พอฉันตื่นขึ้นมาฉันมองไปรอบๆก็เห็นซูหลินแล้ว ฉันกระพริบตาและในที่สุดก็เห็นสองคำบนหน้าเว็บ—สัญญาตาย